Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych
Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych – szkolna jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych.
 Proporczyk Centrum | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1944 |
| Rozformowanie |
1947 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Stanisław Szostak |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
W grudniu 1944 gen. Anders powołał Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych. Personel administracyjny rekrutował się z Bazy 2 KP, a kadrę szkoleniową wyznaczyli dowódcy: 2 Brygady Pancernej, Pułku Ułanów Karpackich, Pułku 7 Pancernego i 7 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Centrum szkoliło w specjalizacjach: kierowca czołgu, kierowca samochodu pancernego, strzelec czołgowy i radiooperator. Po ukończeniu szkolenia żołnierzy kierowano do 7 ppanc na dalsze szkolenie.
W 1945 na stanie centrum znajdowało się ok. 2000 żołnierzy i instruktorów. Poszczególne pododdziały rozmieszczone były w różnych miastach Włoch. W Gallipoli znajdowała się: Komenda Centrum, dywizjon kawalerii pancernej, szkoła podchorążych kawalerii pancernej i szwadron łączności. W Galatone znajdował się: dywizjon broni pancernej, dywizjon artylerii przeciwpancernej, izba chorych. W Alezio stacjonował dywizjon zapasowy broni pancernej, a w Lecce stacjonowała czołówka naprawcza. Ukoronowaniem pracy CWWPanc było utworzenie 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Gen. Anders tajnym rozkazem 2 Korpusu nr 23 z 11.5.45 ustalił skład dywizji przez reorganizację i uzupełnienie 2 Brygady Pancernej. Dywizja zgrupowana na polach lotniska Loreto przedefilowała przed dowódcą frontu włoskiego marszałkiem Alexandrem, który powiedział: cyt. "gdybym miał wybrać któryś z oddziałów dowodzonych przeze mnie jako najlepszy, wybrałbym Was". W końcowej fazie CWWPanc liczyło ponad 2000 żołnierzy. W sierpniu 1946 żołnierze Centrum przewiezieni zostali do Wielkiej Brytanii i wcieleni do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Organizacja i obsada etatowa edytuj
- komendant
- ppłk Stanisław Szostak
- zastępca komendanta
- mjr C. Florkowski
- dywizjon broni pancernej – mjr W. Samira
- szwadron unitarny
- szwadron motorowy
- szwadron strzelców czołgowych
- szwadron kierowców czołgowych
- dywizjon kawalerii pancernej[2] – rtm. T. Cichocki
- szwadron unitarny
- szwadron motorowy
- szwadron strzelecki
- szwadron kierowców samochodów pancernych (Staghounds)
- dywizjon artylerii samobieżnej – kpt. J. Obierek
- bateria wyszk. kierowców ciągników do dział
- bateria wyszk. obsługi dział artylerii samobieżnej
- dywizjon zapasowy broni pancernej – kpt. M. Kosiewicz
- trzy szwadrony zapasowe
- Szkoła podchorążych rezerwy kawalerii pancernej – kpt. J. Orzeszko
- Sekcja Studiów broni pancernej
- Czołówka naprawcza typu "C"
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Marian Żebrowski – "Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947". Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej. Londyn 1971
- A. Suchcitz, M. Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego – zarys monograficzny. Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego. Tarnowskie Góry 2002
- Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939-1945. Warsaw: Pegaz-Bis : O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9.