CA River Plate

Club Atlético River Plate (wym. [ˈriver ˈpleit]) – argentyński klub sportowy, założony 25 maja 1901 roku w Buenos Aires.

River Plate
Pełna nazwa	Club Atlético River Plate
Przydomek	Los Millonarios (Milionerzy) Gallinas (Kurczaki)
Barwy
Data założenia	25 maja 1901
Liga	Primera División Argentina
Państwo	Argentyna
Stadion	Estadio Monumental
Prezes	Rodolfo D'Onofrio
Trener	Marcelo Gallardo
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

River Plate jest najbardziej utytułowanym klubem piłkarskim w Argentynie – ma na koncie trzydzieści sześć tytuły mistrza kraju, dwanaście pucharów kraju oraz dwa superpuchary kraju. W rozgrywkach międzynarodowych zespół czterokrotnie zwyciężył Copa Libertadores (1986, 1996, 2015, 2018), oprócz tego raz w 1986 roku zdobył Puchar Interkontynentalny po pokonaniu rumuńskiej Steaua Bukareszt. River Plate zajmuje pierwsze miejsce w rankingu wszech-czasów ligi argentyńskiej - w trakcie istnienia ligi klub zdobył najwięcej punktów, wygrał najwiecej spotkań, najmniej spotkań przegrał, strzelił najwięcej goli i najmniej stracił. W tabeli wszech-czasów rozgrywek Copa Libertadores zespół również zajmuję pierwszą lokatę będąc drużyna z największą liczbą zebranych punktów.

Domowym stadionem od 1938 roku jest Estadio Monumental, na którym rozegrano finał Mistrzostw Świata 1978 roku. Barwy River to czerwono-białe koszulki, czarne spodenki oraz białe getry. Największym rywalem klubu jest Boca Juniors - mecze obu zespołów nazywane są Superclásico. Klub posiada dwa przydomki – „Los Millonarios” (Milionerzy) oraz „Gallinas” (Kurczaki). W czerwcu 2011 roku, po raz pierwszy w historii, klub spadł do drugiej ligi argentyńskiej. Od 2014 roku trenerem zespołu jest Marcelo Gallardo, natomiast funkcję kapitana drużyny pełni Leonardo Ponzio.

Klub posiada wiele sekcji min. piłki ręcznej, koszykówki, hokeja na trawie, siatkówki, tenisa i pływacką.

Historia

Początki

Pierwszy prezes klubu Leopoldo Bard

River Plate zostało założone 25 maja 1901 roku w wyniku połączenia dwóch klubów Santa Rossa i La Rosales w dzielnicy Puerto Madero. Nazwa klubu pochodzi od angielskiej nazwy estuarium Rio de la Plata. Jeden z członków klubu, zobaczył robotników fabryki Carboneras Wilson, wyładowujących pudełka z napisem River Plate, co później dało nazwę klubu. Pierwszym prezesem klubu i zarazem kapitanem drużyny został Leopoldo Bard. W pierwszych latach istnienia drużyna kilkukrotnie zmieniał swoją siedzibę przenosząc się do sąsiedniej dzielnicy La Boca (w tej samej dzielnicy powstał cztery lata później klub Boca Juniors), następni do Sarandi, żeby później wrócić do La Boca. 


W 1905 roku klub został przyjęty do Argentyńskiego Związku Piłki Nożnej. Pierwszy mecz w swojej historii River rozegrało 30 kwietnia 1905 roku przeciwko zespołowi Facultad de Medicina (2-3). Do najwyżej klasy rozgrywkowej klub awansował w 1908 roku po pokonaniu Racing Club. River wygrało spotkanie (2:1), ale jego wynik nie został uznany przez przeciwników, po tym jak kibice River wtargnęli na boisko żeby świętować bramkę z piłkarzami. 27 grudnia 1908 odbył się rewanż, który River Plate wygrało (7:0) pieczętując tym samym, swój awans do elity. Pierwszy sezon w najwyższej klasie rozgrywkowej zespół zakończył na drugim miejscu za drużyną Alumni, którą jednak pokonał w jednym ze spotkań (0:1).


Drużyna River Plate w 1908 rok.

W 1914 roku River Plate zdobyło swoje pierwsze trofeum - Copa de Competencia Jockey Club pokonując w finale Newell's Old Boys (4:0) - w rozgrywkach tych brały udział wszystkie drużyny zrzeszone w Asociación Argentina de Football oraz zespoły z miasta Rosario grające w lidze Liga Rosarina de Fútbol (Rosario Central, Newell's Old Boys, Rosario A.C. i Atlético Argentino). Zwycięstwo w Copa de Competencia było przepustką do spotkania o TIE Cup, gdzie mierzył się ze sobą argentyński zwycięzca Copa de Competencia z jego urugwajskim odpowiednikiem. W spotkaniu rozegranym na stadionie Ferro Carril, River pokonało urugwajski Bristol Football Club (1:0) dodając tym samym kolejne trofeum do swojej gabloty.


W sezonie 1920 River po raz pierwszy zostało mistrzem Argentyny zwyciężając w rozgrywkach Primera División. Wygrana ta przerywała serie siedmiu kolejnych mistrzostw zdobytych przez drużynę Racing Club. W 1923 roku klub po raz kolejny zmienił swoją siedzibę przenosząc się do dzielnicy Recoleta, na nowy stadion Estadio Alvear y Tagle. Wyniki River na przestrzeni dekady były różne od dwóch wicemistrzostw zdobytych w 1921, 1922 roku, trzeciego miejsca z 1923 roku po miejsca w środku tabeli zdobywane w latach późniejszych. W ostatnich - przed wprowadzeniem profesjonalizmu - sezonach 1929 i 1930 klub dwukrotnie zajmował trzecie miejsce.


Los Millonarios

W sezonie ligowym 1930 brało udział aż 36 drużyn, a same rozgrywki trwały ponad rok aż do kwietnia 1931 roku. Po sezonie doszło do publicznej manifestacji piłkarzy domagających się wprowadzenia profesjonalizmu. 9 maja 1931 dwanaście czołowych drużyn opuściło Asociación Amateurs i zadeklarowało przejście na profesjonalizm. River wraz z Independiente, wkrótce dołączyło do protestujących i tak 31 maja 1931 powstała profesjonalna Liga Argentina de Football.

