Corvina veronese, corvina – czerwona odmiana winorośli, pochodząca z Włoch i uprawiana tam jedynie w prowincji Werona[3][4][5]. Podstawowy składnik m.in. win amarone i bardolino[2][4][5][6][7].

Corvina veronese
‘Corvina Veronese’
Ilustracja
Jednoodmianowe wino ze szczepu corvina veronese na tle mapy regionu
Gatunek

winorośl właściwa
(Vitis vinifera)

Inne nazwy

corvina[2]

Pochodzenie

Włochy[3]

Ważne regiony uprawy

Veneto

Identyfikator VIVC

2863[3]

Przeznaczenie owoców

wino[3]

Kolor skórki

granatowoczarny[1]

Cechy uprawowe
Dojrzewanie

średniopóźne do późnego[1]

Winnice w regionie Valpolicella, centrum uprawy corviny

Charakterystyka edytuj

Prawdopodobnie pochodzi z regionu Valpolicella, gdzie była wzmiankowana w 1818[1]. Nazwa może pochodzić zarówno od kruka (corvo), jak i od lokalnego cruina, co znaczy niedojrzały[1].

Corvina późno wypuszcza pąki i dość późno dojrzewa[1]. Grona są duże, ale jagody są dość małe, o grubej skórce. Odmiana jest wrażliwa na mączniaka rzekomego i źle znosi suszę[1]. Spośród odmian w tradycyjnym regionie uprawy jest najbardziej podatna na szlachetną pleśń Botrytis cinerea[8].

Wina edytuj

Wina z odmiany corvina są dość lekkie, o wiśniowo-owocowym smaku i rubinowoczerwonym kolorze[4][5].

Wina z winogron porażonych pleśnią Botrytis są dzięki obsuszeniu pełniejsze, ale tracą barwniki i w konsekwencji kolor jest mniej intensywny[8].

Corvina jest składnikiem win z apelacji DOC i DOCG: Bardolino DOC i Bardolino Superiore DOCG (na południowo-wschodnim brzegu jeziora Garda, 35-65%), Garda Corvina DOC (min. 85%) i Valpolicella DOC (40-80%)[9][10][11]. Corvinę często miesza się ze szczepem rondinella[9][11], a także odmianami molinara i negrara veronese[2].

Rozpowszechnienie edytuj

W 1990 we Włoszech zarejestrowano 4484 ha winnic obsadzonych corviną[12]. W 2000 roku obszar ten wynosił 4867 ha[1][12].

Pojedyncze uprawy są spotykane poza Włochami w innych częściach świata, np. w Nowej Zelandii, w regionie Vino Alto[13], u pojedynczego producenta w Nowej Południowej Walii[1] i w Tupungato w Argentynie[1].

Synonimy edytuj

Oprócz wariantów nazwy corvina szczep jest znany także jako corgnola, corniola, croetta, crovina, cruina, curvinessa, martinenga i sgorbera[3]. Corva i corvinone są odrębnymi odmianami[1].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 270-271. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
  2. a b c Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 363. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
  3. a b c d e Corvina veronese w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-14]. (ang.).
  4. a b c Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 277-281. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
  5. a b c Tutto vino 2008 ↓, s. 44.
  6. Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 390. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
  7. Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 88. ISBN 978-1840380859. (ang.).
  8. a b Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 132. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
  9. a b Tutto vino 2008 ↓, s. 333.
  10. Tutto vino 2008 ↓, s. 360.
  11. a b Tutto vino 2008 ↓, s. 388.
  12. a b Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-14]. (ang.).
  13. Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 615. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).

Bibliografia edytuj