Bobby Moore

Bobby Moore
Pełne imię i nazwisko	Robert Frederick Chelsea Moore
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1941 ; Barking, Anglia
Data i miejsce śmierci	24 lutego 1993 ; Londyn
Obywatelstwo	brytyjskie
Wzrost	178 cm
Pozycja	stoper (środkowy obrońca)
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1980	Oxford City
1981–1982	Eastern AA
1984–1986	Southend United
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;

Bobby Moore, właśc. Robert Frederick Chelsea Moore (ur. 12 kwietnia 1941 w Barking, zm. 24 lutego 1993 w Londynie) – angielski piłkarz, środkowy obrońca. Mistrz świata z roku 1966.

Życiorys edytuj

Uchodzi za najlepszego stopera w historii angielskiej piłki. Zawodnikiem West Ham United został w 1956, w pierwszym składzie debiutował dwa lata później. Szybko stał się podstawowym zawodnikiem popularnych Młotów, przez ponad 10 lat był kapitanem drużyny. Z WHU w 1964 zdobył Puchar Anglii, a rok później sięgnął po Puchar Zdobywców Pucharów. Do 1974 w barwach West Ham rozegrał 544 ligowe spotkanie i strzelił 24 bramki.

W tym samym roku odszedł do lokalnego rywala, grającego w niższej lidze Fulham F.C. W 1975 dotarł z tym klubem do finału Pucharu Anglii, gdzie jednak jego nowy zespół przegrał z West Ham. W Fulham grał do 1977 (124 mecze). Karierę kończył w klubach amerykańskich: San Antonio Thunder i Seattle Sounders (1978).

W reprezentacji Anglii debiutował 20 maja 1962 w meczu z Peru w Limie. Następne spotkania rozegrał już w finałach MŚ 62 – wystąpił we wszystkich meczach Anglików. Rok później po raz pierwszy został kapitanem drużyny narodowej, łącznie honorową funkcję pełnił aż 90-krotnie. Poprowadził Anglię do jedynego tytułu w historii i 30 lipca 1966 odebrał z rąk Elżbiety II Złotą Nike.

W 1968 mógł świętować zdobycie brązowego medalu mistrzostw Europy. W 1970 wystąpił w swoich trzecich finałach MŚ i ponownie był kapitanem zespołu. Anglia jednak nie obroniła tytułu, a sam Moore tuż przed turniejem, podczas zgrupowania kadry w Kolumbii, został oskarżony o kradzież biżuterii. Areszt opuścił jednak już po kilku dniach i mógł dołączyć do drużyny. Prawdopodobnie była to prowokacja mająca utrudnić Anglikom przygotowania do turnieju finałowego w Meksyku.

Mimo niepowodzenia w MŚ 1970 nadal miał pewne miejsce w kadrze. Reprezentacyjną karierę zakończył 14 listopada 1973 w meczu z Włochami; w tym samym roku Anglia przegrała rywalizację o awans do MŚ 74 z Polską. Moore znacząco przyczynił się do porażki Anglików w Chorzowie (0:2). Miał udział przy pierwszej bramce (w niektórych opracowaniach uznawany jest za strzelca gola samobójczego), drugą Włodzimierz Lubański strzelił po samotnym rajdzie – wcześniej odebrał piłkę właśnie Moore’owi. Łącznie w reprezentacji rozegrał 108 spotkań i strzelił dwie bramki.

Zmarł na raka jelita grubego.

Przed stadionem Wembley stoi jego pomnik. Martin Peters, Geoff Hurst i Bobby Moore (WHU) oraz Ray Wilson (Everton F.C.) są także przedstawieni na pomniku mistrzów świata 1966 – wzorowanym na fotografii wykonanej po finale, który stoi przed stadionem West Ham United w Londynie.

Bibliografia edytuj

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[a]