Bologna FC 1909
Bologna Football Club 1909 – włoski klub piłkarski z Bolonii, założony w 1909 roku.
| |||
| Pełna nazwa |
Bologna Football Club 1909 S.p.A. | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
I Rossoblù (Czerwono-niebiescy) | ||
| Maskotka |
Mascotte Bally | ||
| Barwy |
| ||
| Data założenia | |||
| Debiut w najwyższej lidze |
1910 | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Region | |||
| Adres |
via Casteldebole 10 40132 Bolonia | ||
| Stadion | |||
| Sponsor techniczny | |||
| Właściciel |
Saputo Inc. | ||
| Prezes |
Joey Saputo | ||
| Menedżer generalny |
Claudio Fenucci | ||
| Trener | |||
| Asystent trenera |
Alexandre Hugeux | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Historia
edytujPoczątki
edytujBologna Football Club został oficjalnie założony w niedzielę 3 października 1909 roku w browarze Ronzani przy via Spaderie w Bolonii jako sekcja „ćwiczeń sportowych na otwartym boisku” w bolońskim klubie turystycznym[1]. Prezydentem klubu został wybrany szwajcarski stomatolog Louis Rauch a inicjatywa wyszła od pochodzącego z Czech, Austriaka Emilio Arnsteina który po przybyciu do Bolonii szukał młodych ludzi, których łączyła wspólna pasja do piłki nożnej[2]. W lasku miejskim Prati di Caprara spotykali się wówczas młodzi mężczyźni, głównie studenci wśród których byli bracia Gradi, Martelli, Puntoni, Nanni, sam Rauch oraz uczniowie Kolegium Hiszpańskiego – Yeste i Antonio Bernabeu, bracia Santiago, piłkarza i prezesa Realu Madryt[2]. Arrigo Gradi został wybrany pierwszym kapitanem Bologny. Zapoczątkował on również czerwono-niebieskie barwy klubu występując na treningu w koszulce szwajcarskiej uczelni Schoenberg w Rorschach, gdzie studiował[2]. Wkrótce potem te kolory stały się oficjalnymi barwami klubu. Zimą 1910 boloński klub piłkarski opuścił dotychczasowe miejsca treningowe oraz zmodyfikował projekt koszulek na pionowe pasy – przy zachowaniu oryginalnej kolorystyki: czerwonej i niebieskiej. 20 marca 1910 (sezon 1909/1910) po zwycięstwach w mistrzostwach regionu Emilia-Romania, w dwóch meczach rozegranych tego samego dnia zespół z Bolonii pokonał Semper Avanti 10-0 i SEF Virtus 9-1[2]. W maju 1910 zorganizowano mecz towarzyski przed liczną publicznością z mistrzem Włoch Interem, który mediolańczycy wygrali 1-0. Wyniki tych meczów pozwoliły zespołowi z Bolonii na zgłoszenie drużyny do krajowych mistrzostw organizowanych przez FIGC. Sezon 1910/1911 był pierwszym w gronie zespołów Pierwszej Kategorii a zespół z Bolonii zajął trzecie miejsce w grupie Campionato Emiliano – Veneto (Wenecja Euganejska – Emilia-Romania)[2]. 26 lutego 1911 drużyna przeniosła się na boisko Campo della Cesoia. Sezon 1911/1912 klub zakończył na czwarte miejscu w swojej grupie. W sezonach 1912/1913, 1913/1914 i 1914/1915 drużyna z Emilii-Romanii również nie zakwalifikowała się do fazy finałowej grupy północnych Włoch. 30 listopada 1913 roku na nowym Stadio Sterlino w inauguracjnym meczu zespół z Bolonii zremisował z Brescią 1-1. W kolejnych latach I wojna światowa przerwała oficjalną działalność piłkarską we Włoszech, rozgrywano tylko mecze towarzyskie i mniejsze turnieje[1].
XX-lecie międzywojenne i II wojna światowa
edytujPo wznowieniu działalności klub podjął decyzję o zatrudnieniu austriackiego trenera Hermana Felsnera. Po przegranym finale w grupie północnej, w sezonie 1920/1921 z Pro Vercelli 1892, w 1922 roku w drużynie zadebiutował Angelo Schiavio – najlepszy strzelec w historii klubu. Sezony 1922/1923 i 1923/1924 zakończyły się brakiem awansu do finalu rozgrywek o mistrzostwo Włoch. W sezonie 1924/1925 klub wygrał w piątym meczu finał Ligi Północnej z Genoa CFC (2-0), a następnie pokonał w finale zwycięzcę Ligi Południowej zespół Alby Roma (w dwumeczu 4-0 i 2-0) i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Włoch[1]. W tym samym okresie rozpoczęła się budowa nowego Stadio Littoriale, przeznaczonego dla większej liczby widzów[3]. W połowie lat dwudziestych XX wieku Bologna była jedną z najsilniejszych drużyn we Włoszech. W sezonie 1925/1926 drużyna ponownie dotarła do finału Ligi Północnej w którym po trzech meczach z Juventusem, nie zdołała awansować do finału krajowego. W finale sezonu 1926/1927 klub z Bolonii zajął drugie miejsce. W sezonie 1928/1929 Scudetto ponownie wróciło do klubu z Bolonii po czterech latach[1]. Trzeci mecz finałowy w Rzymie przeciwko Torino FC zakończył się zwycięstwem bolończyków 1-0. Bologna prowadzona na ławce trenerskiej przez Węgra Gyula Lelovicsa, który zastąpił Felsnera w styczniu 1931, zdobyła Puchar Mitropa w 1932 po dyskwalifikacji, powtarzając ten wyczyn również w 1934 ostatecznym zwycięstwem nad Admirą Wiedeń. Były to czasy zmian na poziomie organizacyjnym klubu, w 1934 roku prezesem klubu mianowany został Renato Dall’Ara, przemysłowiec z Reggio nell’Emilia i rozpoczął się złoty okres dla bolończyków: cztery zdobyte mistrzostwa Włoch w sezonach 1935/1936, 1936/1937, 1938/1939, 1940/1941 w rozgrywkach bez podziału na grupy[1]. Kolejnym sukcesem była wygrana z Chelsea w międzynarodowym turnieju Universal Expo 1937 rozgrywanym w Paryżu[1]. Bologna prowadzona wówczas przez Árpáda Weisza stała się w ten sposób pierwszą włoską drużyną która pokonała angielską drużynę w międzynarodowym turnieju. W październiku 1938 roku na ławkę trenerską powrócił twórca pierwszych sukcesów klubu Hermann Felsner, zastepując Weisza, ponieważ ówczesne prawo faszystowskie zmuszało osoby pochodzenia żydowskiego do opuszczenia Italii. W sezonach 1941/1942 i 1942/1943 Bologna ustępowała silniejszym drużynom z Mediolanu i Turynu w walce o tytuł mistrza Włoch, zajmując odpowiednio siódme i szóste miejsce w ligowej tabeli.
Lata 1945–1979
edytujPo zakończeniu II wojny światowej w 1946 roku drużyna zdobyła Coppa Alta Italia, czyli turniej pocieszenia pomiędzy drużynami które odpadły z rund finałowych rozgrywek Divisione Nazionale 1945/1946 oraz Serie B i Serie C. W latach 1946–1954 klub zajmował miejsca między piątym a szesnastym. Sezony 1954/1955, 1955/1956 i 1956/1957 to odpowiednio czwarte i dwa razy piąte miejsca w tabeli. Sezon 1957/1958 to szóste miejsce w tabeli. Sezony 1958/1959 i 1959/1960 to odpowiednio dziesiąte i piąte miejsce w tabeli. Na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, wraz z przybyciem Fulvio Bernardiniego, byłego trenera Fiorentiny, mistrza Włoch w latach 1955/1956, do grających już Ezio Pascuttiego i Francesco Janicha dołączyli młodzi zawodnicy: Giacomo Bulgarelli, Romano Fogli, Paride Tumburus, Mirko Pavinato, Helmut Haller oraz młody środkowy napastnik Harald Nielsen[2]. Sezon 1962/1963 zespół zakończył na czwartym miejscu w tabeli. 