Wikipedia

Celestino Migliore

Celestino Migliore (ur. 1 lipca 1952 w Cuneo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy ONZ w latach 2002–2010, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 2010–2016, nuncjusz apostolski w Rosji w latach 2016–2020, nuncjusz apostolski we Francji od 2020.

Celestino Migliore
Arcybiskup tytularny Canosy
Ilustracja
Celestino Migliore (2010)
Herb duchownego Confitebor Tibi in Populis
Wyznam Cię wśród ludów
Kraj działania

Stany Zjednoczone, Polska, Rosja, Francja

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1952
Cuneo

Nuncjusz apostolski we Francji
Okres sprawowania

od 2020

Nuncjusz apostolski w Rosji
Okres sprawowania

2016–2020

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

25 czerwca 1977

Nominacja biskupia

30 października 2002

Sakra biskupia

6 stycznia 2003

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP Odznaka Honorowa „Bene Merito”
Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 2003

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Leonardo Sandri
Antonio Maria Vegliò

Życiorys edytuj

Studiował w Międzydiecezjalnym Studium Teologicznym w Fossano[1], gdzie uzyskał dyplom magistra teologii. Na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie uzyskał stopień licencjata i doktora prawa kanonicznego[2]. 25 czerwca 1977 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Cuneo Carlo Aliprandiego[3]. W tym samym roku ukończył Papieską Akademię Kościelną, po czym rozpoczął służbę w dyplomacji watykańskiej[2][4].

Pierwszą wyznaczoną mu placówką była Angola, gdzie w latach 1980–1984 pełnił funkcję attaché i drugiego sekretarza przy Delegacji Apostolskiej w tym kraju. Stamtąd został przeniesiony do Nuncjatury Apostolskiej w Stanach Zjednoczonych, skąd w 1988 trafił do Egiptu. W latach 1989–1992 pracował w Nuncjaturze Apostolskiej w Warszawie. Od kwietnia 1992 był stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Radzie Europy w Strasburgu. W latach 1995–2002 pracował w watykańskim Sekretariacie Stanu. Jako Podsekretarz do Spraw Relacji z Państwami był odpowiedzialny za nawiązywanie stosunków dyplomatycznych z krajami azjatyckimi, między innymi z Chinami, Koreą Północą i Wietnamem. W tym czasie wykładał również dyplomację kościelną na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.

Nuncjatura edytuj

30 października 2002 papież Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim i stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, wynosząc go do godności arcybiskupa tytularnego Canosy[5]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 2003 z rąk papieża[3].

30 czerwca 2010 został ustanowiony przez papieża Benedykta XVI nuncjuszem apostolskim w Polsce[6]. Misję dyplomatyczną w Polsce rozpoczął 15 września 2010[7]. 19 lutego 2011 przewodniczył mszy pogrzebowej arcybiskupa Józefa Życińskiego w archikatedrze lubelskiej, a 28 kwietnia 2012 – uroczystościom pogrzebowym biskupa pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi w bazylice katedralnej w Pelplinie. 11 lipca 2012 pojawił się w Dębowcu, na XXV Międzynarodowym Saletyńskim Spotkaniu Młodych. 27 października 2013 w kościele św. Małgorzaty i Katarzyny w Kętach wspólnie z biskupami Tadeuszem Rakoczym i Piotrem Gregerem odprawił mszę koncelebrowaną w 100. rocznicę śmierci bł. Celiny Borzęckiej. Kolejna wizyta nuncjusza odbyła 14 września 2014 w Parczewie, gdzie odprawił mszę świętą z okazji 450-lecia przyjęcia uchwał soboru trydenckiego na sejmie w Parczewie oraz setnej rocznicy poświęcenia kościoła[8].

28 maja 2016 został mianowany przez papieża Franciszka nowym nuncjuszem Apostolskim w Federacji Rosyjskiej[9][10]. 5 sierpnia 2016 przestał być nuncjuszem Stolicy Apostolskiej w Polsce[11], zaś misję dyplomatyczną w Rosji rozpoczął 9 listopada 2016[12]. 21 stycznia 2017 został również nuncjuszem Apostolskim w Uzbekistanie[13].

