Camillo Cavour
 |
Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier i minister spraw zagranicznych, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, w wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego i ograniczenia wpływów duchowieństwa przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch[1].
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1810 Turyn | |
| Data i miejsce śmierci | 6 czerwca 1861 Turyn | |
| Premier Włoch | ||
| Okres | od 23 marca 1861 do 6 czerwca 1861 | |
| Poprzednik | nowy urząd | |
| Następca | Bettino Ricasoli | |
| Premier Królestwa Sardynii | ||
| Okres | od 4 listopada 1852 do 19 lipca 1859 | |
| Poprzednik | Massimo d’Azeglio | |
| Następca | Alfonso Ferrero La Marmora | |
| Premier Królestwa Sardynii | ||
| Okres | od 21 stycznia 1860 do 23 marca 1861 | |
| Poprzednik | Alfonso Ferrero La Marmora | |
| Następca | urząd zlikwidowany | |
| ||
| Odznaczenia | ||
          
| ||
W młodości oczekiwano od niego, że zrobi przyzwoitą karierę, wstąpił więc do armii, gdzie doszedł do dobrego stanowiska, lecz przez swe liberalne poglądy musiał ją opuścić w 1831. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą liberalizm, zjednoczenie Włoch i konstytucjonalizm. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów.
Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu i Sardynii przez Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852 r. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpami – tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 r. w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenia z Piemontem, niż władzy Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.
Walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.
OdznaczeniaEdytuj
- Order Annuncjaty
- Order Sabaudzki Cywilny
- Order Świętych Maurycego i Łazarza I klasy
- Order Świętego Aleksandra Newskiego
- Order Legii Honorowej I klasy
- Order Karola III
- Order Leopolda I klasy
- Order Zbawiciela I klasy
- Order Medżydów I klasy
- Order Gwelfów I klasy
- Order Lwa i Słońca I klasy[2]