Wikipedia

Christine Paul-Podlasky

polska aktorka

Christine Paul-Podlasky, właśc. Krystyna Podleska (ur. 1948 w Londynie) – polska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna.

Christine Paul-Podlasky
Ilustracja
Christine Paul-Podlasky (2011)
Imię i nazwisko

Krystyna Podleska

Data i miejsce urodzenia

1948
Londyn

Zawód

aktorka, tłumaczka

Współmałżonek

Janusz Różycki
Jacek Kaspszyk
Janusz Szydłowski (od 1998)

Lata aktywności

od 1967

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys

edytuj

Urodziła się w Londynie. Jest córką urodzonego w Imperium Rosyjskim na Uralu Czesława Podleskiego, wywodzącego się z rodziny ziemiańskiej z Kresów Wschodnich. W Londynie jej ojciec poznał swą przyszłą żonę Urszulę (związek małżeński zawarł w 1943, wówczas jako oficer 1 Dywizji Pancernej dowodzonej przez gen. Stanisława Maczka)[1]. Dziadkiem Krystyny Podleskiej, od strony matki, był rzeźbiarz Mieczysław Lubelski, wujem Alfred Lubelski[2], jest praprawnuczką Filipa Lubelskiego[3].

Uczęszczała do szkoły baletowej Royal Ballet „White Lodge”, której nie ukończyła. W okresie młodzieńczym należała do kontrkultury hippisowskiej[1]. Jest absolwentką Webber Douglas Academy of Dramatic Art w Londynie (1969). Po ukończeniu szkoły zmieniła, za radą dyrektora, pisownię imienia oraz nazwisko z Christina Podleska na Christine Paul[a][1]. Do używania właściwego nazwiska – Krystyna Podleska – powróciła dopiero po osiedleniu się w Polsce[4].

Do Polski przyjechała po raz pierwszy w 1958. Poznała wówczas Stanisława Dygata, przyjaciela ojca z lat młodości, co kilkanaście lat później zaowocowało propozycją głównej roli w filmie Stanisława Lenartowicza Za rok, za dzień, za chwilę...[1].

W latach 1967–1992 występowała w Teatrze Nowym w POSK-u w Londynie. Pracowała również m.in. w Polskim Teatrze Dramatycznym w Londynie, Royal Court Theatre, Richmond Theatre, Phoenix Theatre Leicester, The Almost Free Theatre i Lyric Theatre. Występowała m.in. z Ireną Anders (pseud.art. Renata Bogdańska), Zofią Terné i Henrykiem Vogelfängerem[4]. Reżyserzy i krytycy teatralni doceniali jej talent komiczny, zachwycali się jej urodą i żywiołowością[1].

Od połowy lat 70. przyjeżdżała okazjonalnie do Polski na zdjęcia do filmów Krzysztofa Zanussiego, Stanisława Lenartowicza, Stanisława Barei i Ewy Kruk. Jej plany rozwoju kariery w Polsce zniweczyło wprowadzenie w grudniu 1981 stanu wojennego – wybrała wówczas dalsze życie w Wielkiej Brytanii[4]. Po śmierci rodziców w 1999 osiedliła się w Zielonkach pod Krakowem[4]. Występowała m.in. w Teatrze Ludowym w Krakowie (w latach 1998–1999, 2002, 2005), gdzie grała m.in. w sztuce Mój boski rozwód, która swą premierę miała 26 czerwca 2005[5]. W 2008 zagrała epizodyczną rolę – Barbarę Podlaską-Dżekson, sąsiadkę Kiepskich i Paździochów, która przybyła ze Stanów Zjednoczonych – w serialu Świat według Kiepskich.

25 stycznia 2014 w Teatrze Druga Strefa w Warszawie odbył się jej benefis z okazji 45. rocznicy pracy artystycznej i 66. urodzin[6]. Jej dorobek filmowy to role w 11 filmach fabularnych (spośród których najbardziej znaną jest rola Aleksandry Kozeł w filmie Miś)[1] i 10 serialach telewizyjnych.

Poza aktorstwem zajmuje się tłumaczeniem sztuk z języka angielskiego na polski.

Życie prywatne

edytuj

Jej pierwszym mężem był polski szermierz i zdobywca srebrnego medalu na igrzyskach olimpijskich w Tokio Janusz Różycki, z którym rozwiodła się po 7 latach małżeństwa. Kolejnym, drugim mężem był dyrygent Jacek Kaspszyk, z którym rozwiodła się po 5 latach. Od 1998 jest żoną aktora i reżysera Janusza Szydłowskiego, którego poznała 10 lat wcześniej[1].