4 marca 1964 roku w drużynie wybuchła afera dopingowa: pięciu zawodników (Pavinato, Romano Fogli, Paride Tumburus, Marino Perani i Ezio Pascutti) uzyskało wynik pozytywny po testach przeprowadzonych miesiąc wcześniej przy okazji meczu z Torino FC[1]. Zawodnicy, trener i klubowy lekarz zostali zawieszeni na 18 miesięcy a klub ukarany trzema ujemnymi punktami[1]. Analizy wykonane kilka tygodni później nie wykazały nieprawidłowości i piłkarze, trener i lekarz zostali uniewinnieni a trzy punkty zostały zwrócone oraz zawieszenia zostały anulowane[1]. 7 czerwca 1964 roku, trzy dni po śmierci wieloletniego prezydenta klubu Renato Dall’Ary, na stadionie w Rzymie zespół z Bolonii pokonał Inter Mediolan 2:0 i zdobył swój siódmy tytuł mistrza Włoch[2]. Rok po siódmym zdobyciu Scudetto drużyna brała udział w Pucharze Europy 1964/1965 i została wyeliminowana w rundzie wstępnej przez Anderlecht, co zostało rozstrzygnięte na korzyść Belgów w meczu barażowym w Barcelonie przez rzucenie monetą[1]. W sezonie 1964/1965 roku Bologna zajęła szóste miejsce w lidze. Po tym sezonie na trenera klubu został wybrany Argentyńczyk Luis Carniglia[1]. Wyniki zespołu szybko się poprawiły: zespół zajął drugie miejsce w latach 1965/1966 i trzecie w latach 1966/1967. W kolejnych trzech latach z drużyny odeszło kilku ważnych zawodników: sprzedani do innych klubów zostali Harald Nielsen i Helmut Haller, Ezio Pascutti odszedł na emeryturę a William Negri spędził rok nieaktywny z powodu kontuzji i również został sprzedany[1]. W 1969 roku trenerem drużyny został Edmondo Fabbri. W pierwszym roku pracy w sezonie 1969/1970 były trener reprezentacji Włoch zdobył Puchar Włoch: w decydującym meczu drużyna Bologny pokonała Torino FC 2-0, po dwóch bramkach Giuseppe Savoldiego. W kolejnych sezonach drużynie nie udało się osiągnąć najwyższych miejsc w tabeli, zajmując odpowiednio piąte, jedenaste i siódme miejsce w latach 1970/1971, 1971/1972, 1972/1973[1]. W sezonie 1973/1974 zespół zajął dziewiąte miejsce w tabeli i zdobył drugi Puchar Włoch, pokonując po rzutach karnych Palermo na Stadio Olimpico w Rzymie[1]. Terenem klubu był wówczas Bruno Pesaola[1]. W sezonach 1974/1975 i 1975/1976 zespół z Bolonii zajął siódme miejsca. Z kolei w latach 1976/1977 i 1977/1978 zespół zakończył rozgrywki na dwunastych pozycjach w ligowej tabeli. W sezonie 1978/1979 drużyna po remisie z AC Perugia Calcio 2-2, uratowała się przed spadkiem do Serie B.
Afera Totonero, podwójny spadek, powrót do elity i europejskich pucharów
edytujSezony 1979/1980 i 1980/1981 to siódme miejsca w tabeli, a sezon 1980/1981 drużyna z Bolonii zaczynała z bilansem 5 ujemnych punktów po aferze „Totonero”[1][2]. W sezonie 1981/1982 drużyna z Bolonii zajęła piętnaste miejsce w tabeli i po raz pierwszy pożegnała się z najwyższą klasą rozgrywek we Włoszech. Sezon 1982/1983 w Serie B klub zakończył na siedemnastym miejscu co zakończyło się kolejnym spadkiem, tym razem do Serie C1[1]. Po jednorocznym pobycie na trzecim szczeblu rozgrywek we Włoszech, Bologna awansowała w sezonie 1983/1984 do Serie B[1]. Lata 1984–1988 Bologna spędziła na zapleczu Serie A. W sezonie 1987/1988 drużyna wygrała rozgrywki Serie B i ponownie awansowała do najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech[2]. W sezonie 1988/1989 po trudnym starcie, Bologna zdołała uratować się przed spadkiem zajmując czternaste miejsce[1]. W sezonie 1989/1990 zespół zajął ósme miejsce w ligowej tabeli co pozwoliło na udział w Pucharze UEFA w sezonie 1990/1991. Po pokonaniu Zagłębia Lubin i Heart of Midlothian FC drużyna w 1/4 została wyeliminowana przez Sporting CP.
