Wikipedia

Blowin’ in the Wind

piosenka (aut./wyk. Bob Dylan; 1963)

Blowin’ in the Wind – protest song napisany w 1962 roku przez Boba Dylana i wydany w 1963 roku na singlu, który promował album The Freewheelin’ Bob Dylan (1963).

Blowin’ in the Wind
Wykonawca singla
z albumu The Freewheelin’ Bob Dylan
Bob Dylan
Strona B

„Don’t Think Twice, It’s All Right”

Wydany

13 sierpnia 1963

Nagrywany

9 lipca 1962

Gatunek

folk

Długość

2:48

Wydawnictwo

Columbia (USA)

Producent

John Hammond

Format

7″

Autor

Bob Dylan

Singel po singlu
„Mixed Up Confusion”
(1962) 		„Blowin’ in the Wind”
(1963) 		„The Times They Are a-Changin’”
(1965)

Utwór jest powszechnie uznawany za jeden z najbardziej znanych i najważniejszych utworów Dylana oraz muzyki popularnej. W 2004 roku utwór „Blowin’ in the Wind” został sklasyfikowany na 14. miejscu listy 500 utworów wszech czasów magazynu „Rolling Stone”[1]. W 1999 roku piosenka została wprowadzona do amerykańskiej Grammy Hall of Fame.

Od wydania albumu z piosenką powstały setki innych wersji wykonań utworu, który śpiewali m.in.: Joan Baez, Peter, Paul and Mary, Elvis Presley, Stevie Wonder, Marlene Dietrich, Etta James, Neil Young, Judy Collins i Sam Cooke.

Charakterystyka edytuj

„Blowin’ in the Wind” jest prawdopodobnie tym utworem, który najbardziej pomógł w rozwoju kariery Dylana. Kompozycja ta stała się jednym ze wzorów współczesnego protest songu. Charakteryzuje się prostą, chwytliwą melodią i tekstem, w którym autor stawia pytania (retoryczne lub takie, na które trudno jest odpowiedzieć). Na początku lat 60. XX wieku piosenka znalazła się w centrum walki ruchu o prawa obywatelskie i ruchu antywojennego.

Historia edytuj

Przebieg powstawania piosenki opisał ówczesny przyjaciel Dylana, piosenkarz folkowy David Blue w filmie Renaldo & Clara[2][3]. Źródłem tej kompozycji był utwór „No More Auction Block”, często wtedy wykonywany przez Dylana, a będący tradycyjną pieśnią jeszcze z okresu niewolnictwa Afroamerykanów. Najpewniej Dylan zaznajomił się z tą piosenką dzięki wersji wykonywanej przez Odettę. Jedna z wersji Dylana została umieszczona na pierwszym, potrójnym, albumie The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991 (1991).

W maju 1962 roku Dylan nagrał „Blowin’ in the Wind” w Nowym Jorku na potrzeby radiowego programu „Broadside Show”. Ta wersja ukazała się później na albumie Broadside Reunion. 2 lipca 1962 roku muzyk zagrał koncert w klubie Finjan w Montrealu w Kanadzie. 9 lipca 1962 roku Dylan zarejestrował materiał do albumu The Freewheelin’ Bob Dylan (1963) w Columbia Studio A w Nowym Jorku. Powstały wówczas co najmniej trzy wersje piosenki. W tym samym miesiącu Dylan nagrał tę piosenkę w The Witmark Studio w Nowym Jorku. 30 grudnia 1962 roku Amerykanin wziął udział w sesji dla brytyjskiej telewizji w studiu BBC w Londynie; była to sesja nagraniowa dla sztuki Madhouse on Castle Street. Program wyemitowano 12 stycznia 1963 roku.

W 1971 roku Dylan wykonał ten utwór podczas koncertu dla Bangladeszu; utwór wykonał na koncercie wieczornym i nocnym (wersję nocną wydano na albumie i DVD).

Peter, Paul and Mary edytuj

W maju 1963 roku, na miesiąc przed ukazaniem się singla „Blowin’ in the Wind”, nagranego przez folkowe trio Peter, Paul and Mary, utwór był już promocyjnie emitowany w radiu. Singiel tego tria ukazał się 18 czerwca 1963 roku i był najszybciej sprzedawanym singlem w historii wydawnictwa Warner Records; sprzedano ponad milion egzemplarzy, a wydawnictwo dotarło do 2. miejsca na liście przebojów Hot 100[4].

Tekst edytuj

Początek piosenki
Tekst oryginalny Tłumaczenie
How many roads must a man walk down

Before you call him a man?

Przez ile dróg musi człowiek przejść

Zanim człowiekiem go nazwiesz?

