Call of Duty

gra komputerowa z 2003 roku

Call of Dutystrzelanka pierwszoosobowa osadzona w realiach II wojny światowej, wyprodukowana przez studio Infinity Ward i wydana przez Activision na komputery osobiste. Jej premiera na świecie odbyła się 29 października 2003 roku, a w Polsce – 5 grudnia tego samego roku. Jest to pierwsza część serii gier komputerowych Call of Duty.

Call of Duty
Ilustracja
Logo gry
Producent

Infinity Ward

Wydawca

Activision

Dystrybutor

PL: Licomp Empik Multimedia

Seria gier

Call of Duty

Reżyser

Ken Turner (development director)

Projektant

Zied Rieke

Artysta

Justin Thomas

Główny programista

Jason West (główny inżynier)[1]

Kompozytor

Michael Giacchino[2]

Silnik

id Tech 3

Wersja

1.5[3]

Data wydania

Windows:
Am.Płn.: 29 października 2003[4]
PL: 5 grudnia 2003[5]
N-Gage:
23 listopada 2004[6]
PlayStation 3 i Xbox 360:
2 grudnia 2009[7]

Gatunek

strzelanka pierwszoosobowa

Tryby gry

jedno- i wieloosobowa

Kategorie wiekowe

BBFC: 15[8]
ESRB: Teen[9]
PEGI: 16+[10]
USK: 18[11]

Wymagania sprzętowe
Platforma

Windows, OS X, N-Gage, Xbox 360 (XBLA), PlayStation 3 (PSN)

Nośniki

CD, DVD, dystrybucja cyfrowa

Wymagania

Pentium III 700 MHz, 128 MB RAM, karta graficzna 32 MB, 1.4 GB HDD[12]

Kontrolery

klawiatura, mysz, gamepad

Kontynuacja

Call of Duty 2 (2005)

Strona internetowa

Akcja Call of Duty toczy się w latach 1942–1945 na różnych frontach II wojny światowej. Gracz przejmuje w niej kontrolę kolejno nad żołnierzami: amerykańskim, brytyjskim i radzieckim, którzy walczą przeciwko żołnierzom niemieckim. Kierowani przez gracza bohaterowie biorą udział w działaniach na linii frontu, a także rajdach na tyłach wroga. Nacisk w grze położony jest na współpracę ze sterowanymi przez komputer sojuszniczymi żołnierzami, a także na unikanie nieprzyjacielskiego ostrzału poprzez poszukiwanie osłon. Graczowi stawiane są zróżnicowane zadania, począwszy od niszczenia wrogich obiektów, przez uwalnianie jeńców, a kończąc na zdobyciu i utrzymaniu wskazanych lokacji. Oprócz rozbudowanej kampanii dla jednego gracza udostępniony został też tryb gry wieloosobowej, w którym podzieleni na dwie drużyny gracze uczestniczyli w kilku różnych wariantów rozgrywki.

Gra Call of Duty została wyprodukowana przez twórców Medal of Honor: Allied Assault, również osadzonej w realiach II wojny światowej, przez co wykazuje duże podobieństwa do poprzedniej produkcji[13]. Po wydaniu uzyskała ona w przeważającej części przychylne oceny recenzentów, którzy chwalili oprawę audiowizualną, intensywność rozgrywki oraz monumentalny charakter bitew, natomiast krytykowali zbytnie uproszczenie rozgrywki. Call of Duty ustanowiła nowy kanon komputerowego widowiska wojennego. Zarazem za pomocą nowatorskich zabiegów technicznych, między innymi symulowanego ogłuszenia, ukazała w niespotykany wcześniej sposób grozę wojny[14].

Call of Duty zdobyła przyznawaną po raz pierwszy nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych dla gry roku oraz trzy nagrody Akademii Sztuk i Nauk Interaktywnych. W 2004 roku wydany został dodatek do niej, zatytułowany Call of Duty: United Offensive, który rozbudował wątki fabularne dotyczące konfliktu oraz wprowadził znacznie ulepszony tryb gry wieloosobowej. Specjalna wersja gry, wydana pod nazwą Call of Duty: Classic, ukazała się na platformach Xbox 360 i PlayStation 3 w dystrybucji elektronicznej 2 grudnia 2009 roku[7]. Sukces Call of Duty spowodował powstanie licznych kontynuacji, między innymi Call of Duty 2 przeznaczonej na platformy siódmej generacji oraz Call of Duty 4: Modern Warfare osadzonej w czasach współczesnych.

Fabuła edytuj

Bohaterowie edytuj

W trakcie kampanii jednoosobowej gracz obejmuje kontrolę nad trzema postaciami z perspektywy pierwszej osoby. Pierwszą z nich jest amerykański szeregowy Joey Martin ze 101 Dywizji Powietrznodesantowej, który bierze udział w lądowaniu w Normandii oraz operacji odbicia brytyjskich oficerów z obozu jenieckiego. Kolejnym bohaterem gry jest brytyjski sierżant Jack Evans, wykonujący operacje na tyłach wroga w ramach 6 Dywizji Powietrznodesantowej oraz oddziałów brytyjskich komandosów. Ostatnia grywalna postać to radziecki szeregowy Aleksiej Woronin z 13 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej biorący udział w bitwie o Stalingrad, operacji wiślańsko-odrzańskiej i bitwie o Berlin.

