Borowik szlachetny
Borowik szlachetny (Boletus edulis Bull.) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1], potocznie nazywany prawdziwkiem. Występuje w Ameryce Północnej (głównie na zachód od Gór Skalistych, rzadziej w części centralnej i wschodniej kontynentu) i w Europie[2]. Ponadto został zawleczony do Nowej Zelandii[3] i południowej Afryki[4]. W Polsce często spotykany zwłaszcza w górach, rzadziej na niżu, zwykle rzadki w okolicach wielkich miast.
| ||
![]() | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | grzyby | |
Gromada | podstawczaki | |
Klasa | pieczarniaki | |
Rząd | borowikowce | |
Rodzina | borowikowate | |
Rodzaj | borowik | |
Gatunek | borowik szlachetny | |
Nazwa systematyczna | ||
Boletus edulis Bull. Herb. Fr. 2: tab. 60 (1782) |
Aromatyczny grzyb jadalny o szerokich zastosowaniach w kuchniach europejskich. Nadaje się do bezpośredniego spożycia, marynowania, suszenia i do wszelkich innych rodzajów przerobu. Jest wykorzystywany w przemyśle spożywczym.
Systematyka i nazewnictwoEdytuj
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Niektóre synonimy naukowe
Ma ok. 60 synonimów naukowych. Niektóre z nich[5]:
- Boletus betulicola (Vassilkov) Pilát & Dermek 1974
- Boletus edulis f. albus (Pers.) J.A. Muñoz 2005
- Boletus edulis f. arcticus Vassilkov 1966
- Boletus edulis f. betulicola (Vassilkov) Vassilkov 1966
- Boletus edulis f. laevipes (Massee) Vassilkov 1966
- Boletus edulis subsp. betulicola (Vassilkov) Hlaváček 1994
- Boletus edulis subsp. trisporus Watling 1974
- Boletus edulis var. arcticus (Vassilkov) Hlaváček 1994
- Boletus edulis var. betulicola Vassilkov 1948
- Boletus edulis var. laevipes Massee 1892
- Boletus esculentus ß albus Pers. 1825
- Boletus persoonii Bon 1988
- Boletus solidus Sowerby 1809
- Dictyopus edulis (Bull.) Forq. 1890
- Leccinum edule (Bull.) Gray 1821
Występujące w nazwie naukowej łacińskie słowo edulis oznacza jadalny. Do polskiej literatury mykologicznej nazwę borowik szlachetny wprowadziła Alina Skirgiełło w 1960[6]. Grzyb ten znany jest pod wieloma nazwami polskimi (zwyczajowymi), głównie o charakterze potocznym i ludowym. Współcześnie poza najczęściej stosowaną nazwą zwyczajową borowik szlachetny, do popularnych określeń gatunku należą: prawdziwek i borowik jadalny. Dawniej w języku polskim używano wielu określeń: borowik, grabak, grzyb borowik (też: borownik, borowy), grzyb jadalny, grzyb majowy, grzyb prawdziwy, grzyb sprawiedliwy, grzyb właściwy, prawdzik[7] oraz grzyb prawy, prawak, prawik, przawdziwik, prawdziwiec, grzyb dębowy[8]. Poza tym ze względu na to, że młode osobniki borowika szlachetnego rozwijające się pod igliwiem są barwy białej, bywa on nazywany też grzybem białym.
Ma jeszcze nazwę, związaną ze zmianami w taksonomii botanicznej. Dawniej borowiki rosnące pod brzozami zaliczano do odrębnego gatunku – borowik brzozowy Boletus betulicola (Vasilk.)[9], według aktualnych ustaleń taksonomicznych jest to synonim borowika szlachetnego[1].
