Bogoriowie herbu Bogoria

Bogoriowie herbu Bogoria – ród rycerski, osiadły głównie w Małopolsce od XII w., największe znaczenie osiągnął w XIV w.

Rodową siedzibą Bogoriów były Skotniki w Ziemi Sandomierskiej. Możny ród, którego członkowie piastowali ważne stanowiska w Małopolsce.

Przedstawiciele roduEdytuj

Mikołaj Bogoria Skotnicki (1150–1238) - komes, fundator klasztoru cystersów w Koprzywnicy w 1185 roku.
Piotr Bogoria Skotnicki (zm. ok. 1287) - prawnuk Mikołaja, kasztelan wiślicki, kasztelan krakowski, wojewoda krakowski, wojewoda sandomierski do 1280.
Wojciech Bogoria Skotnicki (1274–1316) - syn Piotra, wojewoda sandomierski (1306-1316), właściciel Nowego Żmigrodu.
Jarosław z Bogorii i Skotnik (1280–1376) - syn Piotra, arcybiskup gnieźnieński. Majątek po Mikołaju odziedziczył m.in. jego krewny Peszko Bogoria ze Skotnik lub Wiśniowej, mąż Jadwigi Bogorii.
Mikołaj Bogoria Skotnicki (1291–1338) - syn Piotra, wojewoda krakowski, doradca Władysława Łokietka.
Jakub Bogoria - syn Wojciecha, podkomorzy sandomierski.
Mikołaj z Bogorii (zm. 1388) – wnuk Mikołaja (ur. 1291), kasztelan wiślicki, zawichoski, marszałek wielki koronny.