W 1931 roku do klubu za kwotę 10.000 peso dołączył Carlos Peucelle. Rok potem za 35.000 peso zespół wzmocnił Barnabę Ferreyra – ustanawiając obowiązujący przez kolejny siedemnaście lat rekord transferowy - to właśnie wtedy klub zyskał obowiązujący do dziś przydomek Los Millonarios (Milionerzy).
 Pierwszy w pełni profesjonalny sezon klub zakończył na czwartym miejscu, rok później w 1932 roku, River Plate zdobyło dublet zwyciężając w Copa de Competencia oraz kończąc sezon ligowy na pierwszym miejscu ex-aequo z Independiente. Przed ostania kolejką River miało punkt straty do Independiente, wyniki z innych spotkań były przekazywane widowni na wielkich tablicach - piłkarze Independiente, mimo porażki w swoim spotkaniu czuli się mistrzami kraju, bo na stadionie wciąż widniał nieaktualny wynik spotkania River. Jak się później okazało, osoba zmieniająca wyniki była kibicem River i z pełna premedytacja nie zakomunikowała wyrównującej bramki dla Millonarios. Z racji równej ilości punktów, zarządzono przeprowadzenie dodatkowe spotkania decydującego o mistrzowskim tytule - mecz rozegrany został na stadionie San Lorenzo, River Plate wygrało spotkani (3:0) po bramkach Ferreyry, Peucelle oraz Zatelliego i cieszyło się z drugiego w historii klubu mistrzostwa kraju.


Mistrzowska drużyna z 1932 roku.

Przed sezonem 1934 nowym trenerem został sprowadzony z Gymnasia y Esgrima Węgier Emérico Hirschl. Nowy szkoleniowiec szybko wprowadził istotne zmiany w taktyce drużyny, cofając jednego środkowego pomocnika do tyły, ustawiając go jako cofniętego rozgrywającego operującego między linią obrony a pomocy. Piłkarzem sprowadzony specjalnie na tę pozycję był jego były podopieczny - Pepe Minella. Hirschl ochoczo stawiał na młodych zawodników, taśmowo wprowadzając ich do gry – to za jego kadencji zadebiutowali Adolfo Pedernera i Jose Manuela Moreno, którzy z czasem stali się największymi gwiazdami klubu. 

W 1935 roku włodarze klubu uznali, że ówczesny stadion Estadio Alvear y Tagle jest za mały, żeby zaspokoić rosnące zainteresowanie kibiców, zwłaszcza, że grunt na którym znajdował się stadion nie należał do klubu. 25 maja 1938 roku, w dniu święta narodowego otwarto nowy stadion klub Estadio Monumental. W otwierającym spotkaniu na trybunach zasiadło 68,000 widzów na czele z prezydentem kraju Roberto Marii Oritzem, a River Plate pokonało urugwajski Peñarol (3:1). Pod kierownictwem Hirschla River zdobyło dwa mistrzostwa kraju z rzędu (w 1936 i 1937 roku), w kolejnych dwóch dwa wicemistrzostwa, po czym niespodziewanie, zdecydował się na powrót do Gymnasii y Esgrima. Jego następcą - na krótko - został Franz Plattko, który w trakcie swojego pobytu próbował wprowadzić, nieznane na kontynencie ustawienie W-M, ale po przegraniu siedmiu z dwunastu spotkań sezonu został zwolniony - zastąpił go były piłkarz klubu - Renato Cesarini. 


La Máquina w oryginalnym składzie

La Máquina i La Maqunita

Lata czterdzieste były dla River niezwykle udane. Co prawda, w sezonie 1940 klub zajął trzecie miejsce w lidze, ale już rok później drużyna została mistrzem kraju z czteropunktowa przewagą nad San Lorezno. Na fotel lider River wskoczyło w 28 kolejce dzięki wygranej (2:0) z Tigres, po porażce dotychczasowego lidera San Lorezno z drużyną Boca Juniros (2:1). W następnej kolejce doszło do bezpośredniego starcia River z Boca, w którym to Los Millonarios zmiażdżyli lokalnego rywala (5:1) pieczętując tym samym tytuł mistrzowski. W kolejnym sezonie River było jeszcze mocniejsze - wygrało z sześć z siedmiu pierwszych spotkań i zaliczyło jeden remis. Po wyjazdowym zwycięstwie (6:2) przeciwko Chacarita Juniors w ósmej kolejce ligowej, redaktor pisma "El Grafico" Ricardo Borocotó Lorenzo nadał drużynie przydomek La Máquina (Maszyna) w uznaniu dla ich płynnej i sprawnej gry, przypominającej dobrze działający mechanizm. Bazowym ustawieniem La Máquiny było 3-2-2-3, gdzie za atak odpowiadał kwintet - lewo skrzydłowy Loustau, w środku grał Labruna z Moreno i grający jako fałszywy napastnik Pedernera i Munoz na prawym skrzydle. W wyjściowym składzie często dochodziło do rotacji np. Munoz często zmieniał się z Aristóbulo Deambrossi - ale to tak ustawiona piątka przeszła do legendy. Za początek La Máquiny uznaję się 28 czerwca 1942 i wygraną (1:0) z Platense, kiedy zadebiutował Loustau, za koniec sezon 1944 i odejście Moreno do meksykańskiego Real Club España - w oryginalnym składzie rozegrali zaledwie siedemnaście spotkań, z czego jedenaście wygrali, zdobyli jedno mistrzostwo i jedno wicemistrzostwo.


La Maquina w sezonie 1947

W 1945 roku trenerem drużyny, został dotychczasowy asystent Carlos Peucelle. Pod jego wodzą River - już bez Moreno - zastąpionym przez Alberto Gallo, odzyskało tytuł mistrzowski. Kolejny sezon River zakończyło na trzecim miejscu, po którym doszło do kilku roszad kadrowych. Z klubu odszedł Adolfo Pedernera, a wrócił Moreno - doszło też do zmiany na stanowisko trenera - Carlosa Peucelle zastąpił inny były zawodnik klubu Pepe Minella.

 Minella odważnie wprowadził do pierwszej drużyny młodych zawodników na czele z Amadeo Carrizo, Nestorem Raulem Rossim i wracającym z wypożyczenia do Huracánu Alfredo Di Stefano. Odmienieni Los Millonarios zwyciężyli w rozgrywkach ligowych oraz w Copa Aldao - w trakcie sezonu River zdobyło 90 goli w 30 meczach, a Di Stefano z 27 bramkami został ligowym królem strzelców. Równolegle do sezonu ligowego odbywały się rozgrywki Campeonato Sudamericano de Campeones, w których zmierzyło się siedmiu krajowych mistrzów z całego kontynentu - River zajęło drugie miejsce, punkt za mistrzem Brazylii Vasco da Gama. 


W trakcie trwania rozgrywek ligowych 1948 roku wybuch strajk piłkarzy – strajk, któremu przewodził Adolfo Pedernera i Di Stéfano – zawodnicy domagali się legalizacji związków zawodowych, ustalenia płacy minimalnej, zabezpieczeń socjalnych (ubezpieczeń i odpraw), a także wolności transferów. Osiem miesięcy protestów, nic nie zmieniło, co finalnie doprowadziło do masowej emigracji zawodników do krajów ościennych na początku 1949 roku. Pierwszym zawodnikiem, który opuścił ligę argentyńska był przywódca strajku – Adolfo Pedernera, w ślad za którym podążyli piłkarze River - Néstor Rául Rossi i Di Stéfano.


