Carlos Antonio López

polityk paragwajski, prezydent Paragwaju

Carlos Antonio López (ur. 4 listopada 1790 w Asunción, zm. 10 września 1862 tamże) – paragwajski polityk, pierwszy prezydent Paragwaju (de facto drugi) od 1844 do śmierci, który przyczynił się do postępu gospodarczego Paragwaju i wzrostu jego znaczenia na arenie międzynarodowej.

Carlos Antonio López
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1790
Asunción

Data i miejsce śmierci

10 września 1862
Asunción

Prezydent Paragwaju
Okres

od 1844
do 1862

Następca

Francisco Solano López

Odznaczenia
Kollana Narodowego Orderu Zasługi (Paragwaj)

Zarys biografii edytuj

Jego wujem był dyktatorski szef państwa José Gaspar Rodríguez de Francia, który od 1814 sprawował w kraju niczym nie ograniczoną despotyczną władzę. Urodził się w biednej rodzinie. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w San Carlos rozpoczął w nim pracę wykładowcy, a gdy Rodriguez de Francia zamknął tę uczelnię, López znalazł nowe źródło dochodów: wziął ślub z sukcesorką jednego z największych majątków w Paragwaju, co włączyło go w poczet najbogatszych osób w kraju. Mimo to musiał z woli Rodrigueza de Francii opuścić miasto stołeczne Asunción. Zamieszkał w swoim świeżo kupionym ranczu. W 1840 Rodriguez de Francia zmarł. Wówczas López powrócił do paragwajskiej stolicy, by w 1841 współrządzić państwem jako jeden z dwu konsulów, którym zgodnie z nowo uchwaloną konstytucją przysługiwała najwyższa władza. W 1844 López obalił swego współkonsula i zawiesił konstytucję, co zagwarantowało mu następne dwadzieścia lat dyktatorskich rządów.

Carlos Antonio López bezwzględnie tłumił wszelkie przejawy opozycji i zwiększał swoje dochody finansowe wykorzystując pełnioną przez siebie funkcję. Równocześnie przystąpił do realizacji rozwoju gospodarczego Paragwaju. Dążył do zniwelowania skutków polityki izolacjonizmu, którą narzucił ongiś Rodriguez de Francia. Zachęcał w tym celu do przyjazdu wielu specjalistów z Europy. Rozbudowie gospodarki towarzyszyło nawiązanie stosunków dyplomatycznych z wieloma krajami (Brazylia, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone) oraz wprowadzanie dalekosiężnych reform politycznych. López zwolnił więźniów politycznych, zniósł niewolnictwo, zabronił stosowania tortur i rozwijał szkolnictwo powszechne. Miały one jednak charakter w większości powierzchowny, gdyż tylko niektórzy więźniowie zyskali wolność, a proceder niewolnictwa wciąż istniał wbrew zakazowi, podobnie jak stosowanie tortur.

Podsumowując w sprawach wewnętrznych kontynuował linię Rodrigueza de Francii – rozbudowywał gospodarkę przy równoczesnym sprawowaniu rządów dyktatorskich, jednak zrezygnował z dotychczasowego izolacjonistycznego kierunku w polityce zagranicznej. Po śmierci Carlosa Antonio Lópeza prezydentem został jego najstarszy syn, oficer wojskowy Francisco Solano López.

Bibliografia edytuj

  • Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 367-368
  • Nowa encyklopedia powszechna PWN (Tom 1/I-Ł), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa