Wikipedia

Chad Dawson

amerykański bokser

Chad Dawson (ur. 13 lipca 1982 w Hartsville) – amerykański bokser, dwukrotny mistrz świata federacji WBC, mistrz świata federacji IBF, IBO oraz posiadacz tytułu The Ring. Wszystkie tytuły zdobywał w kategorii półciężkiej.

Chad Dawson
Ilustracja
Chad „Bad” Dawson vs. Eric Harding
Pseudonim

Bad

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1982
Hartsville, Karolina Południowa

Obywatelstwo

USA

Wzrost

185 cm

Styl walki

leworęczny

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

43

Zwycięstwa

36 (KO 19)

Porażki

5

Nieodbyte

2

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Mistrzostwa świata juniorów
brąz Budapeszt 2000 (waga średnia)
Strona internetowa

Wczesne lata edytuj

Dawson urodził się 13 lipca 1982 r. w amerykańskim mieście Hartsville w stanie Karolina Południowa. W 1988 r. jego ojciec przeprowadził się wraz z całą rodziną do New Heaven[1]. Dawson boksem zainteresował się w wieku dziesięciu lat, trenując w lokalnej sali bokserskiej Ring One[2]. Dorastał w biednej, wielodzietnej rodzinie (posiada sześcioro rodzeństwa – czterech braci i dwie siostry)[3][4]. W latach 1996–2000 był uczniem liceum im. Jamesa Hillhouse’a w New Heaven[5]. Rodzice Dawsona to były bokser kategorii lekkiej Rick Dawson[6] oraz Wanda Dawson. Jeden z jego braci – Ricky Dawson był zawodowym bokserem walczącym w latach 2010–2011[7].

Kariera amatorska edytuj

W sierpniu 1999 r. był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych do lat 19. Rywalem Dawsona o półfinał w kategorii lekkośredniej był Jesse Orta. Dawson zwyciężył na punkty (8:3), awansując do półfinału. W półfinale przegrał przez dyskwalifikację w czwartej rundzie z Rudym Cisnerosem. Dawson, wraz z innym półfinałowym przegranym Noe Martinezem, został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium[8].

W sierpniu 2000 r. został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej do lat 19, pokonując w finale Jareda Hidalgo[9]. W listopadzie tego samego roku reprezentował USA na juniorskich mistrzostwach świata w Budapeszcie. W 1/8 finału pokonał reprezentanta Kazachstanu Bejbuta Szumenowa. Walka została przerwana z powodu zbyt dużej przewagi Amerykanina. W ćwierćfinale rywalem Dawsona był Algierczyk Mohamed Amari. Amerykanin zwyciężył walkowerem, bez walki awansując do półfinału. Dawson przegrał na punkty półfinałowy pojedynek z Sullivanem Barrerą, zdobywcą złotego medalu na tych mistrzostwach. Wraz z innym półfinalistą został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium[10]. Końcowy bilans walk Dawsona na amatorskim ringu to 67 zwycięstw oraz 13 porażek[11].

Kariera zawodowa edytuj

Początki kariery zawodowej edytuj

Dawson zadebiutował na zawodowym ringu 18 sierpnia 2001 r., pokonując przez techniczny nokaut w 2. rundzie Steve’a Garetta[12]. W 2001 r. stoczył jeszcze dwa pojedynki. 21 września wygrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Antonio Bakerem[13], a 23 grudnia znokautował również w pierwszej rundzie Jamesa Orso[14]. 16 lutego 2002 r., w swoim pierwszym pojedynku w 2002, pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Jeralda Lowe’a. Walka została przerwana na cztery sekundy przed gongiem kończącym rundę[15]. Dwie kolejne walki Dawson wygrał jednogłośnie na punkty, pokonując Martina Desjardinsa[16] oraz Chada Sawyera[17]. Wygrał również trzy kolejne pojedynki w 2002. 18 maja pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Gary’ego Granta[18], 3 sierpnia jednogłośnie na punkty Faustino Gonzáleza[19], a ostatnie zwycięstwo w 2002 odniósł nad Johnem Williamsem, którego pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[20].

