Wikipedia

Daft Punk’s Electroma

Daft Punk’s Electroma – film francuskiego duetu Daft Punk. Film opowiada o pragnieniu dwóch robotów aby zostać ludźmi. Jest to pierwszy film Daft Punk nie zilustrowany ich własną muzyką.

Daft Punk’s Electroma
Gatunek

dramat, s-f

Data premiery

2006

Kraj produkcji

Francja
Stany Zjednoczone

Czas trwania

74 min

Reżyseria

Daft Punk

Scenariusz

Thomas Bangalter,
Guy-Manuel de Homem-Christo,
Paul Hahn,
Cédric Hervet

Główne role

Peter Hurteau,
Michael Reich

Muzyka

Steven Baker

Zdjęcia

Thomas Bangalter

Kostiumy

Lisa Marie Harris

Montaż

Cédric Hervet

Produkcja

Tony Gardner,
Paul Hahn,
Paul Perez Hahn

Dystrybucja

Daft Arts / Wild Bunch

Produkcja edytuj

Wcześniejsze doświadczenia muzyków Daft Punk na polu reżyserii miały miejsce na planie teledysków do singli "Fresh", "Robot Rock" i "Technologic". Daft Punk’s Electroma początkowo miała być teledyskiem do utworu "Human After All", ale z czasem pomysł ewoluował w kierunku pełnometrażowego filmu[1]. Według Guy-Manuela de Homem-Christo, Daft Punk’s Electroma była nieplanowaną kontynuacją "Robot Rock" i "Technologic". "Uzyskaliśmy dynamikę filmowania, i film powstał w naturalny sposób (...) Gdy mamy dobrą dynamikę pracy, nie musimy zadawać sobie nawzajem wielu pytań"[2]. Thomas Bangalter stwierdził:, "Mieliśmy takie podejście do tego filmu jak wtedy, gdy zaczynaliśmy tworzyć muzykę. Stworzyć coś bez zasad i standardów. Mieć świeże podejście do czegoś nowego, czego naprawdę nie znasz, i czego uczysz się od zera"[3].

Film nakręcono na taśmie 35 mm Kodaka, za zdjęcia do filmu odpowiadał Bangalter. Muzyk pożyczył i przeczytał 200 starych numerów American Cinematographer by przygotować się należycie do tego zadania[4]. Zdjęcia do Daft Punk’s Electroma trwały 11 dni[2]. Większość materiału nakręcono w Kalifornii[5].

Podczas gdy D.A.F.T. – A Story about Dogs, Androids, Firemen and Tomatoes i Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem powstały jako uzupełnienie albumów Homework i Discovery, ścieżka dźwiękowa Daft Punk’s Electroma nie zawiera muzyki Daft Punk. Według słów de Homem-Christo, "Zaczęliśmy od muzyki, ale film jest dosyć minimalistyczny"[6]. Muzyka w filmie to utwory Todda Rundgrena, Briana Eno, Sébastiena Telliera, Curtisa Mayfielda, Lindy Perhacs, Jacksona C. Franka i Mathieu Tonettiego[7][8].

Dystrybucja edytuj

Film został po raz pierwszy pokazany 21 maja 2006 na MFF w Cannes w ramach pokazów Director's Fortnight[5]. Pokazy o północy Daft Punk’s Electroma mają miejsce w paryskich kinach od marca 2007[9]. Film został też wyświetlony na Biennale de Montréal w Kanadzie 11 maja[10]. Obraz został zaprezentowany w Australian Centre for the Moving Image 7 czerwca[6] i 8 czerwca w londyńskim Institute of Contemporary Arts (ICA)[11], a także w Kino Arsenal w Berlinie 4 lipca 2007[12]. W lipcu Electroma została zaprezentowana jako film konkursowy na MFF Era Nowe Horyzonty we Wrocławiu[13]. Następnie odbyła się seria pokazów filmu w Wielkiej Brytanii, rozpoczęta w lipcu 2007 i zakończona projekcją w październiku tego roku w BBC Electric Proms[14]. ICA zaanonsowało kilka pokazów nocnych Electromy na listopad 2007, ale frekwencja na seansach i zainteresowanie filmem sprawiły, że pokazy trwały do stycznia 2008[11]. W grudniu 2007 film został wyświetlony w Seattle, Nowym Jorku, Chicago, Los Angeles, Atlancie i w Austin w ramach serii pokazów kina niezależnego sponsorowanej przez Toyotę Scion[15]. Vice Records sponsorowało kanadyjskie nocne seanse filmu 7 grudnia w Victorii, Banff, Calgary, Winnipeg, Fort McMurray i Toronto[16]. Kolejne pokazy odbędą się w styczniu 2008 w Toronto, Ottawie i Whitehorse[16].

