Wikipedia

Bogdan Klich

polski polityk

Bogdan Adam Klich (ur. 8 maja 1960 w Krakowie) – polski polityk, lekarz i politolog. Poseł na Sejm IV kadencji (2001–2004), poseł do Parlamentu Europejskiego (2004–2007), w latach 2007–2011 minister obrony narodowej, senator VIII, IX, X i XI kadencji (od 2011).

Bogdan Klich
Ilustracja
Bogdan Klich (2015)
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1960
Kraków

Minister obrony narodowej
Okres

od 16 listopada 2007
do 2 sierpnia 2011

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Aleksander Szczygło

Następca

Tomasz Siemoniak

podpis
Odznaczenia
Medal „Milito Pro Christo” Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order Krzyża Ziemi Maryjnej II Klasy (Estonia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Bogdan Klich podczas 66. posiedzenia Senatu (2014)
Z Robertem Gatesem podczas wizyty w Pentagonie (2010)
Bogdan Klich (2021)

Życiorys edytuj

Jest synem profesora Adama Klicha[1] oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie (1986) oraz historii sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987)[2][3].

W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności[4]. Należał do założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany 12 stycznia 1982, osadzono go w Załężu. W tym samym roku został tymczasowo aresztowany, był przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Krakowie oraz w Klinice Nefrologii AM. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój. Oskarżony o obrazę organów władzy PRL, postępowanie zakończyło się w październiku 1982 wyrokiem uniewinniającym[3]. W 1988–1989 współzałożyciel i członek środowiska „Czas Przyszły”[3].

Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz psychiatra w krakowskim szpitalu neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Od 1992 do 1995 ponownie pracował jako lekarz, m.in. w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera w Krakowie[3].

Należał do Komitetu Obywatelskiego, Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej (1990–1991), Unii Demokratycznej (1991–1994) i Unii Wolności (1994–2000). W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W 1993 współtworzył Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, pełniąc funkcję jego prezesa do 1997. Następnie, po przekształceniu Centrum w Instytut Studiów Strategicznych, był jego dyrektorem w latach 1997–2007[3][5].

W latach 1998–1999 był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000[6] pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO. Został tez wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim[7].

W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu krakowskim[8]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej[9]. W 2004 został wybrany do PE VI kadencji[10]. Należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. W latach 2004–2007 był przewodniczącym Delegacji do spraw stosunków z Białorusią[9]. 15 listopada 2007 zrezygnował z mandatu, obejmując następnego dnia stanowisko ministra obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego[11]. 18 stycznia 2011 posłowie klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości wystąpili z wnioskiem o wotum nieufności, zarzucając Bogdanowi Klichowi polityczną współodpowiedzialność za katastrofę lotniczą w Smoleńsku i odpowiedzialność za zły w ich ocenie stan polskich sił zbrojnych. Poparcie dla wniosku zadeklarowali posłowie Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Polska Jest Najważniejsza. Ostatecznie wniosek nie uzyskał większości w Sejmie (za wnioskiem KP PiS głosowało 194 posłów, przeciw było 234)[12].

28 lipca 2011 złożył dymisję ze stanowiska ministra[13], a 2 sierpnia 2011 został odwołany przez prezydenta RP[14]. Okres kierowania MON przez Bogdana Klicha był krytykowany przez część prasy fachowej i określany wręcz jako najgorszy do tej pory w III RP. W szczególności zarzucano ministrowi brak planowania rozwoju i przypadkowe zakupy niepotrzebnego sprzętu[15].

W wyborach w 2011 uzyskał mandat senatora z ramienia PO. Kandydując w okręgu nr 33, otrzymał 95 439 głosów[16]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję (dostał 71 852 głosy)[17]. W Senacie IX kadencji był przewodniczącym grupy senatorów klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2019 został ponownie senatorem, otrzymując 123 080 głosów[18]. Po wyborach objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej[19].

