Bitwa w Cieśninie Kerczeńskiej
Bitwa w Cieśninie Kerczeńskiej została stoczona 19 lipca 1790 r. w trakcie wojny rosyjsko-tureckiej 1787–1792.
| Wojna rosyjsko-turecka (1787–1792) | |||
.jpg)
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
Zwycięstwo Rosji | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Morza Czarnego  | |||
| 44,9°N 37,0°E/44,900000 37,000000 | |||
Mimo wcześniejszych porażek na czarnomorskim i śródziemnomorskim teatrze wojny, Turcy zdecydowali się na desant na Krymie. Dowodzący Rosjanami kontradmirał Fiodor Uszakow zdawał sobie sprawę z ich zamierzeń, zwłaszcza po przeprowadzonym w maju i czerwcu 1790 wypadzie pod nieprzyjacielskie wybrzeża, podczas którego zniszczył 15 transportowców, kilka okrętów eskortowych i składy[1].
Uszakow dowodzący eskadrą w sile 10 okrętów liniowych, 6 fregat i 17 mniejszych jednostek[2] (łącznie 860 dział[1]), zablokował więc Cieśninę Kerczeńską, w oczekiwaniu na prawdopodobny desant. Turecka flota kapudana Hüseyina Paszy (10 okrętów liniowych, 8 fregat, 32 mniejsze jednostki[2], 1100 dział[1]), która przybyła 19 lipca, była nieco silniejsza. Uszakow zdecydował się na próbę zniwelowania tureckiej przewagi dzięki walce manewrowej i wyszedł im naprzeciw (wedle obowiązujących zasad winien był przyjąć walkę na kotwicy)[2]. Z fregat sformował eskadrę odwodową, którą, gdy Turcy skupili atak na awangardzie komodora Gawriła Golenkowa, pchnął mu z pomocą[1]. Po odparciu pierwszego ataku tureckiego, zbliżył swoje okręty liniowe do przeciwnika na dystans strzału z broni ręcznej. Szczególnie zajadle Rosjanie atakowali jednostki flagowe, utrudniając dowodzenie. Kilka okrętów tureckich wyszło z linii, a pod wieczór cała eskadra odpłynęła, tracąc jeden okręt i porzucając plany desantu[2]. Pozostałe okręty wycofały się, korzystając z przewagi prędkości[1].
Na pamiątkę zwycięskiej bitwy w 1915 r. jednemu z okrętów Floty Czarnomorskiej nadano nazwę „Kercz”.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Paweł Piotr Wieczorkiewicz: Historia wojen morskich. T. 1: Wiek żagla. Warszawa: Wydawnictwo Puls, 1995, s. 411. ISBN 1-85917-030-7.
- ↑ a b c d Edmund Kosiarz: Bitwy morskie. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1970, s. 132.