Bolesław Górnicki

polski lekarz, pediatra

Bolesław Górnicki (ur. 5 stycznia 1909 w Sokołówce, powiat olhopolski) zm. 27 lipca 1998 w Warszawie) – polski lekarz pediatra i historyk medycyny.

Bolesław Górnicki
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1909
Sokołówka, powiat olhopolski

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1998
Warszawa

profesor doktor nauk medycznych
Specjalność: pediatria
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1939 – pediatria
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1947 – pediatria
Uniwersytet Warszawski

Profesura

1953 (nadzwyczajny), 1960 (zwyczajny)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Syn Eugeniusza. Od 1918 mieszkał w Lipnie, gdzie ukończył gimnazjum, a następnie wyjechał do Warszawy, gdzie studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu nauki w 1932 pracował jako lekarz Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie[1], od 1937 pełnił funkcję redaktora czasopisma "Młoda Matka". W 1939 przedstawił pracę "Zagadnienia pediatryczne w dziełach Jędrzeja Śniadeckiego" i uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął prowadzenie wykładów z propedeutyki lekarskiej, historii medycyny, logiki i etyki lekarskiej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1947 przedstawił dysertację habilitacyjną pt. "Zarys piśmiennictwa pediatrycznego do roku 1600" i otrzymał stanowisko docenta historii medycyny. W 1951 wyjechał do Szczecina, gdzie jako profesor Pomorskiej Akademii Medycznej im. gen. Karola Świerczewskiego w Szczecinie stał na czele Katedry i Kliniki Pediatrycznej, w 1953 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego[2], w latach 1956–1959 pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 1960 powrócił do Warszawy, uzyskał stopień profesora zwyczajnego[2]. Od 1962 przez dziesięć lat był rektorem Akademii Medycznej w Warszawie, a następnie od 1973 do 1979 dyrektorem Instytutu Pediatrii tamże. Równocześnie w latach 1960–1969 zajmował stanowisko dyrektora warszawskiego Instytutu Matki i Dziecka. W latach 1970-1979 był prezesem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego i Towarzystwa Planowania Rodziny. W 1982 Bolesław Górnicki został wybrany na członka rzeczywistego Wydziału V Nauk Lekarskich Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1986 pełnił funkcję wiceprezesa, a w latach 1992–1994 prezesa.

Zmarł w Warszawie i zgodnie jego wolą został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Starym w Płocku.

Opublikował prace z zakresu żywienia dzieci, nefrologii, historii i medycyny.

Członkostwo edytuj

Odznaczenia edytuj

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
  • Złoty Krzyż Zasługi (1954, za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny)[4]

i inne[2].

  • Order Sztandaru Pracy I klasy[1]
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej[1]
  • Zasłużony Nauczyciel PRL[1]
  • Zasłużony Lekarz PRL[1]

Publikacje edytuj

Autor, współautor i redaktor podręczników medycznych[1]:

  • Diagnostyka i terapia małego dziecka (1967)
  • Żywienie dzieci zdrowych i chorych (1971)
  • Vademecum pediatrii (1972)
  • Endokrynologia kliniczna wieku rozwojowego (1974, z Tadeuszem Pawlikowskim)
  • Pediatria (1985, z Barbarą Dębiec)

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj