Blanka Andegaweńska
Blanka Andegaweńska, Blanka neapolitańska, fr. Blanche d’Anjou-Sicile lub Blanche de Naples, it. Bianca d'Angiò lub Bianca di Napoli (ur. 1280/1283. zm. 13 października 1310) – królewna neapolitańska z dynastii Andegawenów, królowa Aragonii i hrabina Barcelony oraz królowa Walencji od roku 1295 jako druga żona króla Jakuba II Sprawiedliwego. Członkini bocznej linii dynastii Kapetyngów, szóste dziecko Karola II Andegaweńskiego, króla Neapolu oraz Marii Węgierskiej.
| z Bożej łaski królowa Aragonii, Walencji, Sardynii i Korsyki, hrabina Barcelony[1] | |
| |
| |
| |
| królowa Aragonii | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| Koronacja |
25 grudnia 1295 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
Santes Creus |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Karol Martel |
| Dzieci |
Jakub |
Blanka była drugą z pięciu koronowanych królowych Aragonii[2].
W roku 1297 została pierwszą władczynią nowo kreowanego przez papieża Królestwa Sardynii i Korsyki, które miało stanowić rekompensatę za utracone przez władców Aragonii prawa do Królestwa Sycylii[3].
W roku 1310 Blanka objęła urząd lloctinent general Korony Aragonii jako pierwsza z siedmiu królowych pełniących tę funkcję. Sprawowała urząd królewskiego namiestnika od kwietnia do czerwca 1310 r. w okresie, gdy mąż prowadził działania wojenne w Almerii[4].
MałżeństwoEdytuj
W dniu 5 czerwca 1295 r. król Aragonii Jakub II zobowiązał się do poślubienia córki swojego rywala do tronu Sycylii, króla Neapolu Karola II. Był to jeden z warunków traktatu z Anagni. Małżeństwo kilkunastoletniej Blanki z 28-letnim Jakubem zostało zawarte 29 października 1295 r. w Vilabertrán.
Rok po ślubie monarchini urodziła pierwsze dziecko – syna Jakuba. W czasie trwania małżeństwa Blanka została matką dziesięciorga dzieci[5]. Zmarła dwa dni po urodzeniu swojego ostatniego dziecka, wskutek powikłań okołoporodowych, prawdopodobnie związanych z zakażeniem wewnątrzmacicznym.
PochówekEdytuj
Blanka Andegaweńska została pochowana w Tarragonie w klasztorze Santes Creus, którego była donatorką. Szczątki królowej złożono w podwójnym sarkofagu małżeńskim. Nagrobek wykonali w roku 1312 Bertran de Riquer z Barcelony i Pere de Prenafeta z Lleidy. Autorem posągu królowej był Francesc de Montflorit.
Grób został zbezczeszczony w sierpniu 1836 r. Dopiero w 1857 r. niemal kompletne zwłoki królowej zostały powtórnie umieszczone w sarkofagu.
Badania zmumifikowanych szczątków królowej, przeprowadzone w 2010 r. przez naukowców z Museu d'Història de Catalunya, wykazały, że Blanka była niską, smukłą i bardzo zgrabną kobietą, mierzącą około 148–150 cm wzrostu. Cierpiała na schorzenie palucha koślawego, zwane popularnie halluksem. Prawdopodobnie zniekształcenie dużych palców stóp było spowodowane m.in. noszeniem modnego obuwia o zbyt wąskich nosach. Zgodnie z ówczesnym kanonem piękna królowa rozjaśniała włosy preparatami kosmetycznymi, w których skład wchodził wyciąg z janowca. Zachowały się również ślady pośmiertnego makijażu, wykonanego m.in. z użyciem karminu.
Wygląd królowej Blanki odtworzył Philippe Froesch. Zrekonstruowana twarz królowej zdecydowanie odbiega od wyrzeźbionej na sarkofagu, idealizowanej twarzy monarchini o wydłużonych proporcjach i małych ustach.
Królowa Blanka została pochowana w kremowej sukni wełnianej (być może habicie) oraz zasłonie stanowiącej strój głowy zamężnych kobiet i zakonnic. Ponadto w grobie odkryto stanowiący część biżuterii królowej wisiorek z korali - amulet chroniący kobiety w ciąży i nowo narodzone dzieci.
PrzypisyEdytuj
- ↑ madona na Blanca per la gracia de Deu regina d'Arago e de Valencia e de cardenya e de Corcega e comtesa de Barcelona. Johannes Vincke, Das Echo des Ave Maria und des Salve Regina in dem Brief des Templers Ramon Saguàrdia an die Königin Blanca von Katalonien-Aragon , „Estudis de literatura catalana oferts a Jordi Rubió i Balaguer” 10, 1967, s. 175.
- ↑ Theresa Earenfight, The King’s Other Body: Maria of Castile and the Crown of Aragon, Philadelphia 2010, s. 30.
- ↑ Eugenio Theseider Dupré, Come Bonifacio VIII infeudò a Giacomo II il regno di Sardegna e di Corsica [w:] Atti del VI Congresso internazionale di studi sardi, Cagliari 1957, s. 91-101.
- ↑ Theresa Earenfight, The King’s Other Body: Maria of Castile and the Crown of Aragon, Philadelphia 2010, s. 41, 48.
- ↑ Michael McVaugh, The Births of the Children of Jaime II, „Medievalia” nr 6, 1986, s. 7-16.
BibliografiaEdytuj
- Dossier de premsa Blanca d'Anjou. es.mhcat.cat. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]., Museu d'Història de Catalunya 2010.
- Sònia Casas, Blanca d’Anjou. Retrat d'una reina, „Sàpiens” nr 94, sierpień 2010.
- Montserrat Sanmart i Roset, Blanca, d'Anjou. Reina de la Corona d'Aragó [w:] Diccionari Biogràfic de Dones.
- Presentació dels primers resultats de l'obertura de la tomba de Jaume II i Blanca d'Anjou. premsa.gencat.cat. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-04)]., Museu d’Història de Catalunya.