Rok 2003 Dawson rozpoczął od zwycięstwa nad Shannonem Millerem, pokonując go jednogłośnie na punkty[21]. Następnym rywalem Dawsona w 2003 roku był Amerykanin Willie Lee. Do pojedynku doszło 21 marca a Dawson zwyciężył przez nokaut w trzeciej rundzie[22]. Dwa kolejne pojedynki Dawson zwyciężył przez techniczny nokaut. 2 maja 2003 r. pokonał Earla Allena[23] a 1 sierpnia 2003 r. zmierzył się z byłym pretendentem do mistrzostwa świata Brettem Lallym, zwyciężając przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[24]. 31 października 2003 r. pokonał przez poddanie w ósmej rundzie Dumonta Wellivera, zostając młodzieżowym mistrzem świata WBC w kategorii średniej[25].

27 marca 2004 r. rywalem Dawsona był Amerykanin Aundalen Sloan. Początkowo Dawson zwyciężył jednogłośnie na punkty, wygrywając wszystkie rundy, ale testy antydopingowe wykazały w organizmie Dawsona marihuanę przez co walka została uznana za nieodbytą[26]. Kolejny pojedynek Dawson stoczył 29 lipca 2004 r., pokonując jednogłośnie na punkty niepokonanego Darnella Wilsona. Była to pierwsza obrona młodzieżowego mistrzostwa świata WBC przez Dawsona[27]. 10 grudnia 2004 r. rywalem Dawsona był dawny mistrz świata WBA w kategorii lekkośredniej Carl Daniels[28]. Dawson łatwo sobie poradził z byłym czempionem, trzymając go na dystans ciosami prostymi. Daniels został poddany przez narożnik po siódmej rundzie[29].

1 kwietnia 2005 r. w obronie młodzieżowego mistrzostwa świata rywalem Dawsona był Efrain Garcia. Amerykanin obronił tytuł po raz trzeci, pokonując Garcię przez poddanie w czwartej rundzie[30]. 6 sierpnia 2005 r. wygrał swój kolejny pojedynek, pokonując przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie Ronalda Boddiego[31]. Ostatnią walkę w 2005 r. stoczył 18 listopada, walcząc z Ianem Gardnerem. Dawson kontrolował pojedynek od początkowego gongu, wygrywając prawie wszystkie rundy. Amerykanin zwyciężył przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, zdobywając pas WBO w kategorii superśredniej. Gardner był w tym pojedynku czterokrotnie liczony[32].

4 lutego 2006 r. Dawson pokonał jednogłośnie na punkty Jasona Nuglera, zwyciężając na kartach punktowych sędziów wszystkie rundy[33]. Dokładnie miesiąc później rywalem Amerykanina był Jamie Hearn, którego Dawson pokonał podczas gali w Manchesterze przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[34]. Była to pierwsza walka Dawsona poza Stanami Zjednoczonymi. 2 czerwca 2006 r. zmierzył się z notowanym na dziesiątym miejscu na świecie według The Ring, Erikiem Hardingiem. Harding błyskawicznie na początku pierwszej rundy posłał Dawsona na deski, zaskakując niepokonanego rywala. Dawson wstał i kontynuował walkę, którą wygrał bardzo wyraźnie na punkty. W jednej z rund nad prawym okiem Dawsona pojawiło się rozcięcie po przypadkowym zderzeniu głowami. Sędzia jednak uznał, że rozcięcie powstało od zadanego ciosu. W dziewiątej rundzie walka została zastopowana by zatamować krwawienie z nosa Hardinga. Stawką walki było mistrzostwo Ameryki Północnej (NABF) w kategorii półciężkiej[35]. Jeden z najbardziej prestiżowych magazynów bokserskich – The Ring umieścił Dawsona na dziesiątej pozycji w rankingu najlepszych zawodników wagi półciężkiej w roku 2006[36]. Również popularny serwis internetowy BoxRec, który prowadzi rankingi umieścił Dawsona w notowaniu, dając mu jedenastą pozycję[37].

