Dąbrowa (Niekrasów)

Dąbrowa – nieoficjalna nazwa przysiółka wsi Niekrasów w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Osiek[1].

Dąbrowa
niestandaryzowany przysiółek wsi
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

staszowski

Gmina

Osiek

Sołectwo

Niekrasów[2]

Część miejscowości

Niekrasów

Wysokość

184 m n.p.m.

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

28-221[3]

Tablice rejestracyjne

TSZ

SIMC

nie nadano[1]

Położenie na mapie gminy Osiek
Mapa konturowa gminy Osiek, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Dąbrowa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Dąbrowa”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrowa”
Położenie na mapie powiatu staszowskiego
Mapa konturowa powiatu staszowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Dąbrowa”
Ziemia50°30′06″N 21°21′37″E/50,501667 21,360278[1]

Obecnie jest to niewydzielona część wsi Niekrasów, która przynależy do parafii strzegomskiej (a nie parafii niekrasowskiej).

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

W sąsiedztwie Dąbrowy (Mucharzewa) przebiega szerokotorowa linia kolejowa nr 65, tzw. LHS i droga powiatowa nr 0813T.

Historia edytuj

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku.

DĄBROWA, folwark, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Niekrasów, stacya pocztowa Staszów, o 34 wiorst(y) od Sandomierza, 1 dom, 8 mieszkańców. Rozległość wynosi mórg 278, a mianowicie: grunty orne i ogrody mórg 167, łąk mórg 56, pastwisk mórg 6, lasu mórg 43, nieużytki i place mórg 6. Płodozmian 6-polowy. Budynków murowanych 1, drewnianych 2; jest cegielnia i pokłady gliny. Osada młynarska na Goleniu z gruntem mórg 25, oddzieloną została od folwarku. Folwark Dąbrowa oddzielony został od dóbr Osala.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. I.[4]

Na podstawie ww. informacji z 1880 roku – Dąbrowa to folwark w ówczesnym powiecie sandomierskim, w ówczesnej gminie Tursko, w parafii Niekrasów ze stacją pocztową w Staszowie. Leży w odległości 34 wiorst od Sandomierza. Ma 1 dom i 8 mieszkańców. Rozległość ogólna wynosi 278 mórg, a mianowicie: 167 mórg gruntów ornych i ogrodów, 56 mórg łąk, 6 mórg pastwisk, 43 morgi lasu, 6 mórg nieużytków i placów. Stosuje się tu płodozmian 6-polowy. Budynków murowanych – 1, drewnianych – 2; jest tu też cegielnia i pokłady gliny[4].

W 1827 roku Osada Młynarska na Goleniu z gruntem 25 mórg oddzielona została od folwarku. Z kolei folwark Dąbrowa oddzielony został od dóbr Ossala w 1874 roku[4].

Dąbrowa w 1892 roku wchodziła w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacja pocztowa)[5].

Przypisy edytuj

  1. a b c Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22037
  2. Przemysław Rękas: Wykaz jednostek pomocniczych Gminy Osiek. [w:] Władze / Miasto Osiek i sołectwa [on-line]. Osiek, 2013-01-16, Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy Osiek [dostęp 2013-04-30]. (pol.).
  3. Niekrasów, [w:] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 822 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. T. I. Warszawa: Skład Główny w Redakcyi Wędrowca, ulica Nowy Świat Nr. 59, Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1880, s. 922.
  5. Por. Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.