Wikipedia

Bronisław Stroński

Bronisław Fortunat Seweryn Stroński[1] (ur. 8 stycznia 1887 w Tarnopolu, zm. 3 kwietnia 1952 w Katowicach) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego II RP i Armii Krajowej.

Bronisław Stroński
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1887
Tarnopol

Data i miejsce śmierci

3 kwietnia 1952
Katowice

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 Batalion Sanitarny
6 Szpital Okręgowy
1 Batalion Sanitarny
1 Szpital Okręgowy
DOK VII
Korpus Ochrony Pogranicza

Stanowiska

komendant szpitala
szef sanitarny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Odznaka Honorowa Austriackiego Czerwonego Krzyża

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Jana (zm. 1913) i Antoniny z Komorowskich (1860–1923). Jego bratem był Fortunat Jan Stroński (1868–1948). Bronisław Stroński ukończył studia medyczne uzyskując tytuł naukowy doktora. W połowie 1912 decyzją sądu okręgowego we Lwowie został wyznaczony kuratorem dla osoby umysłowo chorej[2]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył jako wojskowy lekarz chirurg[3][4]. Podczas wojny pracował w Szpitalu Czerwonego Krzyża we Lwowie[5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][8]. W 1923 był oficerem 6 batalionu sanitarnego we Lwowie i jako oficer nadetatowy tej jednostki pracował w 6 Szpitalu Okręgowym we Lwowie[9]. W 1924 był oficerem 1 batalionu sanitarnego w Warszawie i jako oficer nadetatowy tej jednostki pracował w 1 Szpitalu Okręgowym w Warszawie[10]. 31 października 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie z 2 do 6 Szpitala Okręgowego na stanowisko komendanta[11][12][13]. 1 stycznia 1929 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[14]. Z dniem 30 czerwca 1935 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko szefa sanitarnego[15]. Od maja 1938 do września 1939 był szefem sanitarnym Korpusu Ochrony Pogranicza[16].

Pod koniec 1930 sprawował opiekę lekarską nad chorym prezydentem Lwowa Janem Brzozowskim[17]. W 1937 był członkiem wydziału honorowego klubu LKS Pogoń Lwów[18]. Do 1939 był członkiem Lwowskiej Izby Lekarskiej; w tym roku zamieszkiwał przy ulicy Kadeckiej 7 we Lwowie[19].

Podczas okupacji niemieckiej został oficerem Armii Krajowej. W trakcie powstania warszawskiego w 1944 służył w Sanitariacie Okręgu „Warszawa” AK „Bakcyl”, Grupie „Północ”, Szpitalu św. Jana Bożego przy ul. Bonifraterskiej 12, w Centralnym Szpitalu Chirurgicznym nr 1 przy ul. Długiej 7 zlokalizowanym w Pałacu Raczyńskich. Był lekarzem chirurgiem[20][21]. Po upadku powstania pracował do końca wojny w ambulatorium PCK w Grodzisku Mazowieckim. Następnie przeprowadził się do Radomia. Latem 1945 został przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Katowicach, gdzie od 1 stycznia 1946 do 30 czerwca 1949 pracował jako szef Sanitarnego Okręgu Śląskiego PCK, następnie do 17 lipca 1949 jako kierownik Ambulatorium PCK oraz kierownik, a potem dyrektor Przychodni Rejonowej PCK (do 4 listopada 1949). Następnie był dyrektorem Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego PCK, którą kierował do przejścia na emeryturę 31 grudnia 1950[22]. Zmarł w 3 kwietnia 1952 w Katowicach.

Był dwukrotnie żonaty. Jego żonami były Irena Maria z Bienenfeldów (ur. 1899) i Agata z Wurmów (1899–1968).

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 65, sprostowano imona z „Bronisław” na „Bronisław Fortunat Seweryn”.
  2. ↑ Kuratele. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 257 z 8 listopada 1912. 
  3. ↑ Pierwszy zjazd polskich lekarzy wojskowych. „Kurjer Warszawski”, s. 1, Nr 34 z 3 lutego 1917. 
  4. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Bronisław Stroński. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-11-19].
  5. ↑ a b Kronika. Odznaczenia Czerwonego Krzyża. „Kurjer Lwowski”. Nr 593, s. 5, 26 listopada 1916. 
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1198.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1079.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 725.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1118, 1157.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1003, 1017.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 318.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 321, 709.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 871.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1929 roku, s. 1.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 56.
  16. ↑ Służba Zdrowia Korpusu Ochrony Pogranicza 1924 – 1939. muzeumsg.pl. [dostęp 2015-11-19].
  17. ↑ Choroba prezydenta Brzozowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 299 z 30 grudnia 1930. 
  18. ↑ Lwowski klub sportowy "Pogoń" w roku 1937. Lwów: 1937, s. 2.
  19. ↑ Lista członków Lwowskiej Izby Lekarskiej uprawnionych do głosowania do Rady Izby w dniu 17 grudnia 1939 r.. „Dziennik Urzędowy Izb Lekarskich”, s. 1, Nr 8 z 1939. 
  20. ↑ Centralny Powstańczy Szpital Chirurgiczny nr 1. szpitale1944.pl. [dostęp 2015-11-19].
  21. ↑ Medycyna w Powstaniu Warszawskim. dwszdr.wp.mil.pl, 2013-08-01. [dostęp 2015-11-19].
  22. ↑ Powstańcze Biogramy - Bronisław Stroński [online], www.1944.pl [dostęp 2022-08-28] (pol.).
  23. ↑ M.P. z 1932 r. nr 48, poz. 53 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Stroński&oldid=68446543”