Brenda Schultz

tenisistka holenderska

Brenda Anne Marie Schultz-McCarthy (ur. 28 grudnia 1970 w Haarlemie) – tenisistka holenderska, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Brenda Schultz-McCarthy
ilustracja
Państwo

 Holandia

Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1970
Haarlem

Wzrost

188 cm

Gra

praworęczna

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

2008

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

7 WTA, 2 ITF

Najwyżej w rankingu

9 (20 maja 1996)

Australian Open

4R (1989, 1995, 1996)

Roland Garros

4R (1988, 1993)

Wimbledon

QF (1995)

US Open

QF (1995)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

9 WTA, 1 ITF

Najwyżej w rankingu

7 (2 października 1995)

Australian Open

SF (1990, 1992)

Roland Garros

SF (1989)

Wimbledon

SF (1995)

US Open

F (1995)

Pochodzi z rodziny, gdzie tenis uprawiało – chociaż nie wyczynowo – kilka osób. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 9 lat, a karierę zawodową w 1986. Najsilniejszą bronią Holenderki jest serwis, przed epoką sióstr Williams uznawany za najpotężniejszy w tenisie kobiecym. W latach 19901997 regularnie wygrywała klasyfikację na najszybszy serwis sezonu. Praworęczna, posługuje się bekhendem jednoręcznym, ale zazwyczaj slajsowanym – albo defensywnym, albo przygotowującym atak. Ofensywniej gra forhendem. Po wyjściu za mąż za Amerykanina, byłego zawodnika futbolu amerykańskiego Seana McCarthy (8 kwietnia 1995), posługuje się w startach turniejowych podwójnym nazwiskiem Schultz-McCarthy.

Jej pierwszym znaczącym osiągnięciem była IV runda (1/8 finału) French Open w 1988. Na tym samym turnieju osiągnęła finał w grze mieszanej, występując w parze z rodakiem Michielem Schapersem. W decydującym pojedynku para holenderska uległa duetowi Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6. Również w sezonie 1988 Brenda Schultz zaliczyła pierwsze finały turniejowe w singlu, przegrywając jednak zarówno w Oklahomie (z McNeil, po drodze notując zwycięstwo nad Janą Novotną), jak i Tajpej (ze Stephanie Rehe). Na pierwsze zwycięstwo turniejowe Holenderka czekała do 1991 (Schenectedy). W tym samym sezonie po raz pierwszy pokonała rywalki sklasyfikowane w czołowej dziesiątce rankingu – Janę Novotną w czasie Wimbledonu (w 1988 Novotná była notowana niżej) i Mary Joe Fernández na turnieju w Filadelfii. W 1992 wygrała turniej w Birmingham i zaliczyła dalsze dwa finały. W 1993 w Taranto triumfowała i w singlu, i w deblu.

W sezonie 1994 nie odniosła wprawdzie zwycięstwa turniejowego, ale zaliczyła aż cztery finały (w Oklahomie przegrała z Meredith McGrath, w Berlinie ze Steffi Graf, w Palermo z Iriną Spîrleą, w Québecu z Kateriną Maleewą). W drodze do półfinału dużego turnieju w Miami pokonała wiceliderkę rankingu Hiszpankę Sánchez Vicario. Debiutowała w turnieju "Masters"' (WTA Tour Championships), ale już w I rundzie odpadła z Graf. Rok zakończyła jako 15. zawodniczka rankingu. W ćwierćfinale turnieju na kortach trawiastych w Birmingham przeciwko Chorwatce Ivie Majoli ustanowiła rekord asów serwisowych w meczu (22). Jeszcze skuteczniej grała w kolejnym sezonie – wygrała dwie imprezy i jako pierwsza Holenderka od osiemnastu lat (od czasu Betty Stöve) doszła do wielkoszlemowych ćwierćfinałów na Wimbledonie i US Open. Na US Open pokonała m.in. wysoko rozstawioną Japonkę Kimiko Date. Po raz drugi wystąpiła również w turnieju Masters, tym razem dochodząc do półfinału po zwycięstwach nad Magdaleną Maleewą i Conchitą Martínez (przegrała z Anke Huber).

