Camillo Cavour
Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier i minister spraw zagranicznych, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, wolnomularz, współtwórca ograniczeń wpływów duchowieństwa, w wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch[1].
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1810 Turyn | |
Data i miejsce śmierci | 6 czerwca 1861 Turyn | |
Premier Włoch | ||
Okres | od 23 marca 1861 do 6 czerwca 1861 | |
Poprzednik | nowy urząd | |
Następca | Bettino Ricasoli | |
Premier Królestwa Sardynii | ||
Okres | od 4 listopada 1852 do 19 lipca 1859 | |
Poprzednik | Massimo d’Azeglio | |
Następca | Alfonso Ferrero La Marmora | |
Premier Królestwa Sardynii | ||
Okres | od 21 stycznia 1860 do 23 marca 1861 | |
Poprzednik | Alfonso Ferrero La Marmora | |
Następca | urząd zlikwidowany | |
![]() | ||
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Jego ojcem był arystokrata piemoncko-francuski, a matką frankofonka z Genewy, konwertytka z kalwinizmu. Do końca życia nie władał poprawnie językiem włoskim, w swoim życiu nigdy nie był w Rzymie, Wenecji ani Neapolu, chociaż podróżował po Francji, Szwajcarii, Belgii i Anglii[2]. W młodości oczekiwano od niego, że zrobi przyzwoitą karierę, wstąpił więc do armii, gdzie doszedł do dobrego stanowiska, lecz przez swe liberalne poglądy musiał ją opuścić w 1831. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą liberalizm, zjednoczenie Włoch i konstytucjonalizm. Opowiadał się za niedemokratycznym modelem parlamentarnym (z systemem cenzusów, z jednomandatowymi okręgami wyborczymi, bez przedstawicielstwa proporcjonalnego). Karierę polityczną rozpoczął w roku Wiosny Ludów jako deputowany do parlamentu. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów.
Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu i Sardynii przez Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852 r. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpami – tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 r. w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenia z Piemontem, niż władzy Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.
Był członkiem turyńskiej loży masońskiej Ausonia. Dążył do pełnej laicyzacji życia publicznego i prawodawstwa, w tym także prawa rodzinnego i małżeńskiego, usunięcia religii z edukacji i kultury. W chwili śmierci Cavoura 70 biskupów i kilkuset księży włoskich było uwięzionych lub wypędzonych ze swoich diecezji, a 12 000 zakonników i zakonnic wyrzuconych z domów klasztornych[3].
Walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.
OdznaczeniaEdytuj
- Order Annuncjaty
- Order Sabaudzki Cywilny
- Order Świętych Maurycego i Łazarza I klasy
- Order Świętego Aleksandra Newskiego
- Order Legii Honorowej I klasy
- Order Karola III
- Order Leopolda I klasy
- Order Zbawiciela I klasy
- Order Medżydów I klasy
- Order Gwelfów I klasy
- Order Lwa i Słońca I klasy[4]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s.366
- ↑ Organizacja Monarchistów Polskich » Camillo Benso hrabia di Cavour, www.legitymizm.org [dostęp 2020-04-27] (pol.).
- ↑ Organizacja Monarchistów Polskich » Camillo Benso hrabia di Cavour, www.legitymizm.org [dostęp 2020-04-27] (pol.).
- ↑ Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.
- ISNI: 0000 0001 2102 0885
- VIAF: 68923739
- LCCN: n79072805
- GND: 118668900
- NDL: 00620473
- LIBRIS: mkz11tw5200c8lq
- BnF: 11885947p
- SUDOC: 02665198X
- SBN: IT\ICCU\CFIV\027084
- NLA: 35763480
- NKC: jn20021007001
- BNE: XX993898
- NTA: 069653747
- BIBSYS: 90387735
- Open Library: OL16951A
- PLWABN: 9810670092205606
- NUKAT: n2003048168
- NLI: 000421082
- PTBNP: 166050
- CANTIC: a10435232
- CONOR: 124519779
- ΕΒΕ: 221043
- WorldCat: lccn-n79072805