Bitwa pod Koronowem

Bitwa pod Koronowem – bitwa stoczona 10 października 1410, w czasie wielkiej wojny, między siłami zakonu krzyżackiego, dowodzonymi przez Michała Küchmeistera von Sternberg, a wojskami polskimi, dowodzonymi przez Sędziwoja z Ostroroga i Piotra Niedźwiedzkiego, pod wsią Wilcze, zakończona zwycięstwem Polaków.

Bitwa pod Koronowem

Wielka wojna z zakonem krzyżackim (1409–1411)
Pomnik bitwy pod Koronowem w gminie Koronowo
Czas	10 października 1410
Miejsce	Wilcze
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
Królestwo Polskie Państwo zakonu krzyżackiego
Dowódcy
Sędziwój Ostroróg Piotr Niedźwiedzki Michael Küchmeister von Sternberg
Siły
2 tysiące zbrojnych 4 tysiące zbrojnych
Straty
niewielkie około 1 tysiąca
Położenie na mapie gminy Koronowo miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie powiatu bydgoskiego miejsce bitwy
53°21′24,8400″N 17°48′39,9600″E

Sytuacja przed bitwą

Po bitwie pod Grunwaldem i nieudanym oblężeniu Malborka siły krzyżackie rosły, siły polsko-litewskie zaś malały. W październiku 1410 siły krzyżackie liczyły już około 10 tysięcy zbrojnych. Wójt Nowej Marchii, Michał Küchmeister, z oddziałem liczącym około 4 tysięcy ludzi (w tym 3 tysiące zaciężnych z Czech i Śląska) po zdobyciu Tucholi obległ zamek. Zostawił pod zamkiem część sił, a z resztą ruszył na południe, by z zaskoczenia opanować warowny klasztor cystersów w Koronowie, mający w krzyżackich zamierzeniach stać się podstawą do dalszych działań, których celem była Bydgoszcz.

Władysław II Jagiełło wysłał przeciwko Krzyżakom liczące 2 tysiące zbrojnych oddziały pod dowództwem Sędziwoja z Ostroga i Piotra Niedźwiedzkiego.

Polacy zdążyli obsadzić Koronowo załogą, więc Krzyżacy, zaskoczeni polską gotowością do walki, przystąpili do odwrotu. W pościg ruszyli za nimi konni łucznicy. Widząc, że nie uda się uniknąć walki, wojska krzyżackie zatrzymały się na leżącym 7 kilometrów od Koronowa wzgórzu, znajdującym się między Buszkowem a Łąskiem.

Przebieg

Krzyżacy zajęli dogodną pozycję na wzgórzu. Po podejściu Polaków pod wzgórze obie armie ustawiły się w szyku „w płot”. Pierwszą linię zajmowali rycerze, drugą ich giermkowie. Po sygnale do ataku bitwa stała się areną wielu pojedynków. Dwa razy ogłaszano przerwę. Dopiero w trzecich zmaganiach Polacy zdobyli nieprzyjacielską chorągiew (zdobył ją Jan Naszon z Ostrowiec), co wywołało zamieszanie wśród Krzyżaków, a dalej przerodziło się w ucieczkę. Jej przyczyną mógł być fakt, że zwinięcie gonfalonu, głównej, najważniejszej chorągwi, było często znakiem do odwrotu. Lżej zbrojni polscy jeźdźcy rozpoczęli pościg. Zdobyto łupy i jeńców, w tym wielu tak zwanych gości Zakonu. Do niewoli wzięty został także naczelny wódz armii krzyżackiej Michał Küchmeister von Sternberg, którego osadzono później na zamku w Chęcinach.

Po bitwie

Oddziały polskie przybyły do Bydgoszczy. Król Polski Władysław II Jagiełło wydał ucztę, traktując jeńców z szacunkiem, by przeciwdziałać krzyżackiej propagandzie na Zachodzie ukazującej Polaków i Litwinów jako bezbożnych dzikusów. Zwycięska dla Polaków bitwa przyczyniła się do podpisania pokoju w Toruniu w 1411.

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom II.
• Polskie tradycje wojskowe 1, pod redakcją Janusza Sikorskiego, Warszawa 1990.
• Piotr Derdej: Koronowo 1410, seria Historyczne bitwy, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2008.

Linki zewnętrzne

• Serwis Zamek w Malborku: Bitwa pod Koronowem