Chinese Super League
Chinese Football Association Super League (chiń. upr. 中国足球协会超级联赛; chiń. trad. 國足球協會超級聯賽; pinyin Zhōngguó Zúqiú Xiéhuì Chāojí Liánsài), bardziej znana jako Chinese Super League (中超联赛) lub CSL – najwyższa liga piłkarska w Chinach zarządzana przez Chiński Związek Piłki Nożnej.
| Państwo | |
|---|---|
| Dyscyplina | |
| Data założenia |
2004 |
| Poprzednia nazwa | |
| Rozgrywki | |
| Liczba drużyn |
16 |
| Niższy poziom ligowy | |
| Zwycięzcy | |
| Pierwszy zwycięzca | |
| Obecny zwycięzca | |
| Najwięcej zwycięstw | |
| Strona internetowa | |
Chinese Super League powstała w roku 2004 jako następca poprzedniej najwyższej klasy rozgrywkowej w Chinach, Chinese Football Association Jia A League (nie mylić z Chinese Football Association Jia League, która jest drugą zaraz po CSL ligą piłkarską w Chinach).
W inauguracyjnym sezonie liga ta liczyła 12 zespołów, zaś obecnie jest ich 16. Tytuł mistrza zdobyło dotychczas sześć klubów: Shenzhen Jianlibao, Dalian Shide, Shandong Luneng, Changchun Yatai, Beijing Guo’an i Guangzhou Evergrande. Obecnym mistrzem Super League jest Shandong Taishan.
Przez pierwsze dwa sezony nie było degradacji do niższej ligi w celu powiększenia ligi. Pierwszym spadkowiczem z CSL był Chongqing Lifan, który w sezonie 2006 zajął ostatnie miejsce w tabeli.
Przegląd edytuj
Format rozgrywek edytuj
Inaczej niż w wielu europejskich ligach CSL zaczyna się w lutym lub w marcu, a kończy się w listopadzie lub grudniu. W każdym sezonie każdy klub gra z każdym klubem dwukrotnie, u siebie i na wyjeździe. W 2004 r. w lidze było 12 zespołów, więc każdy z nich rozegrał 22 mecze z wszystkich 132 spotkań w sezonie. Rok później CSL liczyło 14 klubów, więc każdy z nich rozegrał 26 spotkań z wszystkich 182. W roku 2006 było 15 drużyn w lidze. Każda drużyna rozegrała 28 spotkań w sezonie z wszystkich 210.
Od 2009 r. na koniec każdego sezonu dwa zespoły, które zajęły ostatnie miejsca w tabeli degradowane są do China League One i na ich miejsce awansują dwa najlepsze zespoły z pierwszej ligi.
3 najlepsze zespoły Super League, jak również zdobywca Pucharu Chin kwalifikują się do Azjatyckiej Ligi Mistrzów. Jeśli zdobywca Pucharu Chin zajmie w lidze 3. lub wyższe miejsce to również klub z 4. miejsca w ligowej tabeli kwalifikuje się do Ligi Mistrzów.
Sponsoring edytuj
Pierwszym sponsorem Super League była firma Siemens. Po pierwszym kontrowersyjnym sezonie Siemens przestał sponsorować ligę. Początek sezonu 2005 był opóźniony o miesiąc z powodu szukania nowego sponsora, który jednak nie został znaleziony. Liga wówczas nazywała się po prostu Chinese Football Association Super League.
- Sezon 2004: Siemens (Siemens Mobile Chinese Super League)
- Sezon 2005: brak sponsora (Chinese Football Association Super League)
- Sezon 2006: iPhox (iPhox Chinese Super League)
- Sezony 2007-2008: Kingway (Kingway Beer Chinese Super League)
- Sezony 2009-2010: Pirelli (Pirelli Chinese Super League)
- Sezony 2011-2013: Wanda Group (Wanda Plaza Chinese Super League)
- Sezony 2014-2018: Ping An (China Ping’an Chinese Super League)
Zawodnicy zagraniczni edytuj
Zawodowi piłkarze w Chinach otrzymują stosunkowo wysokie wynagrodzenia w porównaniu do innych chińskich lig sportowych i lig piłkarskich w innych krajach. W rezultacie wielu piłkarzy z różnych zakątków świata decyduje się na grę w Chinach skuszeni wysokimi zarobkami. Liga ma restrykcyjne zasady, które ograniczają liczbę zagranicznych graczy. Przepisy te zmieniały się w przeciągu lat, a najważniejsze zasady można zobaczyć w tabeli poniżej:
| Sezon | W kadrze | Na boisku | Uwagi |
|---|---|---|---|
| 1994–2000 | 3 | 3 | |
| 2001–2003 | 4 | 3 | Od 2001 roku, zagraniczni bramkarze nie są dopuszczani do rozgrywek. |
| 2004–2006 | 3 | 2 | |
| 2007–2008 | 4 | 3 | |
| 2009–2016 | 4+1 | 3+1 | „+1" oznacza, że klub mógł posiadać dodatkowego obcokrajowca, jednak musiał on pochodzić z innego kraju strefy AFC. |
