Bitwa pod Latakią
Bitwa pod Latakią – bitwa morska pomiędzy siłami morskimi Izraela i Syrii w nocy z 6 na 7 października 1973 w trakcie trwania wojny Jom Kipur, w okolicach syryjskiego miasta Latakia. Była to pierwsza bitwa morska stoczona za pomocą pocisków rakietowych woda-woda, wystrzeliwanych z kutrów rakietowych, oraz pierwszy przykład wojny elektronicznej na współczesnym polu walki.
| wojna Jom Kipur | |||
 Plan bitwy | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Wynik |
Zdecydowane zwycięstwo Izraela | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Syrii  | |||
| 35°31′16″N 35°43′34″E/35,521050 35,726114 | |||
Podłoże edytuj
Po zatopieniu podczas wojny sześciodniowej 21 października 1967 roku izraelskiego niszczyciela „Eilat” przez egipskie kutry rakietowe pociskiem P-15 radzieckiej konstrukcji, co stanowiło pierwszy przypadek użycia pocisków przeciwokrętowych w historii wojen morskich, Izrael podjął prace nad środkami przeciwdziałania oraz własną bronią tego typu. Efektem było skonstruowanie własnych pocisków przeciwokrętowych Gabriel i zamówienie we Francji kutrów rakietowych, a także opracowanie środków walki radioelektronicznej.
Bitwa edytuj
Bitwa miała miejsce w okolicach syryjskiego miasta Latakia. Pięć izraelskich kutrów, w tym cztery rakietowe typów Sa’ar 2, Sa′ar 3 i Reshef („Miznak”, „Grash”, „Hetz”, „Reshef”) oraz jeden artyleryjski typu Sa′ar 1 („Mivtach”) starły się z pięcioma okrętami syryjskimi, w tym dwoma kutrami rakietowymi projektu 183 (typu Komar) i jednym projektu 205 (typu Osa)[1][2]. Okręty syryjskie były wyposażone w rakiety P-15 Termit, o zasięgu ponad dwukrotnie większym od izraelskich rakiet typu Gabriel. W przeciwieństwie do okrętów syryjskich radzieckiej budowy, wszystkie izraelskie kutry jednak miały też silną artylerię w postaci armat szybkostrzelnych kalibru 76 mm lub 40 mm[1].
Izraelskie kutry, zbliżając się do brzegu syryjskiego, najpierw natknęły się na dozorujący kuter torpedowy projektu 123K, który zatopiły artylerią[3]. Następnie trafiły rakietami syryjski trałowiec „Yarmuk” projektu 254 (typu T-43)[3]. Wówczas same zostały zaatakowane sześcioma, a potem jeszcze dwoma rakietami P-15 przez trzy syryjskie kutry, będące w pobliżu brzegu[3]. Izraelskie okręty jednak, ostrzeżone przed opromieniowaniem przez radary pocisków, wystrzeliły radiolokacyjne cele pozorne i podjęły manewry unikowe. Podjęte środki zdołały zmylić głowice syryjskich rakiet, które wszystkie wpadły do wody[3]. Następnie izraelskie okręty podeszły bliżej i wystrzeliły własne rakiety, topiąc dwa kutry[3]. Trzeci syryjski kuter projektu 183R uciekając wyrzucił się na brzeg, po czym został tam zniszczony artylerią[3]. Zatopiony został też uszkodzony uprzednio trałowiec[3]. Izraelczycy nie odnieśli żadnych strat. Po bitwie okręty syryjskie pozostały we własnych portach aż do zakończenia wojny, chociaż prowadziły dalej ostrzał z obrębu portów.
Bitwa pod Latakią była pierwszym starciem kutrów rakietowych wyposażonych w pociski woda-woda.
Należy zaznaczyć, że syryjskie posterunki podczas bitwy meldowały o wykryciu izraelskich śmigłowców, stąd w części literatury później powielana była informacja, że to śmigłowce udawały cele dla rakiet, po czym się wznosiły, jednak brak jest potwierdzenia tej wersji[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kubiak 2019 ↓, s. 43-44.
- ↑ Asanin 2007 ↓, s. 23.
- ↑ a b c d e f g h Kubiak 2019 ↓, s. 44-45.
Bibliografia edytuj
- Cruise Missiles, Richard K. Betts, p. 381, Brookings Institution Press, 1982
- Saad El Shzly p.23, The Crossing of the Suez
- Krzysztof Kubiak. Rakietowe boje. Izraelska marynarka wojenna na Morzu Śródziemnym podczas wojny Jom Kippur. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2019. XXIV (193), lipiec-sierpień 2019. Warszawa.
- Władimir Asanin. Rakiety otieczestwiennego fłota. Czast 3. Rakietnyje katiera wstupajut w boj. „Tiechnika i Woorużenije”. 9/2007, wrzesień 2007. (ros.).