Pojedynek z Tomaszem Adamkiem edytuj

Pod koniec roku 2006 został zatwierdzony jako rywal dla mistrza świata WBC kategorii półciężkiej Tomasza Adamka, zajmując drugą pozycję w rankingu federacji[38]. Do pojedynku Amerykanin przystępował jako zawodnik niepokonany, mając bilans 22 zwycięstw, w tym 15 przez nokaut. Polak do trzeciej obrony tytułu WBC również przystępował jako zawodnik niepokonany, wygrywając 31 walk, w tym 20 przez nokaut. Do pojedynku doszło 3 lutego 2007 r. w Silver Spurs Arena w Kissimmee na Florydzie. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę dokładnie limit kategorii półciężkiej 174 ft. (78,9 kg) a Adamek 173 ft. (78,4 kg)[39]. Amerykanin pokonał Polaka jednogłośnie na punkty (116-110, 117-109, 118-108)[40]. Dawson kontrolował pojedynek od pierwszego gongu, zadając więcej celnych ciosów oraz wyprzedzając ciosy Polaka. W siódmej rundzie Adamek był liczony po ciosie na korpus, jednak powtórka z nagrania stacji Showtime pokazała, że Adamek potknął się o prawą nogę Amerykanina przez co stracił równowagę. W dziesiątej rundzie Dawson był liczony po prawym prostym Polaka[41].

Obrony tytułu WBC edytuj

Do pierwszej obrony zdobytego w lutym tytułu, Dawson przystąpił 9 czerwca 2007 r., mając za rywala Meksykanina Jesúsa Ramíreza. Amerykanin obronił tytuł, pokonując rywala przez techniczny nokaut w szóstej rundzie. Walka została przerwana przez sędziego[42]. Do momentu przerwania pojedynku Dawson wygrał wszystkie rundy na kartach sędziów (50-45, 50-44, 50-44)[43]. W trzeciej obronie tytułu zmierzył się z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą[44]. Mendoza przyjął pojedynek z zaledwie dwunastodniowym wyprzedzeniem[45]. Początkowo bowiem rywalem Dawsona miał być oficjalny pretendent WBC, Adrian Diaconu, lecz doznał on kontuzji ręki podczas sparingu[46]. Dawson pokonał rywala przez techniczny nokaut w czwartej rundzie. Pod koniec 2007 r. został sklasyfikowany na piątym miejscu według magazynu The Ring[47] oraz na szóstym według BoxRec w kategorii półciężkiej[37].

Dawson vs. Johnson I edytuj

Następnym rywalem Dawsona w obronie mistrzostwa świata WBC był Jamajczyk Glen Johnson, były mistrz świata IBF w kategorii półciężkiej[48]. Do pojedynku doszło 12 kwietnia 2008 r. w St. Pete Times Forum w Tampie[49]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Dawson wniósł na wagę 173,5 ft. (78,7 kg) a pretendent 172,5 ft. (78,2 kg)[50]. Amerykanin obronił tytuł, zwyciężając jednogłośnie na punkty (116-112, 116-112, 116-112). Dawson był lepszy w początkowych rundach walki, wykorzystując przewagę szybkości oraz warunków fizycznych. Były mistrz świata przejął inicjatywę w końcowych rundach, ale nie zdołał odrobić strat. Statystyki ciosów również wskazywały na lepszy pojedynek ze strony Amerykanina, który doprowadził do celu 319 z 802 zadanych uderzeń przy 243 celnych Johnsona[51]. W lipcu 2008 r. Dawson zwakował tytuł WBC, mając w planach walkę z posiadaczem pasa IBF oraz IBO Antonio Tarverem[52].

Pojedynki z Antonio Tarverem edytuj

Po zwakowaniu tytułu WBC, Dawson zmierzył się z Antonio Tarverem o mistrzowskie pasy IBF oraz IBO w kategorii półciężkiej. Pojedynek odbył się 11 października 2008 r. w Palms Casino Resort (Las Vegas)[53]. Dawson pokonał 39-letniego rywala jednogłośnie na punkty (118-109, 117-110, 117-110). Pomimo wysokiej wygranej punktowej, walka była wyrównana, a o zapisaniu ją na konto jednego z zawodników decydowała mała przewaga w uderzeniach. W dwunastej rundzie, po uderzeniu z prawej ręki Dawsona, Tarver dotknął rękawicą maty ringu, będąc liczonym przez sędziego[54].