MorfologiaEdytuj
Ma średnicę od 6 do 25 centymetrów. U młodych osobników jest zwykle barwy białej, później piaskowej. Z czasem staje się jasnobrązowy i ciemnobrązowy. Rzadko zdarza się, aby kapelusz borowika szlachetnego był barwy karminowej. Kształt kapelusza początkowo jest gładki i półkolisty, później bardziej wypukły, stare okazy są poduszkowato rozpostarte. Powierzchnia kapelusza jest matowa, bywa pomarszczona, w czasie deszczu i u osobników starszych – staje się gładka i lepka.
Drobne, okrągławe na przekroju rurki o długości od 8 do 30 milimetrów. Dają się łatwo oddzielić od miąższu kapelusza. Pory i rurki u młodych owocników są zwykle barwy białej bądź kremowej. U osobników starszych są one żółtawooliwkowe, żółtozielone i oliwkowozielone. U nasady hymenofor jest zatokowo wycięty. Podstawki osiągają rozmiary 32–40 × 10–12 µm, maczugowate z 4 zarodnikami[10].
Ma wysokość od 5 do 20 centymetrów, a grubość od 1,5 do 10 centymetrów. Jest koloru białego, szarobiaławego lub piaskowego. U młodych osobników borowika szlachetnego trzon jest pękaty i głęboko osadzony w ziemi, później wydłuża się, staje się maczugowaty i baryłkowaty. Posiada delikatną siateczkę o białawym lub jasnobrązowym zabarwieniu, widoczną zwłaszcza w górnej części trzonu.
Zwykle ma kolor biały, rzadziej kremowy lub piaskowy, pod skórą czerwonawobrązowy. U młodych osobników jest on twardy, a u starszych gąbczasty. Nie zmienia zabarwienia na powietrzu ani w trakcie krojenia. Zapach ma przyjemny, a smak opisywany jako orzechowy[11].
Mają 14–18 × 4,5–7 µm średnicy i mają wrzecionowaty kształt oraz gładką powierzchnię. Zwykle są barwy białej, ciemnooliwkowej lub oliwkowobrązowej. Rozprzestrzeniane są przez ruchy powietrza.
SiedliskoEdytuj
Borowik szlachetny występuje zarówno w lasach iglastych, liściastych, jak i mieszanych. Grzyb ten tworzy mikoryzę z licznymi gatunkami drzew, jednak głównie ze świerkami dlatego najobficiej występuje w górskich drzewostanach świerkowych. Preferuje drzewostany w średniej klasie wieku, w starszych drzewostanach iglastych ustępuje borowikowi kasztanowemu[12]. Owocniki pojawiają się najczęściej i najliczniej w okresie od maja do listopada, zdarzają się także w grudniu (np. w 2000 roku)[13]. Owocniki wyrastają pojedynczo, często w niewielkich grupach po kilka, bywa także, że tworzą kręgi[14].
Do prawidłowego rozwoju borowika szlachetnego potrzebne są nie tylko korzenie właściwego gatunku drzewa. Na powierzchni kory tworzy on ryzomorfy – wyraźnie widoczne gołym okiem sznury grzybniowe, które rozchodzą się w glebie w różnych kierunkach i tworzą okazałe owocniki. Jednak aby strzępki jego grzybni połączyły się z korzeniami drzew, w podłożu muszą się znajdować bakterie z rodzaju Pseudomonas[15][16].
Borowik szlachetny a zwierzętaEdytuj
Owocniki smakują ludziom, ale też stanowią pokarm wielu gatunków zwierząt. Amatorami ich są przede wszystkim myszy polne i leśne, chrząszcze, ślimaki i czerwie muchówek. W Stanach Zjednoczonych obserwowano żerowanie na larwach obecnych w owocnikach „prawdziwków” tamtejszego trznadla z gatunku pasówka rudosterna[17]. Grzybnia może być przez owady lub inne zwierzęta przenoszona i w ten sposób grzyb może zajmować nowe stanowiska[18].
