Buławnik wielkokwiatowy

Buławnik wielkokwiatowy (Cephalanthera damasonium (Mill.) Druce) – gatunek rośliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae).

Buławnik wielkokwiatowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

storczykowate

Podrodzina

epidendronowe

Rodzaj

buławnik

Gatunek

buławnik wielkokwiatowy

Nazwa systematyczna
Cephalanthera damasonium (Mill.) Druce
Ann. Scott. Nat. Hist. 1906:225. 1906
Synonimy
  • Cephalanthera alba (Crantz) Simonk
  • Cephalanthera alba Crantz
  • Serapias grandiflora Oeder 1770

Rozmieszczenie geograficzne

edytuj

Występuje w południowej i środkowej Europie oraz w Turcji[3]. W Polsce jest gatunkiem rzadkim i w ostatnich latach zmniejsza się liczba jego stanowisk. Występuje na niżu i w niższych położeniach górskich. Dużo częściej występuje w południowych regionach Polski, szczególnie na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i Śląskiej, w niższych partiach Sudetów (m.in. w Górach Kaczawskich i Krowiarkach) oraz na pogórzu. W północnej i środkowej Polsce jest bardzo rzadki, w północno-wschodniej brak go w ogóle[4].

 
Morfologia
 
Kwiaty

Morfologia

edytuj
Łodyga
Wzniesiona, naga, falista, o wysokości 20–60 cm. Pod ziemią poziome kłącze, z którego często wyrasta kilka łodyg[5].
Liście
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście równomiernie rozmieszczone. Ich wielkość od nasady do środka łodygi stopniowo rośnie, potem w górę maleje. Środkowe, największe liście są szerokolancetowate i mają długość do 11 cm przy szerokości do 5,5 cm[5]. Na łodydze jest 3–5, wyjątkowo do 8 liści o wyraźnej nerwacji, które swoimi nasadami obejmują łodygę[4].
Kwiaty
żółtawo-białe, o długości 15–20 mm, zebrane w 2–20 kwiatowe kłosy o długości 6–22 cm. Dolne przysadki są 2–3 razy dłuższe od zalążni, najwyższe są około dwukrotnie od niej krótsze. Kwiaty rzadko są otwarte, przeważnie ich listki okwiatu są stulone[5]. Warżka jest dwuczłonowa, pomarańczowo nabiegła i skierowana jest w dół. Nie posiada ostrogi. Pozostałe działki są dłuższe od warżki. Prętosłup białawy[4].

Biologia i ekologia

edytuj

Bylina, geofit. Kwitnie w maju i czerwcu, roślina samopylna. Rośnie w świetlistych lasach liściastych i zaroślach (m.in. jest gatunkiem charakterystycznym dla buczyny storczykowej). Roślina wapieniolubna[4]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Fagion, SAll. Cephalanthero-rubrae-Fagetum[6]. Liczba chromosomów 2n = 36[7].

Zmienność

edytuj

Tworzy mieszańce z buławnikiem czerwonym (Cephalanthera rubra) i buławnikiem mieczolistnym (Cephalanthera longifolia)[7].

Zagrożenia i ochrona

edytuj

Roślina objęta ścisłą ochroną gatunkową. W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski (2006) jest umieszczona w grupie gatunków zagrożonych wyginięciem (kategoria zagrożenia V)[8]. W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię NT (bliski zagrożenia)[9]. W klasyfikacji IUCN gatunek narażony na wyginięcie (kategoria VU). Zagrożony jest przez wyrąb lasów i ich zamianę na lasy iglaste[4].

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-08-01] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-03-15].
  4. a b c d e Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
  5. a b c Helmut Baumann: Storczyki Europy i obszarów sąsiednich. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010. ISBN 978-83-7073-698-9.
  6. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  7. a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  8. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki: Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: IB PAN, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  9. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.