La Maqunita - mniej znana od poprzedniczki, mimo że bardziej utytułowana

Na początku kolejnej dekady Los Millonarios uporczywie starało się załatać straty kadrowe jakich zaznali w skutku powstania ligi Dimayor. Przed sezonem 1950, jako następca Di Stéfano, został sprowadzony do klubu Urugwajczyk Walter Gómez, a rok po Nim nowym zawodnikiem został sprowadzony z CA Platense Santiago Vernazza. 

Na przełomie 1951 i 1952 roku River wyruszyło w tournée po Europie w trakcie którego mierzyło się z min. hiszpańskimi Realem Madryt i Atletico Madryt, francuskim Racing Club Paris, grupą włoskich ligowców oraz angielskim Manchesterem City, zostając przy tym pierwszą drużyna z Argentyny, która ograła klub z Wysp Brytyjskich. W sezonie 1952 klub odzyskał mistrzostwo kraju, zwyciężając jednym punktem nad Racing Club oraz wygrał Copa Ibarguren. To zwycięstwo zapoczątkowały serię pięciu mistrzostw zdobytych w trakcie sześciu lat. W 1953 roku klub oprócz mistrzostwa, zdobył również puchar republiki Kolumbii, gdzie zostawiło w pokonanym polu min. mistrza Kolumbii Millonarios (z Di Stéfano i Nestorem Rossim w składzie) czy austriacki Rapid Wiedeń. 
W sezonie 1954 klub przegrał mistrzostwo kraju z Boca Juniors, jednak już rok później, wzmocniona powracającym Nestorem Rossi, Federico Vairo oraz początkującym wychowankiem Omarem Sivorim zdobyła w trzy tytuły mistrza kraju z rzędu (od 1955 do 1957), za co w uznaniu przyznano jej Eva Perón Gold Cup - ufundowany dla drużyny, która jako wygra trzy mistrzostwa kraju z rzędu. Utytułowaną drużyną nazwano La Maqunita (małą maszynka) nawiązując do legendarnej La Máquiny.

W drugiej połowie lat pięćdziesiątych europejskie kluby - w szczególności włoskie - zaczęły na masowa skalę sprowadzać latynoskich piłkarzy. W 1956 roku do Palermo zostali sprzedani Walter Gomez i Santiago Vernazza, rok po nich, za kwotę 10 milionów do Juventusu odszedł Omar Sivori. Mistrzostwo z 1957 roku było trzecim z rzędu i ostatnim na kolejne osiemnaście lat. W 1959 roku z klubu odszedł trener Minella oraz po dwudziestu latach spędzonych w klubu Angel Labruna, raz na zawsze kończąc rozdział klubowej historii.

Dekada cierpienia


W 1960 roku, pięć lat po Europie, Ameryka Południowa doczekała się powstania kontynentalnych, międzyklubowych rozgrywek piłkarskich. W nowych okolicznościach, przebudowana drużyna River szukała sposobu do powtórzenia sukcesów z minionej dekady. Rządny szybkiego sukcesu - prezes klubu Antonio Vespucio Liberti, zaczął masowo sprowadzać piłkarzy z Brazylii (ówczesny Mistrz Świata) i Urugwaju (triumfator Copa America 1959) - na początku lat sześćdziesiątych do klubu trafił Domingo Perez, Moacir, Paulinho, Salvador i Delém - z których w klubie na dłużej, utrzymał się tylko ostatni z Nich. Na nic zdały się trenerskie powroty Hirschla, Minelli, Peucelle czy Cesariniego, z dołka nie potrafili klubu wyciągnąć też byli piłkarze jak Nestor Rossi czy Jose Manuel Moreno - River kilkukrotnie było bliskie sukcesu, za każdym razem, nie potrafiło rozstrzygnąć rywalizacji na swoją korzyść. 


Finał Copa Libertadores 1966 - kulminacja pecha.

W sezonie ligowym 1962 drużyna straciła mistrzostwo w przedostatniej kolejce sezonu ligowego przegrywając tytuł w wyjazdowym Superclassico. Sezon później sytuacja się powtórzyła, klub drugi raz z rzędu przegrał w przedostatniej kolejce sezonu z Boca, tym razem w domowym spotkaniu. W sezonie 1965 Boca Juniors kolejny raz odebrało tytuł River, zwyciężając w bezpośrednim spotkaniu (2:1) na dwie kolejki przed końcem sezonu, ostatecznie sięgając po tytuł przewagą zaledwie jednego punktu. W następnym sezonie River po raz kolejny zafiniszowało drugie, pięć punktów za Racingiem, ale prawdziwa tragedia spotkała klub w rozgrywkach Copa Libertadores.

Los Millonarios wygrali rozgrywki grupowe w 1/4 i 1/2 finału, co dało im awans do finału rozgrywek, w którym spotkali się z urugwajskim Peñarolem. Pierwsze wyjazdowe spotkanie River przegrało (0:2), ale wygrało w spotkaniu rewanżowym (3:2). W rozgrywkach nie obowiązywała zasady różnicy o golach strzelonych na wyjeździ, więc do rozstrzygnięcia potrzebny był trzeci mecz - rozegrany na neutralnym gruncie w Santiago. River prowadziło dwa do zera, lecz po przerwie Urugwajczycy zdołali wyrównać, a w dogrywce strzelili kolejne dwie pozbawiając Millonarios marzeń o trofeum. 

Podczas następnego spotkania ligowego z Banfieldem, przyjezdni kibice wypuścili, w ramach żartu, na murawę całe stado kurczaków, które rozbiegły się po całym boisku, klub od tego momentu zaczęto nazywać prześmiewczo Gallinas (kurczaki).



W sezonie 1967 doszło do kolejnej reformy Primera División - pierwszy raz w historii futbolu argentyńskiego rozegrano w jednym roku dwa turnieje mistrzowskie – rozgrywany od lat stołeczny Campeonato Metropolitano i po raz pierwszy ogólnokrajowy Campeonato Nacional. Sezon Metropolitano, miał taki sam skład, jak dotychczasowa liga, natomiast w lidze Nacional wzięło udział 16 klubów – 12 klubów biorących udział w mistrzostwach Metropolitano oraz cztery kluby z ligi Reclasificatorio.

