Bursztyn dominikański
Bursztyn dominikański – bursztyn występujący we wschodniej i środkowej części wyspy Haiti, na terenie państwa Dominikana.
Cechuje się obniżoną zawartością (poniżej 3%) kwasu bursztynowego, toteż zalicza się go do retynitu[1]. Przeważnie ma barwę żółtą[2], znana jest też znacznie rzadsza[3] odmiana o niebieskiej fluorescencji, tzw. niebieski bursztyn[2]. Zwykle cechuje się dużą przezroczystością. Zawiera bardzo liczne (liczniejsze niż w bursztynie bałtyckim[4]) i dobrze zachowane skamieniałości, przede wszystkim owadów i pajęczaków[4], ale znaleziono też w nim jaszczurki i żaby[2] oraz liczniejsze niż w bursztynie bałtyckim dobrze zachowane części roślin[5].
Badania składu bursztynu dominikańskiego i inkluzji roślinnych wykazały, że prawdopodobnie utworzył się on z żywicy drzew z rodziny bobowatych z rodzaju Hymenaea, z wymarłego gatunku Hymenaea protera[2][6].
Wydobywany jest z osadów wieku oligoceńskiego i mioceńskiego[2] w dwóch pasmach górskich: Cordillera Septentrional i Cordillera Oriental (złoża autochtoniczne) oraz z dwóch małych redeponowanych złóż na nizinach w pobliżu Cordillera Oriental[7].
Znany był miejscowej ludności indiańskiej przed przybyciem Kolumba, a w Europie pojawił się tuż po II wojnie światowej[8]. Obecnie wydobywany na potrzeby jubilerskie[2].
Bursztynowi dominikańskiemu poświęcone jest muzeum w Puerto Plata[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Krzemińska i in. 1993 ↓, s. 57.
- ↑ a b c d e f Krzemińska i in. 1993 ↓, s. 61.
- ↑ Weitschat 2007 ↓, s. 51.
- ↑ a b Weitschat 2007 ↓, s. 52.
- ↑ Weitschat 2007 ↓, s. 53.
- ↑ Weitschat 2007 ↓, s. 52, 53.
- ↑ Weitschat 2007 ↓, s. 49–50.
- ↑ Weitschat 2007 ↓, s. 49.
- ↑ Strona muzeum.
Bibliografia edytuj
- Ewa Krzemińska i inni, W bursztynowej pułapce, Kraków: Muzeum Przyrodnicze Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN, 1993, s. 57, 61, ISBN 83-900337-7-1.
- Wolfgang Weitschat (2007), Złoża bursztynu w Republice Dominikany i Meksyku, [w:] Barbara Kosmowska-Ceranowicz, Wiesław Gierłowski (red.), Bursztyn – poglądy, opinie, Materiały z seminariów Amberif 2005–2009, Gdańsk – Warszawa: Wyd. Międz. Stow. Bursztynników, Muzeum Ziemi PAN, Międz. Targi Gdańskie SA, 2010, s. 49–54, ISBN 978-83-912894-7-1.