Cieśń aorty
Cieśń aorty (łac. isthmus aortae) - zwężenie aorty między odejściem t. podobojczykowej lewej a przyczepem więzadła tętniczego. Zmniejszenie światła naczynia wynika z pobliskiego odejścia trzech wielkich pni tętniczych: pnia ramienno-głowowego, t. szyjnej wspólnej lewej i t. podobojczykowej lewej, które przyjmują łącznie znaczną ilość krwi, rozprowadzając ją w kierunku kończyn górnych, szyi i głowy.
Odmiany edytuj
Cieśń bywa b. różnie ukształtowana; u płodu aorta poszerza się od razu po odejściu ww. gałęzi, gdyż wypełnia ją krew z przewodu tętniczego. U dorosłego człowieka początkowy odcinek aorty zstępującej może być praktycznie takiej samej średnicy, co łuk, lub wykazywać pewne zwężenie. W drugim wypadku często na dalszym odcinku występuje hemodynamicznie wywołane poszerzenie - wrzeciono aorty.
W wypadkach patologicznych cieśń jest nienormalnie wąska (por. koarktacja aorty), aż do całkowitego zamknięcia światła. Przypadłość tę tłumaczy się nadmierną ilością tkanki mięśniowej przewodu tętniczego w ścianie aorty. Równocześnie ze skurczem przewodu (po porodzie) kurczy się również tkanka w ścianie aorty, co prowadzi do jej zwężenia. Późniejsze jej stopniowe włóknienie zachowuje taki stan rzeczy. Należy wspomnieć, że w mniej krytycznych przypadkach organizm potrafi skutecznie wytworzyć obszerny system krążenia obocznego, dzięki czemu nie dochodzi do niedotlenienia organizmu.
Bibliografia edytuj
- Susan Standring: Gray's Anatomy. Elsevier, 2005, s. 1021-1023. ISBN 0-443-07168-3.
- Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. III. Warszawa: PZWL, 1993, s. 165. ISBN 83-200-1628-2.
- Richard S. Snell: Clinical Anatomy by Regions. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins, 2007, s. 126. ISBN 0-7817-6404-1.