W pierwszym sezonie z nowymi zasadami - River wraz z Racingiem i Velez zajęło pierwsze miejsce w rozgrywkach Metropolitano. Do wyłonienia mistrza kraju zorganizowano na stadionie San Lorenzo de Almagro trójmecz pomiędzy drużynami, w którym River po pokonaniu Racingu 2:0 i remisie 1:1 z Velezem zajęło drugie miejsce przegrywając tytuł różnica bramek z Velezem. Sezon później, po wygranym barażu z San Lorenzo, Millonarios drugi raz z rzędu zajęli drugie miejsce. W rozgrywkach Metropolitano sezonu 1970, River kolejny raz rozminęło się z tytułem przegrywając różnicą bramkową z Independiente. Cztery wicemistrzostwa kraju pod rząd od sezonu 1968 do 1970 są do dziś niepobitym rekordem ligi. 



Drużyna Angela Labruny zdobyła rekordowe trzy tytuły z rzędu.

Dwa lata później River kolejny raz zakończyli rozgrywki na drugim miejscu w Campeonato Nacional 1972, tym razem przegrywając finałowy baraż po dogrywce z San Lorezno (1:0). Sezon 1973 River po raz kolejny zakończyło wicemistrzostwem - tym razem do wyłonienia mistrza kraju stworzono dwie grupy, z której dwie najlepsze drużyny mierzyły się z sobą w turnieju finałowym Campeonato Nacional 1973, gdzie musiało uznać wyższość Rosario Central.

Odkupienie

Okres porażek i frustracji, zakończył się wraz z ponownym objęciem funkcji trenera przez Angela Labrunę w 1975 roku. Od początku swojej kadencji umiejętnie budował zespół, w większości stawiając na młodych piłkarzy jak Ubaldo Fillol, Norberto Alosno, Juan José López, Reinaldo Merlo czy Daniel Passarela, który stworzył duet środkowych obrońców z Roberto Perfumo. Kwestia odzyskania tytułu rozstrzygnęła się w przedostatniej kolejce - związek zawodowy piłkarzy domagał się anulowania zawieszenia piłkarza Banfield Juana Taverny, ukaranego za stosowanie dopingu. Spotkania ostatniej kolejki mogły zostać rozegrane, ale kluby mogły wystawić zespoły złożone z zawodników, którzy nie ukończyli jeszcze 18 lat. Wyjazdowy mecz z Argentinos Juniors zakończyło się wygraną Millonarios (0:1) po bramce Rubéna Bruno i odyzskało po osiemnastu latach tytuł mistrzowski.

Rozgrywki Campeonato Nacional 1975 - River również wygrało - wygrywając fazę grupowa turnieju eliminacyjnego, a następnie rozgrywki finałowe.

 Wydarzenia z sezonu 1976, pokazały, że nadany pseudonim Gallinas nie jest przypadkowy. Dwa razy w ciągu sezonu River było o krok od sukcesu - w obu przypadkach wypuszczając sukces z rąk. W sezonie ligowym Millonarios przegrali tytuł w finałowym spotkaniu z Boca (0:1), tracąc bramkę po kontrowersyjnym rzucie wolnym, na którego wykonanie sędzia Arturo Iturralde wydał zgodę w momencie, gdy Ubaldo Fillol poprawiał jeszcze mur. W rozgrywkach Copa Libertadores River wyeliminowało w 1/2 finału zwycięzcę czterech ostatnich turniejów - Independiente, po czym spotkało się w finale z brazylijskim Cruzeiro. Po wyjazdowej porażce w pierwszym meczu finałowym, River Plate wygrało spotkanie domowe, skutkiem czego było trzecie decydujące spotkanie, które miało o wszystkim zadecydować. River Plate przegrało mecz (3:2), tracąc decydującego gola z rzutu wolnego na dwie minuty przed końcem regulaminowego czasu gry. Finałowa porażka nie miała negatywnego wpływu na morale drużyny - zespół zaczął seryjnie wygrywać w lidze Metropolitano 1977, Metropolitano i Nacional 1979, Metropolitno 1980 i Nacional 1981 – po raz drugi w historii zdobywając trzy tytuły mistrza kraju z rzędu. Ostatni tytuł zdobyto już z nowym trenerem - Alfredo DI Stefano – Angel Labruna nie zdecydował się na prolongowanie umowy i ostatecznie odszedł z klubu w 1981 roku.

Zmiana trenera rozpoczęła okres zawirowań w klubie. Mimo zdobycie tytułu, trener Di Stefano pozostawił po sobie spaloną ziemie - skłócił się z liderem pomocy Berto Alonso, który został sprzedany do Velezu Sarsfield, po czym zrezygnował z posady i odszedł do Realu Madryt. W trakcie następnych dwóch sezonów klub miał aż sześciu trenerów, a w sezonie 1983 cudem uniknął degradacji, zawdzięczając swój ligowy byt tylko i wyłącznie ponownemu wprowadzeniu zasady uśrednienia punktów. Sytuację w klubie poprawiło dopiero zatrudnienie Hectora Veiry, który już w pierwszym sezonie pracy wywalczył wicemistrzostwo ligi Nacional, przegrywając w finale z Ferro Carril Oeste – prawdziwe sukcesy miały jednak nadejść rok później. 

Po sezonie 1985 liga przeszła kolejną metamorfozę - utworzono rozgrywki Metropolitano, które miała stać się odtąd ligą ogólnonarodową, ponad to zmieniono system gier z dotychczasowego systemu jesień-wiosna na system wiosna-jesień.

Piłkarze River Plate z Pucharem Interkontynentalnym.

Sezon ligowy 1985/86 był pokazem siły drużyny, która z dziesięciopunktowa przewagą nad Newels Old Boys wygrała mistrzostwo kraju, a Enzo Francesoli został królem strzelców rozgrywek. Jedną ze zmian wprowadzoną przez trenera Veire była zmiana pozycji na boisku dla Francescoliego i i Hectora Enrique - pierwszego z nich ustawił jako fałszywą dziesiątkę, grającą między liniami pomocy, drugiego jako prawoskrzydłowego schodzącego do środka.



Głównym celem kierownictwa było sięgnięcie po pierwszy puchar Copa Libertadores w historii klub. River bez większych problemów wygrało rozgrywki fazy grupowej 1/4 finału, po czym w 1/2 fazy grupowej pokonała z ekwadorska Barceloną i obrońca tytułu Argentinios Juniors, po rozgraniu dodatkowego spotkani i lepszemu bilansowi bramek. W finale River Plate zmierzyło się przegranym z poprzedniego roku kolumbijską drużyna America Cali. W pierwszym spotkaniu rozegranym w Kolumbii Millonarios wygrali 2:1 za sprawą goli Juan Gilberto Funesa i Norberto Alonso. W spotkaniu rewanżu Juan Gilberto Funesa zdobył jedynego gola spotkania i Los Millonarios mogli cieszyć się długo wyczekiwanego triumfu, po raz pierwszy w historii zostając najlepszą drużyną kontynentu. 



