Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji (Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze) – jedna z dwóch włoskich bibliotek narodowych, których zadaniem jest zachowanie włoskiego dziedzictwa narodowego.

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji
Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze
Ilustracja
Główne wejście (2008).
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Florencja

Adres

Piazza dei Cavalleggeri, 1 50122

Data założenia

1714

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji”
Ziemia43°46′01,36″N 11°15′44,80″E/43,767044 11,262444
Strona internetowa

Historia edytuj

Ze względów historycznych we Włoszech aż 10 bibliotek ma w nazwie słowo narodowa. Jednak tylko dwie z nich: Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie i Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji pełnią rolę bibliotek narodowych i ich zadaniem jest zachowanie dziedzictwa narodowego, mają prawo do otrzymywania egzemplarza obowiązkowego oraz są zobowiązane do tworzenia i publikowania bibliografii narodowej[1].

W 1714 roku Antonio Magliabecchi, uczony i bibliotekarz Kosmy III[2] podarował Florencji swoją licząca 30 000 tomów bibliotekę. Aby rozbudowywać jej zbiory od 1737 biblioteka otrzymywała 1 kopię wszystkich wydawnictw we Florencji, a od 1743 wydawnictw z terenu Wielkiego Księstwa Toskanii. W 1747 jej zbiory udostępniono czytelnikom. W 1861 roku do zbiorów włączono Biblioteką Palatynatu i dodano do nazwy narodowa, a w 1885 roku centralna. Od 1870 roku biblioteka miała prawo do egzemplarza obowiązkowego z terenu Włoch[3].

Budynek edytuj

Początkowo zbiory przechowywano w pałacu Uffizi. W 1911 roku rozpoczęto prace nad budową nowego budynku dla biblioteki. Projekt przygotował Cesare Bazzani. W 1935 roku biblioteka przeniosła się do nowego budynku. Mieści się on nad brzegiem rzeki Arno, obok kościoła Santa Croce, dlatego w 1966 roku powódź uszkodziła jedną trzecią zbiorów[4][5].

Zbiory edytuj

Biblioteka od XVIII wieku miała prawo do egzemplarza obowiązkowego. Ustawa z 1939 roku Norme per la consegna di esemplari degli stampati e delle publicazioni wprowadziła dość skomplikowane sposoby przekazywania egzemplarzy obowiązkowych. Za przesyłanie ich odpowiedzialni byli drukarze, którzy 4 z 5 bezpłatnych egzemplarzy przekazywali za pośrednictwem prefektury, a piąty egzemplarz wysyłali do Ministerstwo Sprawiedliwości. Ustawa z 2004 roku Norme relative al deposito legale dei documenti di interesse culturali destinati all’uso pubblico wprowadziła duże zmiany. Za egzemplarz obowiązkowy są odpowiedzialni wydawcy, którzy przekazują od 4 do 5 bezpłatnych kopii wydawnictw. Dwie otrzymują biblioteki centralne, a pozostałe trafiają do bibliotek regionalnych[1]. Ustawą zostały również objęte czasopisma, mapy, atlasy, druki muzyczne, druki ulotne, płyty i inne[6].

W 2016 roku zbiory biblioteki we Florencji liczyły: 7 000 000 publikacji drukowanych, ponadto około 25 000 rękopisów, 3716 inkunabułów oraz 29 123 starodruki z XVI wieku[4].

Przypisy edytuj

  1. a b Kinga Adamiak, Biblioteki włoskie – między tradycją a nowoczesnością, „Biblioteka” (15), 2011, s. 250-252 [dostęp 2020-06-09].
  2. Archivi in Toscana: L'Archivio della Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze [online], www.archivitoscana.it [dostęp 2020-06-10].
  3. HISTORY, FOUNDATION AND FUNCTION [online] [dostęp 2020-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2007-02-11].
  4. a b La Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze [online], Firenze 1903, 2 lutego 2016 [dostęp 2020-06-10] (wł.).
  5. Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze - La Bellezza Salvata [online], mostre.sba.unifi.it [dostęp 2020-06-10].
  6. Direzione generale Biblioteche e diritto d'autore Deposito Legale [online], librari.beniculturali.it [dostęp 2020-06-09].