Ponowny spadek do Serie B i bankructwo
edytujPoczątek sezonu 1990/1991 rozpoczął się z zaledwie dwoma punktami w ciągu pierwszych sześciu meczów i zwolniony został trener Francesco Scoglio[1]. Do klubu na ławkę trenerską powrócił Luigi Radice a klub pod jego wodzą z zaledwie 18 punktami na koncie i 63 golami straconymi spadł do Serie B[1]. Po spadku do Serie B zespół z Bolonii w sezonie 1991/1992 zajął jedenaste miejsce ex-equo z Piacenzą, Padwą i Modeną. Sezon 1992/1993 okazał się bardzo rozczarowujący dla kibiców Rossoblu[1]. Kolejnymi zwolnionymi trenerami byli Eugenio Bersellini i Aldo Cerantola, których zastąpił Romano Fogli, ale po tych technicznych przetasowaniach zespół nadal spadał niżej w tabeli i zakończył sezon na osiemnastym miejscu, co było drugim spadkiem do Serie C1 w ciągu jedenastu lat. W 1993 roku, dokładnie 19 czerwca klub piłkarski Bologna zbankrutował. Zobowiązania wynosiły dwa miliardy lirów, zaangażowanie banków sięgało 34 miliardy lirów[1]. Na podstawie orzeczenia sądu klub został ponownie założony pod koniec czerwca pod nazwą Bologna Football Club 1909, wydzielony z firmy Gnudi’s Finsport zaangażowanej w bankructwo i dzięki ambitnemu projektowi udało się zagwarantować udział w kolejnych rozgrywkach Serie C1[1]. Nowym prezesem został Giuseppe Gazzoni Frascara, trenerem Alberto Zaccheroni a dyrektorem sportowym Eraldo Pecci[2]. Po bankurctwie i degradacji do Serie C1 zespół w sezonie 1993/1994 nie awansował do Serie B i zakończył zmagania w grupie A na czwartym miejscu, następnie przegrywając baraże o awans do Serie B z drużyną SPAL[1]. W drugiej próbie awansu do Serie B w sezonie 1994/1995, kierowanej najpierw przez trenera Edoardo Reje i dyrektora sportowego Eraldo Pecciego, a następnie przez trenera Renzo Ulivieriego i dyrektora sportowego Gabriele Orialiego, klub zrobił pierwszy krok w kierunku powrotu do Serie B, kończąc rok na pierwszym miejscu z 81 punktami i tylko jedną porażką[1]. W sezonie 1995/1996 pod okiem trenera Renzo Ulivieriego udało się awansować do Serie A dzięki pierwszemu miejscu w tabeli, dwa lata wcześniej niż początkowo zakładano[1].
Lata 1996–2009
edytujW pierwszym roku po powrocie do Serie A w sezonie 1996/1997, klub zakończył rozgrywki na siódmym miejscu, tuż poza strefą uprawniającą do udziału w europejskich pucharach. Ponadto w Pucharze Włoch 1996/1997 drużyna Renzo Ulivieriego została wyeliminowana w półfinale przez Vicenzę prowadzoną przez Francesco Guidolina, który następnie zdobył trofeum[1]. Sezon 1997/1998, czwarty z Renzo Ulivierim na ławce trenerskiej zakończył się zajęciem ósmego miejsca. Lokata ta dała bolończykom prawo do udziału w Pucharze Intertoto[1]. Był to także jedyny sezon w Rossoblu Roberto Baggio, wcześniej zawodnika Fiorentiny, Juventusu i Milanu oraz autora 22 goli dla klubu z Bolonii[1]. W lecie 1998 roku Baggio został sprzedany do Interu Mediolan, również Renzo Ulivieri opuścił zespół na rzecz SSC Napoli[1]. W miejsce Ulivieriego przybył nowy trener Carlo Mazzone, asystowany przez dyrektora sportowego Oreste Cinquiniego oraz nowy napastnik Giuseppe Signori, były zawodnik SS Lazio[1]. Drużyna wygrała Puchar Intertoto 1998, tym samym zakwalifikowała się do Pucharu UEFA, gdzie drużyna wyeliminowała kolejno Sporting CP, Real Betis, Slavie Praga i Olympique Lyon, zanim odpadła z rozgrywek z Olympique Marsylia[1]. W sezonie 1998/1999 zespół z Bolonii w Serie A zajął dziewiąte miejsce, zwyciężył