14 grudniu 1986, w finale rozgrywek o Puchar Interkontynentalny, River Plate zmierzyło się triumfatorem Pucharu Europy 1986 rumuńska Steaua Bukareszt. W tokijskim finale River Plate wygrało (1:0) za sprawą bramki Urugwajczyka Antonio Alzamendiego i została najlepsza drużyna świata!



Wzloty i upadki

Po zdobyciu potrójnej korony, czarne chmury kolejny raz zebrały się nad klubem - ówczesny trener Hector Veria został oskarżony o molestowanie trzynastolatka i zwolniony z klubu. Wraz z sukcesami, rozpoczęło się wyprzedawanie zawodników - do Racingu Paryż odszedł Enzo Francescoli, mimo to nowy trener Carol Griuguol zdołał wygrał jeszcze rozgrywki Copa Interamericana, gdzie pokonał kostarykański LD Alajuelense (0:0, 0:3).

Enzo Francescoli z drugim pucharem Copa Libertadores w 1996 roku.

W sezonie ligowym zajął odległe dziesiąte miejsce, a z rozgrywek o Copa Libertadores odpadł w fazie grupowej 1/2 finału. 

Po dwóch latach od potrójnej-korony skład drużyny całkowicie zmienił. Z klubu odeszli: Nery Pumpido, Jorge Borelli, Claudio Caniggia, Juan Gilberto Funes, Antonio Alzamendi, Oscar Ruggeri, a karierę zakończyli Norberto Alonso i Americo Gallego. Przed sezonem 1989 doszło do zmian w sztabie szkoleniowym Cesara Luisa Menottiego zastąpił były zawodnik klubu Reinaldo Merlo, którego najbliższym współpracownikiem został Norberto Alonso. Odmieniona drużyna wygrała tytuł mistrzowski, mimo że, w trakcie sezonu doszło do kolejnej zmiany na stanowisku trenera - nowym szkoleniowcem został Daniel Passarella, nie mający jakie kogokolwiek doświadczenia trenerskiego. Zmiana ta okazała się udana - Passarella zdobył z klubem jeszcze trzy mistrzostwa Aperatura w sezonie 1991/92 i 1992/93 zanim został wybrany nowym selekcjonerem reprezentacji Argentyny.

W 1995 roku kierownictwo klubu - ponownie zdecydowało się na zatrudnienie byłego piłkarza klub, bez doświadczenia trenerskiego - desygnując na to stanowisko Ramona Diaza. W sezonie 1995/96 klub zajął rozczarowujące siódme miejsce w rozgrywkach Aperatura i czternaste w Clausura - ligową grę poniżej oczekiwań, odkupił wynikami w rozgrywkach Copa Libertadores. Sezon wcześniej Millonarios pechowo odpadli w półfinale przegrywając w rzutach karnych z Atletico Nacional Medelin - tym razem River gładko przeszło wszystkie szczeble eliminacji ogrywając po drodze Sporting Cristal Lima, San Lorenzo i Universitad de Chile, by tak jak w finale 1986 roku zmierzyć się z America Cali. 

Pierwsze spotkanie w Kolumbii River Plate przegrało (1:0), w rewanżu dwa gole Hernana Crespo pozwoliły na odrobienie strat i ponowną wygraną w rozgrywkach. Trzon drużyny tworzyli wychowankowie klubu: Ariel Ortega, Matias Almeyda, Marcello Gallardo, czy zdobywca obu finałowych bramek Hernan Crespo. Pomostem łączącym triumfy z 1986 i 1996 była osoba Enzo Francescoliego - piłkarza grającego w obu wygranych finałach. 
Tym razem River nie zdobyło Pucharu Interkontynentalnego, którego finałowe spotkanie przegrało 0:1 z Juventusem Turyn na Stadionie Olimpijskim w Tokyo.

W kolejnych latach River regularnie wygrywało rozgrywki Apertura i Clausura, pomimo ciągłego wyprzedawania swoich najlepszych zawodników. W ciągu pięciu sezonów od wygrania Copa Libertadores klub zarobił na transferach przeszło 140 milionów euro, bijąc swój rekord transferowy sprzedażą Javiera Savioli do FC Barcelony za 35 milinów euro. 

W 2000 roku Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu wybrał River Plate za siódmym najlepszym klubem mijającego stulecia. 25 maja 2001 klub świętował swoje stulecie. Dla uczczenia tego dnia, kibice zorganizowali specjalny pochód, a drużyna spotkała się z urugwajskim Penarolem Montevideo.

Na sezon 2001/02 trenerem klubu ponownie został Ramon Diaz. Mimo zdobycia mistrzostwa Clausura, Diaz odszedł z klubu na skutek konfliktu z prezydentem José María Aguilar, a jego następca został Chilijczyk Manuel Pellegrini.W kolejnym roku klub ponownie zdobył mistrzostwo Clausury, ale ponownie musiał szukać nowego trenera, bo ten odszedł do Villarealu. Nowym trenerem drużyny został wybrany Leonardo Astrada, który wygrał Clausutre 2004 i doszedł do półfinału Libertadores, gdzie przegrali z odwiecznym rywalem Boca Juniors po rzutach karnych (pk. 5:4 0:1 dom, 1:2 wyjazd). 



Spadek

Mistrzostwo z 2004 roku, było ostatnim na kolejne cztery lata. W trakcie tego okres klub zajmował pozycję w środku ligowej tabeli, mimo posiadania wielu utalentowanych zawodników jak Javier Mascherano, Lucho Gonzales, Fernando Cavenaghi czy Gonzalo Higuain, których później sprzedawał z zyskiem. Sytuację chwilowo poprawiła się za kadencji Diego Simeone - drużyna wygrała rozgrywki Clausura 2008, by potem zająć ostatnie miejsce w rozgrywkach Aperatura 2009.

W klubie zapanował chaos - w trakcie dwóch sezonów klub miał sześciu trenerów, a sytuację drużyny pogarszało istnienie tabeli spadkowa, biorącej średnią punktów z trzech ostatnich sezonów - najgorsza drużyna spadała, kolejne trzy grały w barażach. W kolejnych sezonach River plasowało się na miejscach: czternastym, trzynastym, czwartym i dziewiątym - by na koniec sezonu 2010/11 zając siedemnaste - barażowe - miejsce w tabeli spadkowej. W barażowym spotkaniu Millonarios przegrali z Belgrano Cordoba (wyjazd 2:0, dom 1:1) i po raz pierwszy w historii spadli na drugi poziom rozgrywkowy. 

Kierownictwo klubu oddało misję awansu w ręce byłego piłkarza klubu - Matiasa Almeydy. Przed sezonem do klubu wrócili Leonardo Ponzio, Alejandro Domínguez, Fernando Cavenaghi, a także Davida Trezegueta. River wygrało ligę, zapewniając sobie awans wygraną nad Almirante Brown (2:0) w ostatniej kolejce ligowej.