Filmografia

edytuj

Filmy fabularne

edytuj

Seriale telewizyjne

edytuj

Role teatralne

edytuj

Przekłady i tłumaczenia

edytuj
  • 2002: Alistair Foot, Anthony Marriott, Bez seksu proszę – współautorstwo przekł. z Anną Wołek
  • 2003: John Boynton Priestley, Pan Inspektor przyszedł – współautorstwo przekł. z Anną Wołek
  • 2005: Geraldine Aron, Mój boski rozwód – współautorstwo przekł. z Anną Wołek
  • 2006: Marie Jones, Kamienie w kieszeniach (spektakl TV) – współautorstwo przekł. z Anną Wołek
  • 2008: Mike Leigh, Przyjęcie (spektakl TV, 2009) – współautorstwo przekł. pierwowzoru z Anną Wołek
  • 2009: Good Morning, Lenin! (film dokumentalny) – współautorstwo tłum. z Rafałem Dominiczakiem i Alicją Szyszkowiak
  • 2011: Steven Markwick, Mały lord (musical) – współautorstwo przekł. z Anną Wołek

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Ta oraz kolejna zmiana w 1981, polegająca na dopisaniu przez twórców w czołówce filmu Miś do nazwiska „Paul” drugiego członu „Podlasky” (wyglądającego na angielskie zniekształcenie właściwego nazwiska „Podleska”), spowodowały spore zamieszanie. Do dziś aktorka figuruje w różnych źródłach danych pod trzema nazwiskami: Christine Paul, Christine Paul-Podlasky (role filmowe) i Krystyna Podleska (role teatralne i nowsze role filmowe). Zdarzyły się ponadto dwa przypadki błędnej pisowni nazwiska („Podlewska”) w napisach filmowych.
  2. ↑ Rola niewymieniona w czołówce.
  3. ↑ W napisach czołówki jako Christine Paul-Podlasky. Zmiana nazwiska „Podleska” na „Podlasky” spotkała się z dezaprobatą aktorki (patrz: przyp.).
  4. ↑ Podano rok premiery. Rok realizacji: 1977.
  5. ↑ Podano rok premiery. Rok realizacji: 2001.
  6. ↑ a b W napisach błędny zapis nazwiska: „Podlewska” zamiast „Podleska”.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i Wacław Krupiński: „Miś” zmienił moje życie. Dziennik Teatralny – pierwszy polski wortal teatralny. teatry.art.pl > Archiwum [on-line] (pierwotnie: Dziennik Polski, 28 grudnia 2012), 2012-12-29. [dostęp 2014-02-14].
  2. ↑ Klaudia Iwanicka: Dziewczyna misia. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016. ISBN 978-83-7945-453-2. (Rozdział I, Rodzice).
  3. ↑ Ś. p. Alfred Lubelski. „Kurjer Warszawski”. 103 (13), s. 2, 13 stycznia 1923. Warszawa. [dostęp 2017-04-12]. (pol.).  (dodatek poranny).
  4. ↑ a b c d Henryka Wach-Malicka: Rozmowy. Krystyna Podleska. Między garderobą a teatralnym barkiem. Dziennik Teatralny – pierwszy polski wortal teatralny. teatry.art.pl [on-line] (pierwotnie: Dziennik Zachodni, 14 kwietnia 2006), 2006-06-19. [dostęp 2014-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-23)].
  5. ↑ Mój boski rozwód – Geraldine Aron. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  6. ↑ Warszawa. Jubileusz Krystyny Podleskiej. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Aktualności [on-line], 2014-01-24. [dostęp 2014-02-14].
  7. ↑ Piękna Lucynda – Marian Hemar. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  8. ↑ Piękna Lucynda. Komedia muzyczna Mariana Hemara. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 1967-02-05. [dostęp 2014-02-14].
  9. ↑ Obrona Ksantypy. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 1970-11-29. [dostęp 2014-02-14].
  10. ↑ Polka prosto z kraju – Stanisław Baliński. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  11. ↑ W małym domku – Tadeusz Rittner. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  12. ↑ Moralność pani Dulskiej – Gabriela Zapolska. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  13. ↑ Obrona Ksantypy. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 1979-02-09. [dostęp 2014-02-14].
  14. ↑ POWRÓĆMY JAK ZA DAWNYCH LAT « Teatr Nowy [online], teatrnowylondyn.net [dostęp 2016-11-22].
  15. ↑ Żołnierz królowej Madagaskaru « Teatr Nowy, „www.teatrnowylondyn.net” [dostęp 2016-11-22].
  16. ↑ FIFTY-FIFTY « Teatr Nowy [online], teatrnowylondyn.net [dostęp 2016-11-22].
  17. ↑ Wieczór kawalerski – Robin Hawdon. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 2010. [dostęp 2014-02-14].
  18. ↑ (Perfect wedding). Wieczór kawalerski. Portal teatralny e-teatr. e-teatr.pl > Archiwum wirtualne [on-line], 1998-12-05. [dostęp 2014-02-14].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christine_Paul-Podlasky&oldid=72722348”