w play-offach z Interem i zapewnił sobie awans do Pucharu UEFA. W sezonie ligowym 1999/2000 kierownictwo klubu powierzyło drużynę Sergio Buso, byłemu trenerowi drużyny młodzieżowej Bologny i byłemu bramkarzowi Rossoblu w latach 60. Jego przygoda na ławce trwała zaledwie cztery miesiące, a na jego miejsce został zatrudniony Francesco Guidolin, także były piłkarz Bologny. Drużyna zakończyła rozgrywki na jedenastym miejscu, natomiast w Pucharze UEFA 1999/2000 odpadła w trzeciej rundzie z Galatasaray. Drugi sezon Guidolina 2000/2001 zakończył się na dziesiątym miejscu. Latem 2001 roku skargi kibiców przeciwko zarządowi, związane z kampanią transferową skłoniły prezydenta klubu Gazzoniego do rezygnacji ze stanowiska i powołania w to miejsce Renato Cipolliniego. Sezon 2001/2002 był pozytywny dla Bologny a drużyna walczyła do końca o miejsce w europejskich pucharach, zajmując siódmą lokatę gwarantującą udział w Pucharze Intertoto 2002. W finale tych rozgrywek zespół z Bolonii przegrał w Londynie z Fulham w sierpniu 2002 roku. W latach 2002/2003 i 2003/2004 zespół zajmował odpowiednio jedenaste i dwunaste miejsce w tabeli. W sezonie 2004/2005 klub zajął osiemnaste miejsce w tabeli i przegrał baraże o pozostanie w lidze z Parmą. Wraz z wybuchem afery Calciopoli odkryto że mecze Bologny z Fiorentiną, Juventusem i Lazio zostały ustawione. Wraz ze spadkiem do Serie B klub opuścił trener Carlo Mazzone, a w jego miejsce zatrudniony został ponownie Renzo Ulivieri, który pracował w klubie w latach 1994–1998. Po pierwszych dniach sezonu 2005/2006, były prezes i główny udziałowiec klubu Giuseppe Gazzoni Frascara sprzedał swoje udziały w klubie bolońskiemu przedsiębiorcy Alfredo Cazzoli który został większościowym udziałowcem i nowym prezesem[2]. W listopadzie 2005 roku Renzo Ulivieri został zastąpiony przez Andre Mandorliniego, ale ten nie zdołał poprawić wyników zespołu i został zwolniony w marcu 2006. Renzo Ulivieri został następnie przywrócony na stanowisko trenera drużyny. Sezon 2005/2006 zespół zakończył na ósmym miejscu bez prawa walki o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. W kolejnym sezonie 2006/2007 trenerem nadal był Renzo Ulivieri, ale podobnie jak w poprzednim roku został zwolniony po słabych meczach i zastąpiony przez Luce Cecconiego, jego asystenta. Posunięcie jednak nie przyniosło oczekiwanych efektów i bolończycy zajęli siódme miejsce, po tym jak przez całą pierwszą rundę przebywali w strefie zespołów walczących o awans do Serie A. W sezonie 2007/2008 trenerem zespołu został Daniele Arrigoni. Pod jego wodzą zespół zajął drugie miejsce w tabeli i awansował do Serie A. Po awansie do Serie A władze w klubie przejął Renzo Menarini a prezydentem klubu została jego córka Francesca Menarini. Na początku sezonu Serie A 2008/2009 trenerem drużyny był Daniele Arrigoni. 3 listopada 2008 roku Arrigoni został zwolniony a zespół przejął debiutujący na ławce trenerskiej Siniša Mihajlović. Po dobrym starcie 14 kwietnia 2009, 7 dni przed końcem sezonu, Mihajlović został zwolniony ze stanowiska a jego miejsce zajął Giuseppe Papadopulo. 31 maja 2009 dzięki wygranej 3-1 z Catanią, Bologna zakończyła sezon na siedemnastej pozycji i utrzymała się w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2009/2010 klub obchodził setną rocznicę powstania. Kilka dni po rozpoczęciu sezonu Giuseppe Papadopulo został zwolniony, a trenerem drużyny został Franco Colomba.