Odkupienie

Po powrocie do elity, River zajęło ósme miejsce w Torneo Inicial, przy czym kierownictwo klubu zdecydowało się na zmianę trenera - po raz trzeci szkoleniowcem zespołu został Ramon Diaz, a gra zespołu szybko uległa poprawie. W drugiej części sezonu zajęła drugą lokatę w rozgrywkach Final.

 W sezonie 2013/14 drużyna zajęła odległe siedemnaste miejsce w Torneo Inicial, by wygrać rozgrywki Final. O mistrzostwie miał decydował pojedynek między zwycięzcami rozgrywek, w którym River wygrało (1:0) za sprawą bramki Germana Pezzeli. Po wygraniu oby trofeów Ramon Diaz ustąpił ze stanowiska, a jego następca został Marcelo Gallardo.

Marcelo Gallardo - trener odpowiedzialny za współczesne sukcesy klubu

Nowy szkoleniowiec zaliczył mocne wejście w zespół nie przegrywając pierwszych dwudziestu spotkań. Ostatecznie Millonarios sięgnęli po Copa Sudamerica i zajęli drugie miejsce w ligowej tabeli, tracąc pozycję liderom trzy kolejki przed końcem sezonu, w bezpośrednim spotkaniu z późniejszym triumfatorem Racing Club (0:1). W finale rozgrywek Copa Sudamericana River pokonało kolumbijskie Atletico Nacional (wyjazd 1:1, dom 2:0) i po raz pierwszy wygrało te rozgrywki.



Przed kolejnym sezonem klub zakontraktował kilku swoich byłych zawodników - do drużyny wrócił Andres D Alessandro, Javier Saviola i Lucho Gonzales. Mimo zajęcia rozczarowującego dziewiątego miejsca w lidze, River powetowało sobie sukcesami na gruncie międzynarodowy. Klub po raz trzeci sięgnął po puchar Copa Libertadores, eliminując po drodze Boca Juniors w 1/8 finału, brazylijskiego Cruzerio i paragwajskiego Guarani. W finale mierzyła się z rywalem, którego spotkała już wcześniej w fazie grupowej rozgrywek - meksykańskim Tigres. Po wyjazdowym remisie (0:0) Millonarios wygrali u siebie (3:0) zdobywając Copa Libertadores po raz trzeci w historii. River Plate brało udział również w Copa Sudamerica, gdzie bronił tytułu, z rozgrywek odpadł w półfinale po dwumeczu z Huracanem. W grudniu 2015 roku River Plate wzięło udział w Pucharze Interkontynentalnym - po pokonaniu japońskiej Sanfrecce Hiroszima, zespół zmierzył się w finale z FC Barcelona, gdzie przegrał (0:3).

Enzo Perez cieszący się z triumfu w Copa Libertadores

W 2018 roku Millonarios po raz szósty awansowali do finału rozgrywek Copa Libertadores, stając w finałowym starciu naprzeciw lokalnemu rywalowi Boca Juniors. 
Kończące spotkanie było pierwszym finałem Copa Libertadores, rozegranym między zespołami z tego miasta i trzecim Superclassico rozegranym w spotkaniu finałowym po finale ligi 1976 i Superpucharze Argentyny 2017. Pierwsze spotkanie finałowe zaplanowane na 10 listopada 2018 zostało przełożone o jeden dzień, ze względu na ulewne deszcze. Pierwsze spotkanie finałowe zakończyło się wynikiem (2:2), a River dwukrotnie w spotkaniu wyrównywało wynik spotkania.

Drugi mecz finałowy miał odbyć się 24 listopada o godzinie 18:00, ale po ataku pseudokibiców River Plate na autokar Boca godzina rozpoczęcia spotkania był trzykrotnie zmieniana. Ostatecznie CONMEBOL zaproponował przełożenie spotkania na następny dzień, ale działacze Boca nie przystali na tę propozycję. 27 listopada CONMEBOL wydał komunikat w którym oświadczył, że ze względów bezpieczeństwa spotkanie zostanie rozegrane poza granicami Argentyny. Finalnie spotkanie odbyło się 9 grudnia 2018 roku na Estadio Santiago Bernabeu w Madrycie. Pierwsze bramkę, tuż przed przerwą zdobyło Boca Juniors, ale gol Lucasa Pratto z 68 minuty wyrównał stan gry, który nie zmienił się aż do końca regulaminowego czasu. W dogrywce River Plate - grające z przewagą jednego zawodnika - przejęło inicjatywę i wyszło na prowadzenie w 109 minucie gry, za sprawą gola Juana Quintero. W doliczonym czasie gry, ostateczny wynik spotkania spotkania na (3:1) ustalił Pity Martinez i Los Millonarios po raz czwarty zostali najlepsza drużyną kontynentu!

W rozgrywkach o Klubowe Mistrzostw Świata River Plate zajęło trzecie miejsce, ogrywając w meczu o trzecie miejsce japońską Kashime Antlers (4:0), wcześniej drużyna przegrała w półfinale z Al Ain ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich (2:2, p.k 5:4).

W 2019 rokum River Plate, ponownie zagrało w finale Copa Libertadores. Na drodze do finału eliminując brazylisjkie Cruzeiro, paragwajskie Cerro Porteno i w półfinale lokalnego rywala - Boca Juniors. Finałowym przeciwnikiem drużyny było brazylijskie Flamengo. River Plate objęło prowadzenie w 14 minucie spotkania, za sprawą gola Rafela Santos Borre i dominowało mecz. W 89 minucie spotkania Flamengo wyrównało z kontrataku, a dwie minuty później padł zwycięski gol dla Brazylijczyków. River Plate kolejny raz w swojej historii pechowo straciło puchar, nie dając zapomnieć o charakterze Gallinas.

