Bojowy patrol rozpoznawczy
Bojowy patrol rozpoznawczy (BPR) – doraźny element rozpoznawczy, przeznaczony do bezpośredniego rozpoznawania przeciwnika oraz terenu.
Charakterystyka edytuj
BPR zazwyczaj prowadzi działania przed frontem lub na skrzydłach pododdziału w pasie terenu między własnymi wojskami a przeciwnikiem. Odległość od wojsk własnych winna umożliwiać obserwowanie jego działania oraz wsparcie ogniem przez macierzysty pododdział – zazwyczaj nie przekracza 10 km. Patrol dane rozpoznawcze zdobywa metodą obserwacji. Może organizować też zasadzki oraz prowadzić walkę[1].
Skład BPR zależy od szczebla dowodzenia, który go organizuje oraz zadań rozpoznawczych, które ma wykonać. Zazwyczaj jest to wzmocniony pluton piechoty (czołgów)[2]. Może też wystąpić wzmocnienie specjalistami innych rodzajów wojsk – zwiadowcami artylerii, drużyną rozpoznania skażeń czy też drużyną rozpoznania inżynieryjnego. W sprzyjających okolicznościach BPR może prowadzić rozpoznanie w ugrupowaniu przeciwnika. Może wysyłać ze swego składu wozu patrolowe lub szperaczy[3]
Działanie bojowego patrolu rozpoznawczego edytuj
Bojowy patrol rozpoznawczy wyznaczany jest z sił drugiego rzutu i wchodzi zazwyczaj do walki w momencie, gdy nacierające wojska zniszczą i opanują kompanijne punkty oporu przeciwnika. Dlatego też BPR powinien wykonywać marsz w niedużej odległości za pierwszym rzutem i być w każdej chwili w gotowości do rozpoczęcia działania. Wykorzystując walory terenu powinien szybko zbliżyć się do przeciwnika, ustalić jego skład i charakter działań oraz rozmieszczenie środków ogniowych. Rozpoznanie prowadzi poprzez obserwację posiłkując się działaniem drużyny patrolowej. Po napotkaniu przeciwnika powinien dokładnie go rozpoznać i złożyć o tym meldunek przełożonemu. Napotkane drobne grupy przeciwnika niszczy uderzeniem ogniowym, a podczas napotkania zorganizowanej obrony przeciwnika powinien ustalić luki, słabo bronione odcinki w jego ugrupowaniu i zaatakować zmuszając go tym samym do ujawnienia systemu ognia[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 328.
- ↑ Sochal i Wierciński 1975 ↓, s. 165.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 297.
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Czesław Sochal, Ludwik Wierciński: Rozpoznanie wojskowe. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.