Zmiana właściciela, spadek i powrót
edytujPod koniec sezonu rodzina Menarini od dłuższego czasu kwestionowana przez kibiców, rozpoczęła negocjacje mające na celu sprzedaż klubu i znalazła porozumienie z sardyńskim przedsiębiorcą Sergio Porceddą, który 7 lipca 2010 nabył pakiet większościowych udziałów klubu i objął urząd prezydenta. Sezon 2009/2010 klub zakończył na siedemnastym miejscu. Z początkiem nowego sezonu 2010/2011 zwolniony został trener Franco Colomba, a na jego miejsce zatrudniony został Alberto Malesani. Kierownictwo klubu po kilku miesiącach okazało się całkowicie niewypłacalne do tego stopnia że na klub nałożono karę odjęcia 3 punktów za niezgodności finansowe. W połowie listopada 2010 roku klub ogłosił niewypłacalność i był na skraju bankructwa a gracze od miesięcy nie otrzymywali żadnej pensji. Komitet „Bolonia 2010” zorganizowany przez bankiera Giovanniego Consorte i kierowany przez Massimo Zanettiego, właściciela firmy Segafredo w grudniu 2010 przejął wszystkie udziały w klubie od Porcedda i Menariniego[4]. 21 stycznia 2011 po 28 dniach w klubie ze stanowiska prezesa zrezygnował Massimo Zanetti. Następnie przez 76 dni prezesem był Marco Pavignani. Od 7 kwietnia 2011 po rezygnacji Pavignaniego nowym prezesem został Albano Guaraldi. Sezon 2010/2011 po zmianach w zarządzaniu klubem zespół z Bolonii zakończył na szesnastym miejscu. Na zakończenie sezonu 2010/2011 nowym trenerem został wybrany Pierpaolo Bisoli, który po rozpoczęciu sezonu 2011/2012 został zastąpiony przez Stefano Pioliego. Sezon 2011/2012 klub zakończył na dziewiątym miejscu a drużynę opuścił najlepszy strzelec Marco di Vaio, by kontynuować karierę w Montrealu Impact[2]. Po sezonie 2012/2013, który zakończył się na trzynastym miejscu, kolejny sezon 2013/2014 był katastrofą na wszystkich frontach: zespół zakończył rozgrywki na przedostatnim miejscu z 29 punktami i zaledwie 28 strzelonymi bramkami i po raz czwarty w swojej historii spadł do Serie B[3]. W sezonie Serie B 2014/2015 północnoamerykańska grupa kierowana przez Joe Tacopinę i Joeya Saputo (właściciela CF Montréal) wyraziła zainteresowanie nabyciem klubu po tym jak pojawiła się kolejna oferta od byłego prezesa Massimo Zanettiego[2]. 15 października 2014 rada dyrektorów zatwierdziła sprzedaż klubu BFC 1909 Lux SPV a nowym prezesem klubu został Joe Tacopina. Nowym trenerem został wybrany Diego López[2] który pracował do początku maja 2015 roku a drużyna po dwóch remisach w barażach z Pescarą i zajęciu wyższego miejsca po sezonie zasadniczym, zapewniła sobie awans do Serie A już pod kierownictwem Delio Rossiego, którego zatrudniono w pod koniec sezonu 2014/2015[2]. Tuż po rozpoczęciu sezonu 2015/2016 Joe Tacopina zrezygnował ze stanowiska prezesa po nieporozumieniach z Joeyem Saputo. Po słabym starcie sezonu Delio Rossi został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniony został Roberto Donadoni[3]. Rossoblu pod jego wodzą pokonali między innymi SSC Napoli i A.C. Milan oraz przerywali serię 15 zwycięskich meczów Juventusu[5]. Ostatecznie zespół zakończył rozgrywki na czternastym miejscu. Kolejne rozgrywki sezonu 2016/2017 i 2017/2018 Bologna zakończyła na pozycjach niżej, czyli na piętnastych miejscach. W sezonie 2018/2019 Donadoni został zwolniony a klub postanowił powierzyć ławkę trenerską Filippo Inzaghiemu[2]. 1 stycznia 2019 Bologna ustanowiła niechlubny rekord, bez zwycięstwa na wyjeździe w całym poprzednim 2018 roku[6]. Po 11 porażkach i 4 miesiącach bez wygranej Inzaghi został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniony został ponownie Siniša Mihajlović[7]. Drugą część sezonu 2018/2019, pod dowództwem Mihajlovica zespół zakończył na dziesiątym miejscu. Sezon 2019/2020 Bologna zakończyła na dwunastym miejscu z 47 punktami, najwyższą sumą punktów od sezonu 2011/2012. Sezon 2020/2021 to ponownie dwunasta lokata na koniec sezonu i największa liczba kolejnych meczów z co najmniej jedną straconą bramką w Serie A. W sezonie 2023/2024 Bologna znajdując się w czołowej piątce ligi zagwarantowała sobie udział w Lidze Mistrzów w następnym sezonie[8].