Sukcesy

Rozgrywki krajowe

• Primera División: 1920, 1932, Campeonato 1936, Oro 1936, 1937, 1941, 1942, 1945, 1947, 1952, 1953, 1955, 1956, 1957, 1975M, 1975N, 1977M, 1979M, 1979N, 1980M, 1981N, 1985/86, 1989/90, 1991/92A, 1993/94A, 1994/95A, 1996/97A, 1996/97C, 1997/98A, 1999/00A, 1999/00C, 2001/02C, 2002/03C, 2003/04C, 2007/08C, 2013/14F
• Copa Argentina: 2015/16, 2016/17
• Supercopa Argentina: 2017
• Liguilla Pre-Libertadores: 1969, 1976, 1989, 1992, 1999
  

  Oscar Ruggeri z trofeum Copa Libertadores 1986.
• Copa Dr. Carlos Ibarguren: 1937, 1941, 1942, 1952
• Copa de Competencia Jockey Club: 1914
• Copa Adrián C. Escobar: 1941
• Copa de Competencia: 1932
• Copa Campeonato: 2013/14
• Copa Centenario: 1993

Międzynarodowe rozgrywki pucharowe

• Copa Libertadores: 1986, 1996, 2015, 2018
• Puchar Interkontynentalny: 1986
• Copa Interamericana: 1986
• Supercopa Sudamericana: 1997
• Copa Sudamericana: 2014
• Recopa Sudamericana: 2015, 2016
• Copa Suruga Bank: 2015
• Tie Cup Competition: 1914
• Copa Aldao: 1936, 1937, 1941, 1945, 1947

Uwaga: W latach 1967-1985 mistrzostwa Argentyny były rozgrywane dwa razy do roku w formule Metropolitano i Nacional, a od sezonu 1991/92 są rozgrywane dwa razy do roku w formule Apertura (otwierające: sierpień – grudzień) i Clausura (zamykające: luty – lipiec).

Skład

Skład drużyny na 10 września.

Nr Poz. Piłkarz 1 1 bramkarzBR Franco Armani 2 2 obrońcaOB Robert Rojas 3 2 obrońcaOB Fabrizio Angileri 4 2 obrońcaOB Jonathan Maidana 5 3 pomocnikPO Bruno Zuculini 6 2 obrońcaOB David Martínez (wypożyczony z Defensa y Justicia) 7 4 napastnikNA Matías Suárez 8 3 pomocnikPO Agustín Palavecino 9 4 napastnikNA Julián Álvarez 10 3 pomocnikPO Jorge Carrascal 11 3 pomocnikPO Nicolás De La Cruz 13 3 pomocnikPO Enzo Fernández 14 1 bramkarzBR Germán Lux 15 4 napastnikNA Federico Girotti 16 2 obrońcaOB Alex Vigo

Nr Poz. Piłkarz 17 2 obrońcaOB Paulo Díaz 19 4 napastnikNA Braian Romero 20 2 obrońcaOB Milton Casco 21 2 obrońcaOB Tomás Lecanda 22 2 obrońcaOB Javier Pinola 23 3 pomocnikPO Leonardo Ponzio (Kapitan) 24 3 pomocnikPO Enzo Pérez 25 1 bramkarzBR Enrique Bologna 26 3 pomocnikPO José Paradela 27 4 napastnikNA Agustín Fontana 28 2 obrońcaOB Felipe Peña Biafore 30 4 napastnikNA Benjamín Rollheiser 31 3 pomocnikPO Santiago Simón 33 3 pomocnikPO Tomás Galván

Sztab szkoleniowy

Funkcja	Imię i nazwisko
Trener	Marcelo Gallardo
Asystent	Matías Biscay
Asystent	Hernán Bujan
Trener bramkarzy	Alberto Montes
Prezes	Rodolfo D'Onofrio
Dyrektor sportowy	Enzo Francescoli

Herb i barwy

W momencie powstania klub nie miał swojego herbu - stworzenie pierwszego historycy datują na 1918 rok. Na przestrzeni lat logo ulegało wielu modyfikacją, niezmiennie widniały na nim inicjały klubu CARP (Club Atlético River Plate). W czasach prezydentury Hugo Santilli klub umieszczał na swoich strojach drugi emblemat - lwa wystającego ze stadionu Monumental. Po odejściu Santilli ze stanowiska lew został wycofany ze strojów.

• 

  1930

• 

  1941

• 

  1947

• 

  1969

• 

  1993

• 

  1998

• 

  2006

Tradycyjnymi barwami River Plate jest biały i czerwony. Nie ma jednak wytłumaczenia, dlaczego zdecydowano się na wybór takich kolorów. W pierwszych latach istnienia klub nosił białe koszulki - wiele wskazuję, że dołożono czerwony pas po przekątnej, aby odróżnić się od lokalnej drużyny Villa Devoto, która również grała cała na biało. Od 1909 do 1932 roku klub używał białych koszulek w czerwono-czarne pionowe pasy, które potem zostały przemianowane na stroje wyjazdowe.

1901–02

1902–06

1907–09

1921–31

1940–47

1947–65

1972–82

1985–86

1995–96

2010–11

2014–16

Trzeci komplet strojów na przestani lat często ulegał zmianie. W latach dwudziestych XX wieku używano niebieskich koszulek podkreślających ich przyjaźń z Belgrano, a w sezonie 1996/97, klub wykorzystywał bordowe koszulki, nawiązujące do barw włoskiego Torino. W sezonie 2016 trzeci komplet był pomarańczowy, nawiązując do koloru piłki jaką dwa gole w wyjazdowym Superclassico sezonu 1985/1986 zdobył Beto Alonso.

1925–26

1927–29

1996–97

2016

Rekordy indywidualne

Amadeo Carrizo – piłkarz z największą liczbą występów.

Najwięcej występów

Lata	Strzelcy	Bramki
Amadeo Carrizo	1945–68	520
Ángel Labruna	1939–59	515
Reinaldo Merlo	1969–84	500
Juan José López	1970–81	466
Norberto Yácono	1938–53	393
Oscar Más	1964–73, 1974–77	382
Norberto Alonso	1970–76, 1977–81, 1983–87	374
Félix Loustau	1942–57	367
Ubaldo Fillol	1974–83	361
Leonardo Ponzio	2007–2008; 2012-	324

Ángel Labruna – najlepszy strzelec w historii klubu.

Najwięcej goli

Lata	Strzelcy	Bramki
Ángel Labruna	1939–59	317
Oscar Más	1964–73, 1974–77	217
Bernabé Ferreyra	1932–39	200
José Manuel Moreno	1935–44, 1946–48	184
Norberto Alonso	1970–76, 1977–81, 1984–86	158
Adolfo Pedernera	1935–46	143
Enzo Francescoli	1984–86, 1994–98	137
Carlos Peucelle	1931–41	118
Daniel Onega	1966–71, 1973	117
Fernando Cavenaghi	2001–04, 2011–12, 2014–15	112

Sukcesy indywidualne

Medaliści

Mistrzostwa Świata

• Norberto Alonso (MŚ 1978)
• Ubaldo Fillol (MŚ 1978)
• Daniel Passarella (MŚ 1978)
• Leopoldo Luque (MŚ 1978)
• Oscar Ortiz (MŚ 1978)
• Héctor Enrique (MŚ 1986)
• Nery Pumpido (MŚ 1986)
• Oscar Ruggeri (MŚ 1986)
• Ángel Comizzo (MŚ 1990)
• Sergio Batista (MŚ 1990)
• José Serrizuela (MŚ 1990)