W fabule dużą rolę odgrywają bohaterowie niezależni. Kapitan Foley (głosu użycza mu Steve Blum[15]) i sierżant Moody (głos – Gregg Berger[15]) są dowódcami oddziału Martina w kampanii amerykańskiej. W szeregach drużyny Martina służy jego przyjaciel, szeregowy Elder (głos – Giovanni Ribisi[15]). Kapitan Price (głos – Michael Gough[15]) w kampanii brytyjskiej jest przełożonym Evansa, dowodzącym brawurowymi atakami na pozycje i instalacje niemieckie. Jego protegowanym jest sierżant Waters (głos – Jason Statham[15]). W kampanii radzieckiej ważną rolę odgrywają: strzelec wyborowy Borodin, dzięki któremu Woroninowi udaje się przeżyć szturm z rzeki Wołgi; major Zubow, który dowodzi oddziałem piechoty Woronina oraz sierżant Jakow Pawłow (głos – Michael Bell[15]), jedyna historyczna postać w grze. Przewodzi on obronie domu Pawłowa.

Streszczenie edytuj

Kampania amerykańska edytuj

Gra rozpoczyna się 9 sierpnia 1942 roku, kiedy szeregowy Joey Martin odbywa szkolenie w Camp Toccoa w amerykańskim stanie Georgia[16][17].

W nocy z 5 na 6 czerwca 1944 roku Martin ląduje jako pathfinder 101 Dywizji Powietrznodesantowej na krańcu miejscowości Sainte-Mère-Église we Francji w ramach operacji Boston[a]. Jego celem jest skontaktowanie się z sierżantem Heathem. Okazuje się jednak, że ten został zabity. Martin zabiera torbę sierżanta zawierającą przekaźnik radiowy. Po zabiciu załogi niemieckiego bunkra montuje przekaźnik, co naprowadza pozostałych spadochroniarzy na ich strefę zrzutu. Amerykańscy spadochroniarze atakują Sainte-Mère-Église[18][19]. Wkraczając do ruin wioski, oddział amerykański pod dowództwem kapitana Foleya, w walkach z Niemcami niszczy trzy pojazdy przeciwlotnicze Wirbelwind i zajmuje miejscowość[20][21].

Nazajutrz rozpoczyna się ostrzał Sainte-Mère-Église z niemieckich moździerzy, wspierający kontratak sił Wehrmachtu. Żołnierze amerykańscy odpierają nieprzyjaciela przy użyciu Panzerfaustów i karabinów maszynowych MG 42 zamontowanych w ruinach kościoła[22]. Następnie przeszukują północną stronę wioski w poszukiwaniu wrogich moździerzy, ale poszukiwania zostają przerwane kolejnym kontratakiem. Martin niszczy dwa czołgi niemieckie, po czym Amerykanie przez wyłom w murze docierają do silnie strzeżonych stanowisk moździerzy[23][24]. Po likwidacji załóg moździerzy Martin wsiada wraz z sierżantem Moodym i szeregowym Elderem do zdobycznego francuskiego samochodu w celu poinformowania sztabu polowego o zdobyciu wioski. Moody prowadzi samochód przez drogę N13 strzeżoną przez niemieckich żołnierzy, podczas gdy Martin i Elder prowadzą ostrzał zza pojazdu. Żołnierze amerykańscy wpadają jednak w pułapkę Niemców – samochód zostaje zniszczony. Elder kradnie jednak wrogi Kübelwagen, dzięki czemu Amerykanie docierają do sztabu[25][26].

Pod koniec tego samego dnia Martin bierze udział w akcji zniszczenia dział 88 mm niedaleko dworu Brécourt Manor. Amerykanie dostają się do niemieckich okopów. Moody detonuje dwa pierwsze działa, zaś Martin kradnie niemieckie dokumenty. Podczas akcji zostaje rannych kilku żołnierzy amerykańskich, jednak kryjący się w okopach sanitariusz odmawia udzielenia im pomocy z obawy o własne życie[27][28]. Sierżant Moody przenosi rannych, sam jednak zostaje trafiony i oddaje ładunki wybuchowe Martinowi, który detonuje dwa następne działa. Następnie Amerykanie atakują Brécourt, oczyszczając miejscowość z Niemców[29].

Amerykańscy spadochroniarze lądują 7 sierpnia 1944 roku u podnóży Alp Bawarskich w Niemczech z misją uratowania przetrzymywanych w niewoli dwóch brytyjskich oficerów: kapitana Price’a i majora Ingrama. Eliminując straż, Amerykanie docierają do pobliskiej wilii obsadzonej przez Niemców i przeszukując ją, natrafiają na piwnicę. Kapitan Foley detonuje bramę do niej prowadzącą, po czym Amerykanie uwalniają Price’a. Dowiadują się, że major Ingram został przeniesiony do obozu jenieckiego w Strasshofie i ewakuują się z willi[30][31]. Amerykańscy spadochroniarze dojeżdżają do obozu, którego straż eliminuje Martin. Atakują silnie strzeżony obóz i odnajdują Ingrama, po czym uciekają z dulagu przed przybyciem niemieckich posiłków[32][33].

