Wikipedia

Bolesław Waśkiewicz

Bolesław Waśkiewicz (ur. 4 lipca?/16 lipca 1880 w Grodnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Bolesław Waśkiewicz
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1880
Grodno

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1902–1931, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Grodzieński Pułk Strzelców,
Nowogródzki Pułk Strzelców,
2 Dywizja Litewsko-Białoruska,
50 pułk piechoty,
61 pułk piechoty wielkopolskiej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Aleksandra i Rozalii z Januszkiewiczów[1]. Absolwent gimnazjum w Grodnie i szkoły oficerskiej w Wilnie. Od 1902 w armii rosyjskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Awansował do stopnia sztabskapitana. Od 1914 walczył w I wojnie światowej. W bitwie pod Tannenbergiem dostał się do niewoli niemieckiej. Od 1918 w stopniu kapitana w Wojsku Polskim. Dowódca samoobrony w Nowym Dworze k. Grodna[1]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu w Grodzieńskim pułku strzelców, potem został dowódcą Nowogródzkiego pułku strzelców (15 sierpnia – 20 listopada 1920)[2].

W 1921 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską[1]. Przeniesiony w marcu 1921 do 50 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 81 pułk piechoty[3]. Później został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II. W sierpniu 1923 został przeniesiony do 61 pułku piechoty wielkopolskiej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[2][4][5]. 3 maja 1926 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 1 stycznia 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia i dodatku służbowego, a z dniem 28 lutego tego roku przeniesiony w stan spoczynku[7]. Mieszkał w Grodnie.

W kampanii wrześniowej dowódca 2 pułku piechoty „Grodzieńskiego”[1]. Dowodził północnym odcinkiem obrony Lwowa. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 509[8].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika (sic!)[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 584.
  2. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 23.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 12 sierpnia 1923 roku, s. 502.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75, 161.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364, 413.
  8. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 311.
  9. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  11. ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 3.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Waśkiewicz&oldid=71154857”