Brenda Schultz

Brenda Anne Marie Schultz-McCarthy (ur. 28 grudnia 1970 w Haarlemie) – tenisistka holenderska, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Brenda Schultz-McCarthy

Państwo	Holandia
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1970 Haarlem
Wzrost	188 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1986
Zakończenie kariery	2008
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	9 (20 maja 1996)
Australian Open	4R (1989, 1995, 1996)
Roland Garros	4R (1988, 1993)
Wimbledon	QF (1995)
US Open	QF (1995)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	9 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	7 (2 października 1995)
Australian Open	SF (1990, 1992)
Roland Garros	SF (1989)
Wimbledon	SF (1995)
US Open	F (1995)

Pochodzi z rodziny, gdzie tenis uprawiało – chociaż nie wyczynowo – kilka osób. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 9 lat, a karierę zawodową w 1986. Najsilniejszą bronią Holenderki jest serwis, przed epoką sióstr Williams uznawany za najpotężniejszy w tenisie kobiecym. W latach 1990-1997 regularnie wygrywała klasyfikację na najszybszy serwis sezonu. Praworęczna, posługuje się bekhendem jednoręcznym, ale zazwyczaj slajsowanym – albo defensywnym, albo przygotowującym atak. Ofensywniej gra forhendem. Po wyjściu za mąż za Amerykanina, byłego zawodnika futbolu amerykańskiego Seana McCarthy (8 kwietnia 1995), posługuje się w startach turniejowych podwójnym nazwiskiem Schultz-McCarthy.

Jej pierwszym znaczącym osiągnięciem była IV runda (1/8 finału) French Open w 1988. Na tym samym turnieju osiągnęła finał w grze mieszanej, występując w parze z rodakiem Michielem Schapersem. W decydującym pojedynku para holenderska uległa duetowi Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6. Również w sezonie 1988 Brenda Schultz zaliczyła pierwsze finały turniejowe w singlu, przegrywając jednak zarówno w Oklahomie (z McNeil, po drodze notując zwycięstwo nad Janą Novotną), jak i Tajpej (ze Stephanie Rehe). Na pierwsze zwycięstwo turniejowe Holenderka czekała do 1991 (Schenectedy). W tym samym sezonie po raz pierwszy pokonała rywalki sklasyfikowane w czołowej dziesiątce rankingu – Janę Novotną w czasie Wimbledonu (w 1988 Novotná była notowana niżej) i Mary Joe Fernández na turnieju w Filadelfii. W 1992 wygrała turniej w Birmingham i zaliczyła dalsze dwa finały. W 1993 w Taranto triumfowała i w singlu, i w deblu.

W sezonie 1994 nie odniosła wprawdzie zwycięstwa turniejowego, ale zaliczyła aż cztery finały (w Oklahomie przegrała z Meredith McGrath, w Berlinie ze Steffi Graf, w Palermo z Iriną Spîrleą, w Québecu z Kateriną Maleewą). W drodze do półfinału dużego turnieju w Miami pokonała wiceliderkę rankingu Hiszpankę Sánchez Vicario. Debiutowała w turnieju "Masters"' (WTA Tour Championships), ale już w I rundzie odpadła z Graf. Rok zakończyła jako 15. zawodniczka rankingu. W ćwierćfinale turnieju na kortach trawiastych w Birmingham przeciwko Chorwatce Ivie Majoli ustanowiła rekord asów serwisowych w meczu (22). Jeszcze skuteczniej grała w kolejnym sezonie – wygrała dwie imprezy i jako pierwsza Holenderka od osiemnastu lat (od czasu Betty Stöve) doszła do wielkoszlemowych ćwierćfinałów na Wimbledonie i US Open. Na US Open pokonała m.in. wysoko rozstawioną Japonkę Kimiko Date. Po raz drugi wystąpiła również w turnieju Masters, tym razem dochodząc do półfinału po zwycięstwach nad Magdaleną Maleewą i Conchitą Martínez (przegrała z Anke Huber).