Do rewanżu doszło 9 maja 2009 r. w Hard Rock Hotel & Casino (Las Vegas)[55]. Pojedynek początkowo miał się odbyć 14 marca 2009 r. jednak w trakcie przygotowań do pojedynku doznał kontuzji dłoni[56]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia w Las Vegas, Dawson oraz Tarver zanotowali dokładnie górny limit kategorii półciężkiej (78,9 kg)[57]. Transmitowany przez stację HBO pojedynek zakończył się ponownie jednogłośnym zwycięstwem Dawsona (117-111, 117-111, 116-112), który obronił pasy IBF i IBO w kategorii półciężkiej[58]. Tarver walczył lepiej niż w pierwszym pojedynku, ale nie zdołał nawiązać równej walki z młodszym i szybszym rodakiem[59]. Przed walką wyraźnym faworytem bukmacherów był Dawson[60]. Jeszcze tego w maju 2009 r. Dawson zwakował pas IBF, przygotowując się pod rewanżowy pojedynek z Glenem Johnsonem[61].

Dawson vs. Johnson II edytuj

7 listopada 2009 r. doszło do rewanżu z Glenem Johnsonem[62], którego Dawson pokonał w kwietniu 2008 r., zwyciężając jednogłośnie na punkty. Pojedynek odbył się w XL Center, w amerykańskim mieście Hartford[63]. Federacja WBC, której Dawson był mistrzem w latach 2007–2008 usankcjonowała ten pojedynek jako walkę o tymczasowe mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[64]. Dawson bronił również w tym pojedynku zdobytego w 2008 r. tytułu IBO[65]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę 175 ft. (79,4 kg), mieszcząc się w limicie kategorii półciężkiej. Johnson zanotował 173, 5 ft. (78,7 kg)[66]. Rewanżowy pojedynek jednogłośnie na punkty zwyciężył Dawson (115-113, 115-113, 117-111), dominując od pierwszej rundy[67]. Również statystyki ciosów z tej walki były korzystne dla Dawsona, który doprowadził do celu 79 uderzeń więcej niż rywal[68].

Pojedynek z Jeanem Pascalem edytuj

14 sierpnia 2010 r. zmierzył się z Jeanem Pascalem w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[69]. Pojedynek odbył się na terenie obrońcy tytułu w kanadyjskim Bell Centre[70]. Jean Pascal pokonał niezwyciężonego wcześniej Amerykanina techniczną decyzją w jedenastej rundzie. Kanadyjczyk w początkowych odsłonach zaskakiwał Dawsona, atakując seriami ciosów. W drugiej połowie walki Dawson zaczął odrabiać straty na kartach punktowych, przejmując kontrolę nad pojedynkiem. W jedenastej rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami nad lewym okiem Dawsona powstało głębokie rozcięcie, które uniemożliwiło mu dalsze kontynuowanie pojedynku. Po podliczeniu kart punktowych sędziów Pascal zwyciężył techniczną decyzją, broniąc tytuł[71]. Do momentu przerwania pojedynku Pascal doprowadził do 114 celnych uderzeń a Dawson 134[72].

Pojedynki z Bernardem Hopkinsem edytuj

15 października 2011 r.[73] rywalem Dawsona był najstarszy mistrz świata w historii boksu Bernard Hopkins, posiadacz pasa WBC oraz The Ring w kategorii półciężkiej[74]. Pojedynek odbył się w Staples Center w Los Angeles[73]. Walka zakończyła się w drugiej rundzie, kiedy Dawson chwycił rywala w klinczu, a następnie rzucił go na matę ringu. Hopkins doznał kontuzji prawego ramienia i nie zdołał powstać. Sędzia ogłosił kontrowersyjne zwycięstwo Dawsona przez techniczny nokaut w drugiej rundzie[75]. W grudniu 2011 r. po protestach Hopkinsa wynik walki został zmieniony na nieodbytą, a tytuł został zwrócony Hopkinsowi[76].