KlasyfikacjaEdytuj
Grzyby z grupy Boletus edulis w poszczególnych klasyfikacjach uzyskiwały różną rangę – od form i odmian do podgatunków i odrębnych gatunków (wówczas nazwa B. edulis sensu lato oznaczała gatunek zbiorowy). Różnice wiążą się głównie z preferencjami siedliskowymi, barwą kapelusza i wykształceniem siateczki na trzonie. Taksonami wyróżnianymi obecnie w randze odrębnych gatunków, niegdyś łączonymi w jeden takson tej rangi są: borowik sosnowy (Boletus pinophilus Pilát & Dermek), borowik usiatkowany (Boletus reticulatus Schaeff.), borowik ciemnobrązowy (Boletus aereus Bull.). Systematyka tej grupy wciąż nie jest ustalona w oparciu o kompleksowe badania DNA[2]. Nie stwierdzono między poszczególnymi taksonami istotnych różnic w budowie mikroskopowej[19].
Gatunki podobneEdytuj
Borowik szlachetny często mylony jest z innymi gatunkami borowików, do niedawna uważanymi raczej za jego odmiany. W Europie środkowej najłatwiej pomylić go z borowikiem ciemnobrązowym, który wygląda niemal identycznie jak borowik szlachetny. Jedyną cechą, która różni te dwa gatunki jest kolor kapelusza, który u borowika ciemnobrązowego jest znacznie ciemniejszy niż u szlachetnego. Podobny borowik usiatkowany (Boletus reticulatus) ma zwykle popękaną skórkę kapelusza i ciemniejszy trzon z wyraźniejszą siatką. Z kolei borowik sosnowy (Boletus pinophilus) wyróżnia się zarówno kapeluszem, jak i trzonem o barwie czerwonobrązowej. Poza tym borowik szlachetny odróżnia się od borowika sosnowego i usiatkowanego miejscem najczęstszego występowania. Borowika szlachetnego najczęściej znaleźć można pod świerkami, borowika sosnowego pod sosnami, a borowika usiatkowanego pod dębami i bukami.
W Ameryce Północnej najbardziej podobne gatunki to: Boletus variipes, B. nobilis, B. barrowsii[2].
„Borowik jadalny” jest także bardzo często mylony z goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), powszechnie spotykanym w Polsce niejadalnym grzybem, który ma bardzo gorzki smak (po zmieszaniu z grzybami jadalnymi psuje wszelkie walory smakowe potrawy) i może wywołać niedyspozycje żołądkowe. W młodym stadium goryczak wygląda bardzo podobnie do borowika szlachetnego, jednak jego rurki niebawem stają się lekko różowe lub przybierają odcień winnej czerwieni. Po dotknięciu goryczak żółciowy brązowieje, w przeciwieństwie do borowika, który nie zmienia swojej barwy. Sprawą, która pozwala bez wątpienia stwierdzić, że znaleziony grzyb to goryczak żółciowy, a nie borowik szlachetny jest trzon, który w przypadku goryczaka ma barwę jasnożółtawą i jest pokryty ciemniejszą, brązowawą, wypukłą i wyczuwalną siateczką, znacznie wyraźniejszą niż w przypadku „prawdziwka”.
OchronaEdytuj
Zręby zupełne eliminują ten gatunek z lasów (powtórna kolonizacja terenu jest możliwa po odnowieniu drzewostanu). W Ameryce Północnej stwierdza się długoterminowy spadek ilości zarodników tego gatunku, za co wini się gospodarkę leśną, w szczególności intensywne użytkowanie i pozyskiwanie drewna[18]. Szkodliwe oddziaływanie ma zwłaszcza niszczenie lub usuwanie ściółki leśnej. Drastyczny spadek liczebności tego gatunku rejestrowany jest w wielu miejscach Europy[12]. Nadmierne pozyskanie ze stanowisk naturalnych powoduje ograniczenie częstości występowania, zwłaszcza w okolicach dużych miast.
W Polsce gatunek ten był umieszczony na „Czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce” w jej wydaniu z 1992, z kategorią zagrożenia V (gatunek zagrożony)[20]. W kolejnym wydaniu listy w 2006, borowik jadalny już nie został w niej uwzględniony.
