Caroline Unger
Caroline Unger, także Karoline, Carolina lub Carlotta Ungher[1] (ur. 28 października 1803 w Székesfehérvárze, zm. 23 marca 1877 w La Concezione koło Florencji[1][2]) – węgierska śpiewaczka operowa, kontralt.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys edytuj
W dzieciństwie uczyła się gry na fortepianie[2]. Śpiewu uczyła się u Josepha Mazzotiego, Ugo Bassiego, Johanna Michaela Vogla i Aloysi Weber, później była uczennicą Domenico Ronconiego w Mediolanie[1][2]. Zadebiutowała rolą Dorabelli w Così fan tutte W.A. Mozarta[1][2]. W latach 1819–1824 występowała w wiedeńskim Theater am Kärntnertor[1]. Ludwig van Beethoven powierzył jej wykonanie partii kontraltowej w prapremierze swojej IX symfonii (7 maja 1824)[1][2]. Według anegdoty to właśnie ona po zakończeniu wykonania utworu podeszła do głuchego kompozytora i obróciła go w stronę wiwatującej publiczności[2]. Od 1825 do 1839 roku występowała na scenach włoskich, biorąc udział w wielu premierowych przedstawieniach oper Giovanniego Paciniego, Vincenzo Belliniego, Saverio Mercadantego i Gaetano Donizettiego[1]. W latach 1833–1834 gościnnie śpiewała w Théâtre-Italien w Paryżu[1]. Od 1840 do 1842 roku występowała w operze dworskiej w Dreźnie[1]. W 1843 roku wycofała się ze sceny[1].
Dysponowała niezwykle szeroką skalą głosu, sięgającą od a do d3, umożliwiającą jej wykonywanie partii sopranowych i mezzosopranowych[1]. W 1841 roku poślubiła francuskiego poetę François Sabatiera-Unghera, autora przekładu Fausta Goethego na francuski[1]. Przyjaźniła się z Franzem Schubertem i była wykonawczynią jego pieśni[1]. Zajmowała się także kompozycją, wydała zbiór 46 pieśni pod tytułem Lieder, Mélodies et Stornelli[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 192–193. ISBN 978-83-224-0905-3.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3717. ISBN 0-02-865571-0.