Bogdan Suchodolski
Bogdan Suchodolski (ur. 27 grudnia 1903 w Sosnowcu, zm. 2 października 1992 w Konstancinie-Jeziornie) – polski filozof, historyk nauki i kultury, pedagog, od 1938 profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, od 1946 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1958–1974 dyrektor Zakładu Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk; poseł na Sejm PRL IX kadencji, członek Rady Krajowej PRON w 1983[1], członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1968[2].
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 27 grudnia 1903 Sosnowiec | |
| Data i miejsce śmierci | 2 października 1992 Konstancin-Jeziorna | |
| Poseł IX kadencji Sejmu PRL | ||
| Okres | od 13 października 1985 do 3 czerwca 1989 | |
| Przynależność polityczna | poseł bezpartyjny | |
| Odznaczenia | ||
   
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Od 24 lipca 1938 był profesorem nadzwyczajnym pedagogiki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3]. W latach 1946–1970 profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1958–1968 dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych na tym uniwersytecie.
Był członkiem PAU od 1946, a od 1952 PAN. W latach 1965–1970 pracował jako zastępca sekretarza naukowego Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958–1974 przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[4].
Od 20 grudnia 1982 przewodniczący Narodowej Rady Kultury, od 12 czerwca 1986 jej II kadencji[5]. Od 1985 do 1989 poseł na Sejm (otworzył pierwsze obrady jako marszałek senior). W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[6].
Doctor honoris causa Uniwersytetu w Berlinie, Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie, Uniwersytetu w Padwie, Akademii Nauk Pedagogicznych w Berlinie, Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[7] oraz Uniwersytetu Warszawskiego.
22 lipca 1964 z okazji 20-lecia Polski Ludowej otrzymał nagrodę państwową II stopnia[8].
Autor prac naukowych z zakresu pedagogiki, historii nauki polskiej i filozofii.
Ważniejsze praceEdytuj
- Wychowanie moralno-społeczne (1936)
- Uspołecznienie kultury (1937)
- Skąd i dokąd idziemy? Przewodnik po zagadnieniach kultury współczesnej (1943/1999), pierwsze wydanie pod pseudonimem R. Jadźwing.
- Dusza niemiecka w świetle filozofii (1947)
- Wychowanie dla przyszłości (1947/1968)
- O pedagogikę na miarę naszych czasów (1958)
- Narodziny nowożytnej filozofii człowieka (1963)
- Rozwój nowożytnej filozofii człowieka (1967)
- Trzy pedagogiki (1970)
- Komisja Edukacji Narodowej (1972)
- Problemy wychowania w cywilizacji współczesnej (1974)
- Komeński (1979)
- Kim jest człowiek?, tom 273 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1974; Wiedza Powszechna, Warszawa 1985, s. 284, ISBN 83-214-0438-3.
- Wychowanie mimo wszystko (1990)
OdznaczeniaEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12 961), 10 maja 1983, s. 6.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 133 (7571), 5 czerwca 1968, s. 2.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 360, 10 września 1938.
- ↑ „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84.
- ↑ Inauguracja II kadencji Narodowej Rady Kultury. „Nowiny”, s. 1, Nr 137 z 13 czerwca 1986.
- ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011, radaopwim.gov.pl [dostęp 2015-04-20].
- ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. us.edu.pl. [dostęp 2015-04-20].
- ↑ „Dziennik Polski”, rok XX, nr 171 (6363), s. 1.
- ↑ 16 lipca 1954 „za wybitne zasługi w dziedzinie nauki” M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566