W 1996 wygrała turniej w Oklahomie (w finale z Amandą Coetzer). W marcu t.r. po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce, osiągając w maju najwyższą pozycję rankingową w karierze – nr 9. W 1997 odniosła ostatnie jak dotychczas turniejowe zwycięstwo – w Québecu. W obu tych sezonach grała także w Masters (rok 1996 zakończyła jako 13. rakieta świata, 1997 – jako 15.), odpadając jednak już w pierwszych meczach (kolejno z Sánchez Vicario i Hingis). W 1997 na turnieju w Eastbourne (korty trawiaste) pokonała wiceliderkę rankingu Seles.

Wkrótce jej kariera załamała się ze względu na kontuzje, głównie pleców. W 1998 grała tylko do wiosny, zaliczając zaledwie jeden ćwierćfinał turniejowy. Po rocznej przerwie wystąpiła we French Open, ale słaby występ i dalsze problemy zdrowotne sprawiły, że był to jej jedyny turniej w 1999. Ogłosiła zakończenie kariery sportowej, ale po pięcioletniej przerwie pojawiła się ponownie na kortach – wystąpiła w meczu Pucharu Federacji z Polską w kwietniu 2005 (w parze z młodszą o niemal czternaście lat Michelle Gerards pokonała Klaudię Jans i Alicję Rosolską). Do życia turniejowego powróciła w 2006, ale dwa pierwsze starty zakończyła na eliminacjach, a dwa kolejne – w turniejach, do których otrzymała specjalne zaproszenia ("dzikie karty") – na I rundzie.

Podobnie jak u innych czołowych zawodniczek występy deblowe Brendy Schultz pozostają nieco w cieniu gry pojedynczej, ale Holenderka ma na koncie i w deblu poważne sukcesy. Wygrała łącznie dziewięć deblowych turniejów, była w dziesięciu finałach. Wśród jej turniejowych triumfów są prestiżowe mistrzostwa Kanady, mistrzostwa Niemiec czy turniej w Indian Wells. W 1995 w parze z Australijką Rennae Stubbs była w finale wielkoszlemowego US Open. W 1996 wygrała pięć turniejów deblowych. W 1995 została sklasyfikowana jako 7. deblistka świata i wystąpiła w deblowym Masters. W grze mieszanej, poza finałem French Open 1988, osiągnęła jeszcze półfinał US Open 1997 (z Amerykaninem Luke Jensenem). Jej dotychczasowe zawodowe zarobki – w singlu i deblu – przekroczyły dwa i pół miliona dolarów amerykańskich.

W latach 1988-2005 (ale z przerwą 1997-2004) wygrała 19 spotkań w ramach Pucharu Federacji, przegrała 11. Barw Holandii broniła również na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 i Atlancie w 1996. W grze pojedynczej na obu olimpiadach odpadała z późniejszymi srebrnymi medalistkami – Graf (Barcelona, w II rundzie) i Sánchez Vicario (Atlanta, III runda). W Atlancie z Manon Bollegraf była bliska medalu deblowego, ale zajęła ostatecznie 4. miejsce.

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V

Gra pojedyncza

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	28 lutego 1988	Oklahoma	Twarda	Lori McNeil	3:6, 2:6
Finalistka	2.	24 kwietnia 1988	Tajpej	Dywanowa	Stephanie Rehe	4:6, 4:6
Finalistka	3.	8 stycznia 1989	Brisbane	Trawiasta	Helena Suková	6:7, 6:7
Zwyciężczyni	1.	25 sierpnia 1991	Schenectady	Twarda	Isabelle Dechaume	7:6, 6:2
Zwyciężczyni	2.	14 czerwca 1992	Birmingham	Trawiasta	Jenny Byrne	6:2, 6:2
Finalistka	4.	12 lipca 1992	Palermo	Ceglana	Mary Pierce	1:6, 7:6, 1:6
Finalistka	5.	30 sierpnia 1992	Schenectady	Twarda	Barbara Rittner	6:7, 3:6
Zwyciężczyni	3.	2 maja 1993	Tarent	Ceglana	Debbie Graham	7:6, 6:2
Finalistka	6.	20 lutego 1994	Oklahoma	Twarda	Meredith McGrath	6:7, 6:7
Finalistka	6.	15 maja 1994	Berlin	Ceglana	Steffi Graf	6:7, 4:6
Finalistka	7.	10 lipca 1994	Palermo	Ceglana	Irina Spîrlea	4:6, 6:1, 6:7
Finalistka	8.	6 listopada 1994	Quebec	Dywanowa	Katerina Maleewa	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	19 lutego 1995	Oklahoma	Twarda	Jelena Lichowcewa	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	5.	5 listopada 1995	Quebec	Dywanowa	Dominique Van Roost	7:6, 6:2
Zwyciężczyni	6.	25 lutego 1996	Oklahoma	Twarda	Amanda Coetzer	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	7.	26 października 1997	Quebec	Dywanowa	Dominique Van Roost	6:4, 6:7, 7:5

