Dżafar as-Sadik

Dżafar ibn Muhammad as-Sadik (arab. ‏جعفر بن محمد الصادق‎, Ǧaʿfar ibn Muḥammad aṣ-Ṣādiq; ur. 23 kwietnia 702 w Medynie, zm. 7 grudnia 765 tamże) – muzułmański teolog i prawnik, według szyitów (imamitów i ismailitów) szósty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.

Dżafar as-Sadik

— Prawdomówny (arab. as-Sādik), Cnotliwy (arab. al-Fādhil), Czysty/Nieskalany (arab. at-Tāhir) —
Szósty Imam imamitów i ismailitów
Okres	od 733 (data śmierci Muhammad al-Bakira) do 765 (data śmierci przez otrucie)
Poprzednik	według szyitów Muhammad al-Bakir, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur)
Następca	według szyitów; imamitów Musa al-Kazim, ismailitów Ismail ibn Dżafar, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur)
Dane biograficzne
Dynastia	Ahl al-Bajt
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 702 Medyna, Kalifat Umajjadów
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 765 Medyna, Kalifat Abbasydów
Przyczyna śmierci	śmierć przez otrucie z rozkazu kalifa Al-Mansura
Miejsce spoczynku	cmentarz Al-Baki
Ojciec	Muhammad al-Bakir
Matka	Farwa bint al-Kasim
Małżeństwo	dwie żony; Fatima bint al-Husajn al-Asram i Hamida al-Barbarijja
Dzieci	dziesięcioro; trzy córki i siedmiu synów (w tym Musa al-Kazim i Ismail ibn Dżafar)

Prawnuk Husajna, wnuk Alego ibn Husajna, syn Muhammad al-Bakira. Eponimiczny twórca szyickiej jurysprudencji, dżafaryckiej szkoły prawa, której zasad przestrzegają współcześni szyici – imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Rozwinął, dopracował bądź opracował doktrynę nass (wskazywanie kolejnego imama przez poprzedniego przy pomocy boskiego natchnienia), a także isma (nieomylność imamów), zajął się także konceptem takijji. Spór o sukcesję po jego śmierci doprowadził do podziału w szyickiej społeczności. Mniejszość szyitów poparła imamat starszego syna, zmarłego jeszcze przed ojcem, Isma’ila, a większa część jego żyjącego syna – Musę.