Kampania brytyjska edytuj

Kampanię rozpoczyna lądowanie pododdziału brytyjskiej piechoty szybowcowej nocą z 5 na 6 czerwca 1944 roku niedaleko mostu Pegaza na rzece Orne. Atak sierżanta Jacka Evansa na bunkier zaczyna szybką akcję zajęcia mostu. Jednak natarcie powstrzymuje niemiecki czołg. Kapitan Price nakazuje sierżantowi oraz szeregowemu inżynierowi Millsowi naprawę i zajęcie działa 88 mm. Za jego pomocą Evans niszczy czołg PzKpfw IV[34][35]. Nazajutrz Niemcy rozpoczynają kontratak na pozycje brytyjskie. Uderzenie piechoty od zachodniej strony mostu zostaje powstrzymane przez obsługującego MG 42 Evansa. Obsadza on później działo 88 mm, niszcząc nadjeżdżające czołgi niemieckie. Nadejście brytyjskich posiłków z plaży Sword ostatecznie niweczy kontrataki Niemców[36][37].

2 września Evans, będący już w szeregach Special Air Service, bierze udział w akcji sabotażu tamy Eder w Niemczech. Eliminując straż obiektu, podkłada ładunki wybuchowe na działkach przeciwlotniczych i generatorach. Po wykonaniu zadania zostaje ewakuowany w ciężarówce kierowanej przez kapitana Price’a[38][39]. Brytyjczycy odjeżdżają w stronę pobliskiego lotniska, a goniący ich pościg powstrzymuje sierżant Waters, który wysadza most nad rzeką[40][41]. Następnie dokonują rajdu na lotnisko, gdzie Evans, korzystając z działka przeciwlotniczego, niszczy przelatujące bombowce Stuka. Brytyjscy komandosi kradną samolot transportowy i odlatują z Niemiec[42][43].

Kolejną misję Brytyjczycy wykonują 27 października, w przebraniu niemieckich marynarzy dokonując infiltracji pancernika Tirpitz. Price i Evans przedostają się do okrętowej zbrojowni, gdzie zostają wykryci przez strażników; wtedy zabijają ich. Evans podkłada ładunki wybuchowe na okrętowych zbiornikach oraz niszczy niemiecką radiostację, po czym ucieka z okrętu, pozostawiając tam Price’a, który poległ na Tirpitzu[44][45].

Kampania radziecka edytuj

Kampania radziecka rozpoczyna się 18 października 1942 roku podczas bitwy stalingradzkiej, kiedy żołnierze Armii Czerwonej płyną w barkach desantowych przez rzekę Wołgę. Na brzeg udaje się przedostać szeregowemu Aleksiejowi Woroninowi, który podczas przydziału broni dostaje jedynie amunicję. Staje się potem świadkiem rzezi sowieckich żołnierzy, dokonanej przez niemieckie załogi MG 42 i bombowce Stuka. Podczas ataku na umocnione pozycje dociera do strzelca wyborowego, szeregowego Borodina. Na polecenie snajpera Woronin biegnie między osłonami, by Borodin mógł zdjąć załogi karabinów maszynowych. Docierają do ruin budynku, obserwując radziecki ostrzał artyleryjski, po czym atakują niemieckie pozycje[46][47].

Tego samego dnia żołnierze radzieccy atakują silnie strzeżony przez Niemców plac Czerwony[b]. Podczas szturmu Woronin spotyka sierżanta Makarowa, który nakazuje mu zajęcie lepszej pozycji na flance oddziałów niemieckich. Obaj dostają się przez wyłom w ścianie do budynku, z którego Woronin eliminuje niemieckich oficerów przywołujących posiłki. Ostrzał artyleryjski niszczy siły wroga broniące placu. Woronin dociera do stacji kolejowej, gdzie spotyka majora Zubowa[48][49]. Sowieci oczyszczają okolice budynku z Niemców[50][51].

9 listopada młodszy sierżant Woronin przemierza stalingradzkie kanały, eliminując znajdujące się tam siły nieprzyjaciela[52][53]. Dołączając do pozostałych sił kierowanych przez sierżanta Jakowa Pawłowa, zabija strzelców wyborowych znajdujących się w ruinach odległego budynku. Potem żołnierze sowieccy atakują umocnione pozycje Niemców w Domu Pawłowa. Przejąwszy budynek, Pawłow organizuje obronę przed kontratakiem niemieckim. Wrogie natarcie zostaje odparte[54][55].

17 stycznia 1945 roku Woronin wraz z innymi żołnierzami sowieckimi zajmuje niemiecką fabrykę czołgów w Warszawie[56][57]. Przy znajdujących się niedaleko torach kolejowych Woronin dołącza do żołnierzy 4 Armii, toczących regularną bitwę z Niemcami[c]. Ostatecznie okolica zostaje zajęta[58][59].

26 stycznia sierżant Woronin przejmuje dowództwo nad czołgiem T-34. Sowieckie czołgi nad rzeką Odrą niszczą niemieckie siły pancerne[60][61]. Czołg Woronina wkracza do Kostrzyna, dokonując destrukcji wrogich samobieżnych działek przeciwlotniczych i dział 88 mm[62][63].

Kampania aliancka edytuj

15 stycznia 1945 roku amerykańscy żołnierze podejmują natarcie na wrogie bunkry niedaleko Bastogne. Szeregowy Martin kradnie niemieckie dokumenty. Odsiecz sił niemieckich z użyciem czołgów zostaje powstrzymana przy pomocy zdobycznego sprzętu przeciwpancernego[64][65].

