Chudy i inni
Chudy i inni – polski czarno-biały film obyczajowy z 1966 roku w reżyserii Henryka Kluby, na podstawie scenariusza Wiesława Dymnego.
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1966 |
Data premiery |
24 lutego 1967 |
Kraj produkcji | |
Język |
polski |
Czas trwania |
91 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja |
Fabuła
edytujAkcja filmu obraca się wokół grupy brygadzistów pod wodzą „Chudego”, pracujących przy budowie mostu powstającej zapory wodnej. Jeden z brygadzistów, „Pryszczaty”, podczas nocnego powrotu ze wspólnej libacji alkoholowej, strąca z mostu do rzeki dziennikarza. Poszukiwania trupa są bezowocne. Brygadziści decydują, że należy ukryć „Pryszczatego”. Podczas rozprawy sądowej żaden z nich nie zdradza prawdziwego winowajcy wypadku. W dniu otwarcia mostu jeden z dawnych brygadzistów, „Partyjny”, pojawia się wraz z rzekomo martwym dziennikarzem. Brygada otrzymuje odznaczenia[1].
Obsada
edytujŹródło: Filmpolski.pl[1]
- Wiesław Gołas – Józef Gadulok „Chudy”
- Marian Kociniak – „Partyjny”
- Franciszek Pieczka – Tomasz Waliczek „Kosa”
- Mieczysław Stoor – „Byk”
- Ryszard Filipski – „Ślązak”
- Wiesław Dymny – Paweł „Mały”
- Ryszard Pietruski – „Pryszczaty”
- Edward Rączkowski – „Stary”
- Krystyna Chmielewska – sanitariuszka Ewa
- Leon Niemczyk – redaktor
- Tadeusz Schmidt – brygadzista
- Zdzisław Leśniak – aktor grający „Błazna”
- Stanisław Bieliński – kierownik budowy
- Andrzej Girtler – aktor grający „Króla Leara”
- Janusz Sykutera – milicjant
Produkcja
edytujFilm był kręcony podczas budowy zapory wodnej w Solinie oraz m.in. na moście przed zaporą na drodze nr 895[1].
Odbiór
edytujAleksander Jackiewicz wyraził następującą opinię o Chudym i innym: „[…] jest dziełem schematycznym i zarazem w jakiś sposób nowym. Nie bardzo udanym, ale odkrywającym utalentowanego autora, obdarzonego w dodatku zmysłem kina”[2]. W filmie Kluby i Dymnego odnajdywano formułę unowocześnionego produkcyjniaka (Krzysztof Teodor Toeplitz) lub też wręcz wyjście poza formułę stosowaną w socrealizmie lat 50. (Stefan Morawski)[3]. Sam Kluba tłumaczył po sporze wśród krytyków, że jego intencją było stworzenie „uszlachetnionego produkcyjniaka”, łączącego „realizm z klimatem groteski”[4]. Zdaniem Piotra Zawojskiego „Klubie udało się zachować niezwykły klimat opowiadania, a także niezwykłą zdolność do kreowania postaci prawdziwych, wiarygodnych psychologicznie i autentycznych”[5].
Znaczenie i nagrody
edytujChudy i inni stał się w literaturze filmoznawczej jednym z prekursorów nurtu pierwotnie nazywanego „trzecim kinem” (trzecia fala), zwiastującego zmianę pokoleniową twórców polskiej kinematografii[6]. Za ów film Kluba otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Munka, przyznawaną przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Chudy i inni w bazie filmpolski.pl
- ↑ Zawojski 1994 ↓, s. 209.
- ↑ Zawojski 1994 ↓, s. 208.
- ↑ Zawojski 1994 ↓, s. 206–207.
- ↑ Zawojski 1994 ↓, s. 204.
- ↑ Zawojski 1994 ↓, s. 201.
Bibliografia
edytuj- Piotr Zawojski , Wiesław Dymny: wszystko ma dobry koniec, czyli śmierć, [w:] Tadeusz Miczka, Alina Madej (red.), Syndrom konformizmu? Kino polskie lat sześćdziesiątych, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, s. 195–218, ISBN 978-83-226-0561-5 [dostęp 2023-05-31] (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Chudy i inni w bazie Filmweb
- Chudy i inni w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Chudy i inni w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”