W wyborach w 2023 również uzyskał mandat senatora, otrzymując 184 334 głosy[20]. W XI kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Unii Europejskiej[21]. Powoływany w skład Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[22].

Życie prywatne edytuj

Ojciec trójki dzieci. Posługuje się językiem angielskim i francuskim[2].

Wyniki wyborcze edytuj

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2001 Platforma Obywatelska Sejm IV kadencji nr 13 11 307 (14,36%) [8]
2004 Parlament Europejski VI kadencji nr 10 81 465 (11,21%) [10]
2011 Senat VIII kadencji nr 33 95 439 (52,53%) [16]
2015 Senat IX kadencji 71 852 (38,04%) [17]
2019 Koalicja Obywatelska Senat X kadencji 123 080 (54,66%) [18]
2023 Senat XI kadencji 184 334 (70,90%) [20]

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce 1993, Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 297.
  2. ↑ a b O mnie, klich.pl [zarchiwizowane 2024-01-15].
  3. ↑ a b c d e Monika Litwińska, Bogdan Klich, Encyklopedia Solidarności [zarchiwizowane 2023-01-27].
  4. ↑ Cezary Łazarewicz, VIP z WiP [online], polityka.pl, 22 marca 2008 [dostęp 2015-08-02].
  5. ↑ O Instytucie, iss.krakow.pl [zarchiwizowane 2023-03-07].
  6. ↑ III kadencja: Zapytanie w sprawie wyboru wykonawcy na projekt niszczyciela min „Kormoran” [online], sejm.gov.pl, 6 stycznia 2000 [dostęp 2024-03-11].
  7. ↑ Bogdan Klich, usosweb.uj.edu.pl [zarchiwizowane 2021-05-07].
  8. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2001 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-09-24].
  9. ↑ a b Bogdan Klich [online], Parlament Europejski [dostęp 2024-01-15].
  10. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2004 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-09-24].
  11. ↑ Bronisław Komorowski powołał skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego, gazeta.pl, 20 maja 2010 [zarchiwizowane 2016-03-12].
  12. ↑ Wniosek o wotum nieufności wobec Klicha odrzucony [online], tokfm.pl, 4 lutego 2011 [dostęp 2024-03-11].
  13. ↑ Komunikat MON, mon.gov.pl, 29 lipca 2011 [zarchiwizowane 2018-06-12].
  14. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2011 r. nr 1131-4-2011 o zmianie w składzie Rady Ministrów (M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 859).
  15. ↑ Tomasz Hypki, Przed wielkimi zmianami. Przemysł lotniczo-zbrojeniowy 2010, „Raport – Wojsko Technika Obronność”, Nr 9, 2011, s. 6.
  16. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011 [online] [dostęp 2015-08-02].
  17. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2018-10-23].
  18. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-10-15].
  19. ↑ Bartosz Goluch, Znamy przewodniczących komisji Senatu. 8 z KO, 6 z PiS [online], wp.pl, 13 listopada 2019 [dostęp 2019-11-14].
  20. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023 [online] [dostęp 2023-10-18].
  21. ↑ Senat wybrał przewodniczących 19 komisji stałych [online], portalsamorzadowy.pl, 29 listopada 2023 [dostęp 2023-11-29].
  22. ↑ Bogdan Klich [online], Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy [dostęp 2024-01-15] (ang.).
  23. ↑ Minister Bogdan Klich odznaczony medalem Ordynariatu Polowego WP, ekai.pl, 15 lutego 2010 [zarchiwizowane 2012-07-08].
  24. ↑ Міністр оборони Польщі Богдан Кліх нагороджений українським орденом „За заслуги” ІІ ступеня, ukrinform.ua, 20 stycznia 2010 [zarchiwizowane 2014-11-26] (ukr.).
  25. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid, president.ee [zarchiwizowane 2021-01-15] (est.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

  • Bogdan Klich [online], klich.pl [dostęp 2015-08-02].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bogdan_Klich&oldid=73413774”