28 kwietnia 2012 r. doszło do pojedynku rewanżowego pomiędzy Dawsonem a Hopkinsem[77]. Pojedynek odbył się w Boardwalk Hall w Atlantic City[78]. Decyzją większości (117-111, 114-114, 117-111) na punkty zwyciężył Dawson, zostając najlepszym bokserem w kategorii półciężkiej[79]. Według komentatorów i ekspertów, Dawson pewnie wygrał w tym pojedynku, zasłużenie pokonując Hopkinsa[80]. Dawson kończył pojedynek z wieloma rozcięciami na twarzy. W wywiadzie udzielonym po walce dla stacji HBO stwierdził, że Hopkins walczył nieczysto w tym pojedynku, kilka razy atakując głową[81].

Pojedynek z Andre Wardem edytuj

8 września 2012 r. zmierzył się z Andre Wardem[82]. Pojedynek odbył się w Oracle Arena w Oakland[83]. Dawson na potrzeby pojedynku zmienił kategorię z półciężkiej na superśrednią, w której Andre Ward posiadał pasy WBA Super i WBC. Dawson przegrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[84]. Ward zdominował Dawsona w tym pojedynku, wygrywając prawie każdą odsłonę. Dawson był liczony przez sędziego w rundzie trzeciej, czwartej oraz dziesiątej. W wywiadzie po walce Dawson stwierdził, że był osłabiony zbijaniem wagi oraz dodał, że wraca do kategorii półciężkiej, w której posiada pas WBC[85].

Pojedynek z Adonisem Stevensonem edytuj

8 czerwca 2013 r. w obronie tytułu WBC rywalem Amerykanina był reprezentant Kanady Adonis Stevenson[86]. Walka odbyła się na terenie rywala, w kanadyjskim Bell Centre[87]. Dawson niespodziewanie przegrał przez nokaut już w pierwszej rundzie, tracąc pasy WBC i The Ring w kategorii półciężkiej. Stevenson posłał rywala na deski lewym prostym. Dawson wstał, jednak sędzia przerwał pojedynek w obawie o ciężki nokaut[88]. Prestiżowy magazyn bokserski The Ring wyróżnił pojedynek Dawson vs. Stevenson w kategorii nokaut roku 2013[89].

Walka z Andrzejem Fonfarą edytuj

4 marca 2017 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku przegrał przez TKO w 10 rundzie z Andrzejem Fonfarą (28-4, 17 KO). Do momentu przerwania walki prowadził na kartach punktowych wszystkich sędziów.

Życie prywatne edytuj

Żoną Chada Dawsona jest Crystal Dawson. Poznali się w listopadzie 2001 r. podczas przyjęcia z okazji Dnia Dziękczynienia[90]. Para pobrała się w sierpniu 2007 r[91]. Mają trzech synów: Sir-Chancellora, Royal-Championa oraz Prince-Chadwicka[91].

Lista walk na zawodowym ringu edytuj

Legenda
UD – decyzja jednogłośna | SD – decyzja niejednogłośna | D – remis | TKO – techniczny nokaut | MD – decyzja większości sędziów | DQ – dyskwalifikacja |
NC – walka nieodbyta | RTD – poddanie przez narożnik | KO – nokaut
Wynik Rekord Przeciwnik Werdykt Runda Data Miejsce Tytuł
Wygrana 36 – 5
(2 NC) 		  Denis Grachev UD 8/8 2019-10-11 Connecticut Convention Center, Hartford, Connecticut, USA
Wygrana 35-5
(2 NC) 		  Quinton Rankin UD 8/8 2019-06-29 Fooxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Przegrana 34-5
(2 NC) 		  Andrzej Fonfara TKO 10/10

0:38

2017-03-04 Barclays Centre, Brooklyn, Nowy Jork
Wygrana 34-4
(2 NC) 		  Cornelius White TKO 4/10

2:26

2016-04-16 Fooxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 33-4
(2 NC) 		  Dion Savage UD 10/10 2015-12-08 Sun National Bank Center, New Jersey, USA
Przegrana 32 – 4
(2 NC) 		  Tommy Karpency SD 10/10 2014-10-04 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 32 – 3
(2 NC) 		  George Blades KO 1/10