Copa America

• Arturo Chiappe (CA 1910)
• Elías Fernández (CA 1910)
• Alberto Cuello (CA 1937)
• Bernabé Ferreyra (CA 1937)
• Pepe Minella (CA 1937)
• Pepe Minella (CA 1941)
• José Manuel Moreno (CA 1941)
• Adolfo Pedernera (CA 1941)
• Félix Loustau (CA 1945)
• Juan Carlos Muñoz (CA 1945)
• Ángel Labruna (CA 1946)
• Félix Loustau (CA 1946)
• Adolfo Pedernera (CA 1946)
• José Ramos (CA 1946)
• Eduardo Rodríguez (CA 1946)
• Alfredo Di Stéfano (CA 1947)
• Félix Loustau (CA 1947)
• José Manuel Moreno (CA 1947)
• Néstor Raúl Rossi (CA 1947)
• Norberto Yácono (CA 1947)
• Ángel Labruna (CA 1955)
• Gilberto Sola (CA 1955)
• Federico Vairo (CA 1955)
• Santiago Vernazza (CA 1955)
• Héctor de Bourgoing (CA 1957)
• Óscar Mantegari (CA 1957)
• Néstor Raúl Rossi (CA 1957)
• Omar Sívori (CA 1957)
• Federico Vairo (CA 1957)
• Julio Alberto Nuín (CA 1959)
• Carlos Enrique (CA 1991)
• Fabián Basualdo (CA 1991)
• Leonardo Astrada (CA 1991)
• Gustavo Zapata (CA 1991)
• Ramón Medina Bello (CA 1991)
• Ricardo Altamirano (CA 1993)
• Fabián Basualdo (CA 1993)
• Ramón Medina Bello (CA 1993)
• Fernando Cáceres (CA 1993)
• Germán Lux (IO 2004)
• Luis González (IO 2004)
• Javier Mascherano (IO 2004)
• Diego Buonanotte (IO 2008)
• Enzo Francescoli (CA 1983)
• Nelson Gutiérrez (CA 1987)
• Antonio Alzamendi (CA 1987)
• Enzo Francescoli (CA 1995)
• Mario Yepes (CA 2001)
• Arturo Chiappe (CA 1916)
• Cándido García (CA 1916)
• Carlos Isola (CA 1916)
• Carlos Isola (CA 1917)
• José Manuel Moreno (CA 1942)
• Adolfo Pedernera (CA 1942)
• José Ramos (CA 1942)
• Oscar Mas (CA 1967)
• Juan Carlos Sarnari (CA 1967)
• Lucho González (CA 2004)
• Javier Mascherano (CA 2004)
• Juan Pablo Carrizo (CA 2007)
• Jonathan Maidana (CA 2016)
• Gabriel Mercado (CA 2016)
• Carlos Isola (CA 1919)
• José Laiolo (CA 1919)
• Nicolás Rofrano (CA 1919)
• Ángel Labruna (CA 1956)
• Omar Sívori (CA 1956)
• Federico Vairo (CA 1956)
• Roberto Zárate (CA 1956)
• Abel Balbo (CA 1989)
• Sergio Batista (CA 1989)
• Héctor Enrique (CA 1989)

Igrzyska Olimpijskie

• Matías Almeyda (IO 1996)
• Ariel Ortega (IO 1996)
• Marcelo Gallardo (IO 1996)

Trenerzy

Héctor Veira (po lewej) trener, który zdobył zdobył z klubem pierwszy puchar Copa Libertadores.

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Víctor Caamaño 1931 1933 2. Felipe Pascucci 1933 1933 3. Emérico Hirschl 1934 1938 4. Renato Cesarini 1939 1944 5. Carlos Peucelle 1945 1946 6. Jose Maria Minella 1947 1959 7. Jim López 1960 1960 8. Emérico Hirschl 1961 1961 9. Nestor Rossi 1961 1962 10. José María Minella 1963 1963 11. Angel Labruna 1963 1963 12. Enrique Fernandez 1963 1963 13. Jose Manuel Moreno 1963 1964 14. Carlos Peucelle 1964 1964 15. Renato Cesarini 1964 1965 16. Juan Carlos Lorenzo 1967 1967 17. José D'Amico 1967 1967 18. Angel Labruna 1968 1970 19. Didi 1970 1972 20. Osvaldo Diez 1972 1972 21. Juan Eulogio Urriolabeitía 1972 1972 22. Delém 1973 1973 23. Nestor Rossi 1974 1974 24. Omar Sívori 1974 1974 25. Angel Labruna 1975 1981 26. Alfredo Di Stefano 1981 1982 27. Vladislao Cap 1982 1982

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 28. José Manuel Vázquez 1982 1982 29. José Varacka 1983 1983 30. Martin Pando 1983 1983 31. Luis Cubilla 1984 1984 32. Héctor Veira 1984 1987 33. Carlos Griguol 1987 1988 34. Cesar Luis Menotti 1988 1989 35. Reinaldo Merlo 1989 1989 36. Daniel Passarella 1989 1994 37. Americo Gallego 1994 1994 38. Carlos Babington 1995 1995 39. Ramón Díaz 1995 2000 40. Americo Gallego 2000 2001 41. Patricio Hernandez 2001 2001 42. Ramón Díaz 2001 2002 43. Manuel Pellegrini 2002 2003 44. Leonardo Astrada 2004 2005 45. Reinaldo Merlo 2005 2006 46. Daniel Passarella 2006 2007 47. Diego Simeone 2008 2008 48. Nestor Gorosito 2009 2009 49. Leonardo Astrada 2009 2010 50. Angel Cappa 2010 2010 51. Juan Jose Lopez 2010 2011 52. Matias Almeyda 2011 2012 53. Ramón Díaz 2012 2014 54. Marcelo Gallardo 2014 obecnie

Trener	Liczba	Tytuły
Marcelo Gallardo	12	5 krajowe, 7 międzynarodowe
Ramón Díaz	9	7 krajowe, 2 międzynarodowe
José María Minella	8	7 krajowe, 1 międzynarodowy
Ángel Labruna	6	6 krajowe
Renato Cesarini	6	5 krajowe, 1 międzynarodowy
Emérico Hirschl	6	4 krajowe, 2 międzynarodowe
Héctor Veira	3	1 krajowe, 2 międzynarodowe
Daniel Passarella	3	3 krajowe
Américo Gallego	2	2 krajowe
Víctor Caamaño	2	2 krajowe
Carlos Peucelle	2	1 krajowe, 1 międzynarodowy
Carlos Griguol	1	1 międzynarodowy
Alfredo Di Stéfano	1	1 krajowe
Manuel Pellegrini	1	1 krajowe
Leonardo Astrada	1	1 krajowe
Diego Simeone	1	1 krajowe

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa
• Historia klubu na oficjalnej stornie internetowej