ZnaczenieEdytuj
- Grzyb jadalny
- Skład chemiczny: Borowik szlachetny wyróżnia się wśród grzybów wysoką zawartością białka wynoszącą ok. 5,5%. Mimo podobnej zawartości białek jak w chlebie i mleku – białka borowika są w części tylko dostępne ze względu na niemożność strawienia przez człowieka ścian komórkowych zbudowanych z chityny. Dostępność białek zwiększa rozdrabnianie grzybów i ich obróbka cieplna. Dominującym składnikiem jest woda (80–90%). Pozostałe składniki to głównie węglowodany, przy czym dominuje wspomniana chityna. Nieznaczny, kilkuprocentowy udział mają strawne węglowodany. Około 1% stanowią składniki mineralne. W zestawieniach porównawczych wartości odżywczych popularnych produktów[21] borowik suszony zajmuje pierwsze miejsce pod względem zawartości fosforu, witaminy B2, witaminy B3, pod względem zawartości żelaza ustępuje tylko kaszance, jest też stosunkowo bogatym źródłem magnezu i witaminy C. Borowik szlachetny należy do grzybów wyróżniających się gromadzeniem niewielkich tylko ilości cezu. Obecność tego promieniotwórczego pierwiastka stwierdzono w zwiększonych ilościach w środkowoeuropejskich grzybach po katastrofie w Czarnobylu[22]. Z kolei na 20 gatunków grzybów zbieranych w Polsce, właśnie borowik szlachetny cechuje się najwyższą koncentracją promieniotwórczego izotopu polonu 210Po, dla którego gatunek ten jest doskonałym bioindykatorem. Dla przyjęcia dawki promieniowania w wysokości 37 μSv trzeba byłoby spożyć 5 kg świeżych i silnie skażonych grzybów[23].
- Zastosowania kulinarne: Borowik szlachetny znajduje szerokie zastosowanie w kuchniach europejskich. Ze względu na aromatyczny i zwarty miąższ borowiki zalecane są do sporządzania sałatek i suszenia. Sporządza się z nich sosy i zupy grzybowe. Sosy mogą być spożywane zarówno z wszelkiego rodzaju makaronami, ryżem czy kaszą, jak i mogą być dodatkiem do mięs. Borowiki szlachetne dodawane są także do włoskiego risotto. Poza tym często spożywa się je sauté z dodatkiem masła. Są one składnikiem wielu potraw prowansalskich i wiedeńskich.
- W Polsce borowik szlachetny znajduje zastosowanie jako składnik bigosu, kapusty z grzybami, uszek do barszczu, pierogów z grzybami oraz wielu innych tradycyjnych potraw kuchni polskiej. Często jest marynowany w zalewie octowej.
- Jednym z produktów na bazie borowika szlachetnego są tzw. borowiki wielkopolskie. Są to całe, małe, marynowane owocniki borowika. Wielkość kapeluszy borowików wielkopolskich może wynosić co najwyżej 3 centymetry, a trzon nie może mierzyć więcej niż 1,5 centymetra. Marynata potrzebna do zalania borowików wielkopolskich ma smak słodko-kwaśny, podkreślający walory smakowe borowika szlachetnego. Dnia 28 lutego 2006 borowik wielkopolski został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych w kategorii „inne produkty”[24].
- Zastosowania handlowe: Wizerunek borowika szlachetnego wykorzystywany jest w celach komercyjnych. Grzyb ten pojawia się na opakowaniach wielu produktów spożywczych o smaku grzybowym. Najbardziej pospolitym przypadkiem takiego użycia jest wizerunek borowika na etykietach serów twarogowych dostępnych na polskim rynku[25]. W 2007 na polskim rynku pojawiły się chipsy o smaku borowikowym, wyprodukowane przez jedną z firm. Na opakowaniu zamieszczono zdjęcie borowika szlachetnego[26].