Gra podwójna

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	23 kwietnia 1989	Tampa	Ceglana	Andrea Temesvári	Elise Burgin Rosalyn Fairbank	7:6, 6:4
Finalistka	1.	16 lipca 1989	Arcachon	Ceglana	Mercedes Paz	Sandra Cecchini Patricia Tarabini	3:6, 6:7
Finalistka	2.	4 listopada 1990	Brentwood	Twarda	Caroline Vis	Kathy Jordan Łarysa Sawczenko-Neiland	1:6, 2:6
Zwyciężczyni	2.	2 maja 1993	Tarent	Ceglana	Debbie Graham	Petra Langrová Mercedes Paz	6:0, 6:4
Finalistka	3.	16 maja 1993	Berlin	Ceglana	Debbie Graham	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	1:6, 3:6
Finalistka	4.	11 lipca 1993	Palermo	Ceglana	Silvia Farina Elia	Natalija Medwediewa Karin Kschwendt	4:6, 6:7
Finalistka	5.	8 maja 1994	Rzym	Ceglana	Gabriela Sabatini	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	1:6, 3:6
Finalistka	6.	13 listopada 1994	Filadelfia	Dywanowa	Gabriela Sabatini	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	6:4, 4:6, 2:6
Zwyciężczyni	3.	12 lutego 1995	Chicago	Dywanowa	Gabriela Sabatini	Tami Whitlinger Jones Marianne Werdel	5:7, 7:6, 6:4
Finalistka	7.	19 lutego 1995	Oklahoma	Twarda	Katrina Adams	Nicole Arendt Laura Golarsa	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	20 sierpnia 1995	Toronto	Twarda	Gabriela Sabatini	Martina Hingis Iva Majoli	4:6, 6:0, 6:3
Finalistka	8.	10 września 1995	US Open	Twarda	Rennae Stubbs	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	5:7, 3:6
Finalistka	9.	1 października 1995	Lipsk	Dywanowa	Caroline Vis	Łarysa Sawczenko-Neiland Meredith McGrath	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	5.	25 lutego 1996	Oklahoma	Twarda	Chanda Rubin	Katrina Adams Debbie Graham	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	6.	16 marca 1996	Indian Wells	Twarda	Chanda Rubin	Julie Halard-Decugis Nathalie Tauziat	6:1, 6:4
Zwyciężczyni	7.	5 maja 1996	Hamburg	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	Gigi Fernández Martina Hingis	4:6, 7:6, 6:4
Zwyciężczyni	8.	22 czerwca 1996	Rosmalen	Trawiasta	Łarysa Sawczenko-Neiland	Kristie Boogert Helena Suková	6:4, 7:6
Zwyciężczyni	9.	27 października 1996	Quebec	Dywanowa	Debbie Graham	Amy Frazier Kimberly Po	6:1, 6:4
Finalistka	10.	23 lutego 1997	Hanower	Twarda	Łarysa Sawczenko-Neiland	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:4, 3:6, 6:7

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1988	Wimbledon	Trawiasta	Emmanuelle Derly	7:5, 6:1

Bibliografia

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-04-22]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-04-22]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-04-22]  (ang.).