11 stycznia 2020 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim we Francji[14]. Misję dyplomatyczną we Francji rozpoczął 27 sierpnia 2020[15].

Udzielił sakry biskupom pomocniczym: zielonogórsko-gorzowskiemu Tadeuszowi Lityńskiemu (2012), gdańskiemu Wiesławowi Szlachetce (2014), opolskiemu Rudolfowi Pierskale (2014), kaliskiemu Łukaszowi Buzunowi (2014), szczecińsko-kamieńskiemu Henrykowi Wejmanowi (2014) i radomskiemu Piotrowi Turzyńskiemu (2015). Był także współkonsekratorem w trakcie święceń 22 biskupów[16].

Odznaczenia i tytuły honorowe edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Chi siamo: Ex-alunni dello Studio Teologico Interdiocesano di Fossano. sti-issrfossano.it. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  2. ↑ a b His Excellency Archbishop Celestino Migliore. holyseemission.org. [dostęp 2010-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-10)]. (ang.).
  3. ↑ a b Archbishop Celestino Migliore. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-03-12]. (ang.).
  4. ↑ Pontificia Accademia Ecclesiastica: Ex-alunni 1950-1999. vatican.va. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  5. ↑ Nomina dell’Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.). vatican.va, 2002-10-30. [dostęp 2019-03-12]. (wł.).
  6. ↑ Abp Celestino Migliore – nowym nuncjuszem w Polsce. episkopat.pl. [dostęp 2010-06-30]. (pol.).
  7. ↑ Abp C. Migliore złożył listy uwierzytelniające [online], www.deon.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  8. ↑ Parczew: 450-lecie przyjęcia uchwał Soboru Trydenckiego. podlasie.24.pl. [dostęp 2014-09-14].
  9. ↑ Nomina del Nunzio Apostolico nella Federazione Russa. vatican.va. [dostęp 2016-05-28]. (wł.).
  10. ↑ Abp Celestino Migliore został nuncjuszem w Rosji. deon.pl. [dostęp 2016-05-28].
  11. ↑ Katalog nuncjuszy apostolskich w Polsce | Nuncjatura Apostolska w Polsce [online], nuncjatura.pl [dostęp 2017-11-22].
  12. ↑ Presentation of foreign ambassadors’ letters of credence. en.kremlin.ru. [dostęp 2022-01-25]. (ang.).
  13. ↑ Nomina del Nunzio Apostolico in Uzbekistan. vatican.va. [dostęp 2016-05-28]. (wł.).
  14. ↑ Nomina del Nunzio Apostolico in Francia. vatican.va. [dostęp 2020-01-11]. (wł.).
  15. ↑ Remise de lettres de créance. legifrance.gouv.fr. [dostęp 2022-01-25]. (fr.).
  16. ↑ Celestino Migliore. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-05-01]. (ang.).
  17. ↑ Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 1999-01-19. [dostęp 2010-06-19]. (wł.).
  18. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 853
  19. ↑ Andrzej Duda odznaczył nuncjusza abp. Celestino Migliore.
  20. ↑ Ks. abp Celestino Migliore odznaczony „Bene Merito” [online], RadioMaryja.pl, 1 lipca 2016 [dostęp 2018-12-24] (pol.).
  21. ↑ 12th annual Vincentian Chair of Social Justice Lecture on January 26, 2006 at the Vincentian Convocation. vincenter.org, 2006-01-26. [dostęp 2010-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-14)]. (ang.).
  22. ↑ Nuncjusz apostolski abp Celestino Migliore doktorem honoris causa UPJPII.
  23. ↑ Wrocław: abp Celestino Migliore odbierze jutro doktorat honoris causa PWT.
  24. ↑ Katolicka Agencja Informacyjna KAI, Abp Celestino Migliore otrzyma dziś doktorat honoris causa [online] [dostęp 2019-05-28].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Celestino_Migliore&oldid=73432860”