Brenda Schultz
Brenda Anne Marie Schultz-McCarthy (ur. 28 grudnia 1970 w Haarlemie) – tenisistka holenderska, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 grudnia 1970 |
Wzrost |
188 cm |
Gra |
praworęczna |
Status profesjonalny |
1986 |
Zakończenie kariery |
2008 |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje |
7 WTA, 2 ITF |
Najwyżej w rankingu |
9 (20 maja 1996) |
Australian Open |
4R (1989, 1995, 1996) |
Roland Garros |
4R (1988, 1993) |
Wimbledon |
QF (1995) |
US Open |
QF (1995) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje |
9 WTA, 1 ITF |
Najwyżej w rankingu |
7 (2 października 1995) |
Australian Open |
SF (1990, 1992) |
Roland Garros |
SF (1989) |
Wimbledon |
SF (1995) |
US Open |
F (1995) |
Pochodzi z rodziny, gdzie tenis uprawiało – chociaż nie wyczynowo – kilka osób. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 9 lat, a karierę zawodową w 1986. Najsilniejszą bronią Holenderki jest serwis, przed epoką sióstr Williams uznawany za najpotężniejszy w tenisie kobiecym. W latach 1990–1997 regularnie wygrywała klasyfikację na najszybszy serwis sezonu. Praworęczna, posługuje się bekhendem jednoręcznym, ale zazwyczaj slajsowanym – albo defensywnym, albo przygotowującym atak. Ofensywniej gra forhendem. Po wyjściu za mąż za Amerykanina, byłego zawodnika futbolu amerykańskiego Seana McCarthy (8 kwietnia 1995), posługuje się w startach turniejowych podwójnym nazwiskiem Schultz-McCarthy.
Jej pierwszym znaczącym osiągnięciem była IV runda (1/8 finału) French Open w 1988. Na tym samym turnieju osiągnęła finał w grze mieszanej, występując w parze z rodakiem Michielem Schapersem. W decydującym pojedynku para holenderska uległa duetowi Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6. Również w sezonie 1988 Brenda Schultz zaliczyła pierwsze finały turniejowe w singlu, przegrywając jednak zarówno w Oklahomie (z McNeil, po drodze notując zwycięstwo nad Janą Novotną), jak i Tajpej (ze Stephanie Rehe). Na pierwsze zwycięstwo turniejowe Holenderka czekała do 1991 (Schenectedy). W tym samym sezonie po raz pierwszy pokonała rywalki sklasyfikowane w czołowej dziesiątce rankingu – Janę Novotną w czasie Wimbledonu (w 1988 Novotná była notowana niżej) i Mary Joe Fernández na turnieju w Filadelfii. W 1992 wygrała turniej w Birmingham i zaliczyła dalsze dwa finały. W 1993 w Taranto triumfowała i w singlu, i w deblu.
W sezonie 1994 nie odniosła wprawdzie zwycięstwa turniejowego, ale zaliczyła aż cztery finały (w Oklahomie przegrała z Meredith McGrath, w Berlinie ze Steffi Graf, w Palermo z Iriną Spîrleą, w Québecu z Kateriną Maleewą). W drodze do półfinału dużego turnieju w Miami pokonała wiceliderkę rankingu Hiszpankę Sánchez Vicario. Debiutowała w turnieju "Masters"' (WTA Tour Championships), ale już w I rundzie odpadła z Graf. Rok zakończyła jako 15. zawodniczka rankingu. W ćwierćfinale turnieju na kortach trawiastych w Birmingham przeciwko Chorwatce Ivie Majoli ustanowiła rekord asów serwisowych w meczu (22). Jeszcze skuteczniej grała w kolejnym sezonie – wygrała dwie imprezy i jako pierwsza Holenderka od osiemnastu lat (od czasu Betty Stöve) doszła do wielkoszlemowych ćwierćfinałów na Wimbledonie i US Open. Na US Open pokonała m.in. wysoko rozstawioną Japonkę Kimiko Date. Po raz drugi wystąpiła również w turnieju Masters, tym razem dochodząc do półfinału po zwycięstwach nad Magdaleną Maleewą i Conchitą Martínez (przegrała z Anke Huber).
W 1996 wygrała turniej w Oklahomie (w finale z Amandą Coetzer). W marcu t.r. po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce, osiągając w maju najwyższą pozycję rankingową w karierze – nr 9. W 1997 odniosła ostatnie jak dotychczas turniejowe zwycięstwo – w Québecu. W obu tych sezonach grała także w Masters (rok 1996 zakończyła jako 13. rakieta świata, 1997 – jako 15.), odpadając jednak już w pierwszych meczach (kolejno z Sánchez Vicario i Hingis). W 1997 na turnieju w Eastbourne (korty trawiaste) pokonała wiceliderkę rankingu Seles.