- Borowik szlachetny wymieniony został na pierwszym miejscu w wykazie grzybów dopuszczonych do obrotu lub produkcji przetworów grzybowych albo środków spożywczych zawierających w swoim składzie grzyby stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 w sprawie grzybów dopuszczonych do obrotu lub produkcji przetworów grzybowych albo artykułów spożywczych zawierających grzyby oraz uprawnień klasyfikatora grzybów i grzyboznawcy (Dz. U. Nr 21 z 10 lutego 2003 r., poz. 178)[27].
- Historia użytkowania: Borowiki szlachetne na terenach krajów słowiańskich są od dawna jednym z elementów pożywienia, jakie dawały człowiekowi w okresie zbieractwa lasy i puszcze. Początkowo borowiki były suszone, a następnie używane jako przyprawy do różnych potraw. W późniejszych czasach były one gotowane lub kiszone, a od XVI wieku marynowane. Rodzaje marynat do przygotowania prawdziwków, jak i innych grzybów zależały od użytego do zalewy octu i przypraw oraz sposobu jej wykonania. Marynowane grzyby znalazły uznanie w kuchni szlacheckiej oraz kuchni magnackiej. Dopiero w późniejszych czasach, wraz z rozwojem kapitalizmu takie przetwórstwo dotarło na tereny wiejskie. Marynowane borowiki nie były produktem spożywanym na co dzień, lecz były spożywane podczas uroczystości i świąt.
CiekawostkiEdytuj
Wyróżniające się wielkością okazy prawdziwków są przedmiotem nierzadkich doniesień medialnych w sezonie grzybobrania. Przykłady szczególnie efektownych znalezisk to okaz o wadze 3 kilogramów[31] i osiągający 42 cm wysokości okaz o wadze 1,45 kg z okolic Korzybia[32]. W dawnym Związku Radzieckim znaleziono prawdziwka o wadze 6 kg[33]. Rekordowy prawdziwek znaleziony w Polsce ważył prawie 7,5 kg[34].
FilatelistykaEdytuj
Poczta Polska wyemitowała 29 sierpnia 2014 r. znaczek pocztowy przedstawiający borowika szlachetnego o nominale 4,20 zł w serii Grzyby w polskich lasach. Autorem projektu znaczka była Marzanna Dąbrowska. Znaczek wydrukowano techniką offsetową, na papierze fluorescencyjnym, w nakładzie 400 000 szt.[35][36].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-03-05].
- ↑ a b c Kuo, M: Boletus edulis: The King Bolete (ang.). W: MushroomExpert.Com [on-line]. 2001. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Stringer A et al.. Boletus edulis Bull. Ex Fries in New Zealand. „Australasian Mycological Society Newsletter”. 1 (1), s. 6, 2004.Sprawdź autora:1.
- ↑ L.J. Marais, J.M. Kotzé. Notes on ectotrophic mycorrhizae of Pinus patula in South Africa. „South African Forestry Journal”. 100, s. 61–71, 1977.
- ↑ Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-11-12].
- ↑ Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Erazm Majewski: Słownik nazw zoologicznych i botanicznych polskich. Warszawa: Nakładem autora, 1894, s. 121–122.
- ↑ Henryk Orłoś: Atlas grzybów leśnych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974, s. 48.
- ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
- ↑ Smith, Alexander Hanchett: The boletes of Michigan (ang.). W: University of Michigan Herbarium Fungus Monographs [on-line]. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Markus Flück: Jaki to grzyb?. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Delta W-Z, 1995, s. 138. ISBN 83-85817-97-2.
- ↑ a b Elena Salerni i Claudia Perini: Experimental study for increasing productivity of Boletus edulis s.l. in Italy (ang.). W: Forest Ecology and Management 201, 2-3 [on-line]. 2004. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Grzyby w grudniu?. [dostęp 2007-10-21].
- ↑ Markus Flück: Jaki to grzyb?. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Delta W-Z, 1995, s. 82. ISBN 83-85817-97-2.
