Blood, Sweat & Tears
Blood, Sweat & Tears – amerykański zespół muzyczny, powstały w Nowym Jorku w 1967 roku.
 Blood, Sweat & Tears (1972) | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Skład | |
| David Clayton-Thomas, Jim Fielder, Fred Lipsius, Dick Halligan, Steve Katz, Bobby Colomby, Chuck Winfield, Lew Soloff i Jerry Hyman | |
| Byli członkowie | |
| Al Kooper, Randy Brecker, Jerry Weiss | |
| Strona internetowa | |
Łączyła elementy muzyki rockowej i jazzowej w ramach nurtu fusion, zwanego też jazz-rockiem. Stanowiła jeden z pierwszych zespołów tworzących muzykę tego rodzaju. Szczególną cechą grupy był zastosowanie na dużą skalę instrumentów dętych, co dawało w niektórych momentach efekt jazzowego big bandu.
Historia edytuj
Al Kooper (instrumenty klawiszowe i śpiew), Jim Fielder (bas), Fred Lipsius (saksofon altowy), Randy Brecker (trąbka), Jerry Weiss (trąbka), Dick Halligan (puzon), Steve Katz (gitara) i Bobby Colomby (perkusja) tworzyli oryginalny skład zespołu. Liderem był Al Kooper, muzyk bluesowy, który poprzednio kierował grupą The Blues Project. W tym składzie zespół wydał pierwszą płytę Child Is Father to the Man. Wskutek niezbyt dobrych rezultatów sprzedaży w grupie powstał konflikt, który spowodował krytykę Koopera jako wokalisty, a w konsekwencji odejście jego, Randy’ego Breckera i Jerry’ego Weissa.
Do grupy dołączył wówczas obdarzony mocnym głosem kanadyjski wokalista David Clayton-Thomas, a także Chuck Winfield (trąbka), Lew Soloff (trąbka) i Jerry Hyman (puzon). Dick Halligan, w związku z odejściem Ala Koopera, zaczął grać na instrumentach klawiszowych.
Blood, Sweat & Tears, drugi album grupy wydany został w 1969, uzyskał tytuł Album of the Year w ramach nagród Grammy. Zawierał m.in. przebojowe utwory: „You’ve Made Me So Very Happy”, „Spinning Wheel” i „And When I Die”. Album ten stanowił największe osiągnięcie grupy. Płyta zawiera ciekawe partie improwizowane, jak również jazzrockową przeróbkę utworu muzyki poważnej Erika Satie.
W 1969 zespół wystąpił na festiwalu w Woodstock.
W 1970 grupa zaangażowała się politycznie i zdecydowała się odbyć propagandowe tournée po wschodniej Europie, sponsorowane przez Departament Stanu USA. Występowała wówczas również w Warszawie. W czasach powszechnej krytyki rządu amerykańskiego ze strony hipisów i innych ruchów undergroundowych, decyzja reprezentowania rządu przez grupę rockową została przyjęta bardzo źle przez społeczeństwo amerykańskie i odbiła się negatywnie na dalszych losach zespołu. Kolejna płyta: Blood, Sweat & Tears 3, zawierała także przebojowe kompozycje, m.in. „Hi-De-Ho” i „Lucretia MacEvil”, nie osiągnęła już jednak tak wielkiego sukcesu.
Konflikty personalne doprowadziły do rozbicia grupy na dwie frakcje: rockową i jazzową, podczas gdy David Clayton-Thomas rozpoczął karierę solową, powracając jednak do grupy w połowie lat 70. W ciągu długiego okresu istnienia grupy grali w niej tacy muzycy, jak: Jaco Pastorius, Steve Khan, Mike Stern czy Don Alias.
Chociaż zespół istnieje do dnia dzisiejszego, nie odegrał już nigdy takiej roli jak w ciągu krótkiego okresu późnych lat 60.
Dyskografia edytuj
- Child Is Father to the Man (1968)
- Blood, Sweat & Tears (1968)
- Blood, Sweat & Tears 3 (1970)
- B, S & T; 4 (1971)
- Greatest Hits (1972)
- New Blood (1972)
- No Sweat (1973)
- Mirror Image (1974)
- New City (1975)
- In Concert (1976)
- More Than Ever (1976)
- Brand New Day (1977)
- Nuclear Blues (1980)
- The Challenge (1984)
- Latin Fire (1985)
- Midnight Concert
- Live and Improvised (1991) – nagrane w (1975).
- Live (1994)
Linki zewnętrzne edytuj
- Oficjalna strona grupy. bloodsweatandtears.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-16)].
- Historia grupy. vh1.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-27)]. na stronach kanału VH1
- Nieoficjalna strona BS&T. hemsidor.torget.se. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-04-10)].
- Strona poświęcona BS&T
- Opisy albumów BS&T 1967–2000