Bolesław Popowicz
Bolesław Kornel Popowicz (ur. 2 września 1878 w Warężu, zm. 9 stycznia 1937 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, senator IV kadencji w II RP, wolnomularz, działacz harcerski.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 września 1878 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca okręgu korpusu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
.jpg)
_-_Cmentarz_%C5%81yczakowski_(Lychakiv_Cemetery)_-_summer_2017_040.JPG)
Życiorys
edytujW latach 1904–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako nauczyciel i działał w Związku Strzeleckim. W 1907 został powołany do odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[1].
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 jako porucznik Landwehry został zmobilizowany i skierowany na front włoski, gdzie wkrótce został ranny. Latem 1915 wstąpił do Legionów Polskich[2]. 10 czerwca 1916 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty w składzie III Brygady na stanowisko komendanta kompanii[3]. W 5 pułku piechoty pełnił funkcję dowódcy 2 kompanii, później był komendantem batalionu (według różnych źródeł - I lub III). W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, odwołany z powrotem do armii austriackiej. Walczył w Albanii, Czarnogórze i na Ukrainie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 roku do stycznia 1919 roku szef sztabu Grupy Operacyjnej płk. Mieczysława Norwid-Neugebauera, dowódca 24 pułku piechoty w wojnie polsko-ukraińskiej. Krótko dowódca Okręgu Wojskowego Radom. Od stycznia 1919 do sierpnia 1920 dowódca batalionu, a potem 6 pułku piechoty Legionów. Na czele pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Brał udział w zajęciu Kijowa. Od sierpnia 1920 do marca 1921 dowódca III Brygady Piechoty Legionów. Dowodząc brygadą walczył w obronie Warszawy i uczestniczył w bitwie nad Niemnem. Od marca 1921 do września 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, od września 1926 do marca 1928 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów.
16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów[4].
W okresie od marca 1928 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[5]. Po zwolnieniu stan spoczynku osiadł we Lwowie. 15 września 1935 wybrany został senatorem RP IV kadencji z województwa lwowskiego.
Od założenia 22 września 1928 do 1935 był prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich, a także otrzymał tytuł członka honorowego tegoż[6]. Był działaczem harcerskim, przewodniczącym Okręgu ZHP we Lwowie[7]. Był członkiem loży wolnomularskiej Tomasz Zan w Wilnie[8].
Zmarł nagle w nocy 9/10 stycznia 1937 we Lwowie. Został pochowany 12 stycznia 1937 na Cmentarzu Obrońców Lwowa[9][10][11].
Był żonaty, miał dzieci[12]. Jego żona Władysława pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”[13].
Awanse
edytuj- podporucznik – 1 lipca 1914
- porucznik – 1 maja 1916
- kapitan – 1 listopada 1916
- podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
- pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
- generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (16 lutego 1921)[14]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)[15][16]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[17]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)[18]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich[19]
- Odznaka ZHP „Wdzięczności”
- Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[20]
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)[21][22]
- Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (Łotwa)
- Złoty Medal Waleczności "Obilica" (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[23]
Przypisy
edytuj- ↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.
- ↑ Przemówienie gen. Norwid-Neugebauera nad mogiłą ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 9 z 14 stycznia 1937.
- ↑ Komenda Legionów Polskich i Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego 1914–1918, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I.120.1.294, s. 53 [1].
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. nr 10 z 19 marca 1927
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 468.
- ↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.
- ↑ Harcerstwo czci pamięć gen. Bolesława Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 13 z 19 stycznia 1937.
- ↑ Cezary Leżeński, Legiony to braterska nuta... czyli od Legionów do masonów, Wolnomularz Polski, nr 40, listopad-grudzień 2003, s. 15.
- ↑ Przed pogrzebem ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 7 z 12 stycznia 1937.
- ↑ Pogrzeb ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3-4, Nr 8 z 13 stycznia 1937.
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 363. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ Kazimierz Jan Wajda. † Bolesław Kornel Popowicz. „Wschód”. Nr 36, s. 4, 20 stycznia 1937.
- ↑ Pamiętajmy o grobach bohaterów. „Gazeta Lwowska”. Nr 248, s. 3, 28 października 1936.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
- ↑ M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 245 „za wybitne zasługi, przewyższające oczekiwania Rządu w dziedzinie organizacji oświaty na terenie województw wschodnich oraz w dziedzinie przysposobienia wojskowego”.
- ↑ Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 103 z 6 maja 1927.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu bezpieczeństwa w kraju”.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 213.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 237.
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-23]. (est.).
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 13.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 13.
- Przed pogrzebem ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1–2, Nr 7 z 12 stycznia 1937.
- Senat Rzplitej ku czci ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 12 z 17 stycznia 1937.
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza, Pruszków 2001.