DVD-Video Daft Punk’s Electroma ukazało się najpierw w Australii, 6 czerwca 2007[17]. Dystrybutorem była firma Aztec International Entertainment, a OFLC zaliczyło obraz do klasy G[18]. Vice Records wyda DVD w USA w styczniu 2008[19]. DVD ukazało się w Wielkiej Brytanii 19 listopada 2007[14].

Fabuła edytuj

Główni bohaterowie filmu, w napisach końcowych nazwani odpowiednio "Hero Robot No. 1" i "Hero Robot No. 2", są robotami, przypominającymi muzyków duetu w ich scenicznej stylizacji. Na głowach mają kaski, ubrani są w skórzane kombinezony z napisem "DAFT PUNK" na plecach. Otwierająca film scena ukazuje ich jadących samochodem (Ferrari 412 rocznik 87 z tablicą rejestracyjną "HUMAN"). Po podróży przez południowo-zachodni krajobraz Stanów, bohaterowie wjeżdżają do miasteczka w hrabstwie Inyo w stanie Kalifornia. Wszyscy mieszkańcy są robotami przypominającymi bohaterów, ale zróżnicowanymi pod względem wieku, ubrań i płci. Przejeżdżając przez miasto samochód mija m.in. parę nowożeńców, matkę z dzieckiem i pielęgnujących ogródek przydomowy staruszków.

Robot No. 1 i Robot No. 2 zatrzymują samochód i przybywają do zaawansowanego technicznie obiektu, gdzie zostają poddani zabiegowi oblania głów ciekłą substancją przypominającą cielisty lateks. Substancja zostaje uformowana na kształt ludzkich twarzy, przyczepione zostają do nich sztuczne fragmenty ciała (nosy, uszy) a na głowę zostają nałożone peruki. Czynności te wykonują inne roboty w białych kombinezonach. Gdy bohaterowie wychodzą z zakładu i kierują się w stronę miasta, mieszkańcy przystają i obserwują ich. W gorącym słońcu lateks zaczyna się jednak topić, a gdy mieszkańcy zaczynają gonić bohaterów, ich sztuczne twarze ulegają całkowitej deformacji i zniszczeniu. Roboty ukrywają się przed goniącymi w publicznej toalecie i zdejmują resztki zniszczonych masek.

Następnie roboty udają się w długą wędrówkę przez solną pustynię.

Drugiego dnia wędrówki Robot No. 1 zatrzymuje się, zdejmuje kurtkę i odsłania znajdujące się na plecach guziki. Robot No. 2 pomaga mu wcisnąć jeden z nich, co uruchamia odliczanie. Robot No. 1 oddala się, a gdy odliczanie kończy się, zostaje rozerwany przez eksplozję na kawałki. Robot No. 2 rusza w dalszą wędrówkę, ale po pewnym czasie też się zatrzymuje. Upada na kolana i próbuje sięgnąć swoich guzików na plecach, ale nie potrafi tego dokonać. Wtedy zdejmuje hełm odsłaniając znajdującą się za nim twarz z obwodu drukowanego. Robot No. 2 uderza hełmem o ziemię rozbijając go na drobne kawałki i używając jednego z nich jak szkła powiększającego, skupia promienie słońca na dłoni, wywołując zapłon. Ostatnia sekwencja filmu pokazuje w zwolnionym tempie robota ogarniętego płomieniami, przemierzającego w nocy pustynię.

Obsada edytuj

  • Peter Hurteau jako Hero #1
  • Michael Reich jako Hero #2
  • Ritche Lago Bautista jako Robot Pan Młody
  • Daniel Doble jako Robot Pastor
  • Athena Stamos jako Robot Kelnerka
  • Bradley Schneider jako Robot Prawnik

Muzyka edytuj

  • Curtis Mayfield "Billy Jack"
  • Gregorio Allegri "Miserere" w wykonaniu A Sei Voci Ensemble
  • Todd Rundgren "International Feel"
  • Brian Eno "In Dark Trees"
  • Linda Perahcs "If You Were My Man"
  • Jackson C. Frank "Dialogue"
  • Sebastien Tellier & Mathieu Tonetti "Universe"
  • Joseph Haydn "String Quartet in E Flat Major Op. 64, No. 6" w wykonaniu The Kodaly Quartet
  • Fryderyk Chopin "No. 4 in E Minor [24 Preludes, Op.28]" w wykonaniu Adama Harasiewicza

Recenzje edytuj

Pokaz Electromy na MFF w Cannes podczas Director's Fortnight wywołał mieszane reakcje. Obraz był chwalony za zdjęcia i oprawę muzyczną, z drugiej strony pomysł wędrówki przez pustynię został uznany za wtórny względem Gerry’ego Gusa Van Santa i The Brown Bunny Vincenta Gallo. Podczas tego fragmentu filmu znaczna część publiczności opuściła pokaz premierowy[5][7][20].

Reakcje publiczności podczas nocnych pokazów w Paryżu w marcu 2007 były oceniane jako pozytywne. Projekcje spotkały się z tak dużym zainteresowaniem, że zamiast planowanych kilku pokazów film był wyświetlany przez pół roku. Podobnie w Wielkiej Brytanii, bilety na seanse sprzedawały się dobrze.

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ d squared » Blog Archive » Interview With Electroma Actor Peter Hurteau [online], danideahl.com [dostęp 2017-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-07].
  2. ↑ a b "We were in the shooting dynamic, so the movie came naturally...When we have a good work dynamic we don't need to ask too many questions of each other." From the desert the robots come, pgs 1-2. theage.com. Data dostępu 10 czerwca 2006.
  3. ↑ "With this film, we had the same approach as when we started making music. Create without any rules or standards. Take a free approach to something new that you don't really know, and that you learn from scratch.". Suzanne Ely, "Return of the Cybermen" Mixmag (lipiec 2006)
  4. ↑ Punk fiction Guardian Unlimited. Data dostępu 4 sierpnia 2007.
  5. ↑ a b c Daft Punk's Electroma review variety.com. Data dostępu 26 lutego 2007.
  6. ↑ a b "We come from a musical background, but this movie is quite minimal." Midnight feast of sights and sound News.com. Data dostępu 31 maja 2007.
  7. ↑ a b Eye Weekly – On Screen. eye.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-30)]. eye.net. Data dostępu 27 lutego 2007.
  8. ↑ Musique Vol. 1 website. [dostęp 2006-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-25)].
  9. ↑ Daft Punk's official MySpace page. Data dostępu 25 lutego 2006.
  10. ↑ HitList. hour.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. hour.ca. Data dostępu 31 maja 2007.
  11. ↑ a b Institute of Contemporary Arts - Film - Daft Punk's Electroma. ica.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-07)]. ica.org.uk. Data dostępu 23 listopada 2007.
  12. ↑ SPEX präsentiert: DAFT PUNK'S ELECTROMA. fdk-berlin.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. fdk-berlin.de. Data dostępu 5 lipca 2007.
  13. ↑ Katalog 6. MFF Era Nowe Horyzonty ISBN 83-88728-88-1.
  14. ↑ a b Because Music presents Daft Punk's Electroma. electroma.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-16)]. electroma.org. Data dostępu 16 lipca 2007.
  15. ↑ Route07: Scion Independent Film Series. scion.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-05)]. Data dostępu 7 grudnia 2007
  16. ↑ a b Daft Punk's Electroma official MySpace page. Data dostępu 7 grudnia 2007
  17. ↑ Aztec International Entertainment. aztecinternational.com.au. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-19)]. aztecinternational.com.au. Data dostępu 10 czerwca 2007
  18. ↑ OFLC Australia. classification.gov.au. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-02)]. classification.gov.au. Data dostępu 31 lipca 2007.
  19. ↑ Daft Punk's Electroma at CHAC. seattlest.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-20)]. Seattlest. Data dostępu 7 grudnia 2007.
  20. ↑ Robot madness? It can only be Daft Punk guardian.co.uk. Data dostępu 7 maja 2007
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Daft_Punk’s_Electroma&oldid=72867258”