W 1996 wygrała turniej w Oklahomie (w finale z Amandą Coetzer). W marcu t.r. po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce, osiągając w maju najwyższą pozycję rankingową w karierze – nr 9. W 1997 odniosła ostatnie jak dotychczas turniejowe zwycięstwo – w Québecu. W obu tych sezonach grała także w Masters (rok 1996 zakończyła jako 13. rakieta świata, 1997 – jako 15.), odpadając jednak już w pierwszych meczach (kolejno z Sánchez Vicario i Hingis). W 1997 na turnieju w Eastbourne (korty trawiaste) pokonała wiceliderkę rankingu Seles.

Wkrótce jej kariera załamała się ze względu na kontuzje, głównie pleców. W 1998 grała tylko do wiosny, zaliczając zaledwie jeden ćwierćfinał turniejowy. Po rocznej przerwie wystąpiła we French Open, ale słaby występ i dalsze problemy zdrowotne sprawiły, że był to jej jedyny turniej w 1999. Ogłosiła zakończenie kariery sportowej, ale po pięcioletniej przerwie pojawiła się ponownie na kortach – wystąpiła w meczu Pucharu Federacji z Polską w kwietniu 2005 (w parze z młodszą o niemal czternaście lat Michelle Gerards pokonała Klaudię Jans i Alicję Rosolską). Do życia turniejowego powróciła w 2006, ale dwa pierwsze starty zakończyła na eliminacjach, a dwa kolejne – w turniejach, do których otrzymała specjalne zaproszenia ("dzikie karty") – na I rundzie.

Podobnie jak u innych czołowych zawodniczek występy deblowe Brendy Schultz pozostają nieco w cieniu gry pojedynczej, ale Holenderka ma na koncie i w deblu poważne sukcesy. Wygrała łącznie dziewięć deblowych turniejów, była w dziesięciu finałach. Wśród jej turniejowych triumfów są prestiżowe mistrzostwa Kanady, mistrzostwa Niemiec czy turniej w Indian Wells. W 1995 w parze z Australijką Rennae Stubbs była w finale wielkoszlemowego US Open. W 1996 wygrała pięć turniejów deblowych. W 1995 została sklasyfikowana jako 7. deblistka świata i wystąpiła w deblowym Masters. W grze mieszanej, poza finałem French Open 1988, osiągnęła jeszcze półfinał US Open 1997 (z Amerykaninem Luke Jensenem). Jej dotychczasowe zawodowe zarobki – w singlu i deblu – przekroczyły dwa i pół miliona dolarów amerykańskich.

W latach 1988-2005 (ale z przerwą 1997-2004) wygrała 19 spotkań w ramach Pucharu Federacji, przegrała 11. Barw Holandii broniła również na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 i Atlancie w 1996. W grze pojedynczej na obu olimpiadach odpadała z późniejszymi srebrnymi medalistkami – Graf (Barcelona, w II rundzie) i Sánchez Vicario (Atlanta, III runda). W Atlancie z Manon Bollegraf była bliska medalu deblowego, ale zajęła ostatecznie 4. miejsce.

Finały turniejów WTA

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V

Gra pojedyncza

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 28 lutego 1988 Oklahoma Twarda   Lori McNeil 3:6, 2:6
Finalistka 2. 24 kwietnia 1988 Tajpej Dywanowa   Stephanie Rehe 4:6, 4:6
Finalistka 3. 8 stycznia 1989 Brisbane Trawiasta   Helena Suková 6:7, 6:7
Zwyciężczyni 1. 25 sierpnia 1991 Schenectady Twarda   Isabelle Dechaume 7:6, 6:2
Zwyciężczyni 2. 14 czerwca 1992 Birmingham Trawiasta   Jenny Byrne 6:2, 6:2
Finalistka 4. 12 lipca 1992 Palermo Ceglana   Mary Pierce 1:6, 7:6, 1:6
Finalistka 5. 30 sierpnia 1992 Schenectady Twarda   Barbara Rittner 6:7, 3:6
Zwyciężczyni 3. 2 maja 1993 Tarent Ceglana   Debbie Graham 7:6, 6:2
Finalistka 6. 20 lutego 1994 Oklahoma Twarda   Meredith McGrath 6:7, 6:7
Finalistka 6. 15 maja 1994 Berlin Ceglana   Steffi Graf 6:7, 4:6
Finalistka 7. 10 lipca 1994 Palermo Ceglana   Irina Spîrlea 4:6, 6:1, 6:7
Finalistka 8. 6 listopada 1994 Quebec Dywanowa   Katerina Maleewa 3:6, 3:6
Zwyciężczyni 4. 19 lutego 1995 Oklahoma Twarda   Jelena Lichowcewa 6:1, 6:2
Zwyciężczyni 5. 5 listopada 1995 Quebec Dywanowa   Dominique Van Roost 7:6, 6:2
Zwyciężczyni 6. 25 lutego 1996 Oklahoma Twarda   Amanda Coetzer 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 7. 26 października 1997 Quebec Dywanowa   Dominique Van Roost 6:4, 6:7, 7:5