| 2017 | 4+1 | 3 | Wprowadzono zapis pozwalający na wpisanie do protokołu meczowego zaledwie 3 obcokrajowców[1]. |
| 2018– | 4 | 3 | Utrzymano zapis pozwalająco na wpisanie do protokołu meczowego zaledwie 3 obcokrajowców, przy czym na boisku nie może być więcej obcokrajowców niż chińskich zawodników do lat 23.[2] |
Status piłkarzy z Makau, Hongkongu i Tajwanu edytuj
Przepisy odnośnie do piłkarzy z tych trzech krajów ciągle ulegają zmianom. Od 2009 roku piłkarze z Tajwanu byli traktowani jako piłkarze krajowi, a od 2010 roku przepis ten rozszerzono na zawodników z Makau i Hongkongu. Sytuacja zmieniła się od sezonu 2015, kiedy piłkarska federacja Chin ogłosiła, że piłkarze z tych trzech krajów będą od teraz zaliczani jako obcokrajowcy. W kolejnych dwóch sezonach przepis ten nieco zmodyfikowano i dotyczył tylko piłkarzy, którzy podpisali umowy po 1 stycznia 2016 roku. Od sezonu 2018 nastąpiło delikatne złagodzenie przepisów w tej kwestii i jeden piłkarz z tych trzech krajów może być zgłoszony jako zawodnik krajowy pod warunkiem, że nie jest on naturalizowany. Pod tym pojęciem określa się kraj w którym zawodnik został po raz pierwszy zarejestrowany jako zawodowy piłkarz, a także w przypadku zawodników z Makau i Hongkongu muszą oni posiadać obywatelstwo chińskie oraz być zameldowanym na terytorium Makau lub Hongkongu, natomiast w przypadku Tajwanu musi być jego obywatelem.
Historia edytuj
CSL powstało w 2004 roku jako następca poprzedniej pierwszej klasy rozgrywkowej w Chinach (Jia A lub 甲A) League. W pierwszym sezonie w Chinese Super League występowało 12 drużyn. Rok później liga powiększyła się do liczby 14 zespołów. Z Jia League awansowały Wuhan Huanghelou i Zhuhai Zhongbang. Potem zespół Zhuahi połączył się z Szanghaj Zhongbang i zmienił nazwę na Szanghaj Zobon. W 2006 r. planowane było powiększenie CSL do liczby 16 zespołów włączając do ligi Xiamen Lanshi i Changchun Yatai, jednak ekipa Sichuan Guancheng wycofała się przed rozpoczęciem sezonu z ligi. Sezon 2006 zaczął się 11 marca w 15-klubowym składzie. W roku 2007 liga znów miała się powiększyć, ale Shanghai United F.C. połączyło się z lokalnym rywalem, Shanghai Shenhua. W rezultacie obydwa kluby przyjęły tę drugą nazwę, ponieważ w mieście jest więcej kibiców Shenhui. W 2008 roku udało się w końcu rozpocząć rozgrywki z udziałem 16. drużyn, jednak tuż po starcie drużyna z Wuhan wycofała się z rozgrywek w ramach protestu przeciwko karom nałożonym na klub przez federację po meczu z Beijing Guo’an. Od sezonu 2009 liga liczy 16 zespołów, a na koniec każdego sezonu dwa zespoły, które zajęły ostatnie miejsca w tabeli degradowane są do China League One i na ich miejsce awansują dwa najlepsze zespoły z pierwszej ligi.
Mistrzowie edytuj
Tytuł zdobyło osiem zespołów: Shenzhen Jianlibao, Dalian Shide, Shandong Luneng, Changchun Yatai, Beijing Guo’an, Guangzhou Evergrande, Shanghai SIPG i Jiangsu Sainty.
Statystyka edytuj
| Lp. | Klub | Miejsca na podium | ||
|---|---|---|---|---|
|
|
| ||
| 1. | Guangzhou Evergrande | 8 | 2 | 1 |
| 2. | Shandong Luneng | 4 | 2 | 4 |
| 3. | Beijing Guo’an | 1 | 4 | 5 |
| 4 | Shanghai SIPG | 1 | 3 | 1 |
| 5. | Jiangsu Sainty | 1 | 2 | 0 |
| 6. | Changchun Yatai | 1 | 1 | 0 |
| 7. | Dalian Shide | 1 | 0 | 0 |
| Shenzhen Jianlibao | 1 | 0 | 0 | |
| 9. | Shanghai Shenhua | 0 | 3 | 1 |
| 10. | Tianjin Teda | 0 | 1 | 0 |
| 11. | Guangzhou R&F | 0 | 0 | 1 |
| Henan Construction | 0 | 0 | 1 | |
| Liaoning Whowin | 0 | 0 | 1 | |
| Shanghai International | 0 | 0 | 1 | |
| Tianjin Quanjian | 0 | 0 | 1 | |
Przypisy edytuj
- ↑ Chinese Super League reduces foreign player quota to help curb spending. The Guardian, 2017-01-12.
- ↑ Football: Chinese Super League to impose U-23 age quota from next season. The Straits Time, 2017-12-23.
Linki zewnętrzne edytuj
- Oficjalna strona CSL. csl.lesports.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-04)]. (chiń.).