Bitwa pod Gazalą

bitwa podczas kampanii libijskiej od 27 maja do 21 czerwca 1942

Bitwa pod Gazalą – bitwa stoczona podczas kampanii afrykańskiej II wojny światowej w dniach 26 maja-21 czerwca 1942 r. między Afrika Korps złożonym z oddziałów włoskich i niemieckich, dowodzonym przez gen. Erwina Rommla, a siłami brytyjskiej 8 Armii dowodzonej przez gen. Neila Ritchiego.

Bitwa pod Gazalą
II wojna światowa, kampania afrykańska
Ilustracja
Gen. Erwin Rommel w pojeździe opancerzonym Sd.Kfz.250 (P) oraz osłaniający go czołg Panzer III (L) w czasie bitwy pod Gazalą
Czas

27 maja – 21 czerwca 1942

Miejsce

Gazala w pobliżu Tobruku

Terytorium

Libia Włoska

Wynik

decydujące zwycięstwo Osi

Strony konfliktu
 Włochy
 III Rzesza
 Wielka Brytania

 Polska
 Południowa Afryka
 Wolna Francja
 Stany Zjednoczone[a]

Dowódcy
Ettore Bastico
Erwin Rommel
Claude Auchinleck
Neil Ritchie
Siły
80 000 żołnierzy,
560 czołgów
175 000 żołnierzy,
843 czołgi
Straty
32 000 żołnierzy,
114 czołgów zniszczonych
98 000 zabitych, rannych lub pojmanych,
540 czołgów zniszczonych
Położenie na mapie Libii
Mapa konturowa Libii, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia32°08′43″N 23°21′27″E/32,145278 23,357500

Po ofensywie wojsk Osi w styczniu 1942 r. Brytyjczycy wycofali się na pozycje pomiędzy portem w Tobruku na wybrzeżu Morza Śródziemnego a miastem Bir Hakeim na południu.

Przebieg bitwy edytuj

27 maja Rommel osobiście poprowadził oddziały Afrika Korps: Armię Pancerną „Afrika”, włoski XX Korpus Zmotoryzowany oraz 90 Dywizję Piechoty Lekkiej „Afrika” do ryzykownego ataku na pozycje brytyjskie na południu, wykorzystując pola minowe przeciwnika do ochrony własnej flanki.

Włoski X Korpus związał siły przeciwnika atakiem frontalnym, a 101 Włoska Dywizja Zmotoryzowana „Trieste” zaatakowała ufortyfikowany obszar w pobliżu Bir Hakeim bronionego przez 1 Brygadę Wolnych Francuzów, który okazał się dla sił Osi poważnym problemem. Armia Pancerna „Afrika” znalazła się w pułapce między Bir Hakeim na południu, Tobrukiem na północy, polami minowymi na zachodzie i armią brytyjską na wschodzie.

Wojska niemiecko-włoskie najpierw cofnęły się, by zabezpieczyć własne linie zaopatrzenia. Następnie odparły spóźniony i nieskoordynowany kontratak Brytyjczyków, wysyłając część sił na południe, aby wyprzeć Francuzów z rejonu Bir Hakeim, po czym ponownie podjęły natarcie na wschód.

Po bitwie gen. Claude Auchinleck, szef Sztabu Imperialnego Armii Brytyjskiej, nakazał odwrót w stronę El Alamein pozostawiając południowoafrykańską 2 Dywizję Piechoty, by broniła Tobruku, podobnie jak zrobił to gen. Archibald Wavell w kwietniu poprzedniego roku. Wtedy Tobruk przetrwał dziewięciomiesięczne oblężenie, po czym został uwolniony w ramach operacji Crusader. Jednak tym razem Tobruk poddał się po siedmiu dniach. Konsekwencją tego była dymisja Ritchiego ze stanowiska dowódcy 8 Armii.

Bezpośrednią kontynuacją bitwy pod Gazalą była bitwa o Mersa Matruh.

Uwagi edytuj

  1. Szwadron ochotników w czołgach M3 Grant z amerykańskiej 1 Dywizji Pancernej.

Bibliografia edytuj