Burkhard Christoph Münnich

Hrabia Burkhard Christoph von Münnich (ros. Иоганн Бурхарт Kристофор Ми́них (ur. 19 maja 1683 w Neuenhuntorf, zm. 16 października?/27 października 1767 w Petersburgu) – rosyjski inżynier, generał marszałek polny od 1732, generał major wojsk koronnych od 1717, komendant Warszawy[1].

Burkhard Christoph von Münnich
Бурхард Кристоф фон Мюнних
Ilustracja
Portret Burkharda Christopha von Münnicha
generał feldmarszałek generał feldmarszałek
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1683
Neuenhuntorf (Oldenburg)

Data i miejsce śmierci

27 października 1767
Petersburg (Imperium Rosyjskie)

Przebieg służby
Lata służby

1700–1739

Siły zbrojne

armia francuska
Armia Imperium Rosyjskiego

Stanowiska

dowódca armii

Główne wojny i bitwy

wojna o sukcesję polską

wojna rosyjsko-turecka

Późniejsza praca

polityk

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego Order Orła Białego

Z pochodzenia był Niemcem. Był typowym zawodowym żołnierzem, a uczyło się u niego sztuki wojennej wielu przyszłych znakomitych dowódców, szczególnie Gideon Ernst von Laudon i Franz Moritz von Lacy, którzy służyli pod jego dowództwem pod Oczakowem i Chocimiem. Jako polityk uważany jest za wynalazcę rosyjskiego filhellenizmu. Był hrabią Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Życiorys edytuj

Münnich urodził się w Neuenhuntorf w hrabstwie Oldenburga i w młodym wieku wstąpił do służby w armii francuskiej. Później służył w armii Hesji-Darmstadt, a następnie w armii saskiej. Z armii saskiej przeszedł do służby w armii polskiej, gdzie pod panowaniem króla Augusta Mocnego doszedł do rangi generała majora. Za namową posła rosyjskiego w Warszawie Grzegorza Dołgorukowa w 1721 roku wstąpił do służby w armii rosyjskiej na stanowisku generała inżyniera. W roku 1722 został generałem lejtnantem. Kierował pracami przy budowie kanału Ładoga i kanału odwadniającego, a także kanałów na rzece Tosna. W 1728 roku został generał-gubernatorem Ingrii, Karelii i Finlandii.

Podczas panowania cesarzowej Anny Romanowej (i jej ministra Andrieja Ostermanna) w 1730 roku został feldmarszałkiem i przewodniczącym rady wojennej. Działając na tym stanowisku miał wielkie zasługi w reorganizacji armii rosyjskiej, m.in. zakładając korpus kadetów, który miał w przyszłości dostarczyć armii rosyjskiej wielu wybitnych oficerów. Od 1732 prezydent Kolegium Wojennego. W roku 1734 kierował oblężeniem Gdańska podczas wojny o sukcesję polską. W Gdańsku przebywał pretendent do polskiej korony Stanisław Leszczyński. W latach 1735–1739 dowodził wojskami rosyjskimi na Krymie i w Besarabii. W 1736 podczas wojny z Turcją prowadził działania na wybrzeżach Morza Czarnego, zdobywając m.in. w 1737 roku Oczaków, a w 1739 roku wygrywając bitwę pod Stawuczanami, po czym zdobył Chocim, co umożliwiło mu opanowanie Mołdawii.

Feldmarszałek Münnich po zakończeniu wojny zajął się aktywnie polityką. Z pomocą Münnicha, faworyt cesarzowej Anny Iwanowny książę Biron został regentem. Jednak w listopadzie 1740, za zgodą regentki Anny Leopoldownej rozpoczął rywalizację z księciem Kurlandii Ernestem Bironem, zakończoną aresztowaniem i zesłaniem Birona do Pełymia i wstąpieniem na tron w listopadzie 1741 cesarzowej Elżbiety Piotrowny. Elżbieta odprawiła Münnicha ze stolicy, który w drodze do granicy został aresztowany i skazany na śmierć. Potem jednak ułaskawiony i zesłany na Syberię, gdzie przebywał dwadzieścia lat, aż do wstąpienia na tron imperatora Piotra III w 1762 roku. Po powrocie ze zsyłki wpływów politycznych nie wykorzystywał. Cesarzowa Katarzyna II, która wkrótce zastąpiła Piotra III, powierzyła Münnichowi stanowisko generalnego dyrektora portów bałtyckich. Po kilku latach Münnich zmarł w roku 1767.

Patronował 13 pułkowi dragonów Armii Imperium Rosyjskiego.

Odznaczenia edytuj

W 1735 został odznaczony polskim Orderem Orła Białego[2][3].

Przypisy edytuj

  1. Tomasz Ciesielski, Generałowie wojska koronnego w latach 1717–1763, w: Organizacja armii w nowożytnej Europie: struktura - urzędy - prawo - finanse, Zabrze 2011, s. 466.
  2. Königl. Koln. Khurfürstl. und Sachsischer Hof und Staats Kalender. Drezno: 1735.
  3. Marta Męclewska (opr.): Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Zamek Królewski w Warszawie: 2008, s. 164

Bibliografia edytuj

  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopiedija. T. 16. Moskwa, 1974. (ros.)