Osiągnięcia
edytuj- Mistrzostwo: 1925, 1929, 1936, 1937, 1939, 1941, 1964
- Puchar Włoch: 1970, 1974, 2025
- Puchar Mitropa: 1932, 1934, 1961
- Puchar Intertoto: 1998
Władze Klubu
edytujZarząd Bologna FC 1909[9]
|
|
Obecny skład
edytujStan na 26 czerwca 2024[10]
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 3 | OB |  Stefan Posch
|
| 4 | OB |  Mihajlo Ilić
|
| 6 | PO |  Nikola Moro
|
| 7 | NA |  Riccardo Orsolini
|
| 8 | PO |  Remo Freuler (wypożyczony z Nottingham Forest)
|
| 9 | NA |  Joshua Zirkzee
|
| 10 | NA |  Jesper Karlsson
|
| 11 | NA | Dan Ndoye
|
| 15 | OB |  Victor Kristiansen (wypożyczony z Leicester City)
|
| 16 | OB | Tommaso Corazza
|
| 17 | PO |  Oussama El Azzouzi
|
| 18 | NA |  Santiago Castro
|
| 19 | PO |  Lewis Ferguson (kapitan)
|
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 20 | PO | Michel Aebischer
|
| 21 | NA | Jens Odgaard
|
| 22 | OB |  Charalampos Lykogiannis
|
| 23 | BR | Nicola Bagnolini
|
| 26 | OB |  Jhon Lucumí
|
| 28 | BR |  Łukasz Skorupski
|
| 29 | OB | Lorenzo De Silvestri
|
| 31 | OB | Sam Beukema
|
| 33 | OB | Riccardo Calafiori
|
| 34 | BR | Federico Ravaglia
|
| 56 | PO |  Alexis Saelemaekers (wypożyczony z A.C. Milan)
|
| 80 | PO | Giovanni Fabbian
|
| 82 | PO | Kacper Urbański
|
Piłkarze na wypożyczeniu
edytuj| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| - | OB |  Luis Binks (w Coventry City F.C. do 30 czerwca 2024)
|
| - | OB | Kevin Bonifazi (w Frosinone Calcio do 30 czerwca 2024)
|
| - | OB | Riccardo Stivanello (w Juventus Next Gen do 30 czerwca 2024)
|
| - | OB |  Joaquín Sosa (w CF Montréal do 31 grudnia 2024)
|
| - | OB | Mattia Motolese (w Olbia Calcio 1905 do 30 czerwca 2024)
|
| - | PO |  Andri Fannar Baldursson (w IF Elfsborg do 30 czerwca 2024)
|
| - | PO |  Niklas Pyyhtiä (w Ternana Calcio do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Gennaro Anatriello (w Alessandria Calcio do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Marko Arnautović (w Inter Mediolan do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Sydney van Hooijdonk (w Norwich City F.C. do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Gianmarco Cangiano (w Pescara do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Mattia Pagliuca (w Brindisi FC do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Antonio Raimondo (w Ternana Calcio do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA |  Orji Okwonkwo (w AC Reggiana 1919 do 30 czerwca 2024)
|
| - | NA | Andrea Mazia (w US Recanatese do 30 czerwca 2024)
|
Sztab szkoleniowy
edytujSztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2023/2024[10]
|
|
Sponsorzy
edytuj| Przedsiębiorstwo | Lata działalności |
|---|---|
| Admiral Sportswear | 1978–1979 |
| Tepa Sport | 1980–1982 |
| Ennere | 1982–1988 |
| Uhlsport | 1988–1993 |
| Erreà | 1993–1996 |
| Diadora | 1996–2000 |
| Umbro | 2000–2001 |
| Macron | 2001–obecnie |
|
|
Prezesi w historii
edytujLista prezydentów Klubu[12]
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trenerzy w historii
edytujLista trenerów Klubu[13]
Europejskie puchary
edytuj|
|
| Sezon | Rozgrywki | Runda | Przeciwnik | Dom | Wyjazd | Ogólnie |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1964/65 | Puchar Europy | Q | RSC Anderlecht
|
2–1 | 0–1 | 2–2, los. |
| 1966/67 | Puchar Miast Targowych | 1R |  Göztepe A.Ş.
