Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej
Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej – jedna z bram prowadzących do Stoczni Gdańskiej. Ze względu na bliskość budynków dyrekcji stoczni oraz dogodne połączenie ze Śródmieściem Gdańska i dworcem kolejowym Gdańsk Główny powszechnie uznawana za główne wejście na teren zakładu[1].
| ||
 nr rej. A-1206 z 1999
| ||
 Brama nr 2 w sierpniu 1980 | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Gdańsk | |
Położenie na mapie Gdańska   Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej | ||
Położenie na mapie Polski  Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej | ||
Położenie na mapie województwa pomorskiego  Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej | ||
 54°21′37,2″N 18°38′59,0″E/54,360333 18,649722
| ||
W 1999 brama została wpisana do rejestru zabytków województwa pomorskiego pod numerem A-1206, a w 2014 została wyróżniona Znakiem Dziedzictwa Europejskiego w ramach historycznego zespołu obiektów Stoczni Gdańskiej[2].
HistoriaEdytuj
16 grudnia 1970 strajkujący stoczniowcy opuszczający przez Bramę nr 2 teren stoczni zostali ostrzelani przez oddziały wojska. Zginęły dwie osoby, a jedenaście zostało rannych[3]. Przed powstaniem Pomnika Poległych Stoczniowców brama była pierwszym miejscem pamięci o ofiarach Grudnia. W czasie strajku na bramie umieszczono święte obrazy i portret Jana Pawła II a nad bramą transparent z napisem Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się![4]. 31 sierpnia 1980 z Bramy nr 2 Lech Wałęsa ogłosił zakończenie strajku i podpisanie porozumień gdańskich[5].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Henryk Kula, Grudzień 1970: "oficjalny" i rzeczywisty, L&L, 2006, s. 113, ISBN 978-83-88595-39-4 (pol.).
- ↑ Znak Dziedzictwa Europejskiego dla historycznego zespołu obiektów Stoczni Gdańskiej oraz ECS. Europejskie Centrum Solidarności. [dostęp 2016-01-14].
- ↑ Andrzej Trzeciak: Brama nr 2. W: Tu Stocznia. Gdańsk: Fundacja Centrum Solidarności, 2013, s. 27.
- ↑ Jan Sowa: Inna Rzeczpospolita jest możliwa. Widma przeszłości, wizje przyszłości, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa 2015, s. 147.
- ↑ Wystawa stała Europejskiego Centrum Solidarności. Katalog. Gdańsk: Europejskie Centrum Solidarności, 2014, s. 38.