Gra podwójna

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 23 kwietnia 1989 Tampa Ceglana   Andrea Temesvári   Elise Burgin
  Rosalyn Fairbank
7:6, 6:4
Finalistka 1. 16 lipca 1989 Arcachon Ceglana   Mercedes Paz   Sandra Cecchini
  Patricia Tarabini
3:6, 6:7
Finalistka 2. 4 listopada 1990 Brentwood Twarda   Caroline Vis   Kathy Jordan
  Łarysa Sawczenko-Neiland
1:6, 2:6
Zwyciężczyni 2. 2 maja 1993 Tarent Ceglana   Debbie Graham   Petra Langrová
  Mercedes Paz
6:0, 6:4
Finalistka 3. 16 maja 1993 Berlin Ceglana   Debbie Graham   Gigi Fernández
  Natalla Zwierawa
1:6, 3:6
Finalistka 4. 11 lipca 1993 Palermo Ceglana   Silvia Farina Elia   Natalija Medwediewa
  Karin Kschwendt
4:6, 6:7
Finalistka 5. 8 maja 1994 Rzym Ceglana   Gabriela Sabatini   Gigi Fernández
  Natalla Zwierawa
1:6, 3:6
Finalistka 6. 13 listopada 1994 Filadelfia Dywanowa   Gabriela Sabatini   Gigi Fernández
  Natalla Zwierawa
6:4, 4:6, 2:6
Zwyciężczyni 3. 12 lutego 1995 Chicago Dywanowa   Gabriela Sabatini   Tami Whitlinger Jones
  Marianne Werdel
5:7, 7:6, 6:4
Finalistka 7. 19 lutego 1995 Oklahoma Twarda   Katrina Adams   Nicole Arendt
  Laura Golarsa
4:6, 3:6
Zwyciężczyni 4. 20 sierpnia 1995 Toronto Twarda   Gabriela Sabatini   Martina Hingis
  Iva Majoli
4:6, 6:0, 6:3
Finalistka 8. 10 września 1995 US Open Twarda   Rennae Stubbs   Gigi Fernández
  Natalla Zwierawa
5:7, 3:6
Finalistka 9. 1 października 1995 Lipsk Dywanowa   Caroline Vis   Łarysa Sawczenko-Neiland
  Meredith McGrath
4:6, 4:6
Zwyciężczyni 5. 25 lutego 1996 Oklahoma Twarda   Chanda Rubin   Katrina Adams
  Debbie Graham
6:4, 6:3
Zwyciężczyni 6. 16 marca 1996 Indian Wells Twarda   Chanda Rubin   Julie Halard-Decugis
  Nathalie Tauziat
6:1, 6:4
Zwyciężczyni 7. 5 maja 1996 Hamburg Ceglana   Arantxa Sánchez Vicario   Gigi Fernández
  Martina Hingis
4:6, 7:6, 6:4
Zwyciężczyni 8. 22 czerwca 1996 Rosmalen Trawiasta   Łarysa Sawczenko-Neiland   Kristie Boogert
  Helena Suková
6:4, 7:6
Zwyciężczyni 9. 27 października 1996 Quebec Dywanowa   Debbie Graham   Amy Frazier
  Kimberly Po
6:1, 6:4
Finalistka 10. 23 lutego 1997 Hanower Twarda   Łarysa Sawczenko-Neiland   Nicole Arendt
  Manon Bollegraf
6:4, 3:6, 6:7

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

edytuj

Gra pojedyncza (1)

edytuj
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1988   Wimbledon Trawiasta   Emmanuelle Derly 7:5, 6:1

Bibliografia

edytuj