|
3–1 | 2–1 | 5–2 |
| 2R |  Sparta Praga
|
2–1 | 2–2 | 4–3 | ||
| 1/8 | West Bromwich Albion
|
3–0 | 3–1 | 6–1 | ||
| 1/4 | Leeds United
|
1–0 | 0–1 | 1–1, los. | ||
| 1967/68 | Puchar Miast Targowych | 1R |  Lyn Fotball
|
2–0 | 0–0 | 2–0 |
| 2R |  Dinamo Zagrzeb
|
0–0 | 2–1 | 2–1 | ||
| 1/8 | wolny los | |||||
| 1/4 | Vojvodina
|
0–0 | 2–0 | 2–0 | ||
| 1/2 |  Ferencvaros
|
2–2 | 2–3 | 4–5 | ||
| 1968/69 | Puchar Miast Targowych | 1R | FC Basel
|
4–1 | 2–1 | 6–2 |
| 2R | OFK Beograd
|
1–1 | 0–1 | 1–2 | ||
| 1970/71 | Puchar Zdobywców Pucharów | 1R |  Vorwärts Berlin
|
1–1 | 0–0 | 1–1, Dogr., w. |
| 1971/72 | Puchar UEFA | 1R | RSC Anderlecht
|
1–1 | 2–0 | 3–1 |
| 2R | FK Željezničar
|
2–2 | 1–1 | 3–3, w. | ||
| 1974/75 | Puchar Zdobywców Pucharów | 1R | Gwardia Warszawa
|
2–1 | 1–2 | 3–3, k: 3–5 |
| 1990/91 | Puchar UEFA | 1R | Zagłębie Lubin
|
1–0 | 1–0 | 2–0 |
| 2R | Heart of Midlothian
|
3–0 | 1–3 | 4–3 | ||
| 1/8 | Admira Wacker
|
3–0 | 0–3 | 3–3, k: 6–5 | ||
| 1/4 |  Sporting CP
|
1–1 | 0–2 | 1–3 | ||
| 1998 | Puchar Intertoto | 3R |  Progresul Bukareszt
|
2–0 | 1–3 | 3–3, w. |
| 1/2 | UC Sampdoria
|
3–1 | 0–1 | 3–2 | ||
| F | Ruch Chorzów
|
1–0 | 2–0 | 3–0 | ||
| 1998/99 | Puchar UEFA | 1R | Sporting CP
|
2–1 | 2–0 | 4–1 |
| 2R | Slavia Praga
|
2–1 | 2–0 | 4–1 | ||
| 1/8 |  Real Betis
|
4–1 | 0–1 | 4–2 | ||
| 1/4 |  Olympique Lyon
|
3–0 | 0–2 | 3–2 | ||
| 1/2 | Olympique Marsylia
|
1–1 | 0–0 | 1–1, w. | ||
| 1999/2000 | Puchar UEFA | 1R |  Zenit Petersburg
|
2–2 | 3–0 | 5–2 |
| 2R | RSC Anderlecht
|
3–0 | 1–2 | 4–2 | ||
| 3R | Galatasaray SK
|
1–1 | 1–2 | 2–3 | ||
| 2002 | Puchar Intertoto | 3R |  BATE Borysów
|
2–0 | 0–0 | 2–0 |
| 1/2 |  FK Teplice
|
5–1 | 3–1 | 8–2 | ||
| F | Fulham
|
2–2 | 1–3 | 3–5 | ||
| 2024/25 | Liga Mistrzów | Faza ligowa |
 Borussia Dortmund
|
2–1 (D) | 28. miejsce | |
| Liverpool
|
0–2 (W) | |||||
 Szachtar Donieck
|
0–0 (D) | |||||
| Benfica
|
0–0 (W) | |||||
| Lille
|
1–2 (D) | |||||
| Sporting
|
1–1 (W) | |||||
| AS Monaco
|
0–1 (D) | |||||
| Aston Villa
|
0–2 (W) | |||||
| 2025/26 | Liga Europy | Faza ligowa | 
|
– (D) | – | |
|
|
– (W) | |||||
|
|
– (D) | |||||
|
|
– (W) | |||||
|
|
– (D) | |||||
|
|
– (W) | |||||
|
|
– (D) | |||||
|
|
– (W) | |||||
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag D-sign.it, Il Bologna Football Club – Storia e Memoria di Bologna [online], storiaememoriadibologna.it [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Storia | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ a b c Storia [online], Zerocinquantuno [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ Zanetti nuovo presidente: eccomi, non sono un ricco scemo – Corriere di Bologna [online], corrieredibologna.corriere.it [dostęp 2022-03-13].
- ↑ Bologna-Juventus 0-0: i rossoblù fermano la corsa bianconera [online], la Repubblica, 19 lutego 2016 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ Marco Vigarani, Bologna a zero, altro pari senza gol [online], Corriere di Bologna, 22 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ GIACOMO GUIZZARDI, Mihajlovic al Bologna Fc, ecco chi è il nuovo allenatore rossoblù [online], il Resto del Carlino, 28 stycznia 2019 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
- ↑ Z drugiej ligi do Ligi Mistrzów. Mega sensacja! Historyczny sukces po 60 latach [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2024-05-15] (pol.).
- ↑ Società | Bolognafc [online], bolognafc.it, 18 kwietnia 2016 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
- ↑ a b Prima Squadra | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2024-06-26] (wł.).
- ↑ a b Old Bologna football shirts and soccer jerseys [online], oldfootballshirts.com [dostęp 2022-03-18] (ang.).
- ↑ Rossoblù | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
- ↑ Bologna FC – Manager history [online], worldfootball.net [dostęp 2022-03-13] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona klubu (wł.)