2:35

2014-06-21 StubHub Center, Carson, Kalifornia, USA
Przegrana 31 – 3
(2 NC) 		  Adonis Stevenson KO 1/12

1:16

2013-06-08 Bell Centre, Montreal, Quebec, Kanada WBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
Przegrana 31 – 2
(2 NC) 		  Andre Ward TKO 10/12

2:45

2012-09-08 Oracle Arena, Oakland, Kalifornia, USA WBA Super World & WBC World
(kategoria superśrednia)
Wygrana 31 – 1
(2 NC) 		  Bernard Hopkins MD 12/12 2012-04-28 Boardwalk Hall, Atlantic City, New Jersey, USA WBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
NC
 30 – 1
(2 NC) 		  Bernard Hopkins NC 2/12

2:48

2011-10-15 Staples Center, Los Angeles, Kalifornia, USA WBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
Wygrana 30 – 1
(1 NC) 		  Adrian Diaconu UD 12/12 2011-05-21 Bell Centre, Montreal, Quebec, Kanada
Przegrana 29 – 1
(1 NC) 		  Jean Pascal UD 12/12 2010-08-14 Bell Centre, Montreal, Quebec, Kanada WBC & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana 29 – 0
(1 NC) 		  Glen Johnson UD 12/12 2009-11-07 XL Center, Hartford, Connecticut, USA WBC Interim & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana 28 – 0
(1 NC) 		  Antonio Tarver UD 12/12 2009-05-09 Hard Rock Hotel and Casino, Las Vegas, Nevada, USA IBF & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana 27 – 0
(1 NC) 		  Antonio Tarver UD 12/12 2008-10-11 Palms Casino Resort, Las Vegas, Nevada, USA IBF & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana 26 – 0
(1 NC) 		  Glen Johnson UD 12/12 2008-04-12 St. Pete Times Forum, Tampa, Floryda, USA WBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana 25 – 0
(1 NC) 		  Epifanio Mendoza TKO 4/12

2:30

2007-09-29 Arco Arena, Sacramento, Kalifornia, USA WBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana 24 – 0
(1 NC) 		  Jesús Ramírez TKO 6/12

2:00

2007-06-09 Connecticut Convention Center, Hartford, Connecticut, USA WBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana 23 – 0
(1 NC) 		  Tomasz Adamek UD 12/12 2007-02-03 Silver Spurs Arena, Kissimmee, Floryda, USA WBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana 22 – 0
(1 NC) 		  Eric Harding UD 12/12 2006-06-02 Chumash Casino, Santa Ynez, Kalifornia, USA NABF
(kategoria półciężka)
Wygrana 21 – 0
(1 NC) 		  Jamie Hearn TKO 3/8

2:07

2006-03-04 M.E.N. Arena, Manchester, Lancashire, Anglia
Wygrana 20 – 0
(1 NC) 		  Jason Naugler UD 8/8 2006-02-04 Don Haskins Convention Center, El Paso, Teksas, USA
Wygrana 19 – 0
(1 NC) 		  Ian Gardner TKO 11/12

1:12

2005-11-18 Athletic Center, New Haven, Connecticut, USA WBO NABO
(kategoria superśrednia)
Wygrana 18 – 0
(1 NC) 		  Ronald Boddie TKO 3/8 2005-08-06 St. Pete Times Forum, Tampa, Floryda, USA
Wygrana 17 – 0
(1 NC) 		  Efrain Garcia RTD 4/10

3:00

2005-04-01 City Wide Fieldhouse, New Haven, Connecticut, USA WBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana 16 – 0
(1 NC) 		  Carl Daniels TKO 7/10

3:00

2004-12-10 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA WBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana 15 – 0
(1 NC) 		  Darnell Wilson UD 10/10 2004-10-29 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA WBC Youth
(kategoria średnia)
NC
 14 – 0
(1 NC) 		  Aundalen Sloan NC 6/6 2004-03-27 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 14 – 0   Dumont Welliver RTD 8/10

3::

2003-10-31 Convention Center, Providence, Rhode Island, USA WBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana 13 – 0   Brett Lally TKO 4/8 2003-08-01 Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA
Wygrana 12 – 0   Eart Allen TKO 3/6