Wkrótce jej kariera załamała się ze względu na kontuzje, głównie pleców. W 1998 grała tylko do wiosny, zaliczając zaledwie jeden ćwierćfinał turniejowy. Po rocznej przerwie wystąpiła we French Open, ale słaby występ i dalsze problemy zdrowotne sprawiły, że był to jej jedyny turniej w 1999. Ogłosiła zakończenie kariery sportowej, ale po pięcioletniej przerwie pojawiła się ponownie na kortach – wystąpiła w meczu Pucharu Federacji z Polską w kwietniu 2005 (w parze z młodszą o niemal czternaście lat Michelle Gerards pokonała Klaudię Jans i Alicję Rosolską). Do życia turniejowego powróciła w 2006, ale dwa pierwsze starty zakończyła na eliminacjach, a dwa kolejne – w turniejach, do których otrzymała specjalne zaproszenia ("dzikie karty") – na I rundzie.
Podobnie jak u innych czołowych zawodniczek występy deblowe Brendy Schultz pozostają nieco w cieniu gry pojedynczej, ale Holenderka ma na koncie i w deblu poważne sukcesy. Wygrała łącznie dziewięć deblowych turniejów, była w dziesięciu finałach. Wśród jej turniejowych triumfów są prestiżowe mistrzostwa Kanady, mistrzostwa Niemiec czy turniej w Indian Wells. W 1995 w parze z Australijką Rennae Stubbs była w finale wielkoszlemowego US Open. W 1996 wygrała pięć turniejów deblowych. W 1995 została sklasyfikowana jako 7. deblistka świata i wystąpiła w deblowym Masters. W grze mieszanej, poza finałem French Open 1988, osiągnęła jeszcze półfinał US Open 1997 (z Amerykaninem Luke Jensenem). Jej dotychczasowe zawodowe zarobki – w singlu i deblu – przekroczyły dwa i pół miliona dolarów amerykańskich.
W latach 1988-2005 (ale z przerwą 1997-2004) wygrała 19 spotkań w ramach Pucharu Federacji, przegrała 11. Barw Holandii broniła również na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 i Atlancie w 1996. W grze pojedynczej na obu olimpiadach odpadała z późniejszymi srebrnymi medalistkami – Graf (Barcelona, w II rundzie) i Sánchez Vicario (Atlanta, III runda). W Atlancie z Manon Bollegraf była bliska medalu deblowego, ale zajęła ostatecznie 4. miejsce.
Finały turniejów WTA
edytujLegenda | |
---|---|
Wielki Szlem | |
Igrzyska olimpijskie | |
WTA Tour Championships | |
1988 – 2008 |
|
Kategoria I | |
Kategoria II | |
Kategoria III | |
Kategoria IV | |
Kategoria V |
Gra pojedyncza
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalistka | 1. | 28 lutego 1988 | Oklahoma | Twarda | Lori McNeil | 3:6, 2:6 |
Finalistka | 2. | 24 kwietnia 1988 | Tajpej | Dywanowa | Stephanie Rehe | 4:6, 4:6 |
Finalistka | 3. | 8 stycznia 1989 | Brisbane | Trawiasta | Helena Suková | 6:7, 6:7 |
Zwyciężczyni | 1. | 25 sierpnia 1991 | Schenectady | Twarda | Isabelle Dechaume | 7:6, 6:2 |
Zwyciężczyni | 2. | 14 czerwca 1992 | Birmingham | Trawiasta | Jenny Byrne | 6:2, 6:2 |
Finalistka | 4. | 12 lipca 1992 | Palermo | Ceglana | Mary Pierce | 1:6, 7:6, 1:6 |
Finalistka | 5. | 30 sierpnia 1992 | Schenectady | Twarda | Barbara Rittner | 6:7, 3:6 |
Zwyciężczyni | 3. | 2 maja 1993 | Tarent | Ceglana | Debbie Graham | 7:6, 6:2 |
Finalistka | 6. | 20 lutego 1994 | Oklahoma | Twarda | Meredith McGrath | 6:7, 6:7 |
Finalistka | 6. | 15 maja 1994 | Berlin | Ceglana | Steffi Graf | 6:7, 4:6 |
Finalistka | 7. | 10 lipca 1994 | Palermo | Ceglana | Irina Spîrlea | 4:6, 6:1, 6:7 |
