Carlo Maria Martini

włoski duchowny katolicki, kardynał

Carlo Maria Martini SJ (ur. 15 lutego 1927 w Turynie, zm. 31 sierpnia 2012 w Gallarate[1]) − włoski duchowny rzymskokatolicki, jezuita, doktor nauk teologicznych specjalizujący się w dziedzinie egzegezy Pisma Świętego, rektor Papieskiego Instytutu Biblijnego w latach 1969–1978, rektor Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w latach 1978–1979, arcybiskup metropolita Mediolanu w latach 1979–2002, kardynał prezbiter od 1983, przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy w latach 1987–1993, od 2002 arcybiskup senior archidiecezji Mediolanu.

Carlo Maria Martini
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Carlo Maria Martini (1992)
Herb duchownego Pro veritate adversa diligere
Dla prawdy kochać przeciwności
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1927
Turyn

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 2012
Gallarate

Miejsce pochówku

Katedra w Mediolanie

Arcybiskup metropolita Mediolanu
Okres sprawowania

1979–2002

Przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy
Okres sprawowania

1987–1993

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

jezuici

Śluby zakonne

2 lutego 1962

Prezbiterat

13 lipca 1952

Nominacja biskupia

29 grudnia 1979

Sakra biskupia

6 stycznia 1980

Kreacja kardynalska

2 lutego 1983
Jan Paweł II

Kościół tytularny

bazylika św. Cecylii na Zatybrzu

Faksymile
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 1980

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Eduardo Martínez Somalo
Ferdinando Maggioni

Życiorys edytuj

Wstąpił do zakonu jezuitów w 1944, kształcił się w nowicjacie zakonnym w Cuneo, następnie studiował teologię w Gallarate, Chieri i Rzymie (na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim obronił doktorat z teologii). Po studiach w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie został również doktorem egzegezy Pisma Świętego.

13 lipca 1952 przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pozostawał związany z Papieskim Instytutem Biblijnym, wykładał tam oraz był dziekanem i rektorem (1969). W 1978 pełnił funkcję rektora Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Wieczyste śluby zakonne złożył 2 lutego 1962. Profesor Wydziału Teologicznego w Chieri, był jedynym reprezentantem katolicyzmu w Komitecie Ekumenicznym pracującym nad grecką edycją Nowego Testamentu. W 1978 głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie.

29 grudnia 1979 został mianowany arcybiskupem Mediolanu, a 6 stycznia 1980 przyjął w Watykanie sakrę biskupią z rąk papieża Jana Pawła II. Ten sam papież wyniósł go do godności kardynalskiej 2 lutego 1983, nadając tytuł prezbitera S. Cecilia. Kardynał Martini wielokrotnie brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów, od 1980 wchodząc w skład sekretariatu generalnego Synodu. Wziął również udział w IV Konferencji Generalnej Episkopatów Latynoamerykańskich w Santo Domingo (Dominikana, 1992). W latach 19871993 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy. Był specjalnym wysłannikiem papieża Jana Pawła II na obchody 100-lecia ewangelizacji Zambii (1991) oraz 900-lecia śmierci (2001) św. Brunona – założyciela zakonu kartuzów.

Chętnie współpracował z mediami. Odważnie poruszał gorące tematy dialogu chrześcijaństwa ze światem laickim. Sławna stała się w latach 90. jego wymiana poglądów z włoskim pisarzem Umberto Eco i innymi myślicielami pozakościelnymi, opublikowana w Polsce pod tytułem W co wierzy ten, kto nie wierzy?[2][3].

Brał udział w konklawe w 2005, po śmierci papieża Jana Pawła II. Był kandydatem i pretendentem do papiestwa frakcji umiarkowanie postępowych kardynałów – liberałów[4]. 15 lutego 2007 w związku z ukończeniem 80 lat utracił prawo udziału w konklawe.

Doktor honoris causa Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie (1989), w 2000 został uhonorowany Nagrodą Księcia Asturii w dziedzinie nauk społecznych oraz mianowany członkiem honorowym Papieskiej Akademii Nauk. Po osiągnięciu wieku emerytalnego zrezygnował z rządów archidiecezją mediolańską 11 lipca 2002. Następnie przeniósł się do Ziemi Świętej, domu zakonnego jezuitów w Jerozolimie. Ze względu na postępującą chorobę Parkinsona musiał jednak powrócić do Włoch[5].

Zmarł 31 sierpnia 2012. Dwa dni później odbyły się uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył w imieniu papieża kard. Angelo Comastri – wikariusz Państwa Watykańskiego i archiprezbiter bazyliki św. Piotra. Po uroczystościach został pochowany w katedrze mediolańskiej.

Po jego śmierci na stronie internetowej włoskiej loży masońskiej ukazała się sugestia, że był jej członkiem[6], nie znalazło to jednak potwierdzenia w żadnych oficjalnych dokumentach ani wypowiedziach samego Martiniego.

Przypisy edytuj

  1. Radio Watykańskie: Zmarł kard. Carlo Maria Martini
  2. Umberto Eco: W co wierzy ten, kto nie wierzy?. [w:] ISBN 83-7097-411-2 [on-line]. Wydawnictwo WAM. [dostęp 2012-09-05].
  3. Jan Turnau: Carlo Maria Martini – Karol, który nie został papieżem. Gazeta Wyborcza, 2012-09-03. [dostęp 2012-09-05].
  4. Catholic News Service, www.catholicnews.com [dostęp 2017-11-22] (ang.).
  5. Adam Boniecki: Karol, który nie został papieżem. [dostęp 2009-01-13].
  6. Grande Oriente Democratico saluta con affetto il Fratello Carlo Maria Martini, passato all’Oriente Eterno, www.grandeoriente-democratico.com [dostęp 2017-10-21].

Linki zewnętrzne edytuj