2 lutego, w pobliżu Burgsteinfurt, sierżanci Evans i Waters wkraczają do silnie bronionej bazy rakiet V2. Wraz z innymi brytyjskimi żołnierzami oczyszczają pobliskie bunkry z sił nieprzyjaciela, po czym Evans detonuje rakiety[66][67].

30 kwietnia oddziały radzieckie rozpoczynają natarcie na Reichstag w Berlinie. Sierżant Woronin niszczy wrogie jednostki przeciwpancerne, broniące dostępu do placu. Po ostrzale Reichstagu przez czołgi żołnierze szturmują budynek, a po jego zdobyciu zawieszają flagę radziecką na dachu[68][69].

Rozgrywka edytuj

W Call of Duty gracz kieruje jednym z trzech żołnierzy piechoty, biorących udział w akcjach na tyłach wroga oraz wielkich bitwach II wojny światowej[70]. W każdej misji do wykonania jest kilka celów, zaznaczonych na kompasie; gracz musi wykonać wszystkie zadania, by ukończyć etap w grze[71][72]. Możliwe jest zapisanie gry w dowolnym momencie; dostępny jest także system autozapisu[13].

Kierowany przez gracza bohater może nosić dwa rodzaje broni takiej jak karabiny i pistolety maszynowe, a także pistolet i granaty[73]. Możliwa jest zmiana posiadanej broni oraz zbieranie amunicji do niej[74]. Oprócz prowadzenia ostrzału z biodra dostępne jest namierzanie wrogich żołnierzy z przyrządów celowniczych; kierowana postać porusza się wtedy wolniej, ale celniej strzela[75]. Na celność strzałów wpływa także pozycja żołnierza oraz szybkość ruchu[13]. Ponadto gdy komputerowy wróg zbliży się na małą odległość do postaci gracza, możliwe jest uderzenie go kolbą broni[74]. W niektórych misjach gracz może przejąć stacjonarne karabiny maszynowe[76]. W przypadku braku ochrony przed ogniem nieprzyjacielskim często może dojść do śmierci kierowanego żołnierza, więc w grze preferowane jest poszukiwanie osłon i ostrzał zza nich[77]. Leczenie rannego bohatera następuje poprzez zbieranie apteczek[76].

Call of Duty cechuje linearna struktura misji – wydarzenia ważne dla fabuły powtarzają się niezależnie od okoliczności, aczkolwiek gracz ma w niektórych etapach możliwość wykonania zadania na różne sposoby[13][78][79]. Podczas misji gracz współpracuje z innymi żołnierzami sterowanymi przez komputer[13][80]. Komputerowi piechurzy posiadają elementy sztucznej inteligencji – kryją się za osłonami, ostrzeliwują przeciwników ogniem zaporowym, a w niektórych etapach przenoszą rannych towarzyszy w bezpieczniejsze miejsce[81][82]. Oprócz działań wykonywanych w ramach oddziału piechoty, w Call of Duty istnieją poziomy, w których gracz ostrzeliwuje niemiecki pościg z pojazdu podczas rajdu oraz etapy, w których należy przejąć kontrolę nad czołgiem[13][78][83].

W Call of Duty symulowane są efekty bezpośredniego ogłuszenia wybuchem: gdy bohater gracza znajdzie się zbyt blisko wielkiej eksplozji, następuje jego upadek, rozmycie obrazu i symulowane ogłuszenie[84].

Gra nie ma wysokiego poziomu realizmu: obrażenia odnoszone przez żołnierza kierowanego przez gracza nie mają wpływu na jego zdolność bojową, ponadto niemożliwe jest samodzielne otwieranie drzwi i bieganie[13]. Choć wydarzenia są wzorowane na autentycznych (na przykład bitwa o Sainte-Mère-Église[85]), a rodzaje broni – wiernie odwzorowane[13], to na potrzeby gry misje zostały uproszczone. Przykładem może być obrona Domu Pawłowa, która w grze trwa jeden dzień, choć w rzeczywistości walki o budynek trwały 58 dni[86].

Tryb gry jednoosobowej zawiera ciąg kampanii: amerykańskiej, brytyjskiej i radzieckiej[13], po których następuje złożona z trzech misji kampania aliancka[78]. Oprócz niego dostępny jest tryb gry wieloosobowej, wzorowany na grach Counter-Strike i Return to Castle Wolfenstein[82][87][88]. Oprócz trybów Deathmatch i Team Deathmatch, w których celem jest eliminacja odpowiedniej liczby graczy, dostępne są trzy dodatkowe: Behind Enemy Lines, w którym niewielka drużyna aliantów wykonuje działania na tyłach wroga, Search and Destroy, w którym należy zniszczyć obiekt należący do strony przeciwnej oraz Retrieval, w którym strony konfliktu mają za zadanie wykraść dokumenty jednej z nich[13].

W Call of Duty udostępnione zostało ponad dwadzieścia rodzajów broni takiej jak amerykański karabin M1 Garand, pistolet maszynowy Thompson, granat MK 2, brytyjski pistolet maszynowy Sten, radziecki karabin Mosin, niemiecki pistolet maszynowy MP 40 i granatnik przeciwpancerny Panzerfaust[83][89].

