Bronisław Stankiewicz
Bronisław Stankiewicz (ur. 24 grudnia 1898 w Wilnie, zm. listopad 1937 w Wilnie) – starszy sierżant piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, uczestnik tzw. buntu Żeligowskiego.
| |
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1925 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Późniejsza praca |
Poczta Główna w Wilnie |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Bronisław Stankiewicz urodził się w Wilnie, był synem Wincentego i Teresy z domu Koczan.
Podobnie jak jego towarzysze broni brał udział w działaniach zbrojnych Samoobrony Wileńskiej, która na przełomie roku 1918 i 1919 usiłowała obronić Wilno przed nadciągającymi wojskami bolszewickimi. Po wycofaniu się z miasta został wcielony do tworzącego się Pułku Strzelców Wileńskich, wchodzącego w 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Sierż. Bronisław Stankiewicz wraz ze swym pułkiem w 1919 r. brał udział w walkach z bolszewikami na Białorusi, a w sierpniu 1920 r. w Bitwie Warszawskiej, w tym walkach o Radzymin, a później w drugiej połowie września w bitwie nad Niemnem. Za udział w tych walkach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[1]. Bronisław Stankiewicz miał uratować od śmierci dowódcę pułku mjr. Stanisława Bobiatyńskiego, co było główną zasługą, za którą został odznaczony[2].
Po zakończeniu walk z bolszewikami wraz ze swoim pułkiem, wchodzącym w skład 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej wziął udział w odbijaniu Wilna z rąk litewskich, co nazwane zostało w historiografii tzw. buntem Żeligowskiego. Do końca istnienia zależnego od Polski organizmu państwowego, nazwanego Litwą Środkową, Stankiewicz służył w Pułku Strzelców Wileńskich, który stał się częścią sił zbrojnych tego „państwa”. Za udział w tym czynie zbrojnym otrzymał Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, co później po zjednoczeniu Litwy Środkowej z Polską zostało oficjalnie potwierdzone rozporządzeniem ministra spraw wojskowych RP[3]. Z tego dokumentu wynika też, iż w chwili nadania tego odznaczenia został awansowany do stopnia starszego sierżanta.
Życie prywatne edytuj
W roku 1925 Stankiewicz wziął ślub z Jadwigą Malkówną. Ze związku tego mieli dwoje dzieci: Zbigniewa (1929–1966) i Alicję (ur. 1931). Córka, nosząca nazwisko Liucija Jankauskienė, jest działaczką polonijną w Kownie. Wszyscy potomkowie Bronisława są obywatelami Republiki Litewskiej.
Ostatnie lata życia Stankiewicz spędził poza wojskiem, pracując jako pocztowiec w Wilnie (Poczta Główna, przy ul. Zamkowej).
Zmarł nagle, prawdopodobnie w 1937 r. Pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu antokolskim w Wilnie[4], bezpośrednio przy kwaterze żołnierzy poległych w 1920 r.
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ kpt Bolesław Waligóra, Zarys historji wojennej 85-go Pułku Strzelców Wileńskich, Warszawa 1928, s. 35
- ↑ Czesława Paczkowska, Podróż w czasie, nie zawsze sentymentalna, Magazyn Wileński, 1/2003
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 72)
- ↑ Czesława Paczkowska, Podróż w czasie, nie zawsze sentymentalna
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 18 lutego 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 108)
- ↑ Czesława Paczkowska, Podróż w czasie, nie zawsze sentymentalna; zachowana fotografia Br. Stankiewicza, na której widać to odznaczenie