Carola (grusza)
Grusza 'Carola' – odmiana uprawna (kultywar) gruszy należąca do grupy grusz zachodnich. Jesienna odmiana wyselekcjonowana w Szwecji w 1957 roku przez Olafa Bergendala. Krzyżówka odmian 'Johantorp' i 'Komisówka'. W Polsce pojawiła się w latach 80 XX wieku, do Rejestru Odmian[1] wpisana w 1998 roku.
 Owoce odmiany Carola w okresie zbioru | |
| Rodzaj |
Grusza (Pyrus) |
|---|---|
| Gatunek | |
| Grupa odmian |
jesienne |
| Rodzice | |
| Hodowca |
Olaf Bergendal |
| Data wyhodowania |
1957 |
| Data zarejestrowania |
1998[1] (PL) |
| Pochodzenie | |
Morfologia edytuj
- Pokrój
- Drzewo rośnie umiarkowanie silnie. Korona wzniesioną, średnio zagęszczającą się, łatwa w formowaniu, konary odchodzą od przewodnika pod szerokim kątem. Ze względu na wytwarzanie dużej ilości pionowych pędów jednorocznych wymaga cięcia letniego.
- Owoce
- Duże lub bardzo duże, niesymetryczne, szerokostożkowate, wydłużone, mocno zwężające się przy szypułce. Skórka zielona, gładka, po dojrzeniu żółtozielona pokryta od strony nasłonecznionej, czerwonobrązowym rumieńcem. Czasem ordzawiona. Przetchlinki liczne, wyraźne i duże. Szypułka średniej długości i grubości, wygięta, przeważnie osadzona lekko z boku. Kielich średniej wielkości zamknięty lub półotwarty, osadzony w płytkim, ordzawionym z zagłębieniu. Miąższ żółtobiały, zwięzły, średnio ziarnisty, soczysty, bardzo aromatyczny, kwaskowato-słodki. Komórki kamienne słabo wyczuwalne.
Zastosowanie edytuj
Jesienna odmiana deserowa. Polecana zarówno do uprawy towarowej jak i amatorskiej, zwłaszcza w chłodniejszych rejonach. Jest dobrym zapylaczem dla odmian grusz: 'Konferencja' i 'Radana'; natomiast sama jest dobrze zapylana przez 'Amforę', 'Konferencję', 'Dicolor'[2];. Do prawidłowego zapylenia wymagana jest obecność odmiany zapylającej gdyż owoców partenokrpicznych tworzy bardzo mało lub wcale[3].
Uprawa edytuj
Wcześnie wchodzi w okres owocowania, owocuje obficie, przeważnie regularnie. Kwitnie średnio wcześnie.
Podkładka i stanowisko edytuj
Jako podkładki zaleca się do nasadzeń amatorskich siewki gruszy kaukaskiej, w sadach intensywnych lepiej sprawdzają się typy pigwy, zwłaszcza pigwa S1 oraz MA. W starszym wieku wymaga cięcia prześwietlającego.
Zdrowotność edytuj
Na mróz bardzo odporna, na parcha średnio odporna, wrażliwa na zarazę ogniową. Mało podatna na choroby drewna i kory.
Zbiór i przechowywanie edytuj
Zbiór owoców najczęściej przypada na połowę września. Do spożycia nadają się po 3-4 tygodniach od zbioru. W chłodni można je przechować do końca stycznia.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych: Lista Odmian Roślin Sadowniczych wpisanych do Krajowego Rejestru w Polsce. [dostęp 2013-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-29)].
- ↑ Antkowiak W., Wojciechowski A., Wolko Ł., Łysiak G.. Assessment of cross compatibility of pear (Pyrus communis L.) cultivars on the basis of pollen tube observations and analysis of the s-rnase gene. „Acta Agrobotanica”. 66 (2), 2013, s. 29–34 doi=10.5586/aa.2013.019. Polish Botanical Society. [dostęp 2016-08-16]. (ang.).
- ↑ Grzegorz Łysiak, Wojciech Antkowiak. Quality features of parthenocarpic pears collected from trees grown on different rootstocks. „Acta Sci. Pol. Hortorum Cultus”. 14 (5), s. 69-82, 2015. ISSN 1644-0692. [dostęp 2016-04-06]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Dorota Kruczyńska, Alojzy Czynczyk: Zeszyty Pomologiczne Grusza. Skierniewice: Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa, 2002. ISBN 83-88707-38-8.
- Grzegorz Łysiak: Uprawa i odmiany gruszy. Warszawa: Hortpress, 2006. ISBN 83-89211-18-1.
- Ireneusz Sosna: Uprawa gruszy. Kraków: Plantpress, 2007. ISBN 978-83-89874-51-1.