Tworzenie edytuj

Wymagania gry
Wymagania

Microsoft Windows[90]
System operacyjny Windows 98 / Me / 2000 / XP
Procesor Intel Pentium III lub AMD Athlon 600 MHz (700 MHz dla systemów Windows 2000 i XP)
Pamięć operacyjna 128 MB RAM
Wolne miejsce na dysku twardym 1,4 GB
Karta graficzna 32 MB, zgodna z DirectX
Karta dźwiękowa 16-bitowa, zgodna z DirectX
Kontrolery klawiatura, mysz

8 kwietnia 2003 roku przedsiębiorstwo Activision ogłosiło rozpoczęcie prac nad grą Call of Duty[91][92]. Za tworzenie gry odpowiedzialne było studio Infinity Ward, składające się z 22 byłych pracowników studia 2015, Inc., które wyprodukowało grę Medal of Honor: Allied Assault[93][94]. Do prac nad grą zaangażowano między innymi aktorów Jasona Stathama i Giovanniego Ribisi oraz scenarzystę Michaela Schiffera, autora scenariuszy do filmów Karmazynowy przypływ i Peacemaker[95][96]. Schiffer twierdził w wywiadzie dla portalu IGN, że starał się wzbogacić dialogi w grze o czarny humor i uwzględnić odmienną specyfikę armii, by uczynić grę bardziej realistyczną[97][98]. Ścieżkę dźwiękową do gry skomponował Michael Giacchino[99][100].

Na targach Electronic Entertainment Expo w 2003 roku pokazano zwiastun z gry, przedstawiający głównie przeprawę wojsk radzieckich przez Wołgę oraz walki spadochroniarzy amerykańskich o Sainte-Mère-Église[101]. Zaprezentowany został etap przedstawiający atak żołnierzy radzieckich na lewobrzeżny Stalingrad, który posłużył jako pokaz możliwości sztucznej inteligencji w grze[102].

29 sierpnia 2003 roku opublikowana została wersja demonstracyjna Call of Duty, zawierająca jedną misję z kampanii amerykańskiej[103]. 29 października tego samego roku ukazała się w Stanach Zjednoczonych pełna wersja gry[4][104]. Polska wersja językowa gry została wydana 5 grudnia przez Licomp Empik Multimedia[5]. Gra znalazła się w powtórnym obiegu w reedycji Game of The Year Edition, która ukazała się 6 kwietnia 2004 roku i zawiera poprawki do trybu gry wieloosobowej, a także wsparcie dla standardu Environmental Audio Extensions[105]. Wersja na konsolę N-Gage została wydana 23 listopada 2004 roku[6].

Silnik gry edytuj

Call of Duty korzysta ze zmodyfikowanego silnika gry Quake III: Arena (id Tech 3)[93]. Obsługuje on moduł T&L i potrafi wyświetlać scenerie złożone z najwyżej 200 tysięcy wielokątów[93][94][106]. Silnik ponadto obsługuje cieniowanie pikseli i cieniowanie wierzchołkowe[93][94], pozwalając na wyświetlanie szczegółowych scen batalistycznych z udziałem dużej liczby komputerowych żołnierzy[94]. Dzięki kompilatorowi oświetlenia cienie w grze są wygładzone[106].

W silniku gry Call of Duty zawarty jest system animacji szkieletowej Ares, który pozwala na płynną animację żołnierzy[94][106]. Ponadto umożliwia on symulowanie obrażeń komputerowych przeciwników – strzał w ich różne części ciała daje różne efekty[106]. Natomiast system Conduit odpowiada za elementy sztucznej inteligencji, takie jak wyszukiwanie ścieżek przez komputerowe postacie, chowanie się za osłonami oraz inne formy interakcji z otoczeniem[94].

Dodatki i edycje edytuj

Call of Duty: United Offensive edytuj

14 września 2004 roku został wydany dodatek do Call of Duty, zatytułowany Call of Duty: United Offensive[107][108]. Został on wyprodukowany przez Gray Matter Interactive[107]. Zawierał on trzy nowe kampanie: brytyjską (operacja Husky), radziecką (bitwa na łuku kurskim) i amerykańską (ofensywa w Ardenach)[109]. Gra podstawowa i dodatek zostały dołączone do reedycji Call of Duty Deluxe Edition, którą wydano 6 kwietnia 2005 roku[110].

Call of Duty Classic edytuj

Call of Duty Classic jest specjalną edycją gry Call of Duty na platformy Xbox 360 i PlayStation 3. Pierwotnie została udostępniona do pobrania posiadaczom edycji Prestige lub Hardened gry Call of Duty: Modern Warfare 2[111]. Jako samodzielny produkt miała premierę 2 grudnia 2009 roku; jest dostępna do płatnego pobrania przez Xbox Live Arcade lub PlayStation Network[7].

Odbiór gry edytuj

 Recenzje
Oceny
Publikacja Ocena
N-Gage PC PS3 Xbox 360
1UP.com C+[112]
Eurogamer 7/10[79] 7/10[113]
Game Informer 9/10[114]
Game Revolution A-[82]
GameSpot 6,6/10[115] 9/10[13]
GameSpy  [116]  [13]
GameZone 9,4/10[117]
IGN 9,3/10[80] 7,5/10[118] 7,5/10[119]
PC Gamer US 93%[120]
TeamXbox 8/10[121]
Oceny agregowane
GameRankings 68%[122] 92%[123] 79%[124] 73%[125]
Nagrody
Publikacja Nagroda
Akademia Sztuk i Nauk Interaktywnych Game of the Year
Computer Game of the Year
Computer First Person Action Game of the Year[126]
BAFTA Game on Any Platform – The Year’s Best Game[127]

Wersja na komputery osobiste edytuj

Komputerowa wersja gry została pozytywnie przyjęta przez recenzentów, osiągając według agregatora GameRankings średnią wynoszącą około 92% maksymalnych ocen[123]. Chwalono wysokiej jakości oprawę audiowizualną i optymalizację silnika gry, która pozwalała na uruchomienie gry na słabszych komputerach[84][117][120], a także sztuczną inteligencję i monumentalny charakter bitew[82][114][120]. Greg Kasavin z portalu GameSpot twierdził, że choć kierowany przez gracza bohater nie może na przykład otworzyć drzwi, to gra dzięki swojej prostocie nie frustruje[13]. Chwalił także kampanię radziecką, której pierwsza misja jest wzorowana na filmie Wróg u bram[13]. Dan Adams z portalu IGN pisał, że gra mimo krótkiego trwania kampanii jednoosobowej jest satysfakcjonująca[87]. Chwalono też tryb gry wieloosobowej[13][87]. Sal Accardo z portalu GameSpy twierdził, że pomimo znacznego uskryptowienia gry i jej liniowej struktury możliwe jest stosowanie własnych taktyk przejścia etapów[78]. Recenzent z portalu GameZone za zaletę uznał zróżnicowanie misji[117].

Call of Duty natomiast znacząco skrytykował Kristan Reed z portalu Eurogamer. Wśród wad wymieniał to, że niektóre ważne dla fabuły postacie są nieśmiertelne, niską brutalność gry oraz brak innowacji wprowadzonych do gatunku[79]. Dan Morris z pisma „PC Gamer US” skrytykował niską jakość kampanii brytyjskiej w porównaniu do amerykańskiej[120].

Wersja Call of Duty na komputery osobiste zdobyła trzy nagrody organizacji Akademii Sztuk i Nauk Interaktywnych w kategoriach Game of the Year (Gra Roku), Computer Game of the Year (Komputerowa gra roku) i Computer First Person Action Game of the Year (Komputerowa pierwszoosobowa gra akcji roku)[126]. Otrzymała również nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA) w kategorii Gry Roku[127]. Do 14 września 2004, według wydawcy, Call of Duty zdobyła około 50 rekomendacji recenzentów i 80 nagród dla Gry Roku[107].

Call of Duty odniosła również sukces komercyjny – do stycznia 2004 w Stanach Zjednoczonych znajdowała się na pierwszym miejscu na liście najczęściej sprzedawanych gier[128][129]. Do 11 listopada 2009 gra została sprzedana w Polsce w liczbie około 85 tysięcy egzemplarzy[130].

Inne wersje edytuj

Port Call of Duty na N-Gage został umiarkowanie przyjęty przez recenzentów. Steve Palley z portalu GameSpot wprawdzie pozytywnie ocenił wielki jak na konsolę przenośną obszar gry oraz liczne rodzaje broni, ale skrytykował słabą w stosunku do wersji komputerowej sztuczną inteligencję[115]. Albert Art z portalu 1UP.com stwierdził, że sterowanie postacią na konsoli jest niewygodne[112]. Thomas Flint z portalu GameSpy zaliczył do wad gry przeciętną oprawę graficzną oraz mało rozbudowany tryb gry wieloosobowej[116].

Call of Duty Classic na konsole Xbox 360 i PlayStation 3 również spotkała się z umiarkowanym przyjęciem. Tom Price z portalu TeamXbox chwalił grę za intensywność akcji, natomiast negatywnie ocenił przestarzałą oprawę graficzną[121]. Hilary Goldstein z portalu IGN krytykował ścieżkę dźwiękową, która jego zdaniem była gorsza od występującej w wersji komputerowej[118][119]. Dan Whitehead z portalu Eurogamer negatywnie ocenił źle rozmieszczone punkty kontrolne i wysoki poziom trudności konsolowej edycji[113].

Uwagi edytuj

  1. W rzeczywistości Sainte-Mère-Église atakowała 82 Dywizja Powietrznodesantowa.
  2. W rzeczywistości w Wołgogradzie na ma placu o tej nazwie; funkcję centralnego placu, o który walczyła 13 Dywizja Strzelecka, pełnił (i pełni do dziś) plac Poległych Bojowników(inne języki).
  3. W rzeczywistości żadna armia radziecka o tym numerze nie uczestniczyła w walkach o Warszawę.