- ↑ Ewa Nieckuła: W koalicji z grzybami (pol.). W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2006-09-06. [dostęp 2008-01-15].
- ↑ a b Dlaczego nie uprawia się borowików? (pol.). W: NaGrzyby.pl [on-line]. 2005-10-11. [dostęp 2008-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-12)].
- ↑ Fox sparrow foraging on a king bolete mushroom (ang.). W: Northwestern Naturalist 87, 3 [on-line]. 2006. [dostęp 2008-01-16].
- ↑ a b Boletus edulis Bull. King bolete.
- ↑ Marek Snowarski: Boletus edulis Bull. (pol.). W: Atlas grzybów Polski [on-line]. [dostęp 2008-01-11].
- ↑ Czerwona lista grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce. Wojewoda W. i Ławrynowicz M.. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 1992.
- ↑ J.Piekarska, A.Szczygieł, M.Łoś-Kuczera, Popularne tabele wartości odżywczych żywności, PZWL, Warszawa 1983.
- ↑ Markus Flück: Jaki to grzyb?. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Delta W-Z, 1995, s. 90–91. ISBN 83-85817-97-2.
- ↑ 210Po bioaccumulation by mushrooms from Poland (ang.). W: Journal of Environmental Monitoring [on-line]. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Borowik wielkopolski. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. [dostęp 2007-09-02].
- ↑ Nowa, grzybowa Rama Creme Bonjour (pol.). [dostęp 2007-10-11].
- ↑ Kolejna odsłona kampanii Crunchips (pol.). [dostęp 2007-10-11].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie grzybów dopuszczonych do obrotu (pol.). [dostęp 2008-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-12)].
- ↑ Markus Flück: Jaki to grzyb?. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Delta W-Z, 1995, s. 97. ISBN 83-85817-97-2.
- ↑ Mykoflor: Szczepionki (pol.). [dostęp 2011-01-05].
- ↑ F. Meotto, S. Pellegrino, G. Bounous: Evolution of Amanita caesarea (scop.: fr.) Pers. and Boletus edulis Bull.: Fr. synthetic ectomycorrhizae on european chestnut (Castanea sativa Mill.) seedlings under field conditions (ang.). W: ISHS Acta Horticulturae 494: II International Symposium on Chestnut [on-line]. [dostęp 2008-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-22)].
- ↑ Rekordowy prawdziwek (pol.). W: Dziennik Podhalański [on-line]. 2006-08-17. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Tomasz Turczyn: Powiat sławieński. Gigantyczny prawdziwek! (pol.). W: Dziennik Bałtycki [on-line]. 2006-08-22. [dostęp 2008-01-14].
- ↑ Gediminas Bagdonas: Boletus (ang.). [dostęp 2008-01-15].
- ↑ Rekordy polskiej przyrody.
- ↑ Marek Jedziniak: Grzyby w polskich lasach (pol.). kzp.pl. [dostęp 2018-06-02].
- ↑ Grzyby w polskich lasach (2014) (pol.). filatelistyka.poczta-polska.pl. [dostęp 2018-06-02].
BibliografiaEdytuj
- Leksykon grzybów (pol.). BoryTucholskie.pl. [dostęp 2007-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-13)].
- E.J.Galvez SL: Boletus edulis. W: La Enciclopedia Interactiva de las Setas [on-line]. 1998. [dostęp 2007-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-10)].
- Andrzej Grzywacz: Grzyby leśne. Warszawa: PWRiL, 1988.
- Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988. ISBN 83-09-00714-0.
- Frank Moser: Steinpilz. W: Natur Lexikon [on-line]. [dostęp 2007-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-27)].
- Borowik szlachetny (pol.). W: Podkarpacki Portal Turystyczny [on-line]. [dostęp 2007-08-11].
- Mirko Svrček, Bohumil Vančura: Atlas grzybów. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1993. ISBN 83-7066-361-3.