Bohdan Drozdowski

polski prozaik, publicysta, tłumacz, autor sztuk scenicznych

Bohdan Drozdowski, ps. Sebastian Lost, Raúl Fuentes y Torrejon, Raymond Starr (ur. 20 listopada 1931 r. w Kosowie Poleskim, zm. 2 kwietnia 2013 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, dziennikarz, publicysta, tłumacz, autor sztuk scenicznych.

Bohdan Drozdowski
Sebastian Lost, Raúl Fuentes y Torrejon, Raymond Starr
Ilustracja
Bohdan Drozdowski (2006)
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1931
Kosów Poleski

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 2013
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła

Tańczący z duchami

Grób Bohdana Drozdowskiego i Jana Zieleniewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Bohdan Drozdowski urodził się w Kosowie Poleskim 20 listopada 1931 roku. Publikował już w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych XX wieku, jednak szerszej publiczności został przedstawiony na łamach „Życia Literackiego” (nr 51 z grudnia 1955). W Prapremierze pięciu poetów Bohdana Drozdowskiego wprowadzał Julian Przyboś.

W 1957 ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dziennikarz m.in. wrocławskiej „Gazety Robotniczej”, „Dziennika Łódzkiego”, krakowskiego „Życia Literackiego”. Pełnił funkcje m.in. zastępcy redaktora naczelnego i redaktora naczelnego „Współczesności”, redaktora naczelnego „Poezji”. W latach 1966–1970 był zastępcą dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Publikował również pod pseudonimami. W 2011 napisał autobiografię zatytułowaną Tańczący z duchami.

Po otwartym konflikcie z Ryszardem Kapuścińskim oraz częścią środowiska praktycznie wymazany z kart historii, w tym ze stron encyklopedii PWN, gdzie z Prapremiery pięciu poetów zostało czterech[potrzebny przypis].

Przetłumaczył osiem dramatów Williama Shakespeare’a: Życie i śmierć Króla Jana (1975), Balladę zimową (1978), Antoniusza i Kleopatrę (1983), Henryka VI. Kroniki Królewskie. Trylogię (1983), Króla Henryka IV. Część 1 i 2 (2004). Dokonał również adaptacji Otella i pisał własne utwory na kanwie Shakespeare’a (Hamlet II, Hermiona, Hamlet 70)[1].

Zmarł w Warszawie 2 kwietnia 2013 roku[2]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 229-4-20/21)[3].

Twórczość

edytuj

Poezje

edytuj
  • Jest takie drzewo (1956)
  • Piołun (1970)
  • Opór (1973)

Powieści

edytuj
  • Pasje Armina Laskowicza (1962)
  • Wigwam (1966)
  • Arnhem – ciemne światło (1968)
  • Stare srebra (1973)
  • Bastard (pod pseudonimem Sebastian Lost, 1987)
  • Yagruma (1989) i La Ceiba (1998, obie pod pseudonimem Raúl Fuentes y Torrejon)
  • Błękitny dom albo fatum (pod pseudonimem Raymond Starr, 1992)

Publicystyka, reportaże

edytuj
  • Tylko pamięć (1964)
  • Gry ludzkie (1971)
  • Życie samo w sobie (1973)
  • O poezji (1977)
  • List otwarty do… (1985)

Opowiadania

edytuj
  • Kobiety i ludzie (1987)

Sztuki teatralne

edytuj
  • Kondukt (1960)
  • Ballada polska (1962)
  • Ostatni brat (1962)
  • Mazur kajdaniarski (1970)
  • Hermiona (1974)
  • Hamlet II (1975)
  • Bóg na śmieciach (1983)

Słuchowiska

edytuj
  • Zapach cygar (1974)
  • Ciało (1979)
  • Śmierć Dowdinga (1970)

Przekłady z Szekspira

edytuj

Parafrazy poetyckie

edytuj
  • Psalmy Króla Dawida (2003)
  • Salomonowa Pieśń nad Pieśniami (2005)
  • Ezop dla dorosłych (308 bajek na motywach z Ezopa Fryga, 2008)

Tłumaczenia

edytuj

Nagrody

edytuj

Otrzymał wiele nagród literackich – za powieść, słuchowiska radiowe, widowiska telewizyjne, sztuki teatralne, studencką nagrodę „Czerwonej Róży”, dwukrotnie Nagrodę im. Witolda Hulewicza oraz Nagrodę indywidualną RSW „Prasa-Książka-Ruch” za rok 1975 (1976)[4]. Laureat Nagrody "Trybuny Ludu" I stopnia (1985)[5]. W 1979 otrzymał Dyplom honorowy Związku Pisarzy ZSRR[6].

Przypisy

edytuj
  1. Bohdan Drozdowski · Repozytorium polskich przekładów Williama Shakespeare’a w XX i XXI wieku: zasoby, strategie tłumaczenia i recepcja [online], xx.polskiszekspir.uw.edu.pl [dostęp 2024-09-23].
  2. Nekrolog Bohdana Drozdowskiego na str. Nekrologi. Wyborcza.pl (opublikowany 13.04.2013)
  3. Cmentarz Stare Powązki: Osmólscy, Zieleniewscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-05].
  4. Nagrody RSW „Prasa-Książka-Ruch”, "Życie Warszawy", nr 123, 25 maja 1976, s. 2.
  5. Nagrody "Trybuny Ludu" 1985 r., "Trybuna Ludu", nr 144, 22 czerwca 1985, s. 2.
  6. Radzieckie dyplomy dla polskich artystów, "Trybuna Ludu", nr 267, 13 listopada 1979, s. 9.