Bitwa pod Międzyrzecem Podlaskim

Bitwa pod Międzyrzecem Podlaskim (lub bitwa pod Rogoźnicą) – zwycięska dla powstańców bitwa powstania listopadowego na polach wsi Manie, Rogoźnica i na przedpolu Międzyrzeca Podlaskiego 29 sierpnia 1831 roku.

Bitwa pod Międzyrzecem Podlaskim
— powstanie listopadowe —
Czas	29 sierpnia 1831
Miejsce	Międzyrzec Podlaski
Terytorium	Królestwo Polskie
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
powstańcy listopadowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Hieronim Ramorino Grigorij Rosen
Siły
20 tys. 15 tys.
brak współrzędnych

Powstanie listopadowe

Belweder – Stoczek – Dobre – Kałuszyn (I) – Nowa Wieś – Wawer (I) – Nowogród – Białołęka – Olszynka Grochowska – Puławy – Kurów – Wawer (II) – Dębe Wielkie – Kałuszyn (II) – Liw – Domanice – Iganie – Poryck – Wronów – Kazimierz Dolny – Boremel – Kiejdany – Sokołów Podlaski – Mariampol – Kuflew – Mińsk Mazowiecki (I) – Cudnów – Firlej – Lubartów – Połąga – Jędrzejów – Daszów – Tykocin – Nur – Ostrołęka – Rajgród – Grajewo – Kock (I) – Budziska – Łysobyki – Ponary – Kałuszyn (III) – Mińsk Mazowiecki (II) – Iłża – Gniewoszów – Wilno (II) – Międzyrzec Podlaski – Warszawa – Kock (II) – Księte

Wojskami Polskimi dowodził gen. Hieronim Ramorino (20 tys. żołneirzy), a wojskami rosyjskimi gen. Grigorij Rosen (15 tys. żołnierzy).

Ramorino mógł całkowicie zniszczyć siły Rosena, jednak nie wykonał zaplanowanego przez Igancego Prądzyńskiego manewru oskrzydlającego Rosjan.

Zobacz też

• Bitwa pod Tuliłowem – stoczona w tym samym miejscu w czasie I wojny światowej.

Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2