2:59

2003-05-02 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 11 – 0   Willie Lee KO 3/6

2:38

2003-03-21 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 10 – 0   Shannon Miller UD 6/6 2003-02-01 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana 9 – 0   John William TKO 4/6 2002-10-25 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 8 – 0   Faustino González UD 6/6 2002-08-03 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 7 – 0   Gary Grant TKO 1/4

1:36

2002-05-18 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana 6 – 0   Chad Sawyer UD 4/4 2002-04-27 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana 5 – 0   Martin Desjardins UD 4/4 2002-03-01 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana 4 – 0   Jerald Lowe TKO 1/4

2:56

2002-02-16 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana 3 – 0   James Orso KO 1/4

1:58

2001-12-13 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana 2 – 0   Antonio Baker KO 1/4

0:43

2001-09-21 Rhodes-on-the-Pawtuxet, Cranston, Rhode Island, USA
Wygrana 1 – 0   Steve Garrett TKO 2/4

1:46

2001-08-18 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA Debiut

Przypisy edytuj

  1. ↑ Give Him Your Best. articles.courant.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-13)]. (ang.).
  2. ↑ Dawson determined to improve on dad’s footsteps. sports.espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  3. ↑ Azad Championship Report – Chad Dawson: The Champion. maxboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  4. ↑ Chad Dawson Bio. hbo.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  5. ↑ Boxing’s Coming Back After 20 Years. nbcconnecticut.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  6. ↑ Rick Dawson – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  7. ↑ Ricky Dawson – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  8. ↑ United States Junior U-19 National Championships. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  9. ↑ United States Junior U-19 National Championships. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  10. ↑ 11.World Junior Championships – Budapest, Hungary. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  11. ↑ Is It Bad Chad’s Time or Business As Usual For S.O.G.?. theboxingvoice.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  12. ↑ Saturday 18 August 2001 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  13. ↑ Friday 21 September 2001 Rhodes-on-the-Pawtuxet, Cranston, Rhode Island, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  14. ↑ Thursday 13 December 2001 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  15. ↑ Saturday 16 February 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  16. ↑ Friday 1 March 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  17. ↑ Saturday 27 April 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  18. ↑ Saturday 18 May 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  19. ↑ Saturday 3 August 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2015)]. (ang.).
  20. ↑ Friday 25 October 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  21. ↑ Chad Dawson vs. Shannon Miller. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  22. ↑ Friday 21 March 2003 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  23. ↑ Friday 2 May 2003 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  24. ↑ Friday 1 August 2003 Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  25. ↑ Friday 31 October 2003 Convention Center, Providence, Rhode Island, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  26. ↑ Chad Dawson vs. Aundalen Sloan. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  27. ↑ Friday 29 October 2004 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  28. ↑ WBA World light middleweight title fights. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  29. ↑ Chad Dawson vs. Carl Daniels. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  30. ↑ Friday 1 April 2005 City Wide Fieldhouse, New Haven, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  31. ↑ Chad Dawson vs. Ronald Boddie. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  32. ↑ Chad Dawson vs. Ian Gardner. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  33. ↑ Saturday 4 February 2006 Don Haskins Convention Center, El Paso, Texas, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 listopada 2014)]. (ang.).
  34. ↑ Saturday 4 March 2006 M.E.N. Arena, Manchester, Lancashire, United Kingdom. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 marca 2015)]. (ang.).
  35. ↑ Chad Dawson vs. Eric Harding. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  36. ↑ The Ring Magazine’s Annual Ratings: 2006. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  37. ↑ a b BoxRec’s Annual Ratings: Light Heavyweight--2000s. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  38. ↑ Adamek – Dawson / Chavez – Julio Diaz. marcobarrera.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  39. ↑ Adamek – Dawson / Chavez – Julio Diaz. thesweetscience.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  40. ↑ Dawson dethrones Adamek!. boxnews.com.ua. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  41. ↑ Tomasz Adamek vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  42. ↑ Cotto stops Judah in 11th round, retains WBA belt. usatoday30.usatoday.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  43. ↑ Chad Dawson vs. Jesus Ruiz. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  44. ↑ Chad Dawson vs. Epifanio Mendoza. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  45. ↑ „Bad” Chad Dawson Dominates Epifanio Mendoza To Retain WBC Title!. saddoboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  46. ↑ Adrian Diaconu injured, Pulls Out Of Dawson Fight. saddoboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  47. ↑ The Ring Magazine’s Annual Ratings: 2007. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  48. ↑ IBF World light heavyweight title fights. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  49. ↑ Saturday 12 April 2008 St. Pete Times Forum, Tampa, Florida, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  50. ↑ Tarver-Woods, Dawson-Johnson: Weigh-In. secondsout.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  51. ↑ Chad Dawson vs. Glen Johnson (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  52. ↑ Dawson Vacates WBC Title, Heads To Antonio Tarver. boxingscene.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  53. ↑ ANTONIO TARVER vs CHAD DAWSON. fightwriter.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  54. ↑ Antonio Tarver vs. Chad Dawson (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  55. ↑ Saturday 9 May 2009 Hard Rock Hotel and Casino, Las Vegas, Nevada, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  56. ↑ Dawson Injured, Pulls Out of Tarver Fight. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  57. ↑ Dawson, Tarver weigh-in. lasvegassun.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  58. ↑ Chad Dawson vs. Antonio Tarver (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  59. ↑ Dawson outpoints Tarver in rematch to remain undefeated. usatoday30.usatoday.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  60. ↑ Second time is Tarver’s charm. lasvegassun.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  61. ↑ Chad Dawson vacates IBF Title. boxinginsider.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  62. ↑ Dawson vs. Johnson for WBC light Heavyweight title on Nov 7th. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  63. ↑ Saturday 7 November 2009 XL Center, Hartford, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  64. ↑ WBC Sanctions Dawson – Johnson II for Interim Title. boxinginsider.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  65. ↑ IBO World Light heavyweight Title. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  66. ↑ Dawson vs. Johnson: Weigh-In. secondsout.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  67. ↑ Chad Dawson vs. Glen Johnson (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  68. ↑ CompuBox Stats:Chad Dawson Beats Glen Johnson. boxingscene.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  69. ↑ Dawson vs. Pascal on August 14th. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  70. ↑ Saturday 14 August 2010 Bell Centre, Montreal, Quebec, Canada. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  71. ↑ Chad “Not So Bad” Dawson Defeated By Jean Pascal After 11 Rounds. bleacherreport.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  72. ↑ Jean Pascal vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  73. ↑ a b Saturday 15 October 2011 Staples Center, Los Angeles, California, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2015)]. (ang.).
  74. ↑ Bernard Hopkins – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  75. ↑ Chad Dawson stops Bernard Hopkins. espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  76. ↑ Hopkins vs. Dawson changed to No Contest. fighthype.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  77. ↑ Bernard Hopkins, Chad Dawson agree rematch. espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  78. ↑ Saturday 28 April 2012 Boardwalk Hall, Atlantic City, New Jersey, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  79. ↑ Chad Dawson beats Bernard Hopkins – as it happened. theguardian.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  80. ↑ Harold Lederman on Hopkins-Dawson II. boxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  81. ↑ Bernard Hopkins vs. Chad Dawson (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  82. ↑ Andre Ward vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  83. ↑ Saturday 8 September 2012 Oracle Arena, Oakland, California, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 grudnia 2014)]. (ang.).
  84. ↑ The best in the world? Ward gives Dawson torrid time to retain titles. dailymail.co.uk. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  85. ↑ Chad Dawson calls loss to Andre Ward an “HBO set-up,” but Dawson sought the fight. sports.yahoo.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  86. ↑ Dawson-Stevenson on June 8th: Is Adonis for real?. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  87. ↑ Saturday 8 June 2013 Bell Centre, Montreal, Quebec, Canada. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  88. ↑ Chad Dawson vs. Adonis Stevenson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  89. ↑ Ring Magazine Knockout of the Year. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  90. ↑ Father Helped Put Fight In Dawson. articles.courant.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-13)]. (ang.).
  91. ↑ a b Chad Dawson’s Wife Crystal Dawson. ballerwives.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chad_Dawson&oldid=68681497”