Utwór interpretowany jest jako filozoficzne rozważanie Dylana na tematy pokoju, wojny i wolności. Piosenka zawiera wiele pytań, będących w większości postulatami rozwoju ludzkości i lepszej przyszłości, i nie odnosi się do któregoś specyficznego wydarzenia politycznego, co może tłumaczyć jej popularność na przestrzeni lat. Utwór nie zawiera odpowiedzi – każda z trzech zwrotek kończy się tytułowymi słowami: „odpowiedź niesie wiatr” (The answer is blowin’ in the wind), co można interpretować jako zapowiedź nadejścia lepszych czasów.

Dyskografia i wideografia edytuj

Single
Albumy
Filmy

Wersje innych wykonawców edytuj

  • 1962: New World Singers – album różnych wykonawców Broadside Ballads, Volume 1; The Best of Broadside 1962–1988 (2000)
  • 1963: Peter, Paul and Mary – In the Wind; In Concert (1964); Ten Years Together (1970); Holiday Celebration (1988); Around the Campfire (1998)
  • 1963: Bobby Darin – Golden Folk Hits; As Long as I’m Singing: The Bobby Darin Collection (1995)
  • 1963: Stan Getz – Reflections
  • 1964: Ray Bryant – Live at Basin Street
  • 1964: Sam Cooke – Sam Cooke at the Copa; Man Who Invented Soul (1968)
  • 1964: Glen Campbell – Astounding 12-string Guitar
  • 1965: Marianne Faithfull – Come My Way; Music for the Millions (1985)
  • 1965: Dick Dale – Live at Ciro’s
  • 1965: Odetta – Odetta Sings Dylan
  • 1965: Trini Lopez – Folk Album
  • 1965: Pete Seeger – Little Boxes & Other Broadsides
  • 1966: King Curtis – Live at Smalls Paradise
  • 1966: The New Christy Minstrels – New Kick; Very Best of the New Christy Minstrels (1996)
  • 1976: Joan Baez – From Every Stage; European Tour (1981); Rare, Live & Classic (1993); The Essential Joan Baez: From the Heart – Live (2001)
  • 1977: Stevie Wonder – Anthology; Greatest Hits, Volume 1 (1979)
  • 1978: The Hollies – Other Side of the Hollies; Long Cool Woman (1979)
  • 1978: Ray Conniff – Always in My Heart
  • 1982: Chet Atkins – Solid Gold Guitar
  • 1982: Leontyne Price – God Bless America
  • 1989: The Kingston Trio – Tom Dooley
  • 1992: The Searchers – 30th Anniversary Collection
  • 1994: Judy Collins – Live at Newport; Both Sides Now (1998)
  • 1996: Johnny Rivers – Johnny Rivers Rocks the Folk
  • 1997: Elvis Presley – Platinum (A Life in Music); Touch of Platinum (1998)
  • 1998: Edwin Hawkins – Very Best of Edwin Hawkins Singers
  • 1998: Duane Eddy – Duane Does Dylan

Polska wersja edytuj

Piosenkę przetłumaczono częściowo na język polski jako „Odpowie ci wiatr”, ale niewiele w tej wersji pozostało z anglojęzycznego oryginału. Zachowano podobieństwo w brzmieniu wyrazów przy jednoczesnym usunięciu treści pacyfistycznych: „Przez ile lat będzie kanion trwał, / Nim w końcu rozkruszy go czas?” zamiast How many times must the cannon balls fly / Before they’re forever banned? (ile razy muszą lecieć kule armatnie, zanim na zawsze zostaną zakazane).

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rolling Stones Magazine’s Top 500 Songs. metrolyrics.com. [dostęp 2010-07-03]. (ang.).
  2. ↑ Utwór powstał pewnej poniedziałkowej nocy w kawiarni folkowej zwanej Commons (lub Fat Black Pussycat). Dylan wręczył Blue’owi gitarę i kazał grać pewne akordy, a sam pisał do tych akordów tekst. Gdy Dylan uznał, że piosenka jest gotowa, obaj niemal biegiem dotarli do kawiarni Gerde’s, gdzie Dylan zagrał i zaśpiewał piosenkę Gilowi Turnerowi, który był konferansjerem poniedziałkowych folkowych hootenanny. Turner krzyknął „Jezusie Chrystusie, nigdy nie słyszałem czegoś takiego jak to przez całe moje życie! To jest najbardziej niewiarygodna piosenka!” Turner następnie wybiegł na scenę i zaśpiewał ją publiczności, która szalała z zachwytu.
  3. ↑ Renaldo & Clara. Scenariusz i reżyseria: Bob Dylan. 1977.
  4. ↑ Blowin’ in the Wind Chart History | Billboard. billboard.com, 1963-08-17. [dostęp 2020-11-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-30)]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. Omnibus Press, Nowy Jork 2004 ISBN 1-84449-095-5.
  • Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions 1960-1994. St. Martin Press, Nowy Jork 1995 ISBN 0-312-13439-8.
  • Oliver Trager. Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Billboard Books, Nowy Jork 2004. ISBN 0-8230-7974-0.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Blowin’_in_the_Wind&oldid=71491452”