Camillo Cavour

Camillo Cavour
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1810 ; Turyn
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1861 ; Turyn
	Premier Włoch
Okres	od 23 marca 1861; do 6 czerwca 1861
Poprzednik	nowy urząd
Następca	Bettino Ricasoli
	Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 4 listopada 1852; do 19 lipca 1859
Poprzednik	Massimo d’Azeglio
Następca	Alfonso Ferrero La Marmora
	Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 21 stycznia 1860; do 23 marca 1861
Poprzednik	Alfonso Ferrero La Marmora
Następca	urząd zlikwidowany
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier Sardynii i Włoch oraz minister spraw zagranicznych Włoch, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, wolnomularz, a także współtwórca ograniczeń wpływów duchowieństwa. W wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch^[1].

Camillo Benso di Cavour, ok. 1860 r.

Pomnik Cavoura w Mediolanie

ŻyciorysEdytuj

Jego ojcem był arystokrata piemoncko-francuski wywodzący się z sięgającego XI wieku rodu Benso, a matką frankofonka z Genewy, konwertytka z kalwinizmu. Do końca życia nie władał poprawnie językiem włoskim, w swoim życiu nigdy nie był w Rzymie, Wenecji i Neapolu, chociaż podróżował po Francji, Szwajcarii, Belgii i Anglii^[2]. W młodości oczekiwano od niego, że zrobi karierę w wojsku. Z powodu liberalnych poglądów mając 21 lat, zrezygnował jednak ze stopnia oficerskiego w armii^[3]. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. Stosując nowe metody rolnicze poprawił wydajność w rodzinnych majątkach ziemskich^[3]. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą przede wszystkim ideę zjednoczenie Włoch^[3], liberalizm i konstytucjonalizm. Opowiadał się za niedemokratycznym modelem parlamentarnym (z systemem cenzusów, z jednomandatowymi okręgami wyborczymi, bez przedstawicielstwa proporcjonalnego)^{[potrzebny przypis]}. Karierę polityczną rozpoczął w czasie Wiosny Ludów jako deputowany do parlamentu. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów^[3].

Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu przez króla Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpami – tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. W 1855 roku, aby nagłośnić kwestię włoską nakłonił króla aby zadecydował o przystąpieniu Piemontu do wojny krymskiej po stronie Francji, Wielkiej Brytanii i Turcji^[3] Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 roku w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenia z Piemontem, niż władzę Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.

Był członkiem turyńskiej loży masońskiej Ausonia^{[potrzebny przypis]}. Dążył do pełnej laicyzacji życia publicznego i prawodawstwa, w tym także prawa rodzinnego i małżeńskiego, usunięcia religii z edukacji i kultury. W chwili śmierci Cavoura 70 biskupów i kilkuset księży włoskich było uwięzionych lub wyrugowanych ze swoich diecezji, a 12 000 zakonników i zakonnic usuniętych z domów klasztornych^[2].

Poprzez zabiegi dyplomatyczne walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Będąc premierem, starał się ograniczyć wpływy kleru i zapewnić państwu część jego dochodów^[3]. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.

OdznaczeniaEdytuj

Order Annuncjaty
Order Sabaudzki Cywilny
Order Świętych Maurycego i Łazarza I klasy
Order Świętego Aleksandra Newskiego
Order Legii Honorowej I klasy
Order Karola III
Order Leopolda I klasy
Order Zbawiciela I klasy
Order Medżydów I klasy
Order Gwelfów I klasy
Order Lwa i Słońca I klasy^[4]

PrzypisyEdytuj

↑ Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s. 366.
↑ ^a ^b Organizacja Monarchistów Polskich » Camillo Benso hrabia di Cavour, www.legitymizm.org [dostęp 2020-04-27] (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Palmer 1998 ↓, s. 84.
↑ Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.

BibliografiaEdytuj

Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.

[1] Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s. 366.

[www.legitymizm.org-2] Organizacja Monarchistów Polskich » Camillo Benso hrabia di Cavour, www.legitymizm.org [dostęp 2020-04-27] (pol.).

[CITEREFPalmer199884-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Palmer 1998 ↓, s. 84.

[4] Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.

[1]

[2]

[3]

[4]