Finalistka | 8. | 6 listopada 1994 | Quebec | Dywanowa | Katerina Maleewa | 3:6, 3:6 |
Zwyciężczyni | 4. | 19 lutego 1995 | Oklahoma | Twarda | Jelena Lichowcewa | 6:1, 6:2 |
Zwyciężczyni | 5. | 5 listopada 1995 | Quebec | Dywanowa | Dominique Van Roost | 7:6, 6:2 |
Zwyciężczyni | 6. | 25 lutego 1996 | Oklahoma | Twarda | Amanda Coetzer | 6:3, 6:2 |
Zwyciężczyni | 7. | 26 października 1997 | Quebec | Dywanowa | Dominique Van Roost | 6:4, 6:7, 7:5 |
Gra podwójna
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwyciężczyni | 1. | 23 kwietnia 1989 | Tampa | Ceglana | Andrea Temesvári | Elise Burgin Rosalyn Fairbank |
7:6, 6:4 |
Finalistka | 1. | 16 lipca 1989 | Arcachon | Ceglana | Mercedes Paz | Sandra Cecchini Patricia Tarabini |
3:6, 6:7 |
Finalistka | 2. | 4 listopada 1990 | Brentwood | Twarda | Caroline Vis | Kathy Jordan Łarysa Sawczenko-Neiland |
1:6, 2:6 |
Zwyciężczyni | 2. | 2 maja 1993 | Tarent | Ceglana | Debbie Graham | Petra Langrová Mercedes Paz |
6:0, 6:4 |
Finalistka | 3. | 16 maja 1993 | Berlin | Ceglana | Debbie Graham | Gigi Fernández Natalla Zwierawa |
1:6, 3:6 |
Finalistka | 4. | 11 lipca 1993 | Palermo | Ceglana | Silvia Farina Elia | Natalija Medwediewa Karin Kschwendt |
4:6, 6:7 |
Finalistka | 5. | 8 maja 1994 | Rzym | Ceglana | Gabriela Sabatini | Gigi Fernández Natalla Zwierawa |
1:6, 3:6 |
Finalistka | 6. | 13 listopada 1994 | Filadelfia | Dywanowa | Gabriela Sabatini | Gigi Fernández Natalla Zwierawa |
6:4, 4:6, 2:6 |
Zwyciężczyni | 3. | 12 lutego 1995 | Chicago | Dywanowa | Gabriela Sabatini | Tami Whitlinger Jones Marianne Werdel |
5:7, 7:6, 6:4 |
Finalistka | 7. | 19 lutego 1995 | Oklahoma | Twarda | Katrina Adams | Nicole Arendt Laura Golarsa |
4:6, 3:6 |
Zwyciężczyni | 4. | 20 sierpnia 1995 | Toronto | Twarda | Gabriela Sabatini | Martina Hingis Iva Majoli |
4:6, 6:0, 6:3 |
Finalistka | 8. | 10 września 1995 | US Open | Twarda | Rennae Stubbs | Gigi Fernández Natalla Zwierawa |
5:7, 3:6 |
Finalistka | 9. | 1 października 1995 | Lipsk | Dywanowa | Caroline Vis | Łarysa Sawczenko-Neiland Meredith McGrath |
4:6, 4:6 |
Zwyciężczyni | 5. | 25 lutego 1996 | Oklahoma | Twarda | Chanda Rubin | Katrina Adams Debbie Graham |
6:4, 6:3 |
Zwyciężczyni | 6. | 16 marca 1996 | Indian Wells | Twarda | Chanda Rubin | Julie Halard-Decugis Nathalie Tauziat |
6:1, 6:4 |
Zwyciężczyni | 7. | 5 maja 1996 | Hamburg | Ceglana | Arantxa Sánchez Vicario | Gigi Fernández Martina Hingis |
4:6, 7:6, 6:4 |
Zwyciężczyni | 8. | 22 czerwca 1996 | Rosmalen | Trawiasta | Łarysa Sawczenko-Neiland | Kristie Boogert Helena Suková |
6:4, 7:6 |
Zwyciężczyni | 9. | 27 października 1996 | Quebec | Dywanowa | Debbie Graham | Amy Frazier Kimberly Po |
6:1, 6:4 |
Finalistka | 10. | 23 lutego 1997 | Hanower | Twarda | Łarysa Sawczenko-Neiland | Nicole Arendt Manon Bollegraf |
6:4, 3:6, 6:7 |
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych
edytujGra pojedyncza (1)
edytujKońcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
Zwyciężczyni | 1988 | Wimbledon | Trawiasta | Emmanuelle Derly | 7:5, 6:1 |
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-04-22] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-04-22] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-04-22] (ang.).