Dżafar as-Sadik
Dżafar ibn Muhammad as-Sadik (arab. جعفر بن محمد الصادق, Ǧaʿfar ibn Muḥammad aṣ-Ṣādiq; ur. 23 kwietnia 702 w Medynie, zm. 7 grudnia 765 tamże) – muzułmański teolog i prawnik, według szyitów (imamitów i ismailitów) szósty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
| ||||
![]() | ||||
Szósty Imam imamitów i ismailitów | ||||
Okres |
od 733 (data śmierci Muhammad al-Bakira) | |||
---|---|---|---|---|
Poprzednik |
według szyitów Muhammad al-Bakir, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur) | |||
Następca |
według szyitów; imamitów Musa al-Kazim, ismailitów Ismail ibn Dżafar, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur) | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | ||||
Data i miejsce urodzenia | ||||
Data i miejsce śmierci | ||||
Przyczyna śmierci |
śmierć przez otrucie z rozkazu kalifa Al-Mansura | |||
Miejsce spoczynku |
cmentarz Al-Baki | |||
Ojciec | ||||
Matka | ||||
Małżeństwo |
dwie żony; Fatima bint al-Husajn al-Asram i Hamida al-Barbarijja | |||
Dzieci |
dziesięcioro; trzy córki i siedmiu synów (w tym Musa al-Kazim i Ismail ibn Dżafar) |
Prawnuk Husajna, wnuk Alego ibn Husajna, syn Muhammad al-Bakira. Eponimiczny twórca szyickiej jurysprudencji, dżafaryckiej szkoły prawa, której zasad przestrzegają współcześni szyici – imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Rozwinął, dopracował bądź opracował doktrynę nass (wskazywanie kolejnego imama przez poprzedniego przy pomocy boskiego natchnienia), a także isma (nieomylność imamów), zajął się także konceptem takijji[1][2]. Spór o sukcesję po jego śmierci doprowadził do podziału w szyickiej społeczności. Mniejszość szyitów poparła imamat starszego syna, zmarłego jeszcze przed ojcem, Isma’ila, a większa część jego żyjącego syna – Musę.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Tabåatabåa'åi, Muhammad Husayn (1981). A Shi'ite Anthology. Przedmowa Muhammad Husayn Tabataba'i; Tłumaczenie z wyjaśnieniami William Chittick; pod redakcją Hosseina Nasra. State University of New York Press. s. 9–11, 42–43. ISBN 978-0-585-07818-2
- ↑ Encyklopedia Britannica: Jaʿfar ibn Muḥammad