Centralne Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego

Centralne Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego – polska jednostka naukowo-badawcza w Łodzi powołana w 1948, zajmująca się dziedzinami związanymi z przemysłem włókienniczym działająca w ramach Instytutu Włókiennictwa. Od 1995 po przekształceniach jako „Instytut Technik i Technologii Dziewiarskich TRICOTEXTIL”[1].

Historia edytuj

Powstało w 1948 w Łodzi. Prowadzi badania naukowe i prace rozwojowo-wdrożeniowe w zakresie inżynierii materiałowej, polimerów, chemii włókienniczej, nano- i mikrotechnologii, ochrony środowiska, biotechnologii, technik i technologii włókienniczych.

W latach 60. zespół laboratorium: Przemysław Granat, Andrzej Nawrocki, Czesław Okrojek i Zdzisław Zbieranowski rozpoczęli prace nad zastosowaniem poliestrów w medycynie, przede wszystkim w chirurgii. Prowadzono badania nad zastosowaniem różnych materiałów włókiennicyzch w medycynie, np. nici chirurgicznych. Przy współpracy z Henrykiem Kusiem, Janem Nielubowiczem, Janem Mollem, Antonim Dziatkowiakiem, Adamem Grucą powstały z biomateriałów endoprotezy naczyniowe, endoprotezy odtwarzające powłoki brzuszne. Pojawiły się protezy ścięgien i więzadeł. Za te prace czterech pracowników laboratorium i Jan Nielubowicz otrzymali w 1964 zespołową Nagrodę Państwową II stopnia[2][3].

Od 1963 laboratorium uzyskało prawo przyznawania oznaczenia znakiem jakości wyrobów dziewiarskich i pończoszniczych[4].

W 2007 Instytut Inżynierii Materiałów Włókienniczych, Instytutu Technik i Technologii Dziewiarskich „TRICOTEXTIL” oraz Instytut Architektury Tekstyliów (wcześniej Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Bawełnianego) włączono do Instytutu Włókiennictwa. Po reorganizacji dzięki funduszom ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego utworzono nowe Laboratorium Badań Włókienniczych Wyrobów Medycznych[1].

Przypisy edytuj