Czesław Kopański
Czesław Henryk Kopański (ur. 13 lipca 1898 we Lwowie, zm. 2 sierpnia 1967 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Czesław Kopański (przed 1934) | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lipca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 sierpnia 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty (LP) |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 13 lipca 1898 we Lwowie[1]. Do 1914 był członkiem Strzelca[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 5 pułku piechoty Legionów Polskich.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1489. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 pełnił służbę w 72 pułku piechoty w Radomiu[2]. W październiku 1923 został przydzielony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[3].
18 lutego 1928 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 160. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko szefa sztabu. 27 czerwca 1935 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W listopadzie 1935 został mianowany dowódcą 1 Morskiego batalionu strzelców w Wejherowie[5]. W marcu 1938 został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy 49 Huculskiego pułku strzelców w Kołomyi. Przeniesienie nastąpiło na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Tadeusza Kasprzyckiego, który zamierzał wykorzystać go w „akcji szlachty zagrodowej” w Małopolsce Wschodniej. Do jesieni 1938 pełnił obowiązki dowódcy pułku z uwagi na to, że wyznaczony równocześnie na to stanowisko podpułkownik Władysław Ziętkiewicz „czasowo został zatrzymany na funkcji w PUWFiPW”. We wrześniu i październiku 1938 był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”, która dokonała rewindykacji Zaolzia. Następnie z ramienia ówczesnego Ministra Spraw Zagranicznych Józefa Becka uczestniczył w rokowaniach z Czechosłowacją toczących się w Pradze. Do grudnia 1938, na wniosek Kazimierza Papée, brał udział w pracach Komisji Delimitacyjnej na odcinku morawsko-śląskim, jako jej przewodniczący. W okresie od grudnia 1938 do marca 1939 był słuchaczem kursu doskonalącego dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W międzyczasie, w styczniu 1939 w Warszawie, obowiązki dowódcy 49 Huculskiego pułku strzelców przekazał podpułkownikowi Karolowi Hodale. W trzeciej dekadzie marca 1939 został przydzielony do Inspektoratu Armii w Toruniu na stanowisko kwatermistrza Armii „Pomorze”[1][6]. 1 sierpnia 1939 objął nowo utworzone stanowisko kwatermistrza w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[7]. W kampanii wrześniowej walczył na stanowisku kwatermistrza Armii „Pomorze”. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[8].
Po wojnie pozostał na emigracji. Mieszkał w Londynie, gdzie zmarł 2 sierpnia 1967[1][9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6599
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (25 stycznia 1939)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1922)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (13), s. 79-80, Listopad 1967. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 331, 419.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 16 października 1923 roku, s. 707.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 28.06.1935 r.
- ↑ Czesław Kopański, Relacja kwatermistrza..., s. 3. PUWFiPW - Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie.
- ↑ Czesław Kopański, Relacja kwatermistrza..., s. 4–7.
- ↑ Czesław Kopański, Relacja kwatermistrza ..., s. 4.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach Londynu 1995, Tom 1, Polska Akademia Umiejętności.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 23, poz. 38 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 441.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 254)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Czesław Kopański, Relacja kwatermistrza Armii „Pomorze” Wrzesień 1939 rok, sporządzona w Londynie 12 grudnia 1961 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.25/C.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-01-29].