Przypisy edytuj

  1. Call of Duty Manual, s. 36.
  2. Call of Duty Manual, s. 38.
  3. Call of Duty (PC): Patch 1.5. lem.com.pl, 2007-07-03. [dostęp 2016-03-28]. (pol.).
  4. a b David Adams: Call of Duty Ships. IGN, 2003-10-29. [dostęp 2010-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-11)]. (ang.).
  5. a b Licomp Empik Multimedia: Call of Duty i Bob Budowniczy Przygody na zamku od dziś w sprzedaży. Gry-Online, 2003-12-05. [dostęp 2010-11-18]. (pol.).
  6. a b Tim Surette: N-Gage answers the Call of Duty. GameSpot, 2004-11-23. [dostęp 2020-08-09]. (ang.).
  7. a b c Jim Reilly: Call of Duty Classic Ships Out This Wednesday. IGN, 2009-11-30. [dostęp 2010-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-14)]. (ang.).
  8. Call of Duty. BBFC. [dostęp 2010-12-09]. (ang.).
  9. Call of Duty. ESRB. [dostęp 2020-03-02]. (ang.).
  10. Call of Duty. Gry-Online. [dostęp 2020-03-18].
  11. Call of Duty. Zavatar.de. [dostęp 2010-12-09]. (niem.).
  12. Call of Duty for PC – Technical Information, Game Information, Technical Support. GameSpot. [dostęp 2010-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-07)]. (ang.).
  13. a b c d e f g h i j k l m n o Greg Kasavin: Call of Duty Review for PC – Page 1. GameSpot, 2003-10-29. [dostęp 2010-11-18]. (ang.).
  14. John Walker: The Very Important List Of PC Games, Part 2/5. Rock, Paper, Shotgun, 2011-02-15. [dostęp 2012-09-29]. (ang.).
  15. a b c d e f Call of Duty – Credits. [w:] Allgame [on-line]. Rovi. [dostęp 2011-07-09]. (ang.).
  16. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign – Training. IGN. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-16)]. (ang.).
  17. Szczerbowski 2003, s. 6.
  18. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Pathfinder. IGN. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-16)]. (ang.).
  19. Szczerbowski 2003, s. 7–9.
  20. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Burning Village – Night. IGN. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-16)]. (ang.).
  21. Szczerbowski 2003, s. 10–13.
  22. Szczerbowski 2003, s. 14–15.
  23. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Burned Village – Dawn. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  24. Szczerbowski 2003, s. 16–17.
  25. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Car Ride. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  26. Szczerbowski 2003, s. 18–20.
  27. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Brecourt Manor. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  28. Szczerbowski 2003, s. 21–22.
  29. Szczerbowski 2003, s. 23–24.
  30. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: Chateau. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  31. Szczerbowski 2003, s. 23–28.
  32. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.S. Campaign: POW Camp. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  33. Szczerbowski 2003, s. 29–31.
  34. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Pegasus Bridge – Night. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  35. Szczerbowski 2003, s. 32–34.
  36. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Pegasus Bridge – Day. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  37. Szczerbowski 2003, s. 35–37.
  38. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Eder Dam. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  39. Szczerbowski 2003, s. 38–41.
  40. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Truckride. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  41. Szczerbowski 2003, s. 42.
  42. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Airfield Escape. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  43. Szczerbowski 2003, s. 43–44.
  44. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – U.K. Campaign: Battleship Tirpitz. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  45. Szczerbowski 2003, s. 45–47.
  46. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Stalingrad. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  47. Szczerbowski 2003, s. 48–49.
  48. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Red Square. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  49. Szczerbowski 2003, s. 50–52.
  50. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Train Station. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  51. Szczerbowski 2003, s. 53–54.
  52. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Stalingrad Sewers. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  53. Szczerbowski 2003, s. 55–56.
  54. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Pavlov’s House. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  55. Szczerbowski 2003, s. 57–60.
  56. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Warsaw Factory. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  57. Szczerbowski 2003, s. 61–63.
  58. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Warsaw Railyards. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  59. Szczerbowski 2003, s. 64–65.
  60. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Oder River Countryside. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  61. Szczerbowski 2003, s. 66.
  62. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Russian Campaign: Oder River Town. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  63. Szczerbowski 2003, s. 67.
  64. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Into Germany: Festung Recogne. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  65. Szczerbowski 2003, s. 68–69.
  66. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Into Germany: V2 Rocket Side. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  67. Szczerbowski 2003, s. 70–73.
  68. Hilary Goldstein: Call of Duty Guide – Into Germany: The Reichstag. IGN. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  69. Szczerbowski 2003, s. 74–75.
  70. Steve Butts: Call of Duty Hands-On. IGN, 2003-08-15. [dostęp 2010-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-15)]. (ang.).
  71. Andrew Park: Call of Duty Hands-On Impressions. GameSpot, 2003-05-19. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  72. Call of Duty Manual, s. 6, 15.
  73. Call of Duty Manual, s. 12–13.
  74. a b Call of Duty Manual, s. 14.
  75. Call of Duty Manual s. 12.
  76. a b Call of Duty Manual, s. 23.
  77. Call of Duty Manual, s. 32.
  78. a b c d Sal Accardo: Call Of Duty – Page 1. GameSpy, 2003-10-29. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  79. a b c Kristan Reed: Call of Duty PC Review – Page 1. Eurogamer, 2003-11-07. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  80. a b Dan Adams: Call of Duty Review – PC Review. IGN, 2003-10-27. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  81. Dan Adams: Call of Duty Review – PC Review – Page 2. IGN, 2003-10-27. [dostęp 2010-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-15)]. (ang.).
  82. a b c d Shawn Sanders: Call of Duty Review for the PC. Game Revolution, 2003-11-01. [dostęp 2020-04-30]. (ang.).
  83. a b Steve Butts: Call of Duty Hands-On – Page 2. IGN, 2003-08-15. [dostęp 2010-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-25)]. (ang.).
  84. a b Sal Accardo: Call Of Duty – Page 2. GameSpy, 2003-10-29. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  85. The Airborne Assault. United States Army Center of Military History. s. 31–34. [dostęp 2010-12-29]. (ang.).
  86. Geoffrey Roberts: Victory at Stalingrad: The Battle That Changed History. Londyn: Longman, 2002, s. 97. ISBN 978-0-5827-7185-7.
  87. a b c Dan Adams: Call of Duty Review – PC Review – Page 3. IGN, 2003-10-27. [dostęp 2010-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-25)]. (ang.).
  88. Sal Accardo: Call Of Duty – Page 3. GameSpy, 2010-10-29. [dostęp 2010-11-22]. (ang.).
  89. Call of Duty Manual, s. 16–23.
  90. Call of Duty – System Requirements. [w:] Allgame [on-line]. Rovi. [dostęp 2011-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-16)]. (ang.).
  91. Justin Calvert: Activision announces Call of Duty brand. GameSpot, 2003-04-08. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  92. Heed the Call of Duty. IGN, 2003-04-08. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-13)]. (ang.).
  93. a b c d Dan Adams: Call of Duty Interview. IGN, 2003-05-09. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-06)]. (ang.).
  94. a b c d e f Call of Duty Q&A. GameSpot, 2003-05-01. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  95. Justin Calvert: Hollywood talent enlisted for Call of Duty. GameSpot, 2003-08-08. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  96. Newsey McNewerson: Actors Hear the Call of Duty. IGN, 2010-08-08. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-14)]. (ang.).
  97. Steve Butts: Call of Duty Interview (Michael Schiffer). IGN, 2003-10-22. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-06)]. (ang.).
  98. Steve Butts: Call of Duty Interview (Michael Schiffer) – Page 3. IGN, 2003-10-22. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-03)]. (ang.).
  99. Michael Giacchino to score Call of Duty franchise. GameSpot, 2003-08-12. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  100. Steve Butts: Michael Giacchino Interview. IGN, 2003-08-12. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-06)]. (ang.).
  101. Call of Duty Video Game, E3 2K3 Trailer. GameTrailers, 2004-11-27. [dostęp 2011-07-09].
  102. Tal Blevins: E3 2003: Call of Duty. IGN, 2003-05-14. [dostęp 2011-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-03)]. (ang.).
  103. Sam Parker: Call of Duty demo released. GameSpot, 2010-08-29. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  104. Tor Thorsen: Call of Duty called up. GameSpot, 2003-10-29. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  105. David Adams: Heed a Special Call of Duty. IGN, 2004-04-06. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-29)]. (ang.).
  106. a b c d Dan Adams: The Call of Technology. IGN, 2003-09-04. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  107. a b c Tor Thorsen: Call of Duty: United Offensive ships. GameSpot, 2004-09-14. [dostęp 2010-12-03]. (ang.).
  108. Call of Duty: United Offensvie Ships. IGN, 2004-09-14. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-15)]. (ang.).
  109. Michał Grabacki. W produkcji – Call of Duty: United Offensive. „CD-Action”. 8/2004, s. 30–31, 2004. Wrocław: Wydawnictwo Bauer. ISSN 1426-2916. (pol.). 
  110. Call of Duty Deluxe Edition Box Set for PC. GameSpot. [dostęp 2010-12-09]. (ang.).
  111. Jim Reilly: Call of Duty Classic Coming To PSN, XBLA ‘Eventually’. IGN, 2009-07-30. [dostęp 2010-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-14)]. (ang.).
  112. a b Albert Art: Call of Duty Review for NGA. 1UP.com, 2004-12-02. [dostęp 2020-08-09]. (ang.).
  113. a b Dan Whitehead: Call of Duty Classic Xbox 360 Review – Page 2. Eurogamer, 2009-12-07. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  114. a b Killing Nazis form Three Fronts, Game Informer Online, [w:] Wayback Machine, grudzień 2003 [zarchiwizowane] (ang.).
  115. a b Steve Palley: Call of Duty Review for N-Gage. GameSpot, 2004-11-19. [dostęp 2010-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-09)]. (ang.).
  116. a b Thomas Flint: Call of Duty (N-Gage). GameSpy, 2005-04-18. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  117. a b c Call of Duty – PC – Review. GameZone, 2003-11-22. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  118. a b Hilary Goldstein: Call of Duty Classic PS3 Review. IGN, 2009-12-04. [dostęp 2020-09-25]. (ang.).
  119. a b Hilary Goldstein: Call of Duty Classic Xbox 360 Review. IGN, 2009-12-03. [dostęp 2020-09-25]. (ang.).
  120. a b c d Dan Morris, PC Gamer: Call of Duty, PC Gamer US, czerwiec 2005 [zarchiwizowane] (ang.).
  121. a b Tom Price: Call of Duty Classic Review (Xbox 360). Team Xbox, 2009-12-01. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  122. Call of Duty for N-Gage. GameSpot. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  123. a b Call of Duty for PC. GameRankings. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  124. Call of Duty Classic for PlayStation 3. GameRankings. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  125. Call of Duty Classic for Xbox 360. GameRankings. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  126. a b 2004 7th Annual Interactive Achievement Awards. Academy of Interactive Arts & Sciences. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  127. a b Game on Any Platform – The Year’s Best Game 2003. BAFTA. [dostęp 2012-08-31]. (ang.).
  128. Call of Duty – Deszcze nagród. GRY-OnLine, 2004-03-10. [dostęp 2010-12-08]. (pol.).
  129. Tor Thorsen: Weekly NPD PC game sales chart: January 4-10. GameSpot, 2004-22-01. [dostęp 2010-12-08]. (ang.).
  130. Seria Call of Duty w Polsce – dokładne wyniki sprzedaży poszczególnych części. GRY-OnLine, 2009-11-11. [dostęp 2010-12-08]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj