Boglewice
wieś w województwie mazowieckim
Boglewice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grójeckim, w gminie Jasieniec[4][5]. Leży nad Czarną.
| wieś | |
 Kościół Przemienienia Pańskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
48 |
| Kod pocztowy |
05-604[3] |
| Tablice rejestracyjne |
WGR |
| SIMC |
0623586[4] |
Położenie na mapie gminy Jasieniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu grójeckiego  | |
 51°48′35″N 20°59′34″E/51,809722 20,992778
| |
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie wareckim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
W Boglewicach znajduje się kościół i parafia Przemienienia Pańskiego, należąca do dekanatu wareckiego, archidiecezji warszawskiej. Znajduje się tutaj także zespół pałacowy z drugiej połowy XIX wieku, z pałacem po generalnym remoncie i parkiem krajobrazowym[7].
13 czerwca 1904 roku w Boglewicach urodził się Józef Maroszek, polski konstruktor broni.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Wieś Boglewice w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2017-05-04] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-03-17].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 74 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.
- ↑ Boglewice, Polskie Zabytki [dostęp 2016-06-21].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Boglewice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 278.
- Boglewice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 178.