Ceprostrada
Ceprostrada – nazwa żółtego szlaku z Morskiego Oka na Szpiglasową Przełęcz. Prowadził on niegdyś inną drogą, lecz w 1937 roku PZN stworzył nowy wariant szlaku w związku z budową kolei linowej na Kasprowy Wierch. Użyto wielkich głazów tworzących wygodny i szeroki chodnik, budowa spowodowała znaczne szkody przyrodnicze w otoczeniu szlaku. Nazwa ceprostrada pochodzi od słów ceper (turysta w Tatrach) i autostrada, jako że powszechnie się uważa że każdy turysta może go bez problemów przejść. Według pierwotnych założeń, ceprostrada miała prowadzić dalej, poprzez Szpiglasowy Wierch, Liptowskie Mury i Gładką Przełęcz, aż do Kasprowego Wierchu, jednak ze względu na protest władz czechosłowackich, ostatecznie powstał jedynie obecnie istniejący odcinek.
| ||
 Ceprostrada | ||
| Dane szlaku | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | małopolskie | |
| Początek | Morskie Oko | |
| Koniec | Szpiglasowa Przełęcz | |
| Kolor znakowania | żółty | |
| Typ | szlak górski | |
Przy Ceprostradzie, na wysokości ok. 1900 m n.p.m. stwierdzono występowanie paproci rozrzutka alpejska, gatunku bardzo rzadkiego, w Polsce występującego zaledwie na kilku stanowiskach w Sudetach i Tatrach[1].
Czas przejścia: od Schroniska PTTK przy Morskim Oku do Szpiglasowej Przełęczy 120 minut, z powrotem 90 minut. Po drugiej stronie przełęczy szlak żółty obniża się w Dolinę Pięciu Stawów Polskich pod nazwą Szpiglasowych Perci. Z samej przełęczy istnieje krótkie odbicie na Szpiglasowy Wierch, również znakowane na żółto.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
BibliografiaEdytuj
- Zofia i Witold H. Paryscy Wielka encyklopedia tatrzańska, Wydawnictwo Górskie, Poronin 2004.