Bolesław Rudnicki
Bolesław Rudnicki (ur. 15 czerwca 1884 w majątku Drewinie pow. włodzimierski, zm. 12 lipca 1920 w walce pod Frydrychówką) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Pośmiertnie mianowany rotmistrzem.
| |
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916 – 1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 15 czerwca 1884 w majątku Drewinie w rodzinie Wacława i Jadwigi z d. Cieszkowska[1]. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu w Odessie i Elizawietgradzkiej oficerskiej szkoły kawalerii. Od listopada 1916 jako żołnierz 1 pułku ułanów w I Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w walkach pod Krechowcami i Bobrujskiem. Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim w szeregach 1 pułku ułanów krechowieckich z którym walczył na froncie wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie odznaczył się „8 lipca 1920 w obronie Płoskirowa, swoją zdecydowaną postawą wpływając na uspokojenie cofających się oddziałów polskich. 12 lipca pod Frydrychówką na czele szwadronu osłonił baterię 12 pułku artylerii polowej przed nagłym atakiem nieprzyjaciela. Zginął podczas kontrataku, ugodzony kulą typu dum-dum”[1].
Za postawę w boju odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari i awansowany na stopień rotmistrza[1].
Życie